“သုပၸဗုဒၶႏူနာသည္၏ဝဋ္ေႂကြး” ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ရာဇၿဂိဳဟ္ျပည္၊ ေဝဠဳဝန္ေက်ာင္း၌ သီတင္းသံုးစဥ္ ရာဇၿဂိဳဟ္ျပည္၌ သုပၸဗုဒၶ အမည္ရွိေသာ လူႏူတစ္ေယာက္ရွိေလသည္။ သူသည္ အရပ္တကာလွည့္လည္ကာ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္လ်က္ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း ျပဳရသည္။ တစ္ေန႔တြင္ ဘုရားရွင္ တရားေဟာေသာေနရာ၌ လူစည္ကားေနသည္ကိုျမင္ၿပီး အစားအစာေပးေသာ ေနရာ မဟုတ္ေၾကာင္းသိေသာ္လည္း လမ္းၾကံဳ၍ တရားပြဲ၏ တစ္ေနရာ၌ဝင္၍ တရားနာရာ တရားေတာ္၏အဆံုး၌ ေသာတာပတၱိဖိုလ္ တည္ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ သုပၸဗုဒၶလူႏူသည္ မိမိရေသာတရားကို ဘုရားရွင္အား ေလွ်ာက္ထားရန္ ဘုရားရွင္ရွိရာသို႔ သြားေလသည္။ လမ္းတြင္ သိၾကားမင္းက သူ၏သဒၶါတရားကို စူးစမ္းလို၍- “သံုးမကုန္ႏိုင္ေသာဥစၥာကို ေပးမည္၊ ဘုရားကို ဘုရားမဟုတ္၊ တရားကို တရားမဟုတ္၊ သံဃာကို သံဃာမဟုတ္ ငါ့အား ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာျဖင့္ အက်ိဳးမရွိ” ဟု ေျပာရန္ တိုက္တြန္းေသြးေဆာင္ ျဖားေယာင္းေလသည္။ သုပၸဗုဒၶသည္ အရိယာျဖစ္သျဖင့္ ယံုၾကည္မွဳခိုင္မာ၍ ဘုရားမဟုတ္၊ တရားမဟုတ္၊ သံဃာမဟုတ္ ဟုမေျပာႏိုင္ေၾကာင္း ျငင္းဆိုခဲ့သည္။ တစ္ဖန္ သုပၸဗုဒၶက- “ကန္းမိုက္ေသာ၊ အရွက္ကို မသိေသာသိၾကားမင္း... သင္သည္ ကြၽပ္ႏွင့္အတူ စကားေျပာထိုက္သူ မဟုတ္ပါ။သင္သည္ ကြၽႏု္ပ္ကို အထီးက်န္လူဆင္းရဲ၊ လူငမြဲဟု ထင္ေနသည္။ကြၽႏု္ပ္ မဆင္းရဲပါ။ လူခ်မ္းသာ ျဖစ္ပါသည္” ဟု ျပန္ေျပာခဲ့သည္။ “သဒၶါ၊ သီလ၊ သုတ၊ စာဂ၊ ပညာ၊ ဟီရိ၊ ၾသတၱပၸ ဟူေသာ ဤတရား(၇)ပါးသည္ သူေတာ္ေကာင္းတို႔၏ ဥစၥာမည္ပါသည္။ ထိုဥစၥာ(၇)ပါးရွိေသာ အမ်ိဳးသား၊ အမ်ိဳးသမီးသည္ လူဆင္းရဲ မဆိုရပါ။သူ၏ အသက္ရွင္ရပ္တည္မွဳသည္ အခ်ည္းႏွီး အက်ိဳးမဲ့ မဟုတ္ပါ။ ကြၽႏ္ုပ္မွာ ဤအရိယာဥစၥာတို႔ ရွိပါသည္။” ဟု ဆက္လက္ေျပာၿပီး ဘုရားရွင္ထံသို႔ ဆက္လက္သြားေလသည္။ ဘုရားရွင္ထံေရာက္ၿပီး ဘုရားရွင္ႏွင့္ စကားေျပာၾကားၿပီး မိမိရေသာတရားထူးကို ေလွ်ာက္ထားေလသည္။ ဘုရားရွင္ႏွင့္ တရားစကား ေဆြးေႏြးၿပီးေနာက္ ဘုရားရွင္ကို ရွိခိုးကာ ေက်ာင္းေတာ္မွ ထြက္သြာခဲ့ရာ မၾကာခင္ သားငယ္ရွိေသာႏြားမသည္ ေဝွ႔သတ္သျဖင့္ လမ္းတြင္ ေသဆံုးရေလသည္။ ေဝွ႔ေသာႏြားမကား ႏြားမအစစ္မဟုတ္ေပ။ ႏြားမေယာင္ဖန္ဆင္းထားေသာ “ဘီလူးမ” ျဖစ္ေလသည္။ ထိုသုပၸဗုဒၶႏြားေဝွ႔သတ္ခံရျခင္း၊ လူႏူျဖစ္ရျခင္းတို႔ အေၾကာင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ ဘုရားရွင္က အတိတ္ေဆာင္၍ ေဟာၾကားေတာ္မူသည္။ ▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬ “အတိတ္မေကာင္းမွဳကံ” ▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬ သုပၸဗုဒၶလူႏူသည္ အတိတ္ဘဝတစ္ခုတြင္ သူေဌးသား ျဖစ္ခဲ့သည္။ တစ္ေန႔တြင္ အျခားေသာအေပါင္းအေဖာ္ သူေဌးသားသံုးဦးႏွင့္အတူ တိုင္ပင္ညီၫြတ္၍ ျပည့္တန္ဆာမကို ေခၚယူၿပီးလွ်င္ ဥယ်ာဥ္သို႔ ထြက္၍ ေပ်ာ္ပါးၾကေလသည္။ ေပ်ာ္ပါးၾကၿပီးေနာက္ အခေၾကးေငြ မေပးသည့္အျပင္ ျပည့္တန္ဆာမကိုသတ္၍ လက္ဝတ္တန္ဆာမ်ားကို ခြၽတ္ယူခဲ့ၾကသည္။ ျပည့္တန္ဆာမသည္ မေသမီအခ်ိန္တြင္- “သနားငဲ့ၫွာ တြယ္တာျခင္းမရွိေသာ၊ မေကာင္းမွဳမွ ရွက္ေၾကာက္ျခင္းမရွိေသာ ထိုသူတို႔သည္ ငါႏွင့္အတူ ေပ်ာ္ပါးၿပီး ယခုဘာတစ္ခုမွ်မေပးဘဲ ငါ့ကိုသတ္လိုၾကကုန္၏။ ငါသည္ ေသလြန္ၿပီးေနာက္ ဘီလူးမျဖစ္၍ ထိုသူတို႔ကို တစ္ဖန္ျပန္၍ သတ္ျခင္းငွာ စြမ္းႏိုင္သည့္ကိုယ္ ျဖစ္ရပါလို၏” ဟု ဆုေတာင္းခဲ့ေလသည္။ ထိုျပည့္တန္ဆာမသည္ ေသလြန္ၿပီးေနာက္ ဆုေတာင္းသည့္အတိုင္း ျပည့္၍ ဘီလူးမျဖစ္ခဲ့ေလသည္။ ျပည့္တန္ဆာမႏွင့္ ေပ်ာ္ပါးခဲ့ေသာ သူေဌးသားေလးဦး တို႔မွာ ေဂါတမဘုရားရွင္လက္ထက္တြင္- -တစ္ဦးက “ပကၠဴသာတီမင္း”ျဖစ္လာသည္။ -တစ္ဦးက “ဗာဟိရဒါ႐ုစီရိယ ပရဗိုဇ္”ျဖစ္လာသည္။ -တစ္ဦးက “တမၺဒါ႒ိက ခိုးသူသတ္ေယာက္်ား” ျဖစ္လာသည္။ -တစ္ဦးက “သုပၸဗုဒၶလူႏူ”ျဖစ္လာခဲ့ၾကသည္။ ဤေလးေယာက္စလံုးသည္ ဘီလူးမက ႏြားေယာင္ဖန္ဆင္းၿပီး သတ္ျဖတ္ျခင္းကို ခံရၿပီး ေသဆံုးၾကရေလသည္။ ေလးဦးစလံုးသည္ အတိတ္ဘဝကျပဳခဲ့ေသာ အကုသိုလ္မေကာင္းမွဳဝဋ္ေႂကြးကို ေပးဆပ္ၾကရေလသည္။ ❖ကလဲ့စား ေခ်လိုမွဳ၊ တံု႔ျပန္လိုမွဳ အာဃာတသည္ အလြန္ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလွပါသည္။ ျပည့္တန္ဆာမသည္ မိမိကိုသတ္ေသာ သူေဌးသား ေလးဦးကို ျပန္ကလဲ့စားေခ်သတ္ရန္ ဆုေတာင္းရာ၌ ဆုေတာင္းျပည့္ခဲ့သည္မွန္ေသာ္လည္း မိမိသတ္ျဖတ္ေသာ အခ်ိန္တြင္ ထိုေလးေယာက္တို႔မွာ သာမာန္ပုဂၢိဳလ္မ်ား မဟုတ္ၾကေတာ့။ျမင့္ျမတ္ေသာအရိယာ ပုဂၢိဳလ္ျမတ္မ်ား ျဖစ္ေနၾကေလၿပီ။ ထိုပုဂၢိဳလ္ျမတ္မ်ားသည္ အတိတ္ဘဝက ျပဳခဲ့ေသာ အကုသိုလ္မေကာင္းမွဳဝဋ္ေႂကြးကို ေပးဆပ္ရသည္ မွန္ေသာ္လည္း ျပဳသူအသစ္ ခံသူအေဟာင္း ဆိုသကဲ့သို႔ ျပည့္တန္ဆာမတစ္ျဖစ္လဲ ဘီလူးမမွာ အရိယူပဝါဒကံ၊ အရဟႏၲဃာတကံ ကံႀကီးထိုက္၍ အဝီစိငရဲ က်ခံရေတာ့မည္ျဖစ္၍ မိေအးႏွစ္ခါနာ ဘဝသို႔ က်ေရာက္ခံရေလေတာ့သည္။ ▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬ “သုပၸဗုဒၶလူႏူျဖစ္ရေသာ အတိတ္မေကာင္းမွဳကံ” ▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬ သုပၸဗုဒၶသည္ ေရွးဘဝအတိတ္တစ္ခု၌ ဤရာဇၿဂိဳဟ္ျပည္၌ပင္ ပစၥည္းဥစၥာႂကြယ္ဝခ်မ္းသာေသာ သူေဌးသားတစ္ဦး ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ တစ္ေန႔တြင္ အျခံအရံမ်ားႏွင့္ ျမဴးတူးေပ်ာ္ပါး ကစားရန္ ဥယ်ာဥ္သို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ လမ္းခရီးတြင္ အဂရသီခိအမည္ရွိေသာ အရွင္ပေစၥကဗုဒၶါ ဆြမ္းခံဝင္လာသည္ကို ေတြ႕ျမင္ရေလသည္။ (ေရွးအခါက လူတို႔အယူအဆမွာ ခရီးသြားရာဝယ္ လမ္းခရီး၌ အထီးက်န္မြဲသူ၊ ဆင္းရဲသူ၊ ေတာင္းစားသူ ေတြ႕ပါက မဂၤလာမရွိ၊ လာဘ္တိတ္သူဟု အယူအဆရွိၾကသည္။ ထိုမဂၤလာကို တံေတြးႏွင့္ေထြးလိုက္ပါက ထိုအမဂၤလာ လာဘ္တိတ္မွဳသည္ ကင္းစင္ပ,ေပ်ာက္သြားသည္ ဟု အယူရွိၾကေလသည္) သူေဌးသားသည္ အရွင္ပေစၥကဗုဒၶါကိုျမင္၍- “ငါသည္ ဤယုတ္မာေသာ ညစ္ညမ္းေသာ ခ်ဳပ္႐ိုးအစပ္စပ္တို႔ျဖင့္ မတင့္တယ္ေသာ အဝတ္ကို ဝတ္႐ံုလ်က္ အထီးက်န္ဆင္းရဲစြာေသာ သူယုတ္မာကို ေတြ႕ျခင္းသည္ မသင့္ေလ်ာ္ မေလ်ာက္ပတ္ ေလစြတကား။ဤသူယုတ္မာ၏ ကိုယ္သည္ ကု႒ႏူနာစြဲကပ္ေလေယာင္တကား” ဟု ေျပာဆို ဆဲေရးခဲ့သည္။ ထို႔ျပင္ တံေတြးျဖင့္ေထြးျခင္းစေသာ မေကာင္းမွဳကံ ကိုလည္း က်ဴးလြန္မိခဲ့ျပန္ေလသည္။ ထိုမေကာင္းမွဳ အကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ ေသလြန္ၿပီးေနာက္ ငရဲသို႔က်ေရာက္ရၿပီးလွ်င္ ရွည္လ်ားေသာကာလပတ္လံုး ဆင္းရဲဒုကၡကို ခံစားရသည္။ ထိုမေကာင္းမွဳကံ၏ ႂကြင္းက်န္ေသာ အက်ိဳး၏အစြမ္းျဖင့္ ယခုဘဝ သုပၸဗုဒၶျဖစ္ရာအခါဝယ္ မိမိစြပ္စြဲ ေျပာဆို ျပစ္မွားခဲ့ေသာစကားႏွင့္တူစြာ ကု႒ႏုနာစြဲကပ္ေသာ လူဆင္းရဲ ျဖစ္ရေလသည္။ ။ -【စာရုိက္ပူေဇာ္သူ - Admin Team of Young Buddhist Association】 -【မဟာသဒၶမၼေဇာတိကဓဇ တကၠသိုလ္ သွ်င္သီရိ (ဓမၼစရိယ၊ ဘီေအ)】 Posted by► https://ift.tt/1tab2NY

via အလင္းေရာင္ ဓမၼ https://ift.tt/2TmiHPV

“သုပၸဗုဒၶႏူနာသည္၏ဝဋ္ေႂကြး” ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ရာဇၿဂိဳဟ္ျပည္၊ ေဝဠဳဝန္ေက်ာင္း၌ သီတင္းသံုးစဥ္ ရာဇၿဂိဳဟ္ျပည္၌ သုပၸဗုဒၶ အမည္ရွိေသာ လူႏူတစ္ေယာက္ရွိေလသည္။ သူသည္ အရပ္တကာလွည့္လည္ကာ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္လ်က္ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း ျပဳရသည္။ တစ္ေန႔တြင္ ဘုရားရွင္ တရားေဟာေသာေနရာ၌ လူစည္ကားေနသည္ကိုျမင္ၿပီး အစားအစာေပးေသာ ေနရာ မဟုတ္ေၾကာင္းသိေသာ္လည္း လမ္းၾကံဳ၍ တရားပြဲ၏ တစ္ေနရာ၌ဝင္၍ တရားနာရာ တရားေတာ္၏အဆံုး၌ ေသာတာပတၱိဖိုလ္ တည္ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ သုပၸဗုဒၶလူႏူသည္ မိမိရေသာတရားကို ဘုရားရွင္အား ေလွ်ာက္ထားရန္ ဘုရားရွင္ရွိရာသို႔ သြားေလသည္။ လမ္းတြင္ သိၾကားမင္းက သူ၏သဒၶါတရားကို စူးစမ္းလို၍- “သံုးမကုန္ႏိုင္ေသာဥစၥာကို ေပးမည္၊ ဘုရားကို ဘုရားမဟုတ္၊ တရားကို တရားမဟုတ္၊ သံဃာကို သံဃာမဟုတ္ ငါ့အား ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာျဖင့္ အက်ိဳးမရွိ” ဟု ေျပာရန္ တိုက္တြန္းေသြးေဆာင္ ျဖားေယာင္းေလသည္။ သုပၸဗုဒၶသည္ အရိယာျဖစ္သျဖင့္ ယံုၾကည္မွဳခိုင္မာ၍ ဘုရားမဟုတ္၊ တရားမဟုတ္၊ သံဃာမဟုတ္ ဟုမေျပာႏိုင္ေၾကာင္း ျငင္းဆိုခဲ့သည္။ တစ္ဖန္ သုပၸဗုဒၶက- “ကန္းမိုက္ေသာ၊ အရွက္ကို မသိေသာသိၾကားမင္း... သင္သည္ ကြၽပ္ႏွင့္အတူ စကားေျပာထိုက္သူ မဟုတ္ပါ။သင္သည္ ကြၽႏု္ပ္ကို အထီးက်န္လူဆင္းရဲ၊ လူငမြဲဟု ထင္ေနသည္။ကြၽႏု္ပ္ မဆင္းရဲပါ။ လူခ်မ္းသာ ျဖစ္ပါသည္” ဟု ျပန္ေျပာခဲ့သည္။ “သဒၶါ၊ သီလ၊ သုတ၊ စာဂ၊ ပညာ၊ ဟီရိ၊ ၾသတၱပၸ ဟူေသာ ဤတရား(၇)ပါးသည္ သူေတာ္ေကာင္းတို႔၏ ဥစၥာမည္ပါသည္။ ထိုဥစၥာ(၇)ပါးရွိေသာ အမ်ိဳးသား၊ အမ်ိဳးသမီးသည္ လူဆင္းရဲ မဆိုရပါ။သူ၏ အသက္ရွင္ရပ္တည္မွဳသည္ အခ်ည္းႏွီး အက်ိဳးမဲ့ မဟုတ္ပါ။ ကြၽႏ္ုပ္မွာ ဤအရိယာဥစၥာတို႔ ရွိပါသည္။” ဟု ဆက္လက္ေျပာၿပီး ဘုရားရွင္ထံသို႔ ဆက္လက္သြားေလသည္။ ဘုရားရွင္ထံေရာက္ၿပီး ဘုရားရွင္ႏွင့္ စကားေျပာၾကားၿပီး မိမိရေသာတရားထူးကို ေလွ်ာက္ထားေလသည္။ ဘုရားရွင္ႏွင့္ တရားစကား ေဆြးေႏြးၿပီးေနာက္ ဘုရားရွင္ကို ရွိခိုးကာ ေက်ာင္းေတာ္မွ ထြက္သြာခဲ့ရာ မၾကာခင္ သားငယ္ရွိေသာႏြားမသည္ ေဝွ႔သတ္သျဖင့္ လမ္းတြင္ ေသဆံုးရေလသည္။ ေဝွ႔ေသာႏြားမကား ႏြားမအစစ္မဟုတ္ေပ။ ႏြားမေယာင္ဖန္ဆင္းထားေသာ “ဘီလူးမ” ျဖစ္ေလသည္။ ထိုသုပၸဗုဒၶႏြားေဝွ႔သတ္ခံရျခင္း၊ လူႏူျဖစ္ရျခင္းတို႔ အေၾကာင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ ဘုရားရွင္က အတိတ္ေဆာင္၍ ေဟာၾကားေတာ္မူသည္။ ▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬ “အတိတ္မေကာင္းမွဳကံ” ▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬ သုပၸဗုဒၶလူႏူသည္ အတိတ္ဘဝတစ္ခုတြင္ သူေဌးသား ျဖစ္ခဲ့သည္။ တစ္ေန႔တြင္ အျခားေသာအေပါင္းအေဖာ္ သူေဌးသားသံုးဦးႏွင့္အတူ တိုင္ပင္ညီၫြတ္၍ ျပည့္တန္ဆာမကို ေခၚယူၿပီးလွ်င္ ဥယ်ာဥ္သို႔ ထြက္၍ ေပ်ာ္ပါးၾကေလသည္။ ေပ်ာ္ပါးၾကၿပီးေနာက္ အခေၾကးေငြ မေပးသည့္အျပင္ ျပည့္တန္ဆာမကိုသတ္၍ လက္ဝတ္တန္ဆာမ်ားကို ခြၽတ္ယူခဲ့ၾကသည္။ ျပည့္တန္ဆာမသည္ မေသမီအခ်ိန္တြင္- “သနားငဲ့ၫွာ တြယ္တာျခင္းမရွိေသာ၊ မေကာင္းမွဳမွ ရွက္ေၾကာက္ျခင္းမရွိေသာ ထိုသူတို႔သည္ ငါႏွင့္အတူ ေပ်ာ္ပါးၿပီး ယခုဘာတစ္ခုမွ်မေပးဘဲ ငါ့ကိုသတ္လိုၾကကုန္၏။ ငါသည္ ေသလြန္ၿပီးေနာက္ ဘီလူးမျဖစ္၍ ထိုသူတို႔ကို တစ္ဖန္ျပန္၍ သတ္ျခင္းငွာ စြမ္းႏိုင္သည့္ကိုယ္ ျဖစ္ရပါလို၏” ဟု ဆုေတာင္းခဲ့ေလသည္။ ထိုျပည့္တန္ဆာမသည္ ေသလြန္ၿပီးေနာက္ ဆုေတာင္းသည့္အတိုင္း ျပည့္၍ ဘီလူးမျဖစ္ခဲ့ေလသည္။ ျပည့္တန္ဆာမႏွင့္ ေပ်ာ္ပါးခဲ့ေသာ သူေဌးသားေလးဦး တို႔မွာ ေဂါတမဘုရားရွင္လက္ထက္တြင္- -တစ္ဦးက “ပကၠဴသာတီမင္း”ျဖစ္လာသည္။ -တစ္ဦးက “ဗာဟိရဒါ႐ုစီရိယ ပရဗိုဇ္”ျဖစ္လာသည္။ -တစ္ဦးက “တမၺဒါ႒ိက ခိုးသူသတ္ေယာက္်ား” ျဖစ္လာသည္။ -တစ္ဦးက “သုပၸဗုဒၶလူႏူ”ျဖစ္လာခဲ့ၾကသည္။ ဤေလးေယာက္စလံုးသည္ ဘီလူးမက ႏြားေယာင္ဖန္ဆင္းၿပီး သတ္ျဖတ္ျခင္းကို ခံရၿပီး ေသဆံုးၾကရေလသည္။ ေလးဦးစလံုးသည္ အတိတ္ဘဝကျပဳခဲ့ေသာ အကုသိုလ္မေကာင္းမွဳဝဋ္ေႂကြးကို ေပးဆပ္ၾကရေလသည္။ ❖ကလဲ့စား ေခ်လိုမွဳ၊ တံု႔ျပန္လိုမွဳ အာဃာတသည္ အလြန္ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလွပါသည္။ ျပည့္တန္ဆာမသည္ မိမိကိုသတ္ေသာ သူေဌးသား ေလးဦးကို ျပန္ကလဲ့စားေခ်သတ္ရန္ ဆုေတာင္းရာ၌ ဆုေတာင္းျပည့္ခဲ့သည္မွန္ေသာ္လည္း မိမိသတ္ျဖတ္ေသာ အခ်ိန္တြင္ ထိုေလးေယာက္တို႔မွာ သာမာန္ပုဂၢိဳလ္မ်ား မဟုတ္ၾကေတာ့။ျမင့္ျမတ္ေသာအရိယာ ပုဂၢိဳလ္ျမတ္မ်ား ျဖစ္ေနၾကေလၿပီ။ ထိုပုဂၢိဳလ္ျမတ္မ်ားသည္ အတိတ္ဘဝက ျပဳခဲ့ေသာ အကုသိုလ္မေကာင္းမွဳဝဋ္ေႂကြးကို ေပးဆပ္ရသည္ မွန္ေသာ္လည္း ျပဳသူအသစ္ ခံသူအေဟာင္း ဆိုသကဲ့သို႔ ျပည့္တန္ဆာမတစ္ျဖစ္လဲ ဘီလူးမမွာ အရိယူပဝါဒကံ၊ အရဟႏၲဃာတကံ ကံႀကီးထိုက္၍ အဝီစိငရဲ က်ခံရေတာ့မည္ျဖစ္၍ မိေအးႏွစ္ခါနာ ဘဝသို႔ က်ေရာက္ခံရေလေတာ့သည္။ ▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬ “သုပၸဗုဒၶလူႏူျဖစ္ရေသာ အတိတ္မေကာင္းမွဳကံ” ▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬ သုပၸဗုဒၶသည္ ေရွးဘဝအတိတ္တစ္ခု၌ ဤရာဇၿဂိဳဟ္ျပည္၌ပင္ ပစၥည္းဥစၥာႂကြယ္ဝခ်မ္းသာေသာ သူေဌးသားတစ္ဦး ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ တစ္ေန႔တြင္ အျခံအရံမ်ားႏွင့္ ျမဴးတူးေပ်ာ္ပါး ကစားရန္ ဥယ်ာဥ္သို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ လမ္းခရီးတြင္ အဂရသီခိအမည္ရွိေသာ အရွင္ပေစၥကဗုဒၶါ ဆြမ္းခံဝင္လာသည္ကို ေတြ႕ျမင္ရေလသည္။ (ေရွးအခါက လူတို႔အယူအဆမွာ ခရီးသြားရာဝယ္ လမ္းခရီး၌ အထီးက်န္မြဲသူ၊ ဆင္းရဲသူ၊ ေတာင္းစားသူ ေတြ႕ပါက မဂၤလာမရွိ၊ လာဘ္တိတ္သူဟု အယူအဆရွိၾကသည္။ ထိုမဂၤလာကို တံေတြးႏွင့္ေထြးလိုက္ပါက ထိုအမဂၤလာ လာဘ္တိတ္မွဳသည္ ကင္းစင္ပ,ေပ်ာက္သြားသည္ ဟု အယူရွိၾကေလသည္) သူေဌးသားသည္ အရွင္ပေစၥကဗုဒၶါကိုျမင္၍- “ငါသည္ ဤယုတ္မာေသာ ညစ္ညမ္းေသာ ခ်ဳပ္႐ိုးအစပ္စပ္တို႔ျဖင့္ မတင့္တယ္ေသာ အဝတ္ကို ဝတ္႐ံုလ်က္ အထီးက်န္ဆင္းရဲစြာေသာ သူယုတ္မာကို ေတြ႕ျခင္းသည္ မသင့္ေလ်ာ္ မေလ်ာက္ပတ္ ေလစြတကား။ဤသူယုတ္မာ၏ ကိုယ္သည္ ကု႒ႏူနာစြဲကပ္ေလေယာင္တကား” ဟု ေျပာဆို ဆဲေရးခဲ့သည္။ ထို႔ျပင္ တံေတြးျဖင့္ေထြးျခင္းစေသာ မေကာင္းမွဳကံ ကိုလည္း က်ဴးလြန္မိခဲ့ျပန္ေလသည္။ ထိုမေကာင္းမွဳ အကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ ေသလြန္ၿပီးေနာက္ ငရဲသို႔က်ေရာက္ရၿပီးလွ်င္ ရွည္လ်ားေသာကာလပတ္လံုး ဆင္းရဲဒုကၡကို ခံစားရသည္။ ထိုမေကာင္းမွဳကံ၏ ႂကြင္းက်န္ေသာ အက်ိဳး၏အစြမ္းျဖင့္ ယခုဘဝ သုပၸဗုဒၶျဖစ္ရာအခါဝယ္ မိမိစြပ္စြဲ ေျပာဆို ျပစ္မွားခဲ့ေသာစကားႏွင့္တူစြာ ကု႒ႏုနာစြဲကပ္ေသာ လူဆင္းရဲ ျဖစ္ရေလသည္။ ။ -【စာရုိက္ပူေဇာ္သူ - Admin Team of Young Buddhist Association】 -【မဟာသဒၶမၼေဇာတိကဓဇ တကၠသိုလ္ သွ်င္သီရိ (ဓမၼစရိယ၊ ဘီေအ)】 Posted by► https://ift.tt/1tab2NY

via အလင္းေရာင္ ဓမၼ https://ift.tt/2TmiHPV

ဖတ္ႏိုင္သူအက်ိဳးမုခ်ရိွပါတယ္ က်ိန္းေသတဲ့ကံ 👍👍👍👍👍 (ဖားေအာက္ဆရာေတာ္ႀကီး) 🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏 ဘုန္းႀကီး ဒီေနရာကေလးမွာ သတိေပးခ်င္တာကေလး အခ်က္ တစ္ခုေတာ့ ရွိပါတယ္။ က်ိန္းေသတဲ့ကံကို ႀကိဳးစားၾကစမ္းပါ။ က်ိန္းမေသတဲ့ ကံေတြကိုေတာ့ မႀကိဳးစားၾကစမ္းပါနဲ႔။ ဘဝတစ္ခုက မေတာ္လို႔ ဆံုးသြားခဲ့လွ်င္ သာသနာေတာ္နဲ႔ေတြ႕ရတာ အက်ဳိးမရွိ ျဖစ္သြားႏိုင္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါ တယ္။ ဒီေတာ့ ေသခါနီးကာလ မရဏာသႏၷေဇာ အခ်ိန္အခါေရာက္ၿပီး စိတ္ေတြက မိမိစိတ္ကို မိမိထိန္းႏုိင္တဲ့ စြမ္းအားကလည္း မရွိျပန္ဘူး။ မိမိ ထူေထာင္ခဲ့တဲ့ ကံေတြကလည္း က်ိန္းေသတဲ့ကံမ်ဳိး မဟုတ္ဘူးဆုိလွ်င္ ရင္ေလးဖြယ္အခ်က္ေတြ မ်ားစြာရွိႏိုင္ပါတယ္။ က်ိန္းေသတဲ့ကံ ဆုိတာကေတာ့ အကုသိုလ္အရာမွာလည္း က်ိန္းေသေနတဲ့ကံ ရွိတယ္။ ကုသိုလ္အရာမွာ လည္း က်ိန္းေသတဲ့ကံဆုိတာ ရွိပါတယ္။ က်ိန္းေသတဲ့ကံ = ဂ႐ုကကံ အကုသိုလ္အရာမွာ က်ိန္းေသတဲ့ကံကေတာ့ အမိကိုသတ္ျခင္း အဖကို သတ္ျခင္း ရဟႏၲာပုဂိၢဳလ္အား သတ္ျခင္း ဘုရားရွင္အား ေသြးစိမ္းတည္ေအာင္ ျပဳလုပ္ျခင္း သံဃာသင္းခဲြျခင္းဆုိတဲ့ ကံႀကီးငါးခု တစ္ခုခု က်ဴးလြန္ခဲ့မယ္ ဆိုလွ်င္ေတာ့ ဒီကံေတြက အက်ဳိးေပးဖို႔ရာ ျမဲတဲ့အတြက္ သူတို႔ကုိ ဂ႐ုကံလုိ႔ ေခၚပါတယ္။ နမူနာအေနနဲ႔ ေျပာမယ္ဆိုလွ်င္ေတာ့ အဇာတသတ္က ဖခမည္း ေတာ္ျဖစ္တဲ့ ဗိမၺိသာရမင္းကို သတ္ခဲ့မိတဲ့အတြက္ သာမညဖလသုတၱန္ကို ၾကားနာၿပီးတဲ့အဆံုးမွာ ေသာတာပတၱိမဂ္ဉာဏ္္ ဖိုလ္ဉာဏ္္ကုိ ရႏိုင္တဲ့ ပါရမီ မ်ဳိးေစ့ေကာင္း ထင္ရွားရွိေသာ္လည္း ေသာတာပတၱိမဂ္ဉာဏ္္ ဖိုလ္ဉာဏ္္ကို ရသလား၊ မရဘူး။ သို႔ေသာ္လည္း ရတနာသံုးပါးအေပၚ၌ အထူးသျဖင့္ ဘုရားရွင္အေပၚ၌ ၾကည္ညိဳေလးစားေနတဲ့ သဒၶါတရားေတြက အလြန္အားေကာင္းတဲ့ အတြက္ ေၾကာင့္ အသင့္အတင့္ ခံသာရာကေလးေတာ့ ရပါတယ္။ အိပ္လို႔ေပ်ာ္တယ္ စားလို႔ဝင္တယ္ စသည္ျဖင့္ေတာ့ အက်ဳိးတရားကေလးေတြ အထိုက္အေလ်ာက္ ရတယ္။ သို႔ေသာ္ ေသသည္၏အျခားမဲ့၌ ဘယ္ေရာက္သလဲ၊ ငရဲ ျပည္သို႔ ေရာက္သြားတယ္၊ က်ိန္းေသတဲ့ ကံရဲ႕အက်ဳိးပဲ။ 🔶 နိယတမိစၦာဒိ႒ိကံ အကုသိုလ္ဘက္မွာ က်ိန္းေသတာ ေနာက္တစ္ခု ရွိေနေသးတယ္၊ ဘုန္းႀကီး နည္းနည္း ေျပာခ်င္တယ္။ ဒီအေၾကာင္းအရာကေလးကေတာ့ သတိ ေပးတဲ့ သေဘာေပါ့၊ ကံ-ကံ၏အက်ဳိးကို လက္မခံတဲ့ နိယတမိစၦာဒိ႒ိအယူဝါဒ ျဖစ္ပါတယ္။ အခုေခတ္ ႐ုပ္ဝါဒီလို႔ ေခၚဆိုအပ္တဲ့ ကံ-ကံ၏အက်ဳိးကို လံုးလံုး မယံုၾကည္တဲ့ ပုဂိၢဳလ္ေတြရဲ႕ ခံယူခ်က္ပဲ။ ကံကံ၏ အက်ဳိးကုိ လံုးလံုးမယံုၾကည္ တဲ့ ပုဂိၢဳလ္ေတြရဲ႕ ခံယူခ်က္ပဲ။ ကံ-ကံ၏အက်ဳိးကို လံုးလံုးမယံုၾကည္တဲ့ ဒီ ခံယူခ်က္ကေလးဟာ ဘယ္ေလာက္ ျပင္းထန္သလဲဆိုတာႏွင့္ ပတ္သက္လို႔ ဘုန္းႀကီး ဝတၳဳဇာတ္ေၾကာင္းကေလးတစ္ခု သတိရလို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ စာေပနယ္ကေတာ့ ဥေစၦဒဝါဒသမားေတြလုိ႔ ေျပာပါတယ္။ သူတို႔စကား လံုးႏွင့္ ေျပာလွ်င္ေပါ့၊ ဘုန္းႀကီးစကားလံုးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ‘‘ဘဝဆုိတာ ပုခက္ႏွင့္ ေခါင္းၾကားမွာပဲ ရွိတယ္။ ေခါင္းဟုိဘက္ ဘာမွမရွိပါဘူး’‘ ဆုိၿပီးေတာ့ သူတို႔က ဒီလို ေျပာၾကတယ္။ တစ္ခ်ိန္က ကမၻာေအးမွာ ဒီစကားလံုးကုိ သူတို႔က ေၾကြးေၾကာ္သြားၾကပါေသးတယ္။ ဒီေတာ့ ေခါင္းဟုိဘက္ ဘာမွမရွိပါ ဘူးဆုိၿပီး ဒီလိုလက္ခံတဲ့ ခံယူခ်က္ကို ဥေစၦဒဒိ႒ိလုိ႔ ေခၚပါတယ္။ ဒီအယူဝါဒကုိ ေသသည့္တိုင္ေအာင္ မစြန္႔လႊတ္ခဲ့ဘူးဆိုလွ်င္ ဒီကံက အက်ဳိးေပး ျမဲပါတယ္။ အက်ဳိးေပးျမဲျခင္းေၾကာင့္ သူ႕ကိုလည္း နိယတမိစၦာဒိ႒ိကံဆုိၿပီး ဒီလုိ ေခၚပါတယ္။ နႏၵကစစ္သူႀကီး ဒီနိယတမိစၦာဒိ႒ိကံရဲ႕ အက်ဳိးေပးျမဲမႈႏွင့္ ပတ္သက္လို႔ ဝတၳဳဇာတ္ ေၾကာင္းကေလး တစ္ခုရွိတာက နႏၵကစစ္သူႀကီး ျဖစ္ပါတယ္။ နႏၵကစစ္သူႀကီး ဆုိတာက ပိဂၤလမင္းရဲ႕ စစ္သူႀကီးျဖစ္တယ္။ ပိဂၤလမင္းဆိုတာကေတာ့ ဓမၼာေသာကမင္းဆက္ ေမာရိယမင္းတုိ႔ရဲ႕ လက္ေအာက္ခံ ဘုရင္ငယ္တစ္ဦးလုိ႔ ဆိုပါတယ္။ နႏၵကစစ္သူႀကီးကလည္း ဥေစၦဒဒိ႒ိ အယူရွိတယ္၊ ပိဂၤလမင္းက လည္း ဒီဥေစၦဒဒိ႒ိ အယူရွိပါတယ္၊ ကံ-ကံ၏အက်ဳိးကုိ လံုးလံုးလက္မခံၾကဘူး။ တစ္ခ်ိန္ နႏၵကစစ္သူႀကီး ကြယ္လြန္သြားၿပီ၊ ကြယ္လြန္သြားတဲ့အခ်ိန္ ဘယ္ေရာက္သြားသလဲဆုိေတာ့ နံပါတ္တစ္အေနအားျဖင့္ ၿပိတၱာဘဝ ေရာက္ရွိသြားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႕မွာ သမီးျဖစ္သူ ဥတၱရာဆုိတဲ့ အမ်ဳိးေကာင္း သမီးေလးတစ္ဦး ရွိတယ္။ ဒီ အမ်ဳိးေကာင္းသမီးေလးက ေသာတာပန္ အရိယာသူေတာ္ေကာင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ကြယ္လြန္သြားတဲ့ ဖခမည္းေတာ္အား ရည္စူးၿပီးေတာ့ ရဟႏၲာလုိ႔ ယူဆရတဲ့ သံဃာေတာ္တစ္ပါးကို အိမ္ေရွ႕ၾကြလာ တဲ့ အခ်ိန္အခါ အိမ္ေပၚကို ပင့္ဖိတ္ၿပီးေတာ့ ဆြမ္းခဲဖြယ္ေဘာဇဥ္မ်ားႏွင့္ လွဴဒါန္းပူေဇာ္ၿပီးေတာ့ ဖခမည္းေတာ္ျဖစ္တဲ့ နႏၵကစစ္သူႀကီးကို အမွ်အတမ္း ေပးေဝပါတယ္။ အမွ်အတမ္း ေပးေဝလုိက္တဲ့ အခ်ိန္အခါမွာ နႏၵကစစ္သူႀကီး က ထုိၿပိတၱာဘဝမွာ နတ္စည္းစိမ္တမွ် ႀကီးက်ယ္တဲ့ ခမ္းနားတဲ့ စည္းစိမ္ ခ်မ္းသာေတြကို သံုးေဆာင္ခံစားသြားရပါတယ္။ စာေပနယ္သံုး ေဝါဟာရႏွင့္ ေျပာလွ်င္ေတာ့ ေဝမာနိကၿပိတၱာလို႔ ေခၚပါ တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီၿပိတၱာဘဝက ကြၽတ္သလားဆိုေတာ့ မကြၽတ္ဘူး၊ နတ္စည္း စိမ္တမွ် ႀကီးက်ယ္တဲ့ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာေတြကို ခံစားရတယ္။ သို႔ေသာ္ တစ္ခ်ိန္ ပိဂၤလမင္းတုိ႔က ဓမၼာေသာကမင္းဆက္ရဲ႕ အဆက္အႏြယ္ျဖစ္တဲ့ ေမာရိယမင္း ေတြကို သြားၿပီး လက္ေဆာင္ပဏၰာဆက္သရပါတယ္။ ဆက္သလုိက္တဲ့ အခ်ိန္အခါမွာ ဒီပိဂၤလမင္းရဲ႕ အျပန္မွာ လမ္းလႊဲၿပီးေတာ့ နႏၵကၿပိတၱာ တည္ရွိရာ ၿပိတၱာဗိမာန္ျဖစ္တဲ့ ပေညာင္ပင္ႀကီးကုိ ေရာက္ေအာင္ နႏၵက ၿပိတၱာက လမ္းခင္းေပးလိုက္တယ္။ လမ္းမွားၿပီးေတာ့ ေမာင္းလာၿပီ၊ ေမာင္း လာတဲ့ အခ်ိန္အခါမွာ ရထားထိန္းလုပ္တဲ့ ပုဂိၢဳလ္ကေနၿပီးေတာ့ ပိဂၤလဘုရင္ မင္းျမတ္ကို လွမ္းၿပီး အေၾကာင္းၾကားတယ္။ အရွင္မင္းျမတ္ … ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ေတာ့ လမ္းမွားကုန္ၿပီနဲ႔တူတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လာလိုက္တဲ့လမ္းကုိ ၾကည့္လိုက္လွ်င္ ေရွ႕မွာသာ လမ္းေတြ႕ၿပီး ေနာက္ကုိ ျပန္ၾကည့္လုိက္တဲ့အခါ လမ္းမရွိ ျဖစ္ေနၿပီ၊ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲ၊ ကဲ ဆက္သာေမာင္းေပေတာ့ဆုိၿပီး ေမာင္းလုိက္တဲ့အခါ ပေညာင္ပင္ကို ဆုိက္သြားၿပီ၊ ပေညာင္ပင္ဆုိက္တဲ့ အခ်ိန္အခါ နတ္စည္းစိမ္တမွ် ႀကီးက်ယ္ေနတဲ့ စည္းစိမ္ရွိတဲ့ နႏၵကစစ္သူႀကီးၿပိတၱာက ဧည့္ခံေကြၽးေမြး ပါတယ္။ ပိဂၤလမင္းက အင္မတန္ အံ့ၾသေနတယ္။ အံ့ၾသေနတဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့မွ ေနာက္ဆံုး စားေသာက္ၿပီးတဲ့အခါ ဧည့္ခံပြဲၿပီးတဲ့အခါ အက်ဳိးအေၾကာင္း ေမးၾကည့္တယ္။ သင္ဟာ ဘယ္လုိပုဂၢိဳလ္လဲ၊ နတ္လား လူလား၊ စသည္ျဖင့္ ေမးလုိက္ေတာ့မွ သူဟာ တျခားပုဂၢိဳလ္ မဟုတ္ပါဘူး၊ အရွင္မင္းႀကီးရဲ႕ နႏၵက စစ္သူႀကီးပဲ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း တင္ျပတယ္။ သို႔ေသာ္ အဲဒီမွာ ဝမ္းနည္း စရာ ေကာင္းတာကေလး တစ္ခုကေတာ့ ဥေစၦဒဒိ႒ိကို ေသသည့္တုိင္ေအာင္ မစြန္႔လႊတ္ခဲ့တဲ့အတြက္ ကံ-ကံ၏အက်ဳိးကုိ ေသသည့္တုိင္ေအာင္ ပစ္ပယ္မိခဲ့ တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ဒီကံက အက်ဳိးေပးေတာ့မွာ ျဖစ္တယ္။ နတ္စည္းစိမ္တမွ် ႀကီးက်ယ္ေနတဲ့ ဒီၿပိတၱာဘဝမွာ ခံစားေနရတဲ့ ဒီစည္းစိမ္သည္ ေနာက္ထပ္ ေျခာက္လပဲၾကာမွာ ျဖစ္တယ္။ ေျခာက္လျပည့္လို႔ရွိလွ်င္ေတာ့ ငရဲကို ေရာက္ ရေတာ့မည့္အေၾကာင္း သူက တင္ျပတယ္။ တင္ျပၿပီးတဲ့ အခ်ိန္အခါမွာ ပိဂၤလ မင္းကိုလည္း သူက ဘာေျပာလိုက္သလဲ၊ မွားယြင္းေနတဲ့ မိစၦာအယူဝါဒကို စြန္႔လႊတ္ၿပီးေတာ့ ငါးပါးသီလျမဲေအာင္ ေနပါ၊ သရဏဂံုသံုးပါးကို ယံုယံု ၾကည္ၾကည္ျဖင့္ ေဆာက္တည္က်င့္သံုးပါ၊ မေကာင္းမႈဒုစ႐ုိက္ေတြ ေရွာင္ရွား ပါ စသည္ျဖင့္ တရားေဟာၿပီး ျပန္လႊတ္လုိက္ပါတယ္။ (ေပတဝတၳဳ-၂ဝ၁-၂ဝ၆၊၊) ေျပာခ်င္တဲ့အခ်က္ကေတာ့ ကံ-ကံ၏အက်ဳိးကုိ ပစ္ပယ္ေနတဲ့ နိယတ မိစၦာဒိ႒ိ အယူဝါဒေတြသည္ ေသသည့္တုိင္ေအာင္ မစြန္႔လႊတ္ခဲ့ဘူး ဆုိလွ်င္ ေတာ့ က်ိန္းေသ အပါယ္ေလးဘံု တစ္ဘံုဘံုေရာက္တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ငရဲေရာက္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလိုဝါဒမ်ဳိးေတြကို အကယ္၍မ်ား မိမိတို႔က လက္ခံခ်င္တဲ့ စိတ္ထားမ်ား ေပၚခဲ့မိမယ္ ဆုိလွ်င္ေတာ့ ဘုန္းႀကီး အၾကံဉာဏ္္ ေပးခ်င္တာက ဒီေၾကာင္း-က်ဳိးဆက္ႏြယ္ေနတဲ့ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ သေဘာတရား ကို သမၼာဒိ႒ိဉာဏ္္ပညာျဖင့္ ကိုယ္တုိင္မ်က္ေမွာက္ ထြင္းေဖာက္သိျမင္တဲ့ အဆင့္ထိ ေရာက္ေအာင္ေတာ့ ခပ္ျမန္ျမန္ ႀကိဳးစားေစခ်င္ပါတယ္။ 🔶 ကုသုိလ္ဂ႐ုကံ မေကာင္းတဲ့ဘက္က ခုနက အက်ဳိးေပးျမဲတဲ့ ကံေတြရွိသလို ေကာင္းတဲ့ ဘက္မွာလည္း အက်ဳိးေပးျမဲတဲ့ကံေတြ ရွိတယ္။ နံပါတ္တစ္ကေတာ့ စ်ာန္နာမ္ တရားမ်ား ျဖစ္ၾကပါတယ္။ မိမိတုိ႔က အားထုတ္လိုက္ေတာ့ စ်ာန္သမာဓိေတြ ကို ရရွိၿပီ။ အာနာပါနစ်ာန္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမတၱာစ်ာန္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ကသုိဏ္းစ်ာန္ေတြ ပဲျဖစ္ျဖစ္ ပြားမ်ားလိုက္လို႔ စ်ာန္ေတြကို ရရွိခဲ့မယ္ဆုိလွ်င္ ဒီစ်ာန္ေတြကလည္း ေသသည့္တုိင္ေအာင္ မေလွ်ာက်ခဲ့ဘူး ဆုိလွ်င္ေတာ့ အက်ဳိးေပးျမဲပါတယ္။ အက်ဳိးေပးျမဲတယ္ဆုိတဲ့ သေဘာကေတာ့ သံသရာခရီး မဆံုးေသးတဲ့ ပုဂိၢဳလ္ အတြက္ ေျပာတာပါ၊ ဒီပုဂိၢဳလ္က သံသရာခရီး ဆံုးမယ္ဆုိလွ်င္ ဒီစ်ာန္တရား ေတြက အက်ဳိးေပးႏုိင္တဲ့စြမ္းအား မရွိေတာ့ပါဘူး။ အရွင္ေဒဝဒတ္တို႔လို မေသခင္စပ္ၾကားမွာ ဒီစ်ာန္ေတြက ေလွ်ာက်ခဲ့ မယ္ဆုိလွ်င္ေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲ၊ အက်ဳိးေပးႏုိင္တဲ့စြမ္းအား မရွိျဖစ္တတ္ပါ တယ္။ အရွင္ေဒဝဒတ္ဟာ ရဟန္းျပဳၿပီးတဲ့အခါ ပထမတစ္ဝါအတြင္း ႀကိဳးစား အားထုတ္လိုက္တာ စ်ာန္သမာပတ္ရွစ္ပါးႏွင့္ ေလာကီ အဘိညာဏ္ငါးပါးကုိ ရရွိသြားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့လုိ႔ ဘုရားျဖစ္ဖုိ႔ရန္ ၾကံစည္စိတ္ကူးမိတဲ့ အခ်ိန္အခါ က စၿပီးေတာ့ သူ႕သႏၲာန္မွာ ဒီစ်ာန္နာမ္တရားေတြက ကြယ္ေပ်ာက္သြားလုိက္တာ ေသသည္အထိ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီစ်ာန္နာမ္တရားေတြက မေလွ်ာ က်ခဲ့လွ်င္ေတာ့ အက်ဳိးေပးျမဲတဲ့အတြက္ သူတုိ႔ကုိလည္း ဂ႐ုကံလုိ႔ ေခၚတယ္။ သို႔ေသာ္ ေလွ်ာက်သြားခဲ့မယ္ ဆုိလွ်င္ေတာ့ အက်ဳိးေပးႏုိင္တဲ့စြမ္းအား မရွိျခင္း ေၾကာင့္ သူတို႔က ဂ႐ုကံစာရင္းထဲမွာ မဝင္ျပန္ဘူး။ 🔶 ဝိပႆနာကံ ေနာက္ထပ္ ခုိင္ျမဲတဲ့ ကံတစ္ခုကေတာ့ ခုလို ႐ုပ္ေတြနာမ္ေတြကို ပရမတ္ သို႔ ဉာဏ္္အျမင္ဆုိက္ေအာင္ ထိုးထြင္းသိခဲ့မယ္၊ အေၾကာင္းတရားေတြ အက်ဳိး တရားေတြကိုလည္း ပရမတ္သုိ႔ ဉာဏ္္အျမင္ဆိုက္ေအာင္ သိမ္းဆည္းတတ္ခဲ့ မယ္ဆုိလွ်င္ နာမ႐ူပပရိေစၦဒဉာဏ္္ႏွင့္ ပစၥယပရိဂၢဟဉာဏ္္ႏွစ္ပါးကို ရရွိၿပီ၊ ထုိဉာဏ္္ႏွစ္ပါးကို ရရွိတဲ့ သူေတာ္ေကာင္းအတြက္ – ဣမိနာ ပန ဉာေဏန သမႏၷာဂေတာ ဝိပႆေကာ ဗုဒၶသာသေန လဒၶႆာေသာ လဒၶပတိေ႒ာ နိယတဂတိေကာ စူဠေသာတာပေႏၷာ နာမ ေဟာတိ။ (ဝိသုဒၶိ–၂–၂၄ဝ။) ဆိုၿပီးေတာ့ အ႒ကထာ ဆရာေတာ္မ်ားက ဖြင့္ထားတယ္။ သာသနာ ေတာ္မွာ သက္သာရာကို ရရွိသြားၿပီ၊ ေထာက္ရာတည္ရာကိုိ ရရွိသြားၿပီ၊ နိယတဂတိက- ေကာင္းရာသုဂတိဆုိတဲ့ လားရာဂတိ ျမဲၿပီ၊ ေသာတာပန္ အငယ္စား စူဠေသာတာပန္ ျဖစ္ၿပီဆုိၿပီး ဒီလုိ ဖြင့္ဆုိထားပါတယ္။ အသိမွန္၊ အက်င့္မွန္ ဤႏွစ္တန္ ခ်မ္းသာအစစ္မွန္ျဖစ္ေစ(ေပ)သည္။ ++++++++++++++++++++++++++++ ဖားေအာက္ေတာရဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ေရးသားျပဳစုေတာ္မူေသာ ဓမၼစၾကာႏွင့္ ဝိပႆနာစာအုပ္၏ စာမ်က္ႏွာ (၂ဝ၉- ၂၁၂) မွ က်ိန္းေသတဲ့ကံ အေၾကာင္းကို တိုက္ရိုက္ထုတ္ႏႈတ္၍ ဓမၼဒါနမွ်ေဝမႈ ျပဳပါသည္။ #Credit

via အလင္းေရာင္ ဓမၼ https://ift.tt/2GZxZ80

ဖတ္ႏိုင္သူအက်ိဳးမုခ်ရိွပါတယ္ က်ိန္းေသတဲ့ကံ 👍👍👍👍👍 (ဖားေအာက္ဆရာေတာ္ႀကီး) 🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏 ဘုန္းႀကီး ဒီေနရာကေလးမွာ သတိေပးခ်င္တာကေလး အခ်က္ တစ္ခုေတာ့ ရွိပါတယ္။ က်ိန္းေသတဲ့ကံကို ႀကိဳးစားၾကစမ္းပါ။ က်ိန္းမေသတဲ့ ကံေတြကိုေတာ့ မႀကိဳးစားၾကစမ္းပါနဲ႔။ ဘဝတစ္ခုက မေတာ္လို႔ ဆံုးသြားခဲ့လွ်င္ သာသနာေတာ္နဲ႔ေတြ႕ရတာ အက်ဳိးမရွိ ျဖစ္သြားႏိုင္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါ တယ္။ ဒီေတာ့ ေသခါနီးကာလ မရဏာသႏၷေဇာ အခ်ိန္အခါေရာက္ၿပီး စိတ္ေတြက မိမိစိတ္ကို မိမိထိန္းႏုိင္တဲ့ စြမ္းအားကလည္း မရွိျပန္ဘူး။ မိမိ ထူေထာင္ခဲ့တဲ့ ကံေတြကလည္း က်ိန္းေသတဲ့ကံမ်ဳိး မဟုတ္ဘူးဆုိလွ်င္ ရင္ေလးဖြယ္အခ်က္ေတြ မ်ားစြာရွိႏိုင္ပါတယ္။ က်ိန္းေသတဲ့ကံ ဆုိတာကေတာ့ အကုသိုလ္အရာမွာလည္း က်ိန္းေသေနတဲ့ကံ ရွိတယ္။ ကုသိုလ္အရာမွာ လည္း က်ိန္းေသတဲ့ကံဆုိတာ ရွိပါတယ္။ က်ိန္းေသတဲ့ကံ = ဂ႐ုကကံ အကုသိုလ္အရာမွာ က်ိန္းေသတဲ့ကံကေတာ့ အမိကိုသတ္ျခင္း အဖကို သတ္ျခင္း ရဟႏၲာပုဂိၢဳလ္အား သတ္ျခင္း ဘုရားရွင္အား ေသြးစိမ္းတည္ေအာင္ ျပဳလုပ္ျခင္း သံဃာသင္းခဲြျခင္းဆုိတဲ့ ကံႀကီးငါးခု တစ္ခုခု က်ဴးလြန္ခဲ့မယ္ ဆိုလွ်င္ေတာ့ ဒီကံေတြက အက်ဳိးေပးဖို႔ရာ ျမဲတဲ့အတြက္ သူတို႔ကုိ ဂ႐ုကံလုိ႔ ေခၚပါတယ္။ နမူနာအေနနဲ႔ ေျပာမယ္ဆိုလွ်င္ေတာ့ အဇာတသတ္က ဖခမည္း ေတာ္ျဖစ္တဲ့ ဗိမၺိသာရမင္းကို သတ္ခဲ့မိတဲ့အတြက္ သာမညဖလသုတၱန္ကို ၾကားနာၿပီးတဲ့အဆံုးမွာ ေသာတာပတၱိမဂ္ဉာဏ္္ ဖိုလ္ဉာဏ္္ကုိ ရႏိုင္တဲ့ ပါရမီ မ်ဳိးေစ့ေကာင္း ထင္ရွားရွိေသာ္လည္း ေသာတာပတၱိမဂ္ဉာဏ္္ ဖိုလ္ဉာဏ္္ကို ရသလား၊ မရဘူး။ သို႔ေသာ္လည္း ရတနာသံုးပါးအေပၚ၌ အထူးသျဖင့္ ဘုရားရွင္အေပၚ၌ ၾကည္ညိဳေလးစားေနတဲ့ သဒၶါတရားေတြက အလြန္အားေကာင္းတဲ့ အတြက္ ေၾကာင့္ အသင့္အတင့္ ခံသာရာကေလးေတာ့ ရပါတယ္။ အိပ္လို႔ေပ်ာ္တယ္ စားလို႔ဝင္တယ္ စသည္ျဖင့္ေတာ့ အက်ဳိးတရားကေလးေတြ အထိုက္အေလ်ာက္ ရတယ္။ သို႔ေသာ္ ေသသည္၏အျခားမဲ့၌ ဘယ္ေရာက္သလဲ၊ ငရဲ ျပည္သို႔ ေရာက္သြားတယ္၊ က်ိန္းေသတဲ့ ကံရဲ႕အက်ဳိးပဲ။ 🔶 နိယတမိစၦာဒိ႒ိကံ အကုသိုလ္ဘက္မွာ က်ိန္းေသတာ ေနာက္တစ္ခု ရွိေနေသးတယ္၊ ဘုန္းႀကီး နည္းနည္း ေျပာခ်င္တယ္။ ဒီအေၾကာင္းအရာကေလးကေတာ့ သတိ ေပးတဲ့ သေဘာေပါ့၊ ကံ-ကံ၏အက်ဳိးကို လက္မခံတဲ့ နိယတမိစၦာဒိ႒ိအယူဝါဒ ျဖစ္ပါတယ္။ အခုေခတ္ ႐ုပ္ဝါဒီလို႔ ေခၚဆိုအပ္တဲ့ ကံ-ကံ၏အက်ဳိးကို လံုးလံုး မယံုၾကည္တဲ့ ပုဂိၢဳလ္ေတြရဲ႕ ခံယူခ်က္ပဲ။ ကံကံ၏ အက်ဳိးကုိ လံုးလံုးမယံုၾကည္ တဲ့ ပုဂိၢဳလ္ေတြရဲ႕ ခံယူခ်က္ပဲ။ ကံ-ကံ၏အက်ဳိးကို လံုးလံုးမယံုၾကည္တဲ့ ဒီ ခံယူခ်က္ကေလးဟာ ဘယ္ေလာက္ ျပင္းထန္သလဲဆိုတာႏွင့္ ပတ္သက္လို႔ ဘုန္းႀကီး ဝတၳဳဇာတ္ေၾကာင္းကေလးတစ္ခု သတိရလို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ စာေပနယ္ကေတာ့ ဥေစၦဒဝါဒသမားေတြလုိ႔ ေျပာပါတယ္။ သူတို႔စကား လံုးႏွင့္ ေျပာလွ်င္ေပါ့၊ ဘုန္းႀကီးစကားလံုးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ‘‘ဘဝဆုိတာ ပုခက္ႏွင့္ ေခါင္းၾကားမွာပဲ ရွိတယ္။ ေခါင္းဟုိဘက္ ဘာမွမရွိပါဘူး’‘ ဆုိၿပီးေတာ့ သူတို႔က ဒီလို ေျပာၾကတယ္။ တစ္ခ်ိန္က ကမၻာေအးမွာ ဒီစကားလံုးကုိ သူတို႔က ေၾကြးေၾကာ္သြားၾကပါေသးတယ္။ ဒီေတာ့ ေခါင္းဟုိဘက္ ဘာမွမရွိပါ ဘူးဆုိၿပီး ဒီလိုလက္ခံတဲ့ ခံယူခ်က္ကို ဥေစၦဒဒိ႒ိလုိ႔ ေခၚပါတယ္။ ဒီအယူဝါဒကုိ ေသသည့္တိုင္ေအာင္ မစြန္႔လႊတ္ခဲ့ဘူးဆိုလွ်င္ ဒီကံက အက်ဳိးေပး ျမဲပါတယ္။ အက်ဳိးေပးျမဲျခင္းေၾကာင့္ သူ႕ကိုလည္း နိယတမိစၦာဒိ႒ိကံဆုိၿပီး ဒီလုိ ေခၚပါတယ္။ နႏၵကစစ္သူႀကီး ဒီနိယတမိစၦာဒိ႒ိကံရဲ႕ အက်ဳိးေပးျမဲမႈႏွင့္ ပတ္သက္လို႔ ဝတၳဳဇာတ္ ေၾကာင္းကေလး တစ္ခုရွိတာက နႏၵကစစ္သူႀကီး ျဖစ္ပါတယ္။ နႏၵကစစ္သူႀကီး ဆုိတာက ပိဂၤလမင္းရဲ႕ စစ္သူႀကီးျဖစ္တယ္။ ပိဂၤလမင္းဆိုတာကေတာ့ ဓမၼာေသာကမင္းဆက္ ေမာရိယမင္းတုိ႔ရဲ႕ လက္ေအာက္ခံ ဘုရင္ငယ္တစ္ဦးလုိ႔ ဆိုပါတယ္။ နႏၵကစစ္သူႀကီးကလည္း ဥေစၦဒဒိ႒ိ အယူရွိတယ္၊ ပိဂၤလမင္းက လည္း ဒီဥေစၦဒဒိ႒ိ အယူရွိပါတယ္၊ ကံ-ကံ၏အက်ဳိးကုိ လံုးလံုးလက္မခံၾကဘူး။ တစ္ခ်ိန္ နႏၵကစစ္သူႀကီး ကြယ္လြန္သြားၿပီ၊ ကြယ္လြန္သြားတဲ့အခ်ိန္ ဘယ္ေရာက္သြားသလဲဆုိေတာ့ နံပါတ္တစ္အေနအားျဖင့္ ၿပိတၱာဘဝ ေရာက္ရွိသြားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႕မွာ သမီးျဖစ္သူ ဥတၱရာဆုိတဲ့ အမ်ဳိးေကာင္း သမီးေလးတစ္ဦး ရွိတယ္။ ဒီ အမ်ဳိးေကာင္းသမီးေလးက ေသာတာပန္ အရိယာသူေတာ္ေကာင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ကြယ္လြန္သြားတဲ့ ဖခမည္းေတာ္အား ရည္စူးၿပီးေတာ့ ရဟႏၲာလုိ႔ ယူဆရတဲ့ သံဃာေတာ္တစ္ပါးကို အိမ္ေရွ႕ၾကြလာ တဲ့ အခ်ိန္အခါ အိမ္ေပၚကို ပင့္ဖိတ္ၿပီးေတာ့ ဆြမ္းခဲဖြယ္ေဘာဇဥ္မ်ားႏွင့္ လွဴဒါန္းပူေဇာ္ၿပီးေတာ့ ဖခမည္းေတာ္ျဖစ္တဲ့ နႏၵကစစ္သူႀကီးကို အမွ်အတမ္း ေပးေဝပါတယ္။ အမွ်အတမ္း ေပးေဝလုိက္တဲ့ အခ်ိန္အခါမွာ နႏၵကစစ္သူႀကီး က ထုိၿပိတၱာဘဝမွာ နတ္စည္းစိမ္တမွ် ႀကီးက်ယ္တဲ့ ခမ္းနားတဲ့ စည္းစိမ္ ခ်မ္းသာေတြကို သံုးေဆာင္ခံစားသြားရပါတယ္။ စာေပနယ္သံုး ေဝါဟာရႏွင့္ ေျပာလွ်င္ေတာ့ ေဝမာနိကၿပိတၱာလို႔ ေခၚပါ တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီၿပိတၱာဘဝက ကြၽတ္သလားဆိုေတာ့ မကြၽတ္ဘူး၊ နတ္စည္း စိမ္တမွ် ႀကီးက်ယ္တဲ့ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာေတြကို ခံစားရတယ္။ သို႔ေသာ္ တစ္ခ်ိန္ ပိဂၤလမင္းတုိ႔က ဓမၼာေသာကမင္းဆက္ရဲ႕ အဆက္အႏြယ္ျဖစ္တဲ့ ေမာရိယမင္း ေတြကို သြားၿပီး လက္ေဆာင္ပဏၰာဆက္သရပါတယ္။ ဆက္သလုိက္တဲ့ အခ်ိန္အခါမွာ ဒီပိဂၤလမင္းရဲ႕ အျပန္မွာ လမ္းလႊဲၿပီးေတာ့ နႏၵကၿပိတၱာ တည္ရွိရာ ၿပိတၱာဗိမာန္ျဖစ္တဲ့ ပေညာင္ပင္ႀကီးကုိ ေရာက္ေအာင္ နႏၵက ၿပိတၱာက လမ္းခင္းေပးလိုက္တယ္။ လမ္းမွားၿပီးေတာ့ ေမာင္းလာၿပီ၊ ေမာင္း လာတဲ့ အခ်ိန္အခါမွာ ရထားထိန္းလုပ္တဲ့ ပုဂိၢဳလ္ကေနၿပီးေတာ့ ပိဂၤလဘုရင္ မင္းျမတ္ကို လွမ္းၿပီး အေၾကာင္းၾကားတယ္။ အရွင္မင္းျမတ္ … ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ေတာ့ လမ္းမွားကုန္ၿပီနဲ႔တူတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လာလိုက္တဲ့လမ္းကုိ ၾကည့္လိုက္လွ်င္ ေရွ႕မွာသာ လမ္းေတြ႕ၿပီး ေနာက္ကုိ ျပန္ၾကည့္လုိက္တဲ့အခါ လမ္းမရွိ ျဖစ္ေနၿပီ၊ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲ၊ ကဲ ဆက္သာေမာင္းေပေတာ့ဆုိၿပီး ေမာင္းလုိက္တဲ့အခါ ပေညာင္ပင္ကို ဆုိက္သြားၿပီ၊ ပေညာင္ပင္ဆုိက္တဲ့ အခ်ိန္အခါ နတ္စည္းစိမ္တမွ် ႀကီးက်ယ္ေနတဲ့ စည္းစိမ္ရွိတဲ့ နႏၵကစစ္သူႀကီးၿပိတၱာက ဧည့္ခံေကြၽးေမြး ပါတယ္။ ပိဂၤလမင္းက အင္မတန္ အံ့ၾသေနတယ္။ အံ့ၾသေနတဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့မွ ေနာက္ဆံုး စားေသာက္ၿပီးတဲ့အခါ ဧည့္ခံပြဲၿပီးတဲ့အခါ အက်ဳိးအေၾကာင္း ေမးၾကည့္တယ္။ သင္ဟာ ဘယ္လုိပုဂၢိဳလ္လဲ၊ နတ္လား လူလား၊ စသည္ျဖင့္ ေမးလုိက္ေတာ့မွ သူဟာ တျခားပုဂၢိဳလ္ မဟုတ္ပါဘူး၊ အရွင္မင္းႀကီးရဲ႕ နႏၵက စစ္သူႀကီးပဲ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း တင္ျပတယ္။ သို႔ေသာ္ အဲဒီမွာ ဝမ္းနည္း စရာ ေကာင္းတာကေလး တစ္ခုကေတာ့ ဥေစၦဒဒိ႒ိကို ေသသည့္တုိင္ေအာင္ မစြန္႔လႊတ္ခဲ့တဲ့အတြက္ ကံ-ကံ၏အက်ဳိးကုိ ေသသည့္တုိင္ေအာင္ ပစ္ပယ္မိခဲ့ တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ဒီကံက အက်ဳိးေပးေတာ့မွာ ျဖစ္တယ္။ နတ္စည္းစိမ္တမွ် ႀကီးက်ယ္ေနတဲ့ ဒီၿပိတၱာဘဝမွာ ခံစားေနရတဲ့ ဒီစည္းစိမ္သည္ ေနာက္ထပ္ ေျခာက္လပဲၾကာမွာ ျဖစ္တယ္။ ေျခာက္လျပည့္လို႔ရွိလွ်င္ေတာ့ ငရဲကို ေရာက္ ရေတာ့မည့္အေၾကာင္း သူက တင္ျပတယ္။ တင္ျပၿပီးတဲ့ အခ်ိန္အခါမွာ ပိဂၤလ မင္းကိုလည္း သူက ဘာေျပာလိုက္သလဲ၊ မွားယြင္းေနတဲ့ မိစၦာအယူဝါဒကို စြန္႔လႊတ္ၿပီးေတာ့ ငါးပါးသီလျမဲေအာင္ ေနပါ၊ သရဏဂံုသံုးပါးကို ယံုယံု ၾကည္ၾကည္ျဖင့္ ေဆာက္တည္က်င့္သံုးပါ၊ မေကာင္းမႈဒုစ႐ုိက္ေတြ ေရွာင္ရွား ပါ စသည္ျဖင့္ တရားေဟာၿပီး ျပန္လႊတ္လုိက္ပါတယ္။ (ေပတဝတၳဳ-၂ဝ၁-၂ဝ၆၊၊) ေျပာခ်င္တဲ့အခ်က္ကေတာ့ ကံ-ကံ၏အက်ဳိးကုိ ပစ္ပယ္ေနတဲ့ နိယတ မိစၦာဒိ႒ိ အယူဝါဒေတြသည္ ေသသည့္တုိင္ေအာင္ မစြန္႔လႊတ္ခဲ့ဘူး ဆုိလွ်င္ ေတာ့ က်ိန္းေသ အပါယ္ေလးဘံု တစ္ဘံုဘံုေရာက္တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ငရဲေရာက္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလိုဝါဒမ်ဳိးေတြကို အကယ္၍မ်ား မိမိတို႔က လက္ခံခ်င္တဲ့ စိတ္ထားမ်ား ေပၚခဲ့မိမယ္ ဆုိလွ်င္ေတာ့ ဘုန္းႀကီး အၾကံဉာဏ္္ ေပးခ်င္တာက ဒီေၾကာင္း-က်ဳိးဆက္ႏြယ္ေနတဲ့ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ သေဘာတရား ကို သမၼာဒိ႒ိဉာဏ္္ပညာျဖင့္ ကိုယ္တုိင္မ်က္ေမွာက္ ထြင္းေဖာက္သိျမင္တဲ့ အဆင့္ထိ ေရာက္ေအာင္ေတာ့ ခပ္ျမန္ျမန္ ႀကိဳးစားေစခ်င္ပါတယ္။ 🔶 ကုသုိလ္ဂ႐ုကံ မေကာင္းတဲ့ဘက္က ခုနက အက်ဳိးေပးျမဲတဲ့ ကံေတြရွိသလို ေကာင္းတဲ့ ဘက္မွာလည္း အက်ဳိးေပးျမဲတဲ့ကံေတြ ရွိတယ္။ နံပါတ္တစ္ကေတာ့ စ်ာန္နာမ္ တရားမ်ား ျဖစ္ၾကပါတယ္။ မိမိတုိ႔က အားထုတ္လိုက္ေတာ့ စ်ာန္သမာဓိေတြ ကို ရရွိၿပီ။ အာနာပါနစ်ာန္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမတၱာစ်ာန္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ကသုိဏ္းစ်ာန္ေတြ ပဲျဖစ္ျဖစ္ ပြားမ်ားလိုက္လို႔ စ်ာန္ေတြကို ရရွိခဲ့မယ္ဆုိလွ်င္ ဒီစ်ာန္ေတြကလည္း ေသသည့္တုိင္ေအာင္ မေလွ်ာက်ခဲ့ဘူး ဆုိလွ်င္ေတာ့ အက်ဳိးေပးျမဲပါတယ္။ အက်ဳိးေပးျမဲတယ္ဆုိတဲ့ သေဘာကေတာ့ သံသရာခရီး မဆံုးေသးတဲ့ ပုဂိၢဳလ္ အတြက္ ေျပာတာပါ၊ ဒီပုဂိၢဳလ္က သံသရာခရီး ဆံုးမယ္ဆုိလွ်င္ ဒီစ်ာန္တရား ေတြက အက်ဳိးေပးႏုိင္တဲ့စြမ္းအား မရွိေတာ့ပါဘူး။ အရွင္ေဒဝဒတ္တို႔လို မေသခင္စပ္ၾကားမွာ ဒီစ်ာန္ေတြက ေလွ်ာက်ခဲ့ မယ္ဆုိလွ်င္ေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲ၊ အက်ဳိးေပးႏုိင္တဲ့စြမ္းအား မရွိျဖစ္တတ္ပါ တယ္။ အရွင္ေဒဝဒတ္ဟာ ရဟန္းျပဳၿပီးတဲ့အခါ ပထမတစ္ဝါအတြင္း ႀကိဳးစား အားထုတ္လိုက္တာ စ်ာန္သမာပတ္ရွစ္ပါးႏွင့္ ေလာကီ အဘိညာဏ္ငါးပါးကုိ ရရွိသြားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့လုိ႔ ဘုရားျဖစ္ဖုိ႔ရန္ ၾကံစည္စိတ္ကူးမိတဲ့ အခ်ိန္အခါ က စၿပီးေတာ့ သူ႕သႏၲာန္မွာ ဒီစ်ာန္နာမ္တရားေတြက ကြယ္ေပ်ာက္သြားလုိက္တာ ေသသည္အထိ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီစ်ာန္နာမ္တရားေတြက မေလွ်ာ က်ခဲ့လွ်င္ေတာ့ အက်ဳိးေပးျမဲတဲ့အတြက္ သူတုိ႔ကုိလည္း ဂ႐ုကံလုိ႔ ေခၚတယ္။ သို႔ေသာ္ ေလွ်ာက်သြားခဲ့မယ္ ဆုိလွ်င္ေတာ့ အက်ဳိးေပးႏုိင္တဲ့စြမ္းအား မရွိျခင္း ေၾကာင့္ သူတို႔က ဂ႐ုကံစာရင္းထဲမွာ မဝင္ျပန္ဘူး။ 🔶 ဝိပႆနာကံ ေနာက္ထပ္ ခုိင္ျမဲတဲ့ ကံတစ္ခုကေတာ့ ခုလို ႐ုပ္ေတြနာမ္ေတြကို ပရမတ္ သို႔ ဉာဏ္္အျမင္ဆုိက္ေအာင္ ထိုးထြင္းသိခဲ့မယ္၊ အေၾကာင္းတရားေတြ အက်ဳိး တရားေတြကိုလည္း ပရမတ္သုိ႔ ဉာဏ္္အျမင္ဆိုက္ေအာင္ သိမ္းဆည္းတတ္ခဲ့ မယ္ဆုိလွ်င္ နာမ႐ူပပရိေစၦဒဉာဏ္္ႏွင့္ ပစၥယပရိဂၢဟဉာဏ္္ႏွစ္ပါးကို ရရွိၿပီ၊ ထုိဉာဏ္္ႏွစ္ပါးကို ရရွိတဲ့ သူေတာ္ေကာင္းအတြက္ – ဣမိနာ ပန ဉာေဏန သမႏၷာဂေတာ ဝိပႆေကာ ဗုဒၶသာသေန လဒၶႆာေသာ လဒၶပတိေ႒ာ နိယတဂတိေကာ စူဠေသာတာပေႏၷာ နာမ ေဟာတိ။ (ဝိသုဒၶိ–၂–၂၄ဝ။) ဆိုၿပီးေတာ့ အ႒ကထာ ဆရာေတာ္မ်ားက ဖြင့္ထားတယ္။ သာသနာ ေတာ္မွာ သက္သာရာကို ရရွိသြားၿပီ၊ ေထာက္ရာတည္ရာကိုိ ရရွိသြားၿပီ၊ နိယတဂတိက- ေကာင္းရာသုဂတိဆုိတဲ့ လားရာဂတိ ျမဲၿပီ၊ ေသာတာပန္ အငယ္စား စူဠေသာတာပန္ ျဖစ္ၿပီဆုိၿပီး ဒီလုိ ဖြင့္ဆုိထားပါတယ္။ အသိမွန္၊ အက်င့္မွန္ ဤႏွစ္တန္ ခ်မ္းသာအစစ္မွန္ျဖစ္ေစ(ေပ)သည္။ ++++++++++++++++++++++++++++ ဖားေအာက္ေတာရဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ေရးသားျပဳစုေတာ္မူေသာ ဓမၼစၾကာႏွင့္ ဝိပႆနာစာအုပ္၏ စာမ်က္ႏွာ (၂ဝ၉- ၂၁၂) မွ က်ိန္းေသတဲ့ကံ အေၾကာင္းကို တိုက္ရိုက္ထုတ္ႏႈတ္၍ ဓမၼဒါနမွ်ေဝမႈ ျပဳပါသည္။ #Credit

via အလင္းေရာင္ ဓမၼ https://ift.tt/2GZxZ80

" ေမတၱာဉာဏ္ကူ ဆြမ္းအလွဴ " <><><><><><><><><><><><> 💝 ဖတ္ၾကည့္ေနာ္ 💝 တစ္ခ်ိန္တုန္းက သီဟိုဠ္ကြၽန္း ႐ူဝကဝိတၱိ အမည္ရတဲ့ ရြာႀကီး တစ္ရြာမွာ ျမန္မာ နာမည္နဲ႔ဆိုရင္ ကိုတိုးနဲ႔မမိုးလို႔ အမည္ရတဲ့ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦး ႐ွိခဲ့ဘူးပါ တယ္။ တစ္ႏွစ္မွာေပါ့… ရာသီဥတုက မမွန္တဲ့အျပင္ ျဗဟၼဏတိႆဆိုတဲ႔ သူပုန္ေဘးႀကီးကလည္း ထလို႔ တိုင္းသားျပည္သူမ်ားဟာ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါး အစာ႐ွားတဲ့ ဒုဗိ႓ကၡႏၲရကပ္ႀကီး ဆိုက္သတဲ့။ အဲဒီေတာ့ လူေတြဟာ အရင္က ထမင္းတစ္နပ္စာ ဆန္ေလးကို ဆယ့္ေလးငါးရက္ေလာက္ ၿခိဳးၿခိဳးၿခံၿခံ မေသ႐ုံကေလး အျဖစ္နဲ႔ စားရသတဲ့။ ဆင္းဆင္းရဲရဲနဲ႔ ဒီလိုေနၾကရတဲ့အထဲမွာ ကိုတိုးနဲ႔ မမိုးတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံလည္း ပါပါတယ္။ ကိုတိုးနဲ႔မမိုးတို႔က ရတနာသံုးပါးကို ဆည္းကပ္ၾကတဲ့ သူေတြ၊ ႏွလံုးသားမွာ ဘုရားတည္ထားၿပီး သဒၶါတရား႐ွိၾကတဲ့ သူေတြေပါ့။ ကိုတိုးနဲ႔ မမိုးတို႔အိမ္မွာလည္း အစာရိကၡာ ဆန္က တစ္စတစ္စနဲ႔ ကုန္လာလိုက္တာ သူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံအတြက္ တစ္နပ္စာပဲ က်န္ပါေတာ့ တယ္။ အဲဒီလိုအခ်ိန္ တစ္ေန႔ေသာ နံနက္ခင္းမွာ အ႐ွင္တိႆဆိုတဲ႔ ရဟန္းေတာ္ အ႐ွင္ျမတ္တစ္ပါး ဟာ တျခား တျခားေသာ ရြာေတြကို ဆြမ္းခံၾကြသြားတာ ဘယ္ရြာကမွ ၾကြလို႔ အဆင္မေျပ၊ ဆြမ္းေလာင္းမယ့္သူ မ႐ွိ၊သပိတ္ဗလာနဲ႔ခ်ည္း ျပန္လာ ရတယ္။ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါး အစာ႐ွားလို႔ လွဴစရာမ႐ွိေတာ့လည္း ဒကာ ဒကာမေတြမွာ သဒၶါတရား ႐ွိေပမယ့္ ဘယ္လိုမွ မတတ္ႏိုင္ၾကဘူးေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ဘယ္ရြာမွ ဆြမ္းခံၾကြလို႔ အဆင္မေျပေတာ့ ကိုတိုးနဲ႔ မမိုးတို႔ေနတဲ့ ႐ူဝကဝိတၱိရြာႀကီးကို ဆြမ္းခံ ၾကြလာေတာ္မူတယ္တဲ့။ ကိုတိုးနဲ႔ မမိုးတို႔အိမ္က ရြာတံခါးဝမွာဆိုေတာ့ အ႐ွင္ျမတ္ဦးတိႆ သကၤန္း႐ုံ သပိတ္ပိုက္ၿပီးေတာ့ ရြာတံခါးက ဝင္ၿပီး ဆြမ္းခံၾကြလာတာကို သူတို႔က ျမင္ေတြ႔လိုက္ၾကပါတယ္။ လွမ္းျမင္လိုက္ေပမယ့္ အ႐ွင္ျမတ္က အိမ္စဥ္ေလွ်ာက္ၿပီး ဆြမ္းခံၾကြသြားေတာ္မူပါတယ္။ တစ္ရြာလံုး အိမ္ေစ့ေလွ်ာက္ေပမယ့္ တစ္အိမ္မွ် ဆြမ္း မေလာင္းႏိုင္ၾကဘူး။ ဆြမ္းတစ္ေစ့မွ်ကို မရတာ။ အိမ္ေစ့လိုသာ ျပန္ၾကြလာ ရတယ္။ သပိတ္ထဲမွာ ဘာမွ် မပါလာဘူး။ ျပန္ၾကြလာေတာ့လည္း ကိုတိုးတို႔ မမိုးတို႔ အိမ္ေ႐ွ႕ကပဲ ရြာတံခါးအတိုင္း ျပန္ထြက္လာခဲ့တာဆိုေတာ့ ကိုတိုးက လွမ္းျမင္လိုက္တယ္။ ဟာ… ဆြမ္းခံ အ႐ွင္ျမတ္ ေစာေစာေလးတုန္းက ဆြမ္းခံၾကြသြားတယ္။ အခု ျပန္ထြက္လာၿပီ၊ ဆြမ္းမွ ရရဲ႕လား မသိဘူး။ သြားၾကည့္ဦးမွပဲ ဆိုၿပီး အ႐ွင္ျမတ္ထံပါး ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး သပိတ္ကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဆြမ္းက တစ္ဇြန္းမွ မပါ။ ဘာမွ မပါတဲ့ သပိတ္ကို ျမင္ရေတာ့… အ႐ွင္ဘုရား… ဆြမ္းလည္း မရခဲ့ပါလားဘုရား။ ကဲ…ကဲ ၾကြပါဦး ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္တို႔ အိမ္ကို ၾကြပါဦးဘုရား။ ၾကြပါဦးလို႔သာ ဆိုတာ လွဴစရာ ဘာမွ အဆင္သင့္႐ွိတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါနဲ႔ အိမ္ေရာက္တဲ့အခါ အ႐ွင္ျမတ္ကို ေနရာခင္းေပး၊ ေခတၱသီတင္းသံုးဖို႔ ေလွ်ာက္ထားၿပီး အိမ္ထဲဝင္၊ ဇနီးသည္ မမိုးနဲ႔ တိုင္ပင္တာေပါ့။ မမိုးရယ္… အ႐ွင္ျမတ္ေလ တို႔ရြာ ဆြမ္းခံဝင္တာ တစ္မနက္ခင္းလံုးပဲ ကြယ့္။ ဆြမ္းလည္း မရ႐ွာဘူး။ တို႔အိမ္မွာလည္း ရိကၡာကို ၿခိဳးၿခိဳးၿခံၿခံနဲ႔ သံုးခဲ့တာ။ ဆန္ဆိုလို႔ တစ္နပ္စာပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ေအးကြယ္… ေသေတာ့လည္း ဒါနနဲ႔ ေသၾကတာေပါ့ တဲ့။ ကိုတိုးနဲ႔ မမိုးတို႔ရဲ႕ သဒၶါတရားဟာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကက္သီးထစရာ ေကာင္းလိုက္သလဲ ဆိုတာ ေတြးၾကည့္စမ္းပါ။ ၿပီးေတာ့လည္း သူတို႔မွာ ခိုင္ခိုင္မာမာ လက္ခံလာခဲ့တဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္ကလည္း ႐ွိေသးတယ္။ အဲဒါက ဘာလဲဆိုေတာ့… ေပးပါ-ျပန္လာမည္။ ေပးသာ ေပးပါ-ျပန္လာမည္ တဲ့။ အဲဒီလို တိုင္ပင္ေတာ့ ဇနီးအလိမၼာ မမိုးကလည္း… ဟာ…သိပ္ေကာင္းတာေပါ့ ကိုတိုးရယ္။ ဒါဟာ ကာလဒါနအစစ္ပဲ။ သူမ်ားေတြ မလွဴႏိုင္တဲ့အခ်ိန္။ အ႐ွင္ျမတ္မွာလည္း လိုအပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ လွဴရတာ ဝမ္းသာစရာ အေကာင္းဆံုးေပါ့။ က်ဳပ္တို႔ မစားရလို႔ ေသသြားရင္လည္း ေသပါေစေပါ့။ က်ဳပ္တို႔ စိတ္ေကာင္း ေစတနာေကာင္းကေလးေၾကာင့္ သာသနာ့ဝန္ထမ္း ရဟန္းေတာ္အ႐ွင္ျမတ္မွာ တရားအလုပ္ အားထုတ္သြားႏိုင္ရင္ က်ဳပ္တို႔ ေသရက်ိဳး နပ္ပါၿပီတဲ့။ ဒါနဲ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္ဟာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ဝမ္းသာအားရ ေနာက္ဆံုး တစ္နပ္စာပဲ က်န္ေတာ့တဲ့ ဆန္အကုန္လံုးကို ထုတ္ ခ်က္ျပဳတ္ၾကတယ္။ က်က္ၿပီလည္းဆိုေရာ အ႐ွင္ျမတ္ ဦးတိႆရဲ႕ သပိတ္ထဲ အကုန္လံုး ေလာင္းလွဴလိုက္ပါတယ္။ သူတို႔စားဖို႔ရယ္လို႔ ဘာမွ မခ်န္ဘူးတဲ့။ လွဴၿပီးေတာ့ သူတို႔က… အ႐ွင္ဘုရား… တပည့္ေတာ္ တပည့္ေတာ္မတို႔သည္ ႐ွိလို႔လွဴၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး ဘုရား။ သိလို႔ လွဴတာပါ ဘုရား။ ကံ,ကံရဲ႕အက်ိဳးေပးနဲ႔ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တဲ့ အလုပ္ပဲလို႔ သိလို႔ ေက်ေက်နပ္နပ္နဲ႔ လွဴတာပါဘုရား။ ဒီလို လွဴဒါန္းရတာကလည္း ႐ွိလို႔ လွဴတာ မဟုတ္ပါ ဘုရား၊ သိလို႔ လွဴျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္ ဘုရား။ ေလာကမွာ မ႐ွိတာထက္ မသိတာ ခက္သတဲ့ ဘုရား။ ဒါေၾကာင့္မို႔ အခုလို ဆြမ္းလွဴရတဲ့ ကုသိုလ္ေၾကာင့္ အ႐ွင္ဘုရားတို႔ သိတဲ့ သစၥာေလးပါး တရားထူးကို တပည့္ေတာ္တို႔လည္း သိခြင့္ရပါလို၏ အ႐ွင္ဘုရား။ အဲဒီလို ဆုေတာင္းၿပီး ေလာင္းလွဴလိုက္ေတာ့ အ႐ွင္ျမတ္ဦးတိႆလည္း လက္ခံၿပီး ျပန္ၾကြသြားေတာ္မူပါတယ္။ ဆြမ္းခံအ႐ွင္ျမတ္ ဦးတိႆျပန္ၾကြသြားေတာ့ မမိုးဟာ ေစာေစာက ခ်က္ထားတဲ့ ထမင္းအိုးကို ဖြင့္လိုက္တာ ထမင္းအိုးတစ္ခုလံုး ျပန္ျပည့္ေနပါသတဲ့။ မမိုးက… ဟယ္…ငါ အခုန ေလာင္းလွဴလိုက္တာ အကုန္ပါ။ အခု ထမင္းေတြ အျပည့္ျပန္ျဖစ္ေနၿပီ၊ ေၾသာ္…တို႔ေစတနာ ခ်က္ခ်င္း အက်ိဳးေပးပါလား လို႔ ေတြးမိၿပီး ဝမ္းသာအားရနဲ႔ ကိုတိုးကို ေခၚၿပီးျပပါတယ္။ အဲဒီေန႔ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ကိုတိုးတို႔ မမိုးတို႔ ဘာမွမပူမပင္ရေတာ့ဘဲ တစ္သက္လံုး စားစရာ ျပည့္စံုသြားပါသတဲ့။ အ႐ွင္ျမတ္ ဦးတိႆကလည္း ဆြမ္းခံရလာတဲ့ ဆြမ္းက္ို ဘုဥ္းေပးဖို႔ ရြာအျပင္ဘက္ ေလ်ာက္ပတ္တဲ့ တစ္ေနရာျဖစ္တဲ႔ နပဲပင္ႀကီးေအာက္မွာ ပစၥေဝကၡဏာ ဆင္ျခင္၊ေမတၱာပို႔ၿပီးမွ ႐ႈမွတ္မႈ အမွတ္သတိကေလးနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း ဘုဥ္းေပးေနပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ နပဲပင္ႀကီးေပၚမွာ ႐ုကၡစိုးနတ္ႀကီးက လည္း ႐ွိသတဲ့။ နတ္ဆိုေပမယ့္ နတ္မြဲႀကီးပါ။ တစ္ရက္တေလကေလး ဥပုသ္ေစာင့္ဘူးတဲ့ ကုသိုလ္ ကေလးေၾကာင့္သာ နတ္ျဖစ္လာရတာ။ သူ႔မွာ ဒါနက အလြန္နည္းခဲ့ေတာ့ တယ္ၿပီး ဆင္းရဲ သတဲ့။ စားရမဲ့ ေသာက္ရမဲ့ ျဖစ္ေနတာ။ အဲဒါ အ႐ွင္ျမတ္ ဦးတိႆက သူ႔ရဲ႕သစ္ပင္ေအာက္မွာ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးေနတာ ျမင္ရေတာ့ သူ႔မွာ ဆာလိုက္တာ။စားခ်င္လိုက္တာ။ တံေတြး တစိုစိုနဲ႔တဲ႔။ အဲဒါနဲ႔ မျဖစ္ဘူးဆိုၿပီးေတာ့ စားခ်င္တာနဲ႔ လူအဘိုးႀကီးေယာင္ ေဆာင္ၿပီးေတာ့ ရဟန္းေတာ္ ဦးတိႆ ေ႐ွ႕မွာ လာရပ္ျပတယ္။ အ႐ွင္ျမတ္ကလည္း ဣေျႏၵသိကၡာနဲ႔ ေအာက္ငံု႔ၿပီး ဘုဥ္းေပးေနေတာ့ သူ႔ကို မျမင္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ သူက… အဟမ္း…အဟမ္း…လို႔ ေခ်ာင္းဟန္႔သံ ေပးလိုက္တယ္။ အ႐ွင္ျမတ္က ေမာ့ၾကည့္ၿပီး အဘိုးႀကီးကို ေတြ႔လိုက္ ေရတာ့… ေၾသာ္…အဘိုးႀကီး ထမင္းဆာလာၿပီနဲ႔ တူတယ္။ ကဲ…ကဲ ဒကာႀကီး ေရာ့…ေရာ့ ဆိုၿပီး က်န္တဲ့ ဆြမ္း တစ္လုတ္ ႏွစ္လုတ္စာကေလးကို အဘိုးႀကီးမွာ ပါလာတဲ့ ခြက္ကေလးထဲ ထည့္ၿပီး ေပးလိုက္ပါတယ္။ ထည့္ေပးလိုက္ေတာ့ အဘိုးႀကီးေယာင္ ေဆာင္ထားတဲ့ နပဲပင္ေစာင့္ ႐ုကၡစိုးနတ္ႀကီးက သူ႔လက္ထဲ ေရာက္လာတဲ့ ဆြမ္းၾကြင္း ဆြမ္းက်န္ေလးကို ၾကည့္ၿပီး စဥ္းစားမိသတဲ့။ အင္း… ငါဟာ ယခုလို နတ္မြဲႀကီး ျဖစ္ေနရတာ ဒါန နည္းခဲ့လို႔။ ဒါန ခ်ိဳ႕တဲ့ခဲ့လို႔ပဲ။ အဲဒီေတာ့ ငါသည္ လွဴလို႔ ျဖစ္တုန္း လွဴမယ္။ ငါ မစားေတာ့ပါဘူး လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီး… အ႐ွင္ဘုရား… တပည့္ေတာ္ရဲ႕ ေဟာဒီခြက္ထဲမွာ ေရာက္ေနတဲ့ ဆြမ္းၾကြင္း ဆြမ္းက်န္ကို တပည့္ေတာ္ မစားေတာ့ပါဘူး ဘုရား။ တပည့္ေတာ္ကို သနားေသာအားျဖင့္ အလွဴခံေတာ္မူပါ ဘုရား လို႔ အ႐ွင္ျမတ္ ဦးတိႆကို ျပန္လွဴလိုက္သတဲ့။ သူမ်ားဆီကလည္း ေတာင္းေသး။ျပန္လည္း လွဴေသး ဆိုေတာ့ ဖိုးတုတ္ အလွဴလုပ္တာနဲ႔ တူေနတယ္။ တစ္ခါတုန္းက… ဖိုးတုတ္ဆိုတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ႐ွိခဲ့ဘူးတယ္။ သူက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ေရာက္လို႔႐ွိရင္… ဆရာေတာ္ဘုရား… ဆရာေတာ္ဘုရား… တပည့္ေတာ္ကို သကၤန္း တစ္စံုေလာက္ စြန္႔ပါဘုရား။ ဘာလုပ္မလို႔လဲ ေမာင္ဖိုးတုတ္ရဲ႕-? တပည့္ေတာ္ ကိစၥ႐ွိလို႔ပါဘုရား။ ဆရာေတာ္ကလည္း ေတာင္းလြန္းမက ေတာင္းေတာ့ ကဲ…ေရာ့၊ ေရာ့ ဆိုၿပီး စြန္႔လိုက္ပါတယ္။ သူ႔လက္ထဲ သကၤန္းတစ္စံုေရာက္ေရာ ဖိုးတုတ္က… ဆရာေတာ္ဘုရား…တပည့္ေတာ္ကို ခ်ီးေျမႇာက္ေသာ အားျဖင့္ ဒီသကၤန္း အလွဴခံေတာ္မူပါဘုရား လို႔ ေလွ်ာက္သတဲ့။ ဒီေတာ့ ဆရာေတာ္က… ဟ…ဖိုးတုတ္ မင္းဟာကကြာ ေတာင္းလည္း ေတာင္းေသး။ ျပန္လည္း လွဴေသးကြာ လို႔ ဆိုေတာ့ ဖိုးတုတ္က… ဆရာေတာ္-ေစတနာသာ ပဓာနပါ လို႔ ဆိုၿပီး ၿပံဳးစိ ၿပံဳးစိနဲ႔ လုပ္တတ္တယ္။ တစ္ခါ ၿမိဳ႕ထဲရြာထဲ ေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း ေတြ႔တဲ့ လူကို အစ္ကိုႀကီး အစ္မႀကီး ခင္ဗ်ာ၊ ကြၽန္ေတာ့္ကို ပိုက္ဆံငါးက်ပ္ေလာက္ ေပးပါ ခင္ဗ်ာ။ ဟာ…ဘာလုပ္မလို႔လဲ ? ကိစၥနည္းနည္း ႐ွိလို႔ပါ ခင္ဗ်ာ ဆိုေတာ့ ကဲ…ေရာ့…ေရာ့ ဆိုၿပီး သူမ်ားက ေပးလို႔ သူ႔လက္ထဲကို ပိုက္ဆံေရာက္ၿပီ ဆိုရင္ ဖိုးတုတ္က… အစ္ကိုႀကီး အမႀကီးခင္ဗ်ာ ကြၽန္ေတာ့္ကို ခ်ီးေျမႇာက္တဲ့ အေနနဲ႔ ဒီပိုက္ဆံကေလး ျပန္ၿပီး အလွဴခံပါ ခင္ဗ်ာ ဆိုေတာ့… ဟ…ဖိုးတုတ္ မင္းဟာက သူမ်ားဆီကလည္း ေတာင္းေသး။ ျပန္ၿပီး လွဴေသး။ မဟုတ္ေသးပါဘူးကြာ။ ေၾသာ္-ေစတနာသာ ပဓာနပါ ခင္ဗ်ာ။ ဖိုးတုတ္က ဒီလို လုပ္တတ္တယ္။ အဲဒီလိုမ်ိဳးပဲ။ အခုလည္း နပဲပင္ေစာင့္နတ္ႀကီးက ဦးတိႆထံက ဆြမ္းက်န္လည္း ေတာင္းေသးတယ္။ ရလာတဲ့ ထမင္းကိုလည္း ျပန္လွဴခ်င္ေသးတယ္။ ဒါေပမဲ႔ အဲဒီလို လွဴလိုက္တာနဲ႔ ႐ုကၡစိုးနတ္ႀကီးမွာ ေစတနာက ခ်က္ခ်င္း အက်ိဳးေပးပါသတဲ့။ ေန႔တိုင္း ေန႔တိုင္း နတ္ၾသဇာ ႐ွစ္ပြဲရတယ္။ တစ္သက္လံုး စားလို႔ေတာင္ မကုန္ႏိုင္ဘူးတဲ့။ ကိုတိုးနဲ႔ မမိုးတို႔ရဲ႕ ေမတၱာ ဉာဏ္ကူၿပီး လွဴလိုက္တဲ့ ဆြမ္းတစ္နပ္ေၾကာင့္ ႐ုကၡစိုးနတ္ႀကီးလည္း ခ်မ္းသာသြားရတယ္။ ရဟန္းေတာ္ အရွင္ျမတ္ဦးတိႆလည္း ရဟန္းတရားကို ပြားမ်ားအားထုတ္လိုက္တာ မၾကာခင္ပဲ ရဟႏၲာ ျဖစ္သြားသတဲ့။ စိတ္ေကာင္းကေလး တစ္ခုေၾကာင့္ အမ်ား ခ်မ္းသာရာ ရသြားပံုကေလး ေျပာျပပါတယ္။ တိပိဋကဓရ၊ ဓမၼဘ႑ာဂါရိက ေယာ ဆရာေတာ္ႀကီး။ ဤဓမၼပံုျပင္ျဖင့္ ဆရာေတာ္သည္ မိမိပိုင္ ပစၥည္းဥစၥာအေပၚတြင္ တြယ္တာမႈအားႀကီး၍ ဒါန မျဖစ္ႏိုင္သကဲ့သို႔ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ႏွင့္ ဒါနလုပ္ငန္းအေပၚတြင္ ေမတၱာတရား ( ကမၼႆကတာ သမၼာဒိ႒ိ) အသိဉာဏ္တရား မထား႐ွိႏိုင္လွ်င္လည္း ဒါနကုသိုလ္ ျဖစ္ဖို႔ မလြယ္ကူေၾကာင္း၊ ေမတၱာဉာဏ္ကူ၍ လွဴအပ္ေသာ အလွဴဒါနမ်ိဳးသည္သာ ကိုယ္ေရာသူပါ ခ်မ္းသာေၾကာင္း။ ေကာင္းျမတ္ေသာ အလွဴတစ္ခု ျဖစ္သည္ကို ျပဆိုလိုရင္း ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူေတာ္ေကာင္းတို႔လည္း ဒါနျပဳရာတြင္ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္တို႔ အေပၚ ေမတၱာျဖင့္ ခ်စ္ခင္ ၾကင္နာ၊ၾကည္ျဖဴႏိုင္ၾကပါေစ၊ ပညာျဖင့္… ဒါန၏ အက်ိဳးေက်းဇူးကိုလည္း အျမင္ၾကည္လင္၊ အမွန္အတိုင္း သိျမင္ႏိုင္ၾကပါေစလို႔ ေတာင္းဆု ေခ်ြအပ္ ပါတယ္။ Credit-ေတာ္ဝင္ႏြယ္။ တိပိဋက

via အလင္းေရာင္ ဓမၼ https://ift.tt/2GY234a

" ေမတၱာဉာဏ္ကူ ဆြမ္းအလွဴ " <><><><><><><><><><><><> 💝 ဖတ္ၾကည့္ေနာ္ 💝 တစ္ခ်ိန္တုန္းက သီဟိုဠ္ကြၽန္း ႐ူဝကဝိတၱိ အမည္ရတဲ့ ရြာႀကီး တစ္ရြာမွာ ျမန္မာ နာမည္နဲ႔ဆိုရင္ ကိုတိုးနဲ႔မမိုးလို႔ အမည္ရတဲ့ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦး ႐ွိခဲ့ဘူးပါ တယ္။ တစ္ႏွစ္မွာေပါ့… ရာသီဥတုက မမွန္တဲ့အျပင္ ျဗဟၼဏတိႆဆိုတဲ႔ သူပုန္ေဘးႀကီးကလည္း ထလို႔ တိုင္းသားျပည္သူမ်ားဟာ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါး အစာ႐ွားတဲ့ ဒုဗိ႓ကၡႏၲရကပ္ႀကီး ဆိုက္သတဲ့။ အဲဒီေတာ့ လူေတြဟာ အရင္က ထမင္းတစ္နပ္စာ ဆန္ေလးကို ဆယ့္ေလးငါးရက္ေလာက္ ၿခိဳးၿခိဳးၿခံၿခံ မေသ႐ုံကေလး အျဖစ္နဲ႔ စားရသတဲ့။ ဆင္းဆင္းရဲရဲနဲ႔ ဒီလိုေနၾကရတဲ့အထဲမွာ ကိုတိုးနဲ႔ မမိုးတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံလည္း ပါပါတယ္။ ကိုတိုးနဲ႔မမိုးတို႔က ရတနာသံုးပါးကို ဆည္းကပ္ၾကတဲ့ သူေတြ၊ ႏွလံုးသားမွာ ဘုရားတည္ထားၿပီး သဒၶါတရား႐ွိၾကတဲ့ သူေတြေပါ့။ ကိုတိုးနဲ႔ မမိုးတို႔အိမ္မွာလည္း အစာရိကၡာ ဆန္က တစ္စတစ္စနဲ႔ ကုန္လာလိုက္တာ သူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံအတြက္ တစ္နပ္စာပဲ က်န္ပါေတာ့ တယ္။ အဲဒီလိုအခ်ိန္ တစ္ေန႔ေသာ နံနက္ခင္းမွာ အ႐ွင္တိႆဆိုတဲ႔ ရဟန္းေတာ္ အ႐ွင္ျမတ္တစ္ပါး ဟာ တျခား တျခားေသာ ရြာေတြကို ဆြမ္းခံၾကြသြားတာ ဘယ္ရြာကမွ ၾကြလို႔ အဆင္မေျပ၊ ဆြမ္းေလာင္းမယ့္သူ မ႐ွိ၊သပိတ္ဗလာနဲ႔ခ်ည္း ျပန္လာ ရတယ္။ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါး အစာ႐ွားလို႔ လွဴစရာမ႐ွိေတာ့လည္း ဒကာ ဒကာမေတြမွာ သဒၶါတရား ႐ွိေပမယ့္ ဘယ္လိုမွ မတတ္ႏိုင္ၾကဘူးေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ဘယ္ရြာမွ ဆြမ္းခံၾကြလို႔ အဆင္မေျပေတာ့ ကိုတိုးနဲ႔ မမိုးတို႔ေနတဲ့ ႐ူဝကဝိတၱိရြာႀကီးကို ဆြမ္းခံ ၾကြလာေတာ္မူတယ္တဲ့။ ကိုတိုးနဲ႔ မမိုးတို႔အိမ္က ရြာတံခါးဝမွာဆိုေတာ့ အ႐ွင္ျမတ္ဦးတိႆ သကၤန္း႐ုံ သပိတ္ပိုက္ၿပီးေတာ့ ရြာတံခါးက ဝင္ၿပီး ဆြမ္းခံၾကြလာတာကို သူတို႔က ျမင္ေတြ႔လိုက္ၾကပါတယ္။ လွမ္းျမင္လိုက္ေပမယ့္ အ႐ွင္ျမတ္က အိမ္စဥ္ေလွ်ာက္ၿပီး ဆြမ္းခံၾကြသြားေတာ္မူပါတယ္။ တစ္ရြာလံုး အိမ္ေစ့ေလွ်ာက္ေပမယ့္ တစ္အိမ္မွ် ဆြမ္း မေလာင္းႏိုင္ၾကဘူး။ ဆြမ္းတစ္ေစ့မွ်ကို မရတာ။ အိမ္ေစ့လိုသာ ျပန္ၾကြလာ ရတယ္။ သပိတ္ထဲမွာ ဘာမွ် မပါလာဘူး။ ျပန္ၾကြလာေတာ့လည္း ကိုတိုးတို႔ မမိုးတို႔ အိမ္ေ႐ွ႕ကပဲ ရြာတံခါးအတိုင္း ျပန္ထြက္လာခဲ့တာဆိုေတာ့ ကိုတိုးက လွမ္းျမင္လိုက္တယ္။ ဟာ… ဆြမ္းခံ အ႐ွင္ျမတ္ ေစာေစာေလးတုန္းက ဆြမ္းခံၾကြသြားတယ္။ အခု ျပန္ထြက္လာၿပီ၊ ဆြမ္းမွ ရရဲ႕လား မသိဘူး။ သြားၾကည့္ဦးမွပဲ ဆိုၿပီး အ႐ွင္ျမတ္ထံပါး ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး သပိတ္ကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဆြမ္းက တစ္ဇြန္းမွ မပါ။ ဘာမွ မပါတဲ့ သပိတ္ကို ျမင္ရေတာ့… အ႐ွင္ဘုရား… ဆြမ္းလည္း မရခဲ့ပါလားဘုရား။ ကဲ…ကဲ ၾကြပါဦး ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္တို႔ အိမ္ကို ၾကြပါဦးဘုရား။ ၾကြပါဦးလို႔သာ ဆိုတာ လွဴစရာ ဘာမွ အဆင္သင့္႐ွိတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါနဲ႔ အိမ္ေရာက္တဲ့အခါ အ႐ွင္ျမတ္ကို ေနရာခင္းေပး၊ ေခတၱသီတင္းသံုးဖို႔ ေလွ်ာက္ထားၿပီး အိမ္ထဲဝင္၊ ဇနီးသည္ မမိုးနဲ႔ တိုင္ပင္တာေပါ့။ မမိုးရယ္… အ႐ွင္ျမတ္ေလ တို႔ရြာ ဆြမ္းခံဝင္တာ တစ္မနက္ခင္းလံုးပဲ ကြယ့္။ ဆြမ္းလည္း မရ႐ွာဘူး။ တို႔အိမ္မွာလည္း ရိကၡာကို ၿခိဳးၿခိဳးၿခံၿခံနဲ႔ သံုးခဲ့တာ။ ဆန္ဆိုလို႔ တစ္နပ္စာပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ေအးကြယ္… ေသေတာ့လည္း ဒါနနဲ႔ ေသၾကတာေပါ့ တဲ့။ ကိုတိုးနဲ႔ မမိုးတို႔ရဲ႕ သဒၶါတရားဟာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကက္သီးထစရာ ေကာင္းလိုက္သလဲ ဆိုတာ ေတြးၾကည့္စမ္းပါ။ ၿပီးေတာ့လည္း သူတို႔မွာ ခိုင္ခိုင္မာမာ လက္ခံလာခဲ့တဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္ကလည္း ႐ွိေသးတယ္။ အဲဒါက ဘာလဲဆိုေတာ့… ေပးပါ-ျပန္လာမည္။ ေပးသာ ေပးပါ-ျပန္လာမည္ တဲ့။ အဲဒီလို တိုင္ပင္ေတာ့ ဇနီးအလိမၼာ မမိုးကလည္း… ဟာ…သိပ္ေကာင္းတာေပါ့ ကိုတိုးရယ္။ ဒါဟာ ကာလဒါနအစစ္ပဲ။ သူမ်ားေတြ မလွဴႏိုင္တဲ့အခ်ိန္။ အ႐ွင္ျမတ္မွာလည္း လိုအပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ လွဴရတာ ဝမ္းသာစရာ အေကာင္းဆံုးေပါ့။ က်ဳပ္တို႔ မစားရလို႔ ေသသြားရင္လည္း ေသပါေစေပါ့။ က်ဳပ္တို႔ စိတ္ေကာင္း ေစတနာေကာင္းကေလးေၾကာင့္ သာသနာ့ဝန္ထမ္း ရဟန္းေတာ္အ႐ွင္ျမတ္မွာ တရားအလုပ္ အားထုတ္သြားႏိုင္ရင္ က်ဳပ္တို႔ ေသရက်ိဳး နပ္ပါၿပီတဲ့။ ဒါနဲ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္ဟာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ဝမ္းသာအားရ ေနာက္ဆံုး တစ္နပ္စာပဲ က်န္ေတာ့တဲ့ ဆန္အကုန္လံုးကို ထုတ္ ခ်က္ျပဳတ္ၾကတယ္။ က်က္ၿပီလည္းဆိုေရာ အ႐ွင္ျမတ္ ဦးတိႆရဲ႕ သပိတ္ထဲ အကုန္လံုး ေလာင္းလွဴလိုက္ပါတယ္။ သူတို႔စားဖို႔ရယ္လို႔ ဘာမွ မခ်န္ဘူးတဲ့။ လွဴၿပီးေတာ့ သူတို႔က… အ႐ွင္ဘုရား… တပည့္ေတာ္ တပည့္ေတာ္မတို႔သည္ ႐ွိလို႔လွဴၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး ဘုရား။ သိလို႔ လွဴတာပါ ဘုရား။ ကံ,ကံရဲ႕အက်ိဳးေပးနဲ႔ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တဲ့ အလုပ္ပဲလို႔ သိလို႔ ေက်ေက်နပ္နပ္နဲ႔ လွဴတာပါဘုရား။ ဒီလို လွဴဒါန္းရတာကလည္း ႐ွိလို႔ လွဴတာ မဟုတ္ပါ ဘုရား၊ သိလို႔ လွဴျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္ ဘုရား။ ေလာကမွာ မ႐ွိတာထက္ မသိတာ ခက္သတဲ့ ဘုရား။ ဒါေၾကာင့္မို႔ အခုလို ဆြမ္းလွဴရတဲ့ ကုသိုလ္ေၾကာင့္ အ႐ွင္ဘုရားတို႔ သိတဲ့ သစၥာေလးပါး တရားထူးကို တပည့္ေတာ္တို႔လည္း သိခြင့္ရပါလို၏ အ႐ွင္ဘုရား။ အဲဒီလို ဆုေတာင္းၿပီး ေလာင္းလွဴလိုက္ေတာ့ အ႐ွင္ျမတ္ဦးတိႆလည္း လက္ခံၿပီး ျပန္ၾကြသြားေတာ္မူပါတယ္။ ဆြမ္းခံအ႐ွင္ျမတ္ ဦးတိႆျပန္ၾကြသြားေတာ့ မမိုးဟာ ေစာေစာက ခ်က္ထားတဲ့ ထမင္းအိုးကို ဖြင့္လိုက္တာ ထမင္းအိုးတစ္ခုလံုး ျပန္ျပည့္ေနပါသတဲ့။ မမိုးက… ဟယ္…ငါ အခုန ေလာင္းလွဴလိုက္တာ အကုန္ပါ။ အခု ထမင္းေတြ အျပည့္ျပန္ျဖစ္ေနၿပီ၊ ေၾသာ္…တို႔ေစတနာ ခ်က္ခ်င္း အက်ိဳးေပးပါလား လို႔ ေတြးမိၿပီး ဝမ္းသာအားရနဲ႔ ကိုတိုးကို ေခၚၿပီးျပပါတယ္။ အဲဒီေန႔ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ကိုတိုးတို႔ မမိုးတို႔ ဘာမွမပူမပင္ရေတာ့ဘဲ တစ္သက္လံုး စားစရာ ျပည့္စံုသြားပါသတဲ့။ အ႐ွင္ျမတ္ ဦးတိႆကလည္း ဆြမ္းခံရလာတဲ့ ဆြမ္းက္ို ဘုဥ္းေပးဖို႔ ရြာအျပင္ဘက္ ေလ်ာက္ပတ္တဲ့ တစ္ေနရာျဖစ္တဲ႔ နပဲပင္ႀကီးေအာက္မွာ ပစၥေဝကၡဏာ ဆင္ျခင္၊ေမတၱာပို႔ၿပီးမွ ႐ႈမွတ္မႈ အမွတ္သတိကေလးနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း ဘုဥ္းေပးေနပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ နပဲပင္ႀကီးေပၚမွာ ႐ုကၡစိုးနတ္ႀကီးက လည္း ႐ွိသတဲ့။ နတ္ဆိုေပမယ့္ နတ္မြဲႀကီးပါ။ တစ္ရက္တေလကေလး ဥပုသ္ေစာင့္ဘူးတဲ့ ကုသိုလ္ ကေလးေၾကာင့္သာ နတ္ျဖစ္လာရတာ။ သူ႔မွာ ဒါနက အလြန္နည္းခဲ့ေတာ့ တယ္ၿပီး ဆင္းရဲ သတဲ့။ စားရမဲ့ ေသာက္ရမဲ့ ျဖစ္ေနတာ။ အဲဒါ အ႐ွင္ျမတ္ ဦးတိႆက သူ႔ရဲ႕သစ္ပင္ေအာက္မွာ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးေနတာ ျမင္ရေတာ့ သူ႔မွာ ဆာလိုက္တာ။စားခ်င္လိုက္တာ။ တံေတြး တစိုစိုနဲ႔တဲ႔။ အဲဒါနဲ႔ မျဖစ္ဘူးဆိုၿပီးေတာ့ စားခ်င္တာနဲ႔ လူအဘိုးႀကီးေယာင္ ေဆာင္ၿပီးေတာ့ ရဟန္းေတာ္ ဦးတိႆ ေ႐ွ႕မွာ လာရပ္ျပတယ္။ အ႐ွင္ျမတ္ကလည္း ဣေျႏၵသိကၡာနဲ႔ ေအာက္ငံု႔ၿပီး ဘုဥ္းေပးေနေတာ့ သူ႔ကို မျမင္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ သူက… အဟမ္း…အဟမ္း…လို႔ ေခ်ာင္းဟန္႔သံ ေပးလိုက္တယ္။ အ႐ွင္ျမတ္က ေမာ့ၾကည့္ၿပီး အဘိုးႀကီးကို ေတြ႔လိုက္ ေရတာ့… ေၾသာ္…အဘိုးႀကီး ထမင္းဆာလာၿပီနဲ႔ တူတယ္။ ကဲ…ကဲ ဒကာႀကီး ေရာ့…ေရာ့ ဆိုၿပီး က်န္တဲ့ ဆြမ္း တစ္လုတ္ ႏွစ္လုတ္စာကေလးကို အဘိုးႀကီးမွာ ပါလာတဲ့ ခြက္ကေလးထဲ ထည့္ၿပီး ေပးလိုက္ပါတယ္။ ထည့္ေပးလိုက္ေတာ့ အဘိုးႀကီးေယာင္ ေဆာင္ထားတဲ့ နပဲပင္ေစာင့္ ႐ုကၡစိုးနတ္ႀကီးက သူ႔လက္ထဲ ေရာက္လာတဲ့ ဆြမ္းၾကြင္း ဆြမ္းက်န္ေလးကို ၾကည့္ၿပီး စဥ္းစားမိသတဲ့။ အင္း… ငါဟာ ယခုလို နတ္မြဲႀကီး ျဖစ္ေနရတာ ဒါန နည္းခဲ့လို႔။ ဒါန ခ်ိဳ႕တဲ့ခဲ့လို႔ပဲ။ အဲဒီေတာ့ ငါသည္ လွဴလို႔ ျဖစ္တုန္း လွဴမယ္။ ငါ မစားေတာ့ပါဘူး လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီး… အ႐ွင္ဘုရား… တပည့္ေတာ္ရဲ႕ ေဟာဒီခြက္ထဲမွာ ေရာက္ေနတဲ့ ဆြမ္းၾကြင္း ဆြမ္းက်န္ကို တပည့္ေတာ္ မစားေတာ့ပါဘူး ဘုရား။ တပည့္ေတာ္ကို သနားေသာအားျဖင့္ အလွဴခံေတာ္မူပါ ဘုရား လို႔ အ႐ွင္ျမတ္ ဦးတိႆကို ျပန္လွဴလိုက္သတဲ့။ သူမ်ားဆီကလည္း ေတာင္းေသး။ျပန္လည္း လွဴေသး ဆိုေတာ့ ဖိုးတုတ္ အလွဴလုပ္တာနဲ႔ တူေနတယ္။ တစ္ခါတုန္းက… ဖိုးတုတ္ဆိုတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ႐ွိခဲ့ဘူးတယ္။ သူက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ေရာက္လို႔႐ွိရင္… ဆရာေတာ္ဘုရား… ဆရာေတာ္ဘုရား… တပည့္ေတာ္ကို သကၤန္း တစ္စံုေလာက္ စြန္႔ပါဘုရား။ ဘာလုပ္မလို႔လဲ ေမာင္ဖိုးတုတ္ရဲ႕-? တပည့္ေတာ္ ကိစၥ႐ွိလို႔ပါဘုရား။ ဆရာေတာ္ကလည္း ေတာင္းလြန္းမက ေတာင္းေတာ့ ကဲ…ေရာ့၊ ေရာ့ ဆိုၿပီး စြန္႔လိုက္ပါတယ္။ သူ႔လက္ထဲ သကၤန္းတစ္စံုေရာက္ေရာ ဖိုးတုတ္က… ဆရာေတာ္ဘုရား…တပည့္ေတာ္ကို ခ်ီးေျမႇာက္ေသာ အားျဖင့္ ဒီသကၤန္း အလွဴခံေတာ္မူပါဘုရား လို႔ ေလွ်ာက္သတဲ့။ ဒီေတာ့ ဆရာေတာ္က… ဟ…ဖိုးတုတ္ မင္းဟာကကြာ ေတာင္းလည္း ေတာင္းေသး။ ျပန္လည္း လွဴေသးကြာ လို႔ ဆိုေတာ့ ဖိုးတုတ္က… ဆရာေတာ္-ေစတနာသာ ပဓာနပါ လို႔ ဆိုၿပီး ၿပံဳးစိ ၿပံဳးစိနဲ႔ လုပ္တတ္တယ္။ တစ္ခါ ၿမိဳ႕ထဲရြာထဲ ေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း ေတြ႔တဲ့ လူကို အစ္ကိုႀကီး အစ္မႀကီး ခင္ဗ်ာ၊ ကြၽန္ေတာ့္ကို ပိုက္ဆံငါးက်ပ္ေလာက္ ေပးပါ ခင္ဗ်ာ။ ဟာ…ဘာလုပ္မလို႔လဲ ? ကိစၥနည္းနည္း ႐ွိလို႔ပါ ခင္ဗ်ာ ဆိုေတာ့ ကဲ…ေရာ့…ေရာ့ ဆိုၿပီး သူမ်ားက ေပးလို႔ သူ႔လက္ထဲကို ပိုက္ဆံေရာက္ၿပီ ဆိုရင္ ဖိုးတုတ္က… အစ္ကိုႀကီး အမႀကီးခင္ဗ်ာ ကြၽန္ေတာ့္ကို ခ်ီးေျမႇာက္တဲ့ အေနနဲ႔ ဒီပိုက္ဆံကေလး ျပန္ၿပီး အလွဴခံပါ ခင္ဗ်ာ ဆိုေတာ့… ဟ…ဖိုးတုတ္ မင္းဟာက သူမ်ားဆီကလည္း ေတာင္းေသး။ ျပန္ၿပီး လွဴေသး။ မဟုတ္ေသးပါဘူးကြာ။ ေၾသာ္-ေစတနာသာ ပဓာနပါ ခင္ဗ်ာ။ ဖိုးတုတ္က ဒီလို လုပ္တတ္တယ္။ အဲဒီလိုမ်ိဳးပဲ။ အခုလည္း နပဲပင္ေစာင့္နတ္ႀကီးက ဦးတိႆထံက ဆြမ္းက်န္လည္း ေတာင္းေသးတယ္။ ရလာတဲ့ ထမင္းကိုလည္း ျပန္လွဴခ်င္ေသးတယ္။ ဒါေပမဲ႔ အဲဒီလို လွဴလိုက္တာနဲ႔ ႐ုကၡစိုးနတ္ႀကီးမွာ ေစတနာက ခ်က္ခ်င္း အက်ိဳးေပးပါသတဲ့။ ေန႔တိုင္း ေန႔တိုင္း နတ္ၾသဇာ ႐ွစ္ပြဲရတယ္။ တစ္သက္လံုး စားလို႔ေတာင္ မကုန္ႏိုင္ဘူးတဲ့။ ကိုတိုးနဲ႔ မမိုးတို႔ရဲ႕ ေမတၱာ ဉာဏ္ကူၿပီး လွဴလိုက္တဲ့ ဆြမ္းတစ္နပ္ေၾကာင့္ ႐ုကၡစိုးနတ္ႀကီးလည္း ခ်မ္းသာသြားရတယ္။ ရဟန္းေတာ္ အရွင္ျမတ္ဦးတိႆလည္း ရဟန္းတရားကို ပြားမ်ားအားထုတ္လိုက္တာ မၾကာခင္ပဲ ရဟႏၲာ ျဖစ္သြားသတဲ့။ စိတ္ေကာင္းကေလး တစ္ခုေၾကာင့္ အမ်ား ခ်မ္းသာရာ ရသြားပံုကေလး ေျပာျပပါတယ္။ တိပိဋကဓရ၊ ဓမၼဘ႑ာဂါရိက ေယာ ဆရာေတာ္ႀကီး။ ဤဓမၼပံုျပင္ျဖင့္ ဆရာေတာ္သည္ မိမိပိုင္ ပစၥည္းဥစၥာအေပၚတြင္ တြယ္တာမႈအားႀကီး၍ ဒါန မျဖစ္ႏိုင္သကဲ့သို႔ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ႏွင့္ ဒါနလုပ္ငန္းအေပၚတြင္ ေမတၱာတရား ( ကမၼႆကတာ သမၼာဒိ႒ိ) အသိဉာဏ္တရား မထား႐ွိႏိုင္လွ်င္လည္း ဒါနကုသိုလ္ ျဖစ္ဖို႔ မလြယ္ကူေၾကာင္း၊ ေမတၱာဉာဏ္ကူ၍ လွဴအပ္ေသာ အလွဴဒါနမ်ိဳးသည္သာ ကိုယ္ေရာသူပါ ခ်မ္းသာေၾကာင္း။ ေကာင္းျမတ္ေသာ အလွဴတစ္ခု ျဖစ္သည္ကို ျပဆိုလိုရင္း ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူေတာ္ေကာင္းတို႔လည္း ဒါနျပဳရာတြင္ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္တို႔ အေပၚ ေမတၱာျဖင့္ ခ်စ္ခင္ ၾကင္နာ၊ၾကည္ျဖဴႏိုင္ၾကပါေစ၊ ပညာျဖင့္… ဒါန၏ အက်ိဳးေက်းဇူးကိုလည္း အျမင္ၾကည္လင္၊ အမွန္အတိုင္း သိျမင္ႏိုင္ၾကပါေစလို႔ ေတာင္းဆု ေခ်ြအပ္ ပါတယ္။ Credit-ေတာ္ဝင္ႏြယ္။ တိပိဋက

via အလင္းေရာင္ ဓမၼ https://ift.tt/2GY234a

စကားသုံးခြန္း 🙏🙏🙏🙏🙏 တန္​ဖိုးႀကီး​ေသာစကားမ်ား... ၁။ ႏြယ္ပင္ မျဖစ္ေစနဲ႔။ သူမ်ားကို အားကိုးတယ္ဆိုတာ ခဏပဲ ေကာင္းတယ္။ အျမဲတမ္း မွီဖို႔မႀကိဳးစားနဲ႔။ မွီလြန္းအားႀကီးရင္ ႏြယ္ပင္ ျဖစ္သြားတယ္။ ႏြယ္ပင္ဆိုတာ အမီွမရွိရင္ အေပၚမတက္ႏိုင္ဘူး။ အမွီရွိလို႔ အေပၚ ေရာက္ခဲ့ျပန္လည္း အမွီလဲတာနဲ႔ ျပဳတ္က်မွာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္လမ္း ကိုယ္ေဖာက္၊ ကိုယ့္အိမ္ ကိုယ္ေဆာက္တာ အေကာင္းဆုံးပဲ။ ၂။ ထမင္းပူကို မစားနဲ႔။ သူမ်ားကို ဒုကၡေပးၿပီးမွ ကိုယ္ေနရာ ရေအာင္ ယူရင္ အဲဒါ ထမင္းပူစားတာႏွင့္တူတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မတရားတဲ့အလုပ္ေတြ နည္းနည္းမွ မလုပ္ၾကနဲ႔။ အကယ္၍ လုပ္ခဲ့ရင္ လွ်ာအပူေလာင္မွာပဲ။ ၃။ ေရာက္ရာေဒသ ေျခရာခ်ခဲ့ပါ။ ျဖစ္တည္မႈေနာက္မွာ ေပ်ာက္ကြယ္မႈ လာမွာပဲ။ ဒီေတာ့ ကိုယ္လည္း တေန႔ ေလာကႀကီးကေန ထြက္ခြါရဦးမွာဆိုတာကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ၾကနဲ႔။ ကိုယ္ မေပ်ာက္ကြယ္ခင္ အခ်ိ္န္ေလးမွာ ေကာင္းမႈေလး တစ္ခုခုေတာ့ လုပ္သင့္ပါတယ္။ ေကာင္းမႈလုပ္ျခင္းသည္ ကိုယ့္ေနရာ ကိုယ့္ေဒသကို ေျခရာခ်ျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ (သီတဂူ အရွင္ေဒဝိႏၵာဘိဝံ)

via အလင္းေရာင္ ဓမၼ https://ift.tt/2KB8Otz

စကားသုံးခြန္း 🙏🙏🙏🙏🙏 တန္​ဖိုးႀကီး​ေသာစကားမ်ား... ၁။ ႏြယ္ပင္ မျဖစ္ေစနဲ႔။ သူမ်ားကို အားကိုးတယ္ဆိုတာ ခဏပဲ ေကာင္းတယ္။ အျမဲတမ္း မွီဖို႔မႀကိဳးစားနဲ႔။ မွီလြန္းအားႀကီးရင္ ႏြယ္ပင္ ျဖစ္သြားတယ္။ ႏြယ္ပင္ဆိုတာ အမီွမရွိရင္ အေပၚမတက္ႏိုင္ဘူး။ အမွီရွိလို႔ အေပၚ ေရာက္ခဲ့ျပန္လည္း အမွီလဲတာနဲ႔ ျပဳတ္က်မွာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္လမ္း ကိုယ္ေဖာက္၊ ကိုယ့္အိမ္ ကိုယ္ေဆာက္တာ အေကာင္းဆုံးပဲ။ ၂။ ထမင္းပူကို မစားနဲ႔။ သူမ်ားကို ဒုကၡေပးၿပီးမွ ကိုယ္ေနရာ ရေအာင္ ယူရင္ အဲဒါ ထမင္းပူစားတာႏွင့္တူတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မတရားတဲ့အလုပ္ေတြ နည္းနည္းမွ မလုပ္ၾကနဲ႔။ အကယ္၍ လုပ္ခဲ့ရင္ လွ်ာအပူေလာင္မွာပဲ။ ၃။ ေရာက္ရာေဒသ ေျခရာခ်ခဲ့ပါ။ ျဖစ္တည္မႈေနာက္မွာ ေပ်ာက္ကြယ္မႈ လာမွာပဲ။ ဒီေတာ့ ကိုယ္လည္း တေန႔ ေလာကႀကီးကေန ထြက္ခြါရဦးမွာဆိုတာကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ၾကနဲ႔။ ကိုယ္ မေပ်ာက္ကြယ္ခင္ အခ်ိ္န္ေလးမွာ ေကာင္းမႈေလး တစ္ခုခုေတာ့ လုပ္သင့္ပါတယ္။ ေကာင္းမႈလုပ္ျခင္းသည္ ကိုယ့္ေနရာ ကိုယ့္ေဒသကို ေျခရာခ်ျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ (သီတဂူ အရွင္ေဒဝိႏၵာဘိဝံ)

via အလင္းေရာင္ ဓမၼ https://ift.tt/2KB8Otz

ေရမျမဳပ္တဲ့ဘုရားႏွစ္ဆူ 🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏 ေရဘယ္ေလာက္ႀကီးႀကီး ေရမျမဳပ္တဲ့ အေလာင္းစည္သူမင္းႀကီး တည္ထားခဲ့တဲ့ ဘုရားႏွစ္ဆူ။မေရာက္ဖူးသူမ်ားဖူးေျမာ္ႏိုင္ရန္ မွ်ေ၀ေပးပါတယ္။ ဒီေစတီေတာ္ႏွစ္ဆူကေတာ့ ပဲခူးတိုင္းေဒသႀကီး မင္းလွျမိဳ႕နယ္ ထန္းပင္ကုန္းေက်းရြာ အနီးကျဖစ္ပါတယ္ ထူးျခားတာကေတာ့ ႏွစ္စဥ္ေရႀကီးတိုင္း ေရဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ေစတီေတာ္ေတြရဲ႕ရင္ျပင္ေတာ္ေတြေသာ္မွ ေရမျမဳပ္ပါဘူးတဲ႕ ဘုရားကုန္းေျမကလည္းအရမ္းျမင့္ေနလို႔လဲမဟုတ္ပါဘူး ယခုလိုထူးျခားအံ႔ဖြယ္ ေတြ႔ခဲ႔ရတဲ႕ေစတီေတာ္ေတြကေတာ့ အေလာင္းစည္သူမင္းႀကီးတည္ထားခဲ႔တယ္လို႔သိရပါတယ္ အေလာင္းစည္သူမင္းႀကီးရဲ႕ေဖာင္ေတာ္ေရွ႔ေနာက္တစ္ဆူစီတည္ထားခဲ႔တယ္လို႔သိရပါတယ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားလည္းဖူေမ်ာ္နိဳင္ရန္အလို႔ငွာ တင္ေပးရျခင္းျဖစ္ပါတယ္ မိတ္ေဆြမ်ား က်န္းမာခ်မ္းသာႀကပါေစ CR ဇြန္မိုးစက္မိန္

via အလင္းေရာင္ ဓမၼ https://ift.tt/2ZOMXVK

ေရမျမဳပ္တဲ့ဘုရားႏွစ္ဆူ 🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏 ေရဘယ္ေလာက္ႀကီးႀကီး ေရမျမဳပ္တဲ့ အေလာင္းစည္သူမင္းႀကီး တည္ထားခဲ့တဲ့ ဘုရားႏွစ္ဆူ။မေရာက္ဖူးသူမ်ားဖူးေျမာ္ႏိုင္ရန္ မွ်ေ၀ေပးပါတယ္။ ဒီေစတီေတာ္ႏွစ္ဆူကေတာ့ ပဲခူးတိုင္းေဒသႀကီး မင္းလွျမိဳ႕နယ္ ထန္းပင္ကုန္းေက်းရြာ အနီးကျဖစ္ပါတယ္ ထူးျခားတာကေတာ့ ႏွစ္စဥ္ေရႀကီးတိုင္း ေရဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ေစတီေတာ္ေတြရဲ႕ရင္ျပင္ေတာ္ေတြေသာ္မွ ေရမျမဳပ္ပါဘူးတဲ႕ ဘုရားကုန္းေျမကလည္းအရမ္းျမင့္ေနလို႔လဲမဟုတ္ပါဘူး ယခုလိုထူးျခားအံ႔ဖြယ္ ေတြ႔ခဲ႔ရတဲ႕ေစတီေတာ္ေတြကေတာ့ အေလာင္းစည္သူမင္းႀကီးတည္ထားခဲ႔တယ္လို႔သိရပါတယ္ အေလာင္းစည္သူမင္းႀကီးရဲ႕ေဖာင္ေတာ္ေရွ႔ေနာက္တစ္ဆူစီတည္ထားခဲ႔တယ္လို႔သိရပါတယ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားလည္းဖူေမ်ာ္နိဳင္ရန္အလို႔ငွာ တင္ေပးရျခင္းျဖစ္ပါတယ္ မိတ္ေဆြမ်ား က်န္းမာခ်မ္းသာႀကပါေစ CR ဇြန္မိုးစက္မိန္

via အလင္းေရာင္ ဓမၼ https://ift.tt/2ZOMXVK

“ သစၥာဆို၍ ေမတၱာပြားနည္း ” 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷 ေလာကမွာ ... #သစၥာဟာ အစြမ္းတန္ခိုး အင္မတန္မွ ထက္တယ္။ လူေတြက သစၥာဆိုမႈ အင္မတန္မွ နည္းၾကတယ္။ တကယ္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သစၥာဆိုၿပီးေတာ့ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ အရာတစ္ခုကို ေတာင္းလို႔ရွိရင္ သစၥာရဲ႕စြမ္းအားဟာ ရွိတယ္။ မယံုရင္ေတာ့ လုပ္ၾကည့္ေပါ့။ တစ္ခါတည္းနဲ႔ေတာ့ ရခ်င္မွ ရမွာေပါ့။ ဘာျဖစ္လို႔တုန္းဆိုေတာ့ သစၥာစကားဟာ မွန္ကန္ဖို႔လဲ လိုအပ္ တယ္။ မွန္မွန္ကန္ကန္လည္း ဆိုရမယ္။ စိတ္စြမ္းအားေတြအားလံုး အသံုးခ်ၿပီးေတာ့ လုပ္ဖို႔ လိုအပ္တယ္။ သစၥာဆိုတာ မွန္တာကိုေျပာတာ။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္လည္း သစၥာဆိုလို႔ရတယ္။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ဆိုရင္ အမွားရွိခ်င္ရွိေနမယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ... ရတနာသံုးပါးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သစၥာဆိုပံုကို ရတန သုတ္ကေနယူၿပီး နံနက္ခင္းမွာ သစၥာဆိုႏိုင္ေအာင္လို႔ ဒီမွာထည့္ သြင္းထားတာ။ ဒါ မနက္မိုးေသာက္ အိပ္ရာက ထလာလို႔ရွိရင္ လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ ကေလးေတြပဲ။ အလုပ္သြားၿပီ၊ တစ္ခုခု လုပ္ငန္းကိုင္တာေတြလုပ္ၿပီ ဆိုလို႔ရွိရင္ အခုလုိ သစၥာေလးဆိုေပါ့။ သစၥာဆိုတာ ကိုယ့္အတြက္ တင္မဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ့္ရဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္အတြက္ပါ အကုန္ပါတယ္။ ၾကည့္ေလ...။ ____________________ “ယံ ကိဥၥိ ဝိတၱံ ဣဓ ဝါ ဟုရံ ဝါ၊ သေဂၢသု ဝါ ယံ ရတနံ ပဏီတံ၊ န ေနာ သမံ အတၳိ တထာဂေတန၊ ဣဒမၸိ ဗုေဒၶ ရတနံ ပဏီတံ၊ ဧေတန သေစၥန သုဝတၳိ ေဟာတု။ ဣဒမၸိ ဓေမၼ ရတနံ ပဏီတံ၊ ဧေတန သေစၥန သုဝတၳိ ေဟာတု။ ဣဒမၸိ သံေဃ ရတနံ ပဏီတံ၊ ဧေတန သေစၥန သုဝတၳိ ေဟာတု။” ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာနဲ႔ ပါတ္သက္ၿပီး သစၥာဆိုပံုကိုၾကည့္။ ဗမာလို အဓိပၸာယ္ကလည္း ရွင္းရွင္းပဲ။ “ယံ ကိဥၥိ ဝိတၱံ ဣဓ ဝါ ဟုရံ ဝါ၊ သေဂၢသု ဝါ ယံ ရတနံ ပဏီတံ” ဒီလိုဆိုလိုတယ္။ အဲဒီေတာ့ “ယံ ကိဥၥိ ဝိတၱံ”- ေလာကမွာ ႏွစ္သက္စရာေကာင္းလွတဲ့ ပစၥည္းဥစၥာ၊ ဒီလူ႔ျပည္မွာ ရွိတဲ့ဟာေရာ၊ တျခားေလာကမွာ ရွိတာေတြေရာ၊ နတ္ျပည္မွာရွိတာေတြေရာ၊ ေလာကမွာ ရတနာေတြဟာ ကမာ႓မွာ ရွိတယ္။ “ယံ ကိဥၥိ”- ရွိသမွ် ရတနာေတြအားလံုး၊ “န ေနာ သမံ အတၳိ တထာဂေတန”- ျမတ္စြာဘုရားဆိုတဲ့ရတနာနဲ႔ တူတဲ့ ရတနာ မရွိပါဘူး။ လူေတြပိုင္ဆိုင္ၾကတဲ့ စိန္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေရႊပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေငြပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေက်ာက္သံပတၲျမားေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီ ရတနာေတြ ေျမာက္မ်ားစြာ ရွိတယ္။ ကမ႓ာမွာရွိတဲ့ ဒီရတနာေတြရဲ႕ တန္ဖိုးဟာ ျမတ္စြာဘုရား တည္းဟူေသာ ရတနာကို မမီပါဘူး။ ဒီလို ဆိုလိုတယ္။ အဲဒါဟာ မွန္ကန္ေသာစကားတစ္ခုျဖစ္တယ္။ “ဣဒမၸိ ဗုေဒၶ ရတနံ”- ေလာကမွာရွိတဲ့ ရတနာေတြထက္ .. ပိုၿပီးေတာ့ ထူးျမတ္တဲ့ရတနာ၊ ႏွစ္သက္စရာေကာင္းတဲ့ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ ဆိုတဲ့ ဒီ ထူးျခားတဲ့ တန္ဖိုးရွိလွတဲ့ တရားေတြ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ သႏၲာန္မွာ ရွိတယ္။ တရားမွာ ရွိတယ္၊ သံဃာမွာ ရွိတယ္။ အဲဒီမွန္ေသာစကားကို ဆိုရေသာေၾကာင့္ ... သတၱဝါေတြ ခ်မ္းသာၾကပါေစ။ ဒါ “သစၥာဆိုၿပီးေတာ့ ေမတၱာပြားတဲ့နည္း” ပဲ။ ___________________ အဲဒီေတာ့ နံနက္မိုးေသာက္ အလင္းေရာက္တဲ့အခါ ကိုယ့္အတြက္တင္မကဘူး၊ အမ်ားသတၱဝါေတြအတြက္ပါ သစၥာဆိုၿပီးေတာ့ ေမတၱာပြားတာဟာ အလြန္ေကာင္းတဲ့ အလုပ္တစ္ခုေပါ့။ အဲဒီေတာ့ အလြန္ေကာင္းတဲ့ အလုပ္တစ္ခုကို မွန္မွန္ကန္ကန္ လုပ္သြား မယ္ဆိုလို႔ရွိရင္ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာေတြ ရမွာပဲ။ နံနက္ပိုင္းမွာ ဒီလိုလုပ္ဖို႔အတြက္ ေရွးဆရာေတာ္ႀကီးေတြက ထိုထိုပါဠိေတာ္ေတြကေန ထုတ္ႏႈတ္ၿပီးေတာ့ ဒီလိုေရးသားခဲ့ၾကတာ ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာေတြကို လိုခ်င္တယ္၊ တစ္ေန႔တာ ျဖတ္သန္းတဲ့အခါမွာ နံနက္ပိုင္းမွာ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာေတြ ရခ်င္တယ္၊ ေန႔လယ္ပိုင္းမွာ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာေတြ ရခ်င္တယ္၊ ညေနပိုင္းမွာ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာေတြ ရခ်င္တယ္ ဆိုလို႔ရွိရင္ ဒီအတိုင္း လိုက္နာၾကရမယ္။ 🙏🙏🙏 ပါေမာကၡခ်ဳပ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး {ေဒါက္တာအရွင္နႏၵမာလာဘိဝံသ} Crd-Young Buddhist Association ​ေမတၱာျဖင္​့ မွ်​ေဝပါသည္​။ ကိုယ္​စိတ္​နွစ္​ပါးရႊင္​လန္​း​ေအးခ်မ္​းၾကပါ​ေစ ။ ။

via အလင္းေရာင္ ဓမၼ https://ift.tt/2yOL9Aa

“ သစၥာဆို၍ ေမတၱာပြားနည္း ” 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷 ေလာကမွာ ... #သစၥာဟာ အစြမ္းတန္ခိုး အင္မတန္မွ ထက္တယ္။ လူေတြက သစၥာဆိုမႈ အင္မတန္မွ နည္းၾကတယ္။ တကယ္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သစၥာဆိုၿပီးေတာ့ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ အရာတစ္ခုကို ေတာင္းလို႔ရွိရင္ သစၥာရဲ႕စြမ္းအားဟာ ရွိတယ္။ မယံုရင္ေတာ့ လုပ္ၾကည့္ေပါ့။ တစ္ခါတည္းနဲ႔ေတာ့ ရခ်င္မွ ရမွာေပါ့။ ဘာျဖစ္လို႔တုန္းဆိုေတာ့ သစၥာစကားဟာ မွန္ကန္ဖို႔လဲ လိုအပ္ တယ္။ မွန္မွန္ကန္ကန္လည္း ဆိုရမယ္။ စိတ္စြမ္းအားေတြအားလံုး အသံုးခ်ၿပီးေတာ့ လုပ္ဖို႔ လိုအပ္တယ္။ သစၥာဆိုတာ မွန္တာကိုေျပာတာ။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္လည္း သစၥာဆိုလို႔ရတယ္။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ဆိုရင္ အမွားရွိခ်င္ရွိေနမယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ... ရတနာသံုးပါးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သစၥာဆိုပံုကို ရတန သုတ္ကေနယူၿပီး နံနက္ခင္းမွာ သစၥာဆိုႏိုင္ေအာင္လို႔ ဒီမွာထည့္ သြင္းထားတာ။ ဒါ မနက္မိုးေသာက္ အိပ္ရာက ထလာလို႔ရွိရင္ လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ ကေလးေတြပဲ။ အလုပ္သြားၿပီ၊ တစ္ခုခု လုပ္ငန္းကိုင္တာေတြလုပ္ၿပီ ဆိုလို႔ရွိရင္ အခုလုိ သစၥာေလးဆိုေပါ့။ သစၥာဆိုတာ ကိုယ့္အတြက္ တင္မဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ့္ရဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္အတြက္ပါ အကုန္ပါတယ္။ ၾကည့္ေလ...။ ____________________ “ယံ ကိဥၥိ ဝိတၱံ ဣဓ ဝါ ဟုရံ ဝါ၊ သေဂၢသု ဝါ ယံ ရတနံ ပဏီတံ၊ န ေနာ သမံ အတၳိ တထာဂေတန၊ ဣဒမၸိ ဗုေဒၶ ရတနံ ပဏီတံ၊ ဧေတန သေစၥန သုဝတၳိ ေဟာတု။ ဣဒမၸိ ဓေမၼ ရတနံ ပဏီတံ၊ ဧေတန သေစၥန သုဝတၳိ ေဟာတု။ ဣဒမၸိ သံေဃ ရတနံ ပဏီတံ၊ ဧေတန သေစၥန သုဝတၳိ ေဟာတု။” ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာနဲ႔ ပါတ္သက္ၿပီး သစၥာဆိုပံုကိုၾကည့္။ ဗမာလို အဓိပၸာယ္ကလည္း ရွင္းရွင္းပဲ။ “ယံ ကိဥၥိ ဝိတၱံ ဣဓ ဝါ ဟုရံ ဝါ၊ သေဂၢသု ဝါ ယံ ရတနံ ပဏီတံ” ဒီလိုဆိုလိုတယ္။ အဲဒီေတာ့ “ယံ ကိဥၥိ ဝိတၱံ”- ေလာကမွာ ႏွစ္သက္စရာေကာင္းလွတဲ့ ပစၥည္းဥစၥာ၊ ဒီလူ႔ျပည္မွာ ရွိတဲ့ဟာေရာ၊ တျခားေလာကမွာ ရွိတာေတြေရာ၊ နတ္ျပည္မွာရွိတာေတြေရာ၊ ေလာကမွာ ရတနာေတြဟာ ကမာ႓မွာ ရွိတယ္။ “ယံ ကိဥၥိ”- ရွိသမွ် ရတနာေတြအားလံုး၊ “န ေနာ သမံ အတၳိ တထာဂေတန”- ျမတ္စြာဘုရားဆိုတဲ့ရတနာနဲ႔ တူတဲ့ ရတနာ မရွိပါဘူး။ လူေတြပိုင္ဆိုင္ၾကတဲ့ စိန္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေရႊပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေငြပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေက်ာက္သံပတၲျမားေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီ ရတနာေတြ ေျမာက္မ်ားစြာ ရွိတယ္။ ကမ႓ာမွာရွိတဲ့ ဒီရတနာေတြရဲ႕ တန္ဖိုးဟာ ျမတ္စြာဘုရား တည္းဟူေသာ ရတနာကို မမီပါဘူး။ ဒီလို ဆိုလိုတယ္။ အဲဒါဟာ မွန္ကန္ေသာစကားတစ္ခုျဖစ္တယ္။ “ဣဒမၸိ ဗုေဒၶ ရတနံ”- ေလာကမွာရွိတဲ့ ရတနာေတြထက္ .. ပိုၿပီးေတာ့ ထူးျမတ္တဲ့ရတနာ၊ ႏွစ္သက္စရာေကာင္းတဲ့ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ ဆိုတဲ့ ဒီ ထူးျခားတဲ့ တန္ဖိုးရွိလွတဲ့ တရားေတြ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ သႏၲာန္မွာ ရွိတယ္။ တရားမွာ ရွိတယ္၊ သံဃာမွာ ရွိတယ္။ အဲဒီမွန္ေသာစကားကို ဆိုရေသာေၾကာင့္ ... သတၱဝါေတြ ခ်မ္းသာၾကပါေစ။ ဒါ “သစၥာဆိုၿပီးေတာ့ ေမတၱာပြားတဲ့နည္း” ပဲ။ ___________________ အဲဒီေတာ့ နံနက္မိုးေသာက္ အလင္းေရာက္တဲ့အခါ ကိုယ့္အတြက္တင္မကဘူး၊ အမ်ားသတၱဝါေတြအတြက္ပါ သစၥာဆိုၿပီးေတာ့ ေမတၱာပြားတာဟာ အလြန္ေကာင္းတဲ့ အလုပ္တစ္ခုေပါ့။ အဲဒီေတာ့ အလြန္ေကာင္းတဲ့ အလုပ္တစ္ခုကို မွန္မွန္ကန္ကန္ လုပ္သြား မယ္ဆိုလို႔ရွိရင္ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာေတြ ရမွာပဲ။ နံနက္ပိုင္းမွာ ဒီလိုလုပ္ဖို႔အတြက္ ေရွးဆရာေတာ္ႀကီးေတြက ထိုထိုပါဠိေတာ္ေတြကေန ထုတ္ႏႈတ္ၿပီးေတာ့ ဒီလိုေရးသားခဲ့ၾကတာ ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာေတြကို လိုခ်င္တယ္၊ တစ္ေန႔တာ ျဖတ္သန္းတဲ့အခါမွာ နံနက္ပိုင္းမွာ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာေတြ ရခ်င္တယ္၊ ေန႔လယ္ပိုင္းမွာ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာေတြ ရခ်င္တယ္၊ ညေနပိုင္းမွာ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာေတြ ရခ်င္တယ္ ဆိုလို႔ရွိရင္ ဒီအတိုင္း လိုက္နာၾကရမယ္။ 🙏🙏🙏 ပါေမာကၡခ်ဳပ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး {ေဒါက္တာအရွင္နႏၵမာလာဘိဝံသ} Crd-Young Buddhist Association ​ေမတၱာျဖင္​့ မွ်​ေဝပါသည္​။ ကိုယ္​စိတ္​နွစ္​ပါးရႊင္​လန္​း​ေအးခ်မ္​းၾကပါ​ေစ ။ ။

via အလင္းေရာင္ ဓမၼ https://ift.tt/2yOL9Aa

လာခ်င္​ရာလာစမ္​းပါ​ေစ သူ႔​ေျခလွမ္​းသာဖမ္​းၾကည္​့ သင္​၏႐ႈကြက္​တြင္​း သတိ​ေခါင္​းစင္​းလ် က္​က မွတ္​ခ် က္​ယူ​ေနစဥ္​ ကာယ၊​ေဝဒနာ၊စိတ္​ ထိုသုံးမ်ိ ဳ းကိုမွီ၍ ထိုအ​ေတြးမ်ား တစ္​ခုမဟုတ္​တစ္​ခု ဝင္​​ေရာက္​လာ​ေသာ္​ ကာယမွတ္​​ေနစဥ္​ ကာယကိုလည္​း​ေကာင္​း၊ ေဝဒနာမွတ္​​ေနစဥ္​ ခံစားမႈကိုလည္​း​ေကာင္​း၊ စိတ္​​ေတြးမွတ္​​ေနစဥ္​ သိမႈကိုလည္​း​ေကာင္​း သတိလႊတ္​၍ ထိုတားဆီးစိတ္​မ်ားျဖစ္​ၾက​ေသာ ရလိုစိတ္​ျဖစ္​​ေနက လိုခ် င္​စိတ္​၊ သည္​့အတူ မ​ေက် ခ် မ္​းစိတ္​၊ ထိုင္​းမႈိင္​းစိတ္​၊ပ်ံ ႕ ပူစိတ္​၊ ေတြ​ေဝစိတ္​ ထိုငါးမ်ိ ဳ းထဲမွ ​ေပၚရာအတားကို သတိတင္​၍ စစ္​တမ္​းယူျကည္​့ပါ​ေလ။ ဝက္​သားဟင္​းကို စားရာ၌ အသား၊အဆီ၊အဆီပါး၊အ​ေခါက္​ ေလးမ်ိ ဳ းစုံ အကုန္​ထပ္​ဆင္​့​ေန​ေလရာ တစ္​ဆင္​့​ေရာက္​လွ် င္​ ထိုတစ္​ဆင္​့၏ အရသာကို တီး​ေခါက္​လ် က္​က စားသုံး​ေနသူသို႔ သင္​သည္​လည္​း ဦးစြာကာယကိုမွတ္​၊ ထိုကာယစိုက္​ၾကည္​့ရာမွ ေဝဒနာ​ေပၚ​ေသာအခါ ထို​ေဝဒနာ​ေပၚ​ေျပာင္​း၍ စိုက္​ၾကည္​့ပါ​ေလ။ တစ္​ဖန္​ ​ေဝဒနာစိုက္​ၾကည္​့​ေနဆဲ သိစိတ္​က​ေလး​ေတြ႔​ေသာ္​ ထိုသိစိတ္​က​ေလးကိုပင္​ စစ္​​ေဆးပါ​ေလ။ တစ္​ဖန္​ ထိုအသိ​ေလးကိုပင္​ ထပ္​၍စိုက္​ၾကည္​့​ေန​ေသာ္​ ရလိုျခင္​းႏွင္​့သိျခင္​းတို႔ ေပါင္​းစပ္​​ေန​ေသာ္​ လိုခ် င္​စိတ္​၌ စိတ္​ကားတျခား၊ လိုခ် င္​မႈကားတျခား ဆိုသည္​ကို ကြဲျပားလာရာ၏။ တစ္​ဖန္​ထိုလိုခ် င္​မႈကိုပင္​ သတိစူးစိုက္​အား​ေကာင္​းၿပီး သူ႔သ​ေဘာရိပ္​မိလာ​ေခ် ​ေသာ္​ အရိပ္​၌အဆိပ္​မ႐ွိ၊ အရိပ္​ကား အ​ေရာင္​မွ် သာ၊ သ​ေဘာမွ် သာ၊ကြဲျပားလာရာ၏။ သည္​့အတူ မ​ေက် ခ်မ္​းမႈႏွင္​့ မ​ေက် ခ် မ္​းစိတ္​စသည္​့ အတားတို႔ကို စစ္​ရာ၌လည္​း အၾကမ္​း၊အလတ္​၊အႏု၊ အညံ့တို႔မွ အရိပ္​သ​ေဘာသို႔ ဆိုက္​​ေအာင္​စိုက္​ၾကည္​့ပါ​ေလ၊ သူ႔ဘက္​အာ႐ုံ​ေပၚသို႔ က် ​ေရာက္​ၿပီး အတား​ေပၚရာ၌လည္​း ထိုအာ႐ုံ၏ အရိပ္​အ​ေငြ႔ႏွင္​့ အတားတို႔၏အရိပ္​အ​ေငြ႔တို႔ကို ကြဲသြား ကြာသြားသည္​အထိ သတိစိုက္​ခ် အား၊ ေအာက္​​ေမ့အား ​ေကာင္​း​ေကာင္​းျဖင္​့ ​ေမာင္​းတင္​ၾကည္​့ပါ​ေလ။ အတားငါးခ် က္​သူ႔ဘက္​အာ႐ုံ၊ ကိုယ္​့ဘက္​ခနၶာ မည္​သည္​့ဘက္​မွ​ေပၚ​ေပၚ တစ္​ဖန္​ကိုယ္​့ဘက္​႐ွိသည္​့ အႏုပႆ နာမ်ားႏွင္​့ ထိုအႏုပႆ နာရိွသည္​့ ကပ္​​ေျမႇာင္​အတားမ် ား မည္​သည္​့ဘက္​မွေပၚေပၚ သင္​့ထံ႐ွိ အမာခံကာယ၏ ျဖစ္​စဥ္​အတိုင္​းသာ ဖြားဖြားရိပ္​ရိပ္​ ျပခ် က္​​ေပၚ​ေစၿပီး ျဖစ္​-တည္​-​ေပ် ာ က္​ သ​ေဘာမွ် သို႔ သက္​​ေစ​ေသာ္​ ထိုသ​ေဘာမွ် သာသို႔ ထိုးစိုက္​သြားသည္​အထိ ရိပ္​မိ​ေစရန္​သည္​ ဤဓမၼာႏုပႆ နာ၏ တာဝန္​ပင္​တည္​း။ သင္​သည္​ ထိုသို႔ သ​ေဘာမွန္​ကို ဧကန္​သိ;သိလာ​ေခ် ​ေသာ္​ အႀကိဳ က္​တြန္​းလွဲ၍လည္​း မလဲ​ေတာ့ပါၿပီ။ မႀကိဳ က္​တြန္​းလွဲ၍လည္​း မလဲ​ေတာ့ပါၿပီ။ဘာ​ေပၚ​ေပၚ ခနၶာျဖစ္​စဥ္​၏သ​ေဘာ၊ အစြဲ၏သ​ေဘာ၊ အရိပ္​အ​ေငြ႔မွ် သ​ေဘာကို ေနာ​ေၾကသြားၿပီ ျဖစ္​​ေသာ​ေၾကာင္​့တည္​း။ သည္​့အတူ အ​ေကာင္​း​ေတြ႔လည္​း မတုန္​ၿပီ၊ အဆိုး​ေတြ႔လည္​းမျဖဳ န္​ၿပီ၊ ဇာတ္​ခုံမွျပ​ေသာ သ႐ုပ္​သည္​ အဟုတ္​;မဟုတ္​သည္​ကို အထာ ​ေပါက္​​ေနၿပီ ျဖစ္​​ေသာ​ေၾကာင္​့တည္​း။ ဤအပိုင္​းကား အႏုပႆ နာ​ေလးမ်ိ ဳ းထဲသို႔ ေရာ​ေႏွာ​ေန​ေသာ အတားတို႔၏သ​ေဘာကို စစ္​တမ္​း​ေကာက္​ ၾကည္​့လ် က္​က မိမိခနၶာ ျဖစ္​ပ် က္​သ​ေဘာကို ေလ့လာၾကည္​့​ေနျခင္​းတည္​း။ ဤကား သ​ေဘာအ​ေငြ႔အသက္​မွ် သာရိွ​ေသာ အတားအ​ေၾကာင္​း။ အနန ၱ​ေက် းဇူး​ေတာ္​႐ွင္​ မဟာ​ေဗာဓိၿမိဳ င္​ဆရာ​ေတာ္​ဘုရားႀကီး ဝနဝါသီ​ေဉယ် ဓမၼသာမိ​ေထရ္

via အလင္းေရာင္ ဓမၼ https://ift.tt/31A2lGd

လာခ်င္​ရာလာစမ္​းပါ​ေစ သူ႔​ေျခလွမ္​းသာဖမ္​းၾကည္​့ သင္​၏႐ႈကြက္​တြင္​း သတိ​ေခါင္​းစင္​းလ် က္​က မွတ္​ခ် က္​ယူ​ေနစဥ္​ ကာယ၊​ေဝဒနာ၊စိတ္​ ထိုသုံးမ်ိ ဳ းကိုမွီ၍ ထိုအ​ေတြးမ်ား တစ္​ခုမဟုတ္​တစ္​ခု ဝင္​​ေရာက္​လာ​ေသာ္​ ကာယမွတ္​​ေနစဥ္​ ကာယကိုလည္​း​ေကာင္​း၊ ေဝဒနာမွတ္​​ေနစဥ္​ ခံစားမႈကိုလည္​း​ေကာင္​း၊ စိတ္​​ေတြးမွတ္​​ေနစဥ္​ သိမႈကိုလည္​း​ေကာင္​း သတိလႊတ္​၍ ထိုတားဆီးစိတ္​မ်ားျဖစ္​ၾက​ေသာ ရလိုစိတ္​ျဖစ္​​ေနက လိုခ် င္​စိတ္​၊ သည္​့အတူ မ​ေက် ခ် မ္​းစိတ္​၊ ထိုင္​းမႈိင္​းစိတ္​၊ပ်ံ ႕ ပူစိတ္​၊ ေတြ​ေဝစိတ္​ ထိုငါးမ်ိ ဳ းထဲမွ ​ေပၚရာအတားကို သတိတင္​၍ စစ္​တမ္​းယူျကည္​့ပါ​ေလ။ ဝက္​သားဟင္​းကို စားရာ၌ အသား၊အဆီ၊အဆီပါး၊အ​ေခါက္​ ေလးမ်ိ ဳ းစုံ အကုန္​ထပ္​ဆင္​့​ေန​ေလရာ တစ္​ဆင္​့​ေရာက္​လွ် င္​ ထိုတစ္​ဆင္​့၏ အရသာကို တီး​ေခါက္​လ် က္​က စားသုံး​ေနသူသို႔ သင္​သည္​လည္​း ဦးစြာကာယကိုမွတ္​၊ ထိုကာယစိုက္​ၾကည္​့ရာမွ ေဝဒနာ​ေပၚ​ေသာအခါ ထို​ေဝဒနာ​ေပၚ​ေျပာင္​း၍ စိုက္​ၾကည္​့ပါ​ေလ။ တစ္​ဖန္​ ​ေဝဒနာစိုက္​ၾကည္​့​ေနဆဲ သိစိတ္​က​ေလး​ေတြ႔​ေသာ္​ ထိုသိစိတ္​က​ေလးကိုပင္​ စစ္​​ေဆးပါ​ေလ။ တစ္​ဖန္​ ထိုအသိ​ေလးကိုပင္​ ထပ္​၍စိုက္​ၾကည္​့​ေန​ေသာ္​ ရလိုျခင္​းႏွင္​့သိျခင္​းတို႔ ေပါင္​းစပ္​​ေန​ေသာ္​ လိုခ် င္​စိတ္​၌ စိတ္​ကားတျခား၊ လိုခ် င္​မႈကားတျခား ဆိုသည္​ကို ကြဲျပားလာရာ၏။ တစ္​ဖန္​ထိုလိုခ် င္​မႈကိုပင္​ သတိစူးစိုက္​အား​ေကာင္​းၿပီး သူ႔သ​ေဘာရိပ္​မိလာ​ေခ် ​ေသာ္​ အရိပ္​၌အဆိပ္​မ႐ွိ၊ အရိပ္​ကား အ​ေရာင္​မွ် သာ၊ သ​ေဘာမွ် သာ၊ကြဲျပားလာရာ၏။ သည္​့အတူ မ​ေက် ခ်မ္​းမႈႏွင္​့ မ​ေက် ခ် မ္​းစိတ္​စသည္​့ အတားတို႔ကို စစ္​ရာ၌လည္​း အၾကမ္​း၊အလတ္​၊အႏု၊ အညံ့တို႔မွ အရိပ္​သ​ေဘာသို႔ ဆိုက္​​ေအာင္​စိုက္​ၾကည္​့ပါ​ေလ၊ သူ႔ဘက္​အာ႐ုံ​ေပၚသို႔ က် ​ေရာက္​ၿပီး အတား​ေပၚရာ၌လည္​း ထိုအာ႐ုံ၏ အရိပ္​အ​ေငြ႔ႏွင္​့ အတားတို႔၏အရိပ္​အ​ေငြ႔တို႔ကို ကြဲသြား ကြာသြားသည္​အထိ သတိစိုက္​ခ် အား၊ ေအာက္​​ေမ့အား ​ေကာင္​း​ေကာင္​းျဖင္​့ ​ေမာင္​းတင္​ၾကည္​့ပါ​ေလ။ အတားငါးခ် က္​သူ႔ဘက္​အာ႐ုံ၊ ကိုယ္​့ဘက္​ခနၶာ မည္​သည္​့ဘက္​မွ​ေပၚ​ေပၚ တစ္​ဖန္​ကိုယ္​့ဘက္​႐ွိသည္​့ အႏုပႆ နာမ်ားႏွင္​့ ထိုအႏုပႆ နာရိွသည္​့ ကပ္​​ေျမႇာင္​အတားမ် ား မည္​သည္​့ဘက္​မွေပၚေပၚ သင္​့ထံ႐ွိ အမာခံကာယ၏ ျဖစ္​စဥ္​အတိုင္​းသာ ဖြားဖြားရိပ္​ရိပ္​ ျပခ် က္​​ေပၚ​ေစၿပီး ျဖစ္​-တည္​-​ေပ် ာ က္​ သ​ေဘာမွ် သို႔ သက္​​ေစ​ေသာ္​ ထိုသ​ေဘာမွ် သာသို႔ ထိုးစိုက္​သြားသည္​အထိ ရိပ္​မိ​ေစရန္​သည္​ ဤဓမၼာႏုပႆ နာ၏ တာဝန္​ပင္​တည္​း။ သင္​သည္​ ထိုသို႔ သ​ေဘာမွန္​ကို ဧကန္​သိ;သိလာ​ေခ် ​ေသာ္​ အႀကိဳ က္​တြန္​းလွဲ၍လည္​း မလဲ​ေတာ့ပါၿပီ။ မႀကိဳ က္​တြန္​းလွဲ၍လည္​း မလဲ​ေတာ့ပါၿပီ။ဘာ​ေပၚ​ေပၚ ခနၶာျဖစ္​စဥ္​၏သ​ေဘာ၊ အစြဲ၏သ​ေဘာ၊ အရိပ္​အ​ေငြ႔မွ် သ​ေဘာကို ေနာ​ေၾကသြားၿပီ ျဖစ္​​ေသာ​ေၾကာင္​့တည္​း။ သည္​့အတူ အ​ေကာင္​း​ေတြ႔လည္​း မတုန္​ၿပီ၊ အဆိုး​ေတြ႔လည္​းမျဖဳ န္​ၿပီ၊ ဇာတ္​ခုံမွျပ​ေသာ သ႐ုပ္​သည္​ အဟုတ္​;မဟုတ္​သည္​ကို အထာ ​ေပါက္​​ေနၿပီ ျဖစ္​​ေသာ​ေၾကာင္​့တည္​း။ ဤအပိုင္​းကား အႏုပႆ နာ​ေလးမ်ိ ဳ းထဲသို႔ ေရာ​ေႏွာ​ေန​ေသာ အတားတို႔၏သ​ေဘာကို စစ္​တမ္​း​ေကာက္​ ၾကည္​့လ် က္​က မိမိခနၶာ ျဖစ္​ပ် က္​သ​ေဘာကို ေလ့လာၾကည္​့​ေနျခင္​းတည္​း။ ဤကား သ​ေဘာအ​ေငြ႔အသက္​မွ် သာရိွ​ေသာ အတားအ​ေၾကာင္​း။ အနန ၱ​ေက် းဇူး​ေတာ္​႐ွင္​ မဟာ​ေဗာဓိၿမိဳ င္​ဆရာ​ေတာ္​ဘုရားႀကီး ဝနဝါသီ​ေဉယ် ဓမၼသာမိ​ေထရ္

via အလင္းေရာင္ ဓမၼ https://ift.tt/31A2lGd

ကိုယ့္ဟာမွ ကိုယ့္ဟာ မလုပ္ၾကနဲ႔ ေယာဂီတို႔ အထူး သတိေပးလိုတာက ႔ ႔ ႔ တစ္ခ်ိဳ႕ေယာဂီေတြဟာ ကိုယ္ အားထုတ္တ့ဲတရားကလြဲလို႔ အျခားတရားနည္း အျခားဆရာ အျခားဂိုဏ္းေတြကို အထင္ေသး အျမင္ေသး ျဖစ္တတ္ၾကတယ္။ က့ဲရဲ႕႐ွဳတ္ခ်မိတတ္တယ္ ႔ ႔ ႔ ေျပာဆိုမိတတ္ၾကတယ္ ႔ ႔ ႔ သတိထားၾက။ အျခားဆရာ အျခားဂိုဏ္း အျခားတရားနည္းေတြလည္း ေကာင္းတာခ်ည္းပဲ။ ေက်းဇူးမ်ားတာခ်ည္းပဲ။ ကိုယ့္ဟာမွ ကိုယ့္ဟာ မလုပ္ၾကနဲ႔။ အထင္ေသး အျမင္ေသး က့ဲရဲ႕႐ွဳတ္ခ် ေျပာဆိုမိတယ္ ျပစ္မွားမိတယ္ဆိုရင္ အျပစ္ႀကီးတယ္။ တရားက မတက္ေတာ့ဘူး။ အရပ္ထဲမွာ ေရာင္းရင္းဝယ္ရင္းျဖစ္တ့ဲ ငရဲက တရားရိပ္သာ သူေတာ္ေကာင္းေတြၾကားမွာျဖစ္တ့ဲ ငရဲေလာက္ ေၾကာက္စရာ မေကာင္းဘူး။ ေယာဂီတို႔ ၾကပ္ၾကပ္ သတိျပဳၾကပါ။ ကိုယ့္တရား ကိုယ္လုပ္ ႔ ႔ ႔ ဘာမွ မေျပာၾကနဲ႔။ (ေမာင္းေထာင္ေျမဇင္းေတာရဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး "ၾသဝါဒကထာမ်ား"စာအုပ္မွ ေကာက္ႏွဳတ္ခ်က္) ဆရာေတာ္ႀကီး၏ ဆုံးမၾသဝါဒစကားသည္ သတိျပဳစရာ အေတာ္ေကာင္းပါ၏။ ဦးဇင္းတို႔ ေလ့လာမိသေလာက္ ဝိပႆနာနယ္ပယ္မွာ သူ႔နည္း ငါ့နည္းေတြကမ်ား သူ႔ကိုရန္လုပ္လိုက္ ငါ့ကိုပုတ္ခတ္လိုက္ သူ႔နည္းကို ရိသ့ဲသ့ဲလုပ္လိုက္ ငါ့နည္းကို ေစာင္းေျမာင္းေျပာလိုက္နဲ႔ သူ႔သေဘာသူ ေဆာင္ေနတ့ဲ အနတၱလမ္းစဥ္ဟာ အတၱအယူအစြဲေတြနဲ႔ ဖုံးလႊမ္းေနတတ္ၾကပါတယ္။ အမွန္ကေတာ့ တရားမွန္လွ်င္ ဘယ္သူ႔နည္းခ်ည္းပဲျဖစ္ျဖစ္ အားလုံး အေကာင္းခ်ည္းပါပဲ။ ဘုရားလမ္းစဥ္ကို ကိုယ္အားသန္ရာပုံစံနဲ႔ ခ်ဥ္းကပ္ ၾကရတာမို႔ လမ္းေလ်ာက္ပုံ မတူညီၾကျငားေသာ္ လည္း လမ္းဆုံးတာျခင္းကေတာ့ အတူတူပါပဲ။ အဆုိးဆုံးကေတာ့ တရားကို တရားလို႔ မျမင္ႏိုင္ၾကဘဲ ကိုယ့္ရိပ္သာ ကိုယ့္ဆရာနည္းမဟုတ္လွ်င္ ရန္သူ ထင္ေနျခင္းပင္တည္း။ အမ်ားအျမင္ စကားေတြ အယဥ္ဆင့္ၿပီး ဘယ္ေလာက္ပင္ ေျပာဆိုေနေစကာမူ စိတ္စင္ၾကယ္မွဳ မေနာကံမွာေတာ့ အယူစြဲ ဆရာစြဲ ေတြေၾကာင့္ အနတၱအသံ ဘယ္လိုပင္ ထြက္ထြက္ ရင္ထဲမွာေတာ့ အတၱသံေတြ ဆူညံေနပါလိမ့္မယ္။ သတိထားစရာ သိပ္ေကာင္းလွပါသည္။ ငါ့လုပ္ေနတ့ဲနည္းနဲ႔ မတူလွ်င္ ငါ့ရန္သူ။ ငါ့ဆရာနည္းနဲ႔မတူလွ်င္ ငါ့ရန္သူ။ ငါ့ရိပ္သာဝါဒ လက္မခံႏိုင္လွ်င္ ငါ့ရန္သူ။ ငါ့ဆရာဝါဒကို လက္မခံႏိုင္လွ်င္ ငါ့ရန္သူ။ ဒီလို ရန္မူတ့ဲစိတ္ထားေတြ ရွိေနသမွ် အထင္ေသး အျမင္ေသးစိတ္ထားေတြ ရွိေနသမွ် သူသိတရား ကိုယ္မရလိုက္တာသာ ရွိေခ်မည္။ ကိုယ္သိတရား သူမၾကားလိုက္ရသည္သာ ရွိေခ်ေတာ့မည္။ တရားဟူသည္ ဘုရားတည္းဟူေသာ ဆရာတစ္ဆူ တည္းေအာက္မွာ တစ္မူတစ္ဝါဒတည္း ရွိေနပါလွ်က္နဲ႔ သူ႔နည္း ငါ့နည္း အယူဝါဒ ပုဂၢိဳလ္ေရး စြဲလန္းမွဳေတြေၾကာင့္ ျငင္းခုံမွဳေတြ တိုက္ခိုက္မွဳေတြ ျဖစ္ၾကရေလသည္။ ဓမၼမိတ္ေဆြအခ်င္းခ်င္း ေပါင္းဆုံျခင္းသည္ပင္ ဂုဏ္တက္ျခင္း ဂုဏ္ပ်က္ျခင္းေတြ ျဖစ္ရသည္ဟု ထင္သူက ထင္၏။ ဤကား ပုဂၢိဳလ္စြဲေၾကာင့္ ျဖစ္ရျခင္းတည္း။ အမွန္ကား ဓမၼကိုေပါင္းလွ်င္ ဂုဏ္ပ်က္စရာမရွိ ဓမၼေၾကာင့္ ဂုဏ္တက္စရာခ်ည္းပင္ ျဖစ္ေပမည္။ အမွန္မျမင္ႏိုင္ေသးသမွ် ျပဳေျပာ ႀကံစည္တိုင္း အျပစ္ႀကီးေလးလွေပစြတကား။ ဦးဓမၼသာရ(ေဆးသ့ဲေတာင္)

via အလင္းေရာင္ ဓမၼ https://ift.tt/2TplojG

ကိုယ့္ဟာမွ ကိုယ့္ဟာ မလုပ္ၾကနဲ႔ ေယာဂီတို႔ အထူး သတိေပးလိုတာက ႔ ႔ ႔ တစ္ခ်ိဳ႕ေယာဂီေတြဟာ ကိုယ္ အားထုတ္တ့ဲတရားကလြဲလို႔ အျခားတရားနည္း အျခားဆရာ အျခားဂိုဏ္းေတြကို အထင္ေသး အျမင္ေသး ျဖစ္တတ္ၾကတယ္။ က့ဲရဲ႕႐ွဳတ္ခ်မိတတ္တယ္ ႔ ႔ ႔ ေျပာဆိုမိတတ္ၾကတယ္ ႔ ႔ ႔ သတိထားၾက။ အျခားဆရာ အျခားဂိုဏ္း အျခားတရားနည္းေတြလည္း ေကာင္းတာခ်ည္းပဲ။ ေက်းဇူးမ်ားတာခ်ည္းပဲ။ ကိုယ့္ဟာမွ ကိုယ့္ဟာ မလုပ္ၾကနဲ႔။ အထင္ေသး အျမင္ေသး က့ဲရဲ႕႐ွဳတ္ခ် ေျပာဆိုမိတယ္ ျပစ္မွားမိတယ္ဆိုရင္ အျပစ္ႀကီးတယ္။ တရားက မတက္ေတာ့ဘူး။ အရပ္ထဲမွာ ေရာင္းရင္းဝယ္ရင္းျဖစ္တ့ဲ ငရဲက တရားရိပ္သာ သူေတာ္ေကာင္းေတြၾကားမွာျဖစ္တ့ဲ ငရဲေလာက္ ေၾကာက္စရာ မေကာင္းဘူး။ ေယာဂီတို႔ ၾကပ္ၾကပ္ သတိျပဳၾကပါ။ ကိုယ့္တရား ကိုယ္လုပ္ ႔ ႔ ႔ ဘာမွ မေျပာၾကနဲ႔။ (ေမာင္းေထာင္ေျမဇင္းေတာရဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး "ၾသဝါဒကထာမ်ား"စာအုပ္မွ ေကာက္ႏွဳတ္ခ်က္) ဆရာေတာ္ႀကီး၏ ဆုံးမၾသဝါဒစကားသည္ သတိျပဳစရာ အေတာ္ေကာင္းပါ၏။ ဦးဇင္းတို႔ ေလ့လာမိသေလာက္ ဝိပႆနာနယ္ပယ္မွာ သူ႔နည္း ငါ့နည္းေတြကမ်ား သူ႔ကိုရန္လုပ္လိုက္ ငါ့ကိုပုတ္ခတ္လိုက္ သူ႔နည္းကို ရိသ့ဲသ့ဲလုပ္လိုက္ ငါ့နည္းကို ေစာင္းေျမာင္းေျပာလိုက္နဲ႔ သူ႔သေဘာသူ ေဆာင္ေနတ့ဲ အနတၱလမ္းစဥ္ဟာ အတၱအယူအစြဲေတြနဲ႔ ဖုံးလႊမ္းေနတတ္ၾကပါတယ္။ အမွန္ကေတာ့ တရားမွန္လွ်င္ ဘယ္သူ႔နည္းခ်ည္းပဲျဖစ္ျဖစ္ အားလုံး အေကာင္းခ်ည္းပါပဲ။ ဘုရားလမ္းစဥ္ကို ကိုယ္အားသန္ရာပုံစံနဲ႔ ခ်ဥ္းကပ္ ၾကရတာမို႔ လမ္းေလ်ာက္ပုံ မတူညီၾကျငားေသာ္ လည္း လမ္းဆုံးတာျခင္းကေတာ့ အတူတူပါပဲ။ အဆုိးဆုံးကေတာ့ တရားကို တရားလို႔ မျမင္ႏိုင္ၾကဘဲ ကိုယ့္ရိပ္သာ ကိုယ့္ဆရာနည္းမဟုတ္လွ်င္ ရန္သူ ထင္ေနျခင္းပင္တည္း။ အမ်ားအျမင္ စကားေတြ အယဥ္ဆင့္ၿပီး ဘယ္ေလာက္ပင္ ေျပာဆိုေနေစကာမူ စိတ္စင္ၾကယ္မွဳ မေနာကံမွာေတာ့ အယူစြဲ ဆရာစြဲ ေတြေၾကာင့္ အနတၱအသံ ဘယ္လိုပင္ ထြက္ထြက္ ရင္ထဲမွာေတာ့ အတၱသံေတြ ဆူညံေနပါလိမ့္မယ္။ သတိထားစရာ သိပ္ေကာင္းလွပါသည္။ ငါ့လုပ္ေနတ့ဲနည္းနဲ႔ မတူလွ်င္ ငါ့ရန္သူ။ ငါ့ဆရာနည္းနဲ႔မတူလွ်င္ ငါ့ရန္သူ။ ငါ့ရိပ္သာဝါဒ လက္မခံႏိုင္လွ်င္ ငါ့ရန္သူ။ ငါ့ဆရာဝါဒကို လက္မခံႏိုင္လွ်င္ ငါ့ရန္သူ။ ဒီလို ရန္မူတ့ဲစိတ္ထားေတြ ရွိေနသမွ် အထင္ေသး အျမင္ေသးစိတ္ထားေတြ ရွိေနသမွ် သူသိတရား ကိုယ္မရလိုက္တာသာ ရွိေခ်မည္။ ကိုယ္သိတရား သူမၾကားလိုက္ရသည္သာ ရွိေခ်ေတာ့မည္။ တရားဟူသည္ ဘုရားတည္းဟူေသာ ဆရာတစ္ဆူ တည္းေအာက္မွာ တစ္မူတစ္ဝါဒတည္း ရွိေနပါလွ်က္နဲ႔ သူ႔နည္း ငါ့နည္း အယူဝါဒ ပုဂၢိဳလ္ေရး စြဲလန္းမွဳေတြေၾကာင့္ ျငင္းခုံမွဳေတြ တိုက္ခိုက္မွဳေတြ ျဖစ္ၾကရေလသည္။ ဓမၼမိတ္ေဆြအခ်င္းခ်င္း ေပါင္းဆုံျခင္းသည္ပင္ ဂုဏ္တက္ျခင္း ဂုဏ္ပ်က္ျခင္းေတြ ျဖစ္ရသည္ဟု ထင္သူက ထင္၏။ ဤကား ပုဂၢိဳလ္စြဲေၾကာင့္ ျဖစ္ရျခင္းတည္း။ အမွန္ကား ဓမၼကိုေပါင္းလွ်င္ ဂုဏ္ပ်က္စရာမရွိ ဓမၼေၾကာင့္ ဂုဏ္တက္စရာခ်ည္းပင္ ျဖစ္ေပမည္။ အမွန္မျမင္ႏိုင္ေသးသမွ် ျပဳေျပာ ႀကံစည္တိုင္း အျပစ္ႀကီးေလးလွေပစြတကား။ ဦးဓမၼသာရ(ေဆးသ့ဲေတာင္)

via အလင္းေရာင္ ဓမၼ https://ift.tt/2TplojG

မာနေတြႀကီးေနတာလား 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷 ---အစြယ္ရွိသူကအစြယ္အားကိုး၊ ဂ်ိဳရွိသူက ဂ်ိဳအားကိုးေနတဲ့ ေခတ္ႀကီးထဲမွာ-အလွေတြပိုင္ဆိုင္လို႔ မာနေတြ ငယ္ထိပ္ေရာက္ေနသလား။ မိတ္ကပ္ေလး တစ္ခ်က္တို႔လိုက္တာနဲ႔ အေရျပားမွာအဖုအပိတ္ေတြ ထၿပီး တစ္ခဏ အတြင္း အရုပ္ဆိုး အက်ည္တန္သြားႏိုင္တယ္ဆိုတာ။ ---က်န္းမာေရးေကာင္းတယ္ဆိုၿပီး ဘ၀င္ျမင့္ လက္မေတြေထာင္ေနသလား။ကိုယ့္အိမ္ထဲခ်ည္း အၿမဲေနလို႔မရတဲ့ကမၻာ့ရြာႀကီးထဲမွာ အျပင္ထြက္လုိက္တာနဲ႔ ရုတ္တရက္ အက္ဆီးဒင့္ျဖစ္ၿပီး လက္ေျခက်ိဳးတာကအစ၊ ေနာက္ဆုံုးအသက္ပါဆံုးသြားႏိုင္တယ္ဆိုတာ။ --- ေန႔ျမင္ညေပ်ာက္-တဲ့။ အမွည့္ တ၀င္း၀င္း၊ အကင္း တျဖဳတ္ျဖဳတ္-တဲ့။ ---ငါ- ပိုက္ဆံေတြ ေပါတယ္ဆိုၿပီး မလုပ္ဖူးတဲ့ အကုသိုလ္ဟူသမွ် အကုန္လုပ္ၿပီး ထင္ရာက်ဲေနသလား။ အမွီေကာင္းေလးရွိလို႔ ၊ေနာက္ခံ ဘက္ခ္ေရာင္း ေတာင့္တင္းလို႔-အေဟာက္ အဟမ္း၊ အေငါက္ အငမ္းေတြနဲ႔ တဖက္လူကို ႏိုင္ထက္စီးနင္းဆက္ဆံေနသလား။ ပညာေတြတတ္လို႔၊ ဘြဲ႕ထူးဂုဏ္ထူးေတြရလို႔ ခါးေကာ့ ရင္ေမာ့ေနသလား၊ နာမည္ႀကီးလို႔ ထင္ေပၚလို႔ ငါ့စကားႏြားရ ေျပာခ်င္ရာ ေလွ်ာက္ေျပာေနသလား။ ငါ အာဏာရွိတယ္၊ ဆင္သြားရင္ လမ္းျဖစ္တယ္ဆိုၿပီး လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ေနသလား။ ----မွန္ကင္းတလွည့္၊ ထင္းတလွည့္၊ သစ္ငုတ္ျမင့္တုံု၊ ျမက္ျမင့္တုံ။ ေရစီးတစ္ခါ၊ ေရသာတလွည့္-တဲ့။ ေၾကြတစ္လွည့္ ၾကက္တစ္ခုန္-တဲ့။ ---အစားတလုပ္ေၾကာင့္ ေသသြားႏိုင္သလို၊ စကားတခြန္းေၾကာင့္ ေထာင္က်သြားႏိုင္ပါတယ္။ အသြားတလွမ္းေၾကာင့္ ေရတိမ္နစ္သြားႏိုင္သလို-အၾကည့္တစ္ခ်က္ေၾကာင့္ ငရဲနဲ႔လဲ မတန္၊ နတ္ျပည္နဲ႔လဲ မထိုက္တဲ့အျဖစ္ဆိုးနဲ႔ အလစ္တိုးသြားႏိုင္တယ္ဆိုတာ။ --အေကာင္းနဲ႔ အဆိုး၊ အသုိးနဲ႔ အသန္႔ဟာ ေခါင္းနဲ႔ပန္းပမာ ေက်ာခ်င္းကပ္ေနသလို--သံုးနဲ႔ေလးလုိ အနီးေလးဆုိတာ မေမ့ပါနဲ႔။ --မထင္မွတ္ဘဲ ကိုယ့္အလွည့္ေရာက္လာမွ ေလာကႀကီးက မတရားဘူးဆိုၿပီး ငိုခ်င္းေတြရွည္ေနလို႔လဲ ကယ္မယ့္သူ-ကူမယ့္သူက ေရာက္လာမွာမဟုတ္ဘူး၊ေရာက္လာတဲ့သူေတြကလဲ အက်နာတဲ့သူကို ႏွိပ္နယ္ေပးဖို႔ မဟုတ္ဘူး။ လက္ဆြဲ ထူေပးဖို႔ မဟုတ္ဘူး။ ခါးေထာက္ၿပီး ရပ္ၾကည့္ေနၾကမယ့္သူေတြပါ။ --- ဒါေၾကာင့္-ကိုယ့္အားသာခ်က္ရွိတုန္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ႏွိမ့္ခ် ဆက္ဆံရတာဟာ အရသာအရွိဆံုးပဲ။ ကိုယ့္မွာ အခြင့္အေရးေတြပိုင္ဆိုင္တုံး တန္းတူ ရည္တူ ဆက္ဆံခြင့္ေပးတာဟာ မရိုးႏိုင္တဲ႔ယဥ္ေက်းမႈတစ္ခုပဲ။ ဘယ္ေတာ့မွ မဆင္းရဲဘူး။ ဘယ္ေတာ့မွ အထီးက်န္ မဆန္ဘူး-ဆိုတာ ။ ဥဳးကိတိၲသဒၵ ဓဗရင္း .Crd.

via အလင္းေရာင္ ဓမၼ https://ift.tt/2MaxXP6

ဗုဒၶဘုရားႏွင့္ေတြ႔ေအာင္ကႆပဘုရားရွင္လက္ထက္မွေဆာင့္ခဲ့သည့္နဂါးမင္းႏွင့္#နာဂမယ္ႏွင့္လုလင္ပ်ိဳ 🌷🌷🌷🌷🌷🌷⛎⛎⛎⛎⛎⛎⛎ ကႆပဘုရားရွင္ သာသနာ၌ အက်င့္သီလႏွင့္ျပည့္စုံေသာ ရဟန္းငယ္တစ္ပါးရွိ၏။ တစ္ေန႔သ၌ ထိုရဟန္းငယ္သည္ ဂဂၤါျမစ္ေၾကာင္းခရီးျဖင့္ ေလွစီး၍သြားစဥ္ ျမစ္ကမ္း၌ ၿပိတ္ျမစ္ခ်ဴံတစ္ခုကို လက္ျဖင့္ အမွတ္တမဲ့ ဆြဲကိုင္လိုက္မိ၏။ ေလွမွာ အရွိန္ေကာင္းေကာင္းျဖင့္ သြားေနဆဲျဖစ္၍ ၿပိတ္ျမစ္ရြက္တစ္ခုသည္ ျပတ္၍ ရဟန္း၏လက္ထဲသို႔ ပါလာေလ၏။ ကႆပဘုရားရွင္ ခ်မွတ္ထားေသာ ရဟန္းတို႔၏ ဝိနည္းဥပေဒတြင္ စိမ္းစိုေသာ သစ္ရြက္မ်ားကို ခုတ္ျဖတ္ဖ်က္ဆီးျခင္း မျပဳရဟူေသာ ပညတ္ခ်က္တစ္ခုရွိ၏။ ထိုရဟန္းငယ္သည္ ၿပိတ္ျမစ္ရြက္ကေလး တစ္ရြက္ကို ျဖတ္လိုက္မိျခင္းမွာ မေျပာပေလာက္ေသာ ျပစ္မႈကေလးတစ္ခုသာ ျဖစ္သည္ဟု ထိုအျပစ္ 'အာပတ္' ကို ကုစားျခင္းမျပဳဘဲ ေနေလသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုျပစ္မႈကေလး တစ္ခုမွလြဲ၍ အျခား မည္သည့္ၿငိစြန္းမႈမွ် မရွိေအာင္ ရဟန္းသီလကို အသက္ထက္ဆုံး ေစာင့္စည္းေနထိုင္ သြားေလသည္။ ေသခါနီးအခ်ိန္တြင္မူ ထိုရဟန္း၏စိတ္သည္ မသိုးမသန္႔ျဖစ္လာ၏။ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လုံး ျဖဴစင္စြာ ေစာင့္ထိန္းလာခဲ့သည့္ သူ၏သီလတြင္ ၿပိတ္ျမက္ရြက္ တစ္ရြက္ကို ျဖတ္ခဲ့မိျခင္းဟူေသာ အမဲစက္တစ္ကြက္က အထင္သား ေပၚလြင္၍ လာေလသည္။ အျခားရဟန္းတစ္ပါး အေပၚ၌ မိမိအျပစ္ကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာၾကား၍ ကုစားလိုက္ပါက ေျပေပ်ာက္သြားႏိုင္ေသာ အျပစ္လည္းျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ထိုအခ်ိန္တြင္ အနီးအနား၌ ရဟန္းတစ္ပါးမွ် မရွိဘဲ ျဖစ္ေနရာ စိတ္မသိုးမသန္႔ျဖင့္ ကြယ္လြန္သြားေလသည္။ ကြယ္လြန္ၿပီးေနာက္ သူစိတ္စြဲလမ္းခဲ့ေသာ ဂဂၤါျမစ္ထဲ၌ပင္ 'ဧရကပတၱ' အမည္ရွိေသာ နဂါးမင္းတစ္ေကာင္အျဖစ္သို႔ ေရာက္ေလသည္။ ထိုနဂါး၏ကိုယ္မွာ ေလွငယ္ပမာဏရွိ၏။ ထိုနဂါးသည္ အတိတ္ဘဝကို ျပန္၍႐ႈျမင္ႏိုင္ေသာ တန္ခိုးႏွင့္ျပည့္စုံ၏။ ထိုနဂါးသည္ သူ၏ခႏၶာကိုၾကည့္၍ "အဘယ္ကဲ့သို႔ မေကာင္းမႈ အကုသိုလ္ေၾကာင့္ ဤအဟိတ္ တိရစာၦန္ဘဝကို ရရွိသနည္း" ဟူ၍ ျပန္၍ ဆင္ျခင္ေလသည္။ ထိုအခါ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရဟန္းသိကၡာကို ေစာင့္စည္းခဲ့ပါလ်က္ ၿပိတ္ျမစ္ရြက္တစ္ခုုေၾကာင့္ ဘဝကူးလြဲခဲ့ရပံုကို ေတြ႔ရသျဖင့္ မ်ားစြာ စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုနဂါးသည္ ေနာက္ဘုရားတစ္ဆူ ပြင့္ေတာ္မူမွသာ နဂါးဘဝမွ လြတ္ေအာင္လုပ္ရန္ လြယ္ကူမည္ျဖစ္ေၾကာင္း စဥ္းစားမိေသာေၾကာင့္ လူ႔ျပည္၌ ဘုရားပြင့္သည့္သတင္းကို အၿမဲနားစြင့္၍ ေနေလသည္။ ေနာက္အဖို႔၌ ဧရကပတၱနဂါး၌ သမီးတစ္ေယာက္ရရွိလာ၏။ ထိုအခါ နဂါးမင္းသည္ သမီးေခ်ာကို ဗန္းျပ၍ ဘုရားပြင့္သည့္ သတင္းကို စုံစမ္းရန္ အႀကံရေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သူသည္ သမီးပ်ိဳ နဂါးမေလးအား ဓမၼသီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို သင္ၾကားေပးသည္။ ထိုသီခ်င္းမွာ လွ်ိဳ႕ဝွက္ေသာ တရားသေဘာမ်ားကို ပေဟဠိဆန္ဆန္ စပ္ဆိုထားေသာ သီခ်င္းျဖစ္သည္။ ဘုရားရွင္တို႔၏ တရားကို နာၾကားရသူမ်ားသာလွ်င္ ထိုသီခ်င္းကို အဓိပၸာယ္ေဖာ္ႏိုင္မည္ ျဖစ္ေပသည္။ ထို႔ေနာက္ ဧရကပတၱ နဂါးမင္းသည္ လျပည့္ေန႔၊ လကြယ္ေန႔တိုင္း ဂဂၤါျမစ္ေရျပင္၍ ကပြဲသဘင္တစ္ခု ဆင္ယင္က်င္းပသည္။ ထိုကပြဲသဘင္၌ နဂါးမေလးသည္ အလြန္လွပတင့္တယ္ေသာ အမ်ိဳးသမီးအသြင္ျဖင့္ ကျပသည္။ ဖခင္သင္ၾကားေပးေသာ ဓမၼသီခ်င္းကိုလည္း သာယာခ်ိဳေအးေသာ အသံျဖင့္ သီဆိုသည္။ နဂါးမေလး၏ အလွဂုဏ္သတင္းကို ၾကားသိၾကရသျဖင့္ ဂဂၤါျမစ္ အနီးပတ္ဝန္းက်င္ရွိ ၿမိဳ႕ရြာမ်ားမွ လူတို႔သည္ ထိုကပြဲသို႔ တစ္စုတစ္ေဝး လာေရာက္ၾကည့္႐ႈၾကသည္။ လာေရာက္ၾကည့္႐ႈသူမ်ားတြင္ လူလင္ပ်ိဴ အမ်ားဆုံး ျဖစ္ေလသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ တစ္စတစ္စ အခ်ိန္ကုန္လြန္သြားခဲ့ရာ ဗုဒၶျမတ္စြာ ပြင့္ေတာ္မူေသာ အခ်ိန္သိုု႔ေရာက္လာသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဗာရာဏသီၿမိဳ႕မွ ဥတၱရမည္ေသာ လုလင္ပ်ိဳသည္ နဂါးမ၏ ကပြဲကို ၾကည့္႐ႈရန္ထြက္လာခဲ့ရာ လမ္းတြင္ ဗုဒၶျမတ္စြာႏွင့္ ေတြ႔ေလသည္။ ဗုဒၶျမတ္စြာသည္ ဥတၱရလုလင္ကို ေခၚ၍ တရားေဟာၿပီး နဂါးမသီဆိုမည့္ သီခ်င္း၏အဓိပၸာယ္ကို ေဖာ္ေပးေသာ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကိုလည္း သင္ၾကားေပးေတာ္မူလိုက္သည္။ ဥတၱရလုလင္သည္ ထိုသီခ်င္းကို သင္ယူခဲ့ၿပီး ကပြဲသို႔ သြားေလသည္။ ကပြဲသို႔ေရာက္၍ နဂါးမေလးက ဓမၼသီခ်င္းကို သီဆိုေသာအခါ ဥတၱရလုလင္ကလည္း ပရိတ္သတ္ထဲမွ ထ၍ ဗုဒၶသင္ေပးလိုက္ေသာ သီခ်င္းကို တုံ႔ျပန္သီဆိုေလသည္။ ဥတၱရ၏ သီခ်င္းကို ၾကားေလလွ်င္ ဧရကပတၱနဂါးမင္းသည္ လူ႔ျပည္၌ ဘုရားပြင့္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေကာင္းစြာသိရွိေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔ကိုယ္ကို လူသားအသြင္ ဖန္ဆင္းၿပီး ဥတၱရလုလင္ထံ ခ်ဥ္းကပ္ေမးျမန္းေလသည္။ "အို . . . လုလင္ ယခု သင္၏ဆရာ ဗုဒၶျမတ္စြာသည္ အဘယ္မွာ သီတင္းသုံးပါသလဲ" "ၿမိဳ႕ျပင္က ကုကၠိဳပင္ႀကီးတစ္ပင္ေအာက္မွာ သီတင္းသုံးေနပါတယ္" ထိုစကားကို ၾကားရလွ်င္ နဂါးမင္းသည္ ဥတၱရလုလင္ကို ေခၚ၍ ဗုုဒၶထံသို႔ သြားေလသည္။ ဗုဒၶထံသို႔ ေရာက္သြားအခါ ဗုဒၶအား ႐ိုေသစြာရွိခိုး၍ ငိုေႂကြးေနေလသည္။ ထိုအခါ ဗုဒၶက "အဘယ္ေၾကာင့္ ငိုေႂကြးေနသနည္း" ဟု ေမးျမန္းရာ နဂါးမင္းက ဤသို႔ ေလွ်ာက္ထားေလသည္။ "အရွင္ဘုရား - တပည့္ေတာ္သည္ ကႆပဘုရား သာသနာေတာ္၌ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရဟန္းတရားကို အားထုတ္ခဲ့ပါသည္။ သို႔ပါေသာ္လည္း ၿပိတ္ျမစ္ရြက္တစ္ရြက္ကို ျဖတ္ခဲ့မိသည့္အတြက္ အဟိတ္တိရစာၦန္ျဖစ္ေသာ နဂါးဘဝသို႔ ေရာက္ခဲ့ရပါသည္။ နဂါးဘဝမွ လြတ္ေျမာက္လိုလွသျဖင့္ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္အား ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စားခဲ့ရသည္မွာ ႏွစ္ေပါင္း ေထာင္ေသာင္းမက ၾကာျမင့္ခဲ့ပါၿပီ။ ဤအေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ ဝမ္းသာဝမ္းနည္းျဖစ္ကာ တပည့္ေတာ္ ငိုေႂကြးမိျခင္း ျဖစ္ပါသည္ဘုရား" ဤသို႔နဂါးမင္းက ေလွ်ာက္ထားေသာအခါ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္က "လူဘဝကိုရခဲ့ဘိ၏။ လူ႔ဘဝကို ရျပန္လွ်င္လည္း အသက္ရွည္ရွည္ ေနဖို႔ရာ မလြယ္ကူ။ သူေတာ္ျမတ္တို႔၏ အဆုံးအမ ၾသဝါဒကိုလည္း အလြယ္တကူ ၾကားနာခြင့္မရႏိုင္။ သစၥာေလးပါး အမွန္တရားကို သိျမင္ေတာ္မူေသာ ဘုရားရွင္တို႔ ပြင့္ထြန္းေပၚေပါက္လာဖို႔ အေရးကား ဤေလာက၌ အခက္အခဲဆုံးပင္ ျဖစ္ေပ၏" ဟူေသာ ေဒနာေတာ္ကို ေဟာၾကားေတာ္မူေလသည္။ ထိုေဒသနာေတာ္ အဆုံး၌ ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ေသာ သတၱဝါတို႔သည္ အကြၽတ္တရား ရရွိသြားၾကေလသည္။ ဧရကပတၱနဂါးမင္းကား တိရစာၦန္မ်ိဳး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မဂ္ဖိုလ္ကို မရရွာေခ်။ သို႔ေသာ္ ထိုေန႔မွစ၍ နဂါးအသြင္ကို စြန္႔၍ လုလင္အသြင္ျဖင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းသာစြာ ေနႏိုင္သည့္အျဖစ္သို႔ ေရာက္သြားေလသည္။ ဥတၱရလုလင္မွာမူ ဗုဒၶအထံ၌ ဓမၼသီခ်င္းကို သင္ယူစဥ္ကပင္ ေသာတာပန္အျဖစ္သို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ေလသည္။

via အလင္းေရာင္ ဓမၼ https://ift.tt/2KAcXOh

မာနေတြႀကီးေနတာလား 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷 ---အစြယ္ရွိသူကအစြယ္အားကိုး၊ ဂ်ိဳရွိသူက ဂ်ိဳအားကိုးေနတဲ့ ေခတ္ႀကီးထဲမွာ-အလွေတြပိုင္ဆိုင္လို႔ မာနေတြ ငယ္ထိပ္ေရာက္ေနသလား။ မိတ္ကပ္ေလး တစ္ခ်က္တို႔လိုက္တာနဲ႔ အေရျပားမွာအဖုအပိတ္ေတြ ထၿပီး တစ္ခဏ အတြင္း အရုပ္ဆိုး အက်ည္တန္သြားႏိုင္တယ္ဆိုတာ။ ---က်န္းမာေရးေကာင္းတယ္ဆိုၿပီး ဘ၀င္ျမင့္ လက္မေတြေထာင္ေနသလား။ကိုယ့္အိမ္ထဲခ်ည္း အၿမဲေနလို႔မရတဲ့ကမၻာ့ရြာႀကီးထဲမွာ အျပင္ထြက္လုိက္တာနဲ႔ ရုတ္တရက္ အက္ဆီးဒင့္ျဖစ္ၿပီး လက္ေျခက်ိဳးတာကအစ၊ ေနာက္ဆုံုးအသက္ပါဆံုးသြားႏိုင္တယ္ဆိုတာ။ --- ေန႔ျမင္ညေပ်ာက္-တဲ့။ အမွည့္ တ၀င္း၀င္း၊ အကင္း တျဖဳတ္ျဖဳတ္-တဲ့။ ---ငါ- ပိုက္ဆံေတြ ေပါတယ္ဆိုၿပီး မလုပ္ဖူးတဲ့ အကုသိုလ္ဟူသမွ် အကုန္လုပ္ၿပီး ထင္ရာက်ဲေနသလား။ အမွီေကာင္းေလးရွိလို႔ ၊ေနာက္ခံ ဘက္ခ္ေရာင္း ေတာင့္တင္းလို႔-အေဟာက္ အဟမ္း၊ အေငါက္ အငမ္းေတြနဲ႔ တဖက္လူကို ႏိုင္ထက္စီးနင္းဆက္ဆံေနသလား။ ပညာေတြတတ္လို႔၊ ဘြဲ႕ထူးဂုဏ္ထူးေတြရလို႔ ခါးေကာ့ ရင္ေမာ့ေနသလား၊ နာမည္ႀကီးလို႔ ထင္ေပၚလို႔ ငါ့စကားႏြားရ ေျပာခ်င္ရာ ေလွ်ာက္ေျပာေနသလား။ ငါ အာဏာရွိတယ္၊ ဆင္သြားရင္ လမ္းျဖစ္တယ္ဆိုၿပီး လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ေနသလား။ ----မွန္ကင္းတလွည့္၊ ထင္းတလွည့္၊ သစ္ငုတ္ျမင့္တုံု၊ ျမက္ျမင့္တုံ။ ေရစီးတစ္ခါ၊ ေရသာတလွည့္-တဲ့။ ေၾကြတစ္လွည့္ ၾကက္တစ္ခုန္-တဲ့။ ---အစားတလုပ္ေၾကာင့္ ေသသြားႏိုင္သလို၊ စကားတခြန္းေၾကာင့္ ေထာင္က်သြားႏိုင္ပါတယ္။ အသြားတလွမ္းေၾကာင့္ ေရတိမ္နစ္သြားႏိုင္သလို-အၾကည့္တစ္ခ်က္ေၾကာင့္ ငရဲနဲ႔လဲ မတန္၊ နတ္ျပည္နဲ႔လဲ မထိုက္တဲ့အျဖစ္ဆိုးနဲ႔ အလစ္တိုးသြားႏိုင္တယ္ဆိုတာ။ --အေကာင္းနဲ႔ အဆိုး၊ အသုိးနဲ႔ အသန္႔ဟာ ေခါင္းနဲ႔ပန္းပမာ ေက်ာခ်င္းကပ္ေနသလို--သံုးနဲ႔ေလးလုိ အနီးေလးဆုိတာ မေမ့ပါနဲ႔။ --မထင္မွတ္ဘဲ ကိုယ့္အလွည့္ေရာက္လာမွ ေလာကႀကီးက မတရားဘူးဆိုၿပီး ငိုခ်င္းေတြရွည္ေနလို႔လဲ ကယ္မယ့္သူ-ကူမယ့္သူက ေရာက္လာမွာမဟုတ္ဘူး၊ေရာက္လာတဲ့သူေတြကလဲ အက်နာတဲ့သူကို ႏွိပ္နယ္ေပးဖို႔ မဟုတ္ဘူး။ လက္ဆြဲ ထူေပးဖို႔ မဟုတ္ဘူး။ ခါးေထာက္ၿပီး ရပ္ၾကည့္ေနၾကမယ့္သူေတြပါ။ --- ဒါေၾကာင့္-ကိုယ့္အားသာခ်က္ရွိတုန္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ႏွိမ့္ခ် ဆက္ဆံရတာဟာ အရသာအရွိဆံုးပဲ။ ကိုယ့္မွာ အခြင့္အေရးေတြပိုင္ဆိုင္တုံး တန္းတူ ရည္တူ ဆက္ဆံခြင့္ေပးတာဟာ မရိုးႏိုင္တဲ႔ယဥ္ေက်းမႈတစ္ခုပဲ။ ဘယ္ေတာ့မွ မဆင္းရဲဘူး။ ဘယ္ေတာ့မွ အထီးက်န္ မဆန္ဘူး-ဆိုတာ ။ ဥဳးကိတိၲသဒၵ ဓဗရင္း .Crd.

via အလင္းေရာင္ ဓမၼ https://ift.tt/2MaxXP6

ဗုဒၶဘုရားႏွင့္ေတြ႔ေအာင္ကႆပဘုရားရွင္လက္ထက္မွေဆာင့္ခဲ့သည့္နဂါးမင္းႏွင့္#နာဂမယ္ႏွင့္လုလင္ပ်ိဳ 🌷🌷🌷🌷🌷🌷⛎⛎⛎⛎⛎⛎⛎ ကႆပဘုရားရွင္ သာသနာ၌ အက်င့္သီလႏွင့္ျပည့္စုံေသာ ရဟန္းငယ္တစ္ပါးရွိ၏။ တစ္ေန႔သ၌ ထိုရဟန္းငယ္သည္ ဂဂၤါျမစ္ေၾကာင္းခရီးျဖင့္ ေလွစီး၍သြားစဥ္ ျမစ္ကမ္း၌ ၿပိတ္ျမစ္ခ်ဴံတစ္ခုကို လက္ျဖင့္ အမွတ္တမဲ့ ဆြဲကိုင္လိုက္မိ၏။ ေလွမွာ အရွိန္ေကာင္းေကာင္းျဖင့္ သြားေနဆဲျဖစ္၍ ၿပိတ္ျမစ္ရြက္တစ္ခုသည္ ျပတ္၍ ရဟန္း၏လက္ထဲသို႔ ပါလာေလ၏။ ကႆပဘုရားရွင္ ခ်မွတ္ထားေသာ ရဟန္းတို႔၏ ဝိနည္းဥပေဒတြင္ စိမ္းစိုေသာ သစ္ရြက္မ်ားကို ခုတ္ျဖတ္ဖ်က္ဆီးျခင္း မျပဳရဟူေသာ ပညတ္ခ်က္တစ္ခုရွိ၏။ ထိုရဟန္းငယ္သည္ ၿပိတ္ျမစ္ရြက္ကေလး တစ္ရြက္ကို ျဖတ္လိုက္မိျခင္းမွာ မေျပာပေလာက္ေသာ ျပစ္မႈကေလးတစ္ခုသာ ျဖစ္သည္ဟု ထိုအျပစ္ 'အာပတ္' ကို ကုစားျခင္းမျပဳဘဲ ေနေလသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုျပစ္မႈကေလး တစ္ခုမွလြဲ၍ အျခား မည္သည့္ၿငိစြန္းမႈမွ် မရွိေအာင္ ရဟန္းသီလကို အသက္ထက္ဆုံး ေစာင့္စည္းေနထိုင္ သြားေလသည္။ ေသခါနီးအခ်ိန္တြင္မူ ထိုရဟန္း၏စိတ္သည္ မသိုးမသန္႔ျဖစ္လာ၏။ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လုံး ျဖဴစင္စြာ ေစာင့္ထိန္းလာခဲ့သည့္ သူ၏သီလတြင္ ၿပိတ္ျမက္ရြက္ တစ္ရြက္ကို ျဖတ္ခဲ့မိျခင္းဟူေသာ အမဲစက္တစ္ကြက္က အထင္သား ေပၚလြင္၍ လာေလသည္။ အျခားရဟန္းတစ္ပါး အေပၚ၌ မိမိအျပစ္ကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာၾကား၍ ကုစားလိုက္ပါက ေျပေပ်ာက္သြားႏိုင္ေသာ အျပစ္လည္းျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ထိုအခ်ိန္တြင္ အနီးအနား၌ ရဟန္းတစ္ပါးမွ် မရွိဘဲ ျဖစ္ေနရာ စိတ္မသိုးမသန္႔ျဖင့္ ကြယ္လြန္သြားေလသည္။ ကြယ္လြန္ၿပီးေနာက္ သူစိတ္စြဲလမ္းခဲ့ေသာ ဂဂၤါျမစ္ထဲ၌ပင္ 'ဧရကပတၱ' အမည္ရွိေသာ နဂါးမင္းတစ္ေကာင္အျဖစ္သို႔ ေရာက္ေလသည္။ ထိုနဂါး၏ကိုယ္မွာ ေလွငယ္ပမာဏရွိ၏။ ထိုနဂါးသည္ အတိတ္ဘဝကို ျပန္၍႐ႈျမင္ႏိုင္ေသာ တန္ခိုးႏွင့္ျပည့္စုံ၏။ ထိုနဂါးသည္ သူ၏ခႏၶာကိုၾကည့္၍ "အဘယ္ကဲ့သို႔ မေကာင္းမႈ အကုသိုလ္ေၾကာင့္ ဤအဟိတ္ တိရစာၦန္ဘဝကို ရရွိသနည္း" ဟူ၍ ျပန္၍ ဆင္ျခင္ေလသည္။ ထိုအခါ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရဟန္းသိကၡာကို ေစာင့္စည္းခဲ့ပါလ်က္ ၿပိတ္ျမစ္ရြက္တစ္ခုုေၾကာင့္ ဘဝကူးလြဲခဲ့ရပံုကို ေတြ႔ရသျဖင့္ မ်ားစြာ စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုနဂါးသည္ ေနာက္ဘုရားတစ္ဆူ ပြင့္ေတာ္မူမွသာ နဂါးဘဝမွ လြတ္ေအာင္လုပ္ရန္ လြယ္ကူမည္ျဖစ္ေၾကာင္း စဥ္းစားမိေသာေၾကာင့္ လူ႔ျပည္၌ ဘုရားပြင့္သည့္သတင္းကို အၿမဲနားစြင့္၍ ေနေလသည္။ ေနာက္အဖို႔၌ ဧရကပတၱနဂါး၌ သမီးတစ္ေယာက္ရရွိလာ၏။ ထိုအခါ နဂါးမင္းသည္ သမီးေခ်ာကို ဗန္းျပ၍ ဘုရားပြင့္သည့္ သတင္းကို စုံစမ္းရန္ အႀကံရေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သူသည္ သမီးပ်ိဳ နဂါးမေလးအား ဓမၼသီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို သင္ၾကားေပးသည္။ ထိုသီခ်င္းမွာ လွ်ိဳ႕ဝွက္ေသာ တရားသေဘာမ်ားကို ပေဟဠိဆန္ဆန္ စပ္ဆိုထားေသာ သီခ်င္းျဖစ္သည္။ ဘုရားရွင္တို႔၏ တရားကို နာၾကားရသူမ်ားသာလွ်င္ ထိုသီခ်င္းကို အဓိပၸာယ္ေဖာ္ႏိုင္မည္ ျဖစ္ေပသည္။ ထို႔ေနာက္ ဧရကပတၱ နဂါးမင္းသည္ လျပည့္ေန႔၊ လကြယ္ေန႔တိုင္း ဂဂၤါျမစ္ေရျပင္၍ ကပြဲသဘင္တစ္ခု ဆင္ယင္က်င္းပသည္။ ထိုကပြဲသဘင္၌ နဂါးမေလးသည္ အလြန္လွပတင့္တယ္ေသာ အမ်ိဳးသမီးအသြင္ျဖင့္ ကျပသည္။ ဖခင္သင္ၾကားေပးေသာ ဓမၼသီခ်င္းကိုလည္း သာယာခ်ိဳေအးေသာ အသံျဖင့္ သီဆိုသည္။ နဂါးမေလး၏ အလွဂုဏ္သတင္းကို ၾကားသိၾကရသျဖင့္ ဂဂၤါျမစ္ အနီးပတ္ဝန္းက်င္ရွိ ၿမိဳ႕ရြာမ်ားမွ လူတို႔သည္ ထိုကပြဲသို႔ တစ္စုတစ္ေဝး လာေရာက္ၾကည့္႐ႈၾကသည္။ လာေရာက္ၾကည့္႐ႈသူမ်ားတြင္ လူလင္ပ်ိဴ အမ်ားဆုံး ျဖစ္ေလသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ တစ္စတစ္စ အခ်ိန္ကုန္လြန္သြားခဲ့ရာ ဗုဒၶျမတ္စြာ ပြင့္ေတာ္မူေသာ အခ်ိန္သိုု႔ေရာက္လာသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဗာရာဏသီၿမိဳ႕မွ ဥတၱရမည္ေသာ လုလင္ပ်ိဳသည္ နဂါးမ၏ ကပြဲကို ၾကည့္႐ႈရန္ထြက္လာခဲ့ရာ လမ္းတြင္ ဗုဒၶျမတ္စြာႏွင့္ ေတြ႔ေလသည္။ ဗုဒၶျမတ္စြာသည္ ဥတၱရလုလင္ကို ေခၚ၍ တရားေဟာၿပီး နဂါးမသီဆိုမည့္ သီခ်င္း၏အဓိပၸာယ္ကို ေဖာ္ေပးေသာ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကိုလည္း သင္ၾကားေပးေတာ္မူလိုက္သည္။ ဥတၱရလုလင္သည္ ထိုသီခ်င္းကို သင္ယူခဲ့ၿပီး ကပြဲသို႔ သြားေလသည္။ ကပြဲသို႔ေရာက္၍ နဂါးမေလးက ဓမၼသီခ်င္းကို သီဆိုေသာအခါ ဥတၱရလုလင္ကလည္း ပရိတ္သတ္ထဲမွ ထ၍ ဗုဒၶသင္ေပးလိုက္ေသာ သီခ်င္းကို တုံ႔ျပန္သီဆိုေလသည္။ ဥတၱရ၏ သီခ်င္းကို ၾကားေလလွ်င္ ဧရကပတၱနဂါးမင္းသည္ လူ႔ျပည္၌ ဘုရားပြင့္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေကာင္းစြာသိရွိေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔ကိုယ္ကို လူသားအသြင္ ဖန္ဆင္းၿပီး ဥတၱရလုလင္ထံ ခ်ဥ္းကပ္ေမးျမန္းေလသည္။ "အို . . . လုလင္ ယခု သင္၏ဆရာ ဗုဒၶျမတ္စြာသည္ အဘယ္မွာ သီတင္းသုံးပါသလဲ" "ၿမိဳ႕ျပင္က ကုကၠိဳပင္ႀကီးတစ္ပင္ေအာက္မွာ သီတင္းသုံးေနပါတယ္" ထိုစကားကို ၾကားရလွ်င္ နဂါးမင္းသည္ ဥတၱရလုလင္ကို ေခၚ၍ ဗုုဒၶထံသို႔ သြားေလသည္။ ဗုဒၶထံသို႔ ေရာက္သြားအခါ ဗုဒၶအား ႐ိုေသစြာရွိခိုး၍ ငိုေႂကြးေနေလသည္။ ထိုအခါ ဗုဒၶက "အဘယ္ေၾကာင့္ ငိုေႂကြးေနသနည္း" ဟု ေမးျမန္းရာ နဂါးမင္းက ဤသို႔ ေလွ်ာက္ထားေလသည္။ "အရွင္ဘုရား - တပည့္ေတာ္သည္ ကႆပဘုရား သာသနာေတာ္၌ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရဟန္းတရားကို အားထုတ္ခဲ့ပါသည္။ သို႔ပါေသာ္လည္း ၿပိတ္ျမစ္ရြက္တစ္ရြက္ကို ျဖတ္ခဲ့မိသည့္အတြက္ အဟိတ္တိရစာၦန္ျဖစ္ေသာ နဂါးဘဝသို႔ ေရာက္ခဲ့ရပါသည္။ နဂါးဘဝမွ လြတ္ေျမာက္လိုလွသျဖင့္ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္အား ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စားခဲ့ရသည္မွာ ႏွစ္ေပါင္း ေထာင္ေသာင္းမက ၾကာျမင့္ခဲ့ပါၿပီ။ ဤအေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ ဝမ္းသာဝမ္းနည္းျဖစ္ကာ တပည့္ေတာ္ ငိုေႂကြးမိျခင္း ျဖစ္ပါသည္ဘုရား" ဤသို႔နဂါးမင္းက ေလွ်ာက္ထားေသာအခါ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္က "လူဘဝကိုရခဲ့ဘိ၏။ လူ႔ဘဝကို ရျပန္လွ်င္လည္း အသက္ရွည္ရွည္ ေနဖို႔ရာ မလြယ္ကူ။ သူေတာ္ျမတ္တို႔၏ အဆုံးအမ ၾသဝါဒကိုလည္း အလြယ္တကူ ၾကားနာခြင့္မရႏိုင္။ သစၥာေလးပါး အမွန္တရားကို သိျမင္ေတာ္မူေသာ ဘုရားရွင္တို႔ ပြင့္ထြန္းေပၚေပါက္လာဖို႔ အေရးကား ဤေလာက၌ အခက္အခဲဆုံးပင္ ျဖစ္ေပ၏" ဟူေသာ ေဒနာေတာ္ကို ေဟာၾကားေတာ္မူေလသည္။ ထိုေဒသနာေတာ္ အဆုံး၌ ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ေသာ သတၱဝါတို႔သည္ အကြၽတ္တရား ရရွိသြားၾကေလသည္။ ဧရကပတၱနဂါးမင္းကား တိရစာၦန္မ်ိဳး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မဂ္ဖိုလ္ကို မရရွာေခ်။ သို႔ေသာ္ ထိုေန႔မွစ၍ နဂါးအသြင္ကို စြန္႔၍ လုလင္အသြင္ျဖင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းသာစြာ ေနႏိုင္သည့္အျဖစ္သို႔ ေရာက္သြားေလသည္။ ဥတၱရလုလင္မွာမူ ဗုဒၶအထံ၌ ဓမၼသီခ်င္းကို သင္ယူစဥ္ကပင္ ေသာတာပန္အျဖစ္သို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ေလသည္။

via အလင္းေရာင္ ဓမၼ https://ift.tt/2KAcXOh

တရားရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္ဆိုတာ ခ်မ္းသာစရာနဲ႔ ေတြ႕ေတာ့လည္း သိပ္ၿပီး ခ်မ္းသာမႈကို မခံစားဘူး ။ ဆင္းရဲစရာေတြနဲ႔ ေတြ႕ျပန္ေတာ့ သိပ္မဆင္းရဲဘူး ။ ဘာေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဆင္းရဲခ်မ္းသာဆိုတဲ့ ေလာကဓံတရားက အနိစၥလို႔ ျမင္ၿပီးသားမို႔ … ဘာတစ္ခုမွ အတည္အတံ့ အခိုင္အခံ့မရွိဘူး ျဖစ္ေတာ့လည္း … ဒီ အာ႐ုံ ပ်က္ေတာ့လည္း ဒီ အာ႐ုံစိတ္မွာ ျဖစ္စိတ္မွာ ပ်က္သြားတာေတြကို ျမင္ေနရလို႔ … ဒီ ႐ုမ္,နာမ္ အစဥ္တို႔သည္ သူ႔သေဘာအတိုင္း ျဖစ္သူသေဘာအတိုင္း ပ်က္ပ်က္ေနတာကို သိသိေနလို႔ပါပဲ ။ (ေျမာက္ဦးဆရာေတာ္) 📌အေမွာင္ေပ်ာက္၍ အလင္းေရာက္ပါေစ။📌

via အလင္းေရာင္ ဓမၼ https://ift.tt/2M8nZ0C

တရားရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္ဆိုတာ ခ်မ္းသာစရာနဲ႔ ေတြ႕ေတာ့လည္း သိပ္ၿပီး ခ်မ္းသာမႈကို မခံစားဘူး ။ ဆင္းရဲစရာေတြနဲ႔ ေတြ႕ျပန္ေတာ့ သိပ္မဆင္းရဲဘူး ။ ဘာေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဆင္းရဲခ်မ္းသာဆိုတဲ့ ေလာကဓံတရားက အနိစၥလို႔ ျမင္ၿပီးသားမို႔ … ဘာတစ္ခုမွ အတည္အတံ့ အခိုင္အခံ့မရွိဘူး ျဖစ္ေတာ့လည္း … ဒီ အာ႐ုံ ပ်က္ေတာ့လည္း ဒီ အာ႐ုံစိတ္မွာ ျဖစ္စိတ္မွာ ပ်က္သြားတာေတြကို ျမင္ေနရလို႔ … ဒီ ႐ုမ္,နာမ္ အစဥ္တို႔သည္ သူ႔သေဘာအတိုင္း ျဖစ္သူသေဘာအတိုင္း ပ်က္ပ်က္ေနတာကို သိသိေနလို႔ပါပဲ ။ (ေျမာက္ဦးဆရာေတာ္) 📌အေမွာင္ေပ်ာက္၍ အလင္းေရာက္ပါေစ။📌

via အလင္းေရာင္ ဓမၼ https://ift.tt/2M8nZ0C

စိတ္တည္ျငိမ္မႈမရျခင္း အေၾကာင္းရင္း •••••••••••••••••••••••••••••••••••••• ဗုဒၶက တကယ္စိစစ္ေတာ့ အက်င့္ဆိုတာ ခႏၡာကိုယ္ကိစၥ မဟုတ္ဘဲ စိတ္ကိစၥ ျဖစ္ေၾကာင္း ျမင္ေတာ္မူတယ္။ တရားအက်င့္မွာ အရာရာကို စိတ္ဖယ္ခြာ ထားျပီး လုပ္ရမယ္။ ဘယ္လိုဖယ္ခြာမလဲ။ အရာရာကို ရွင္းလင္းစြာ ျမင္ျပီး ဖယ္ခြာတယ္။ ကိုယ္နဲ႔ စိတ္ရဲ႔႕ လကၡဏာမ်ားကို အရွိအတိုင္း သိရွိပါေစ။ ျငိမ္းခ်မ္းမႈရေအာင္ တရားထိုင္တယ္။ ထိုင္ဆဲမွာပဲ မျငိမ္းခ်မ္းတာကို ေတြ႔ရျပီ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ စိတ္ရဲ႕ သဘာဝက လႈပ္ရွားေနျခင္းေၾကာင့္ပဲ။ စိတ္ကို ျငိမ္ေစခ်င္ေပမယ့္ မျငိမ္ဘူး။ ဒီလို ဆႏၵနဲ႔က်င့္ေနတာကို ဘုန္းၾကီးတို႔ မသိျမင္ ၾကဘူး။ တည္ျငိမ္မႈကို လိုခ်င္ေနတယ္။ စိတ္ဟာ ပင္ကိုယ္အေနွာင့္အယွက္မ်ား ရွိေနရာမွာ တည္ျငိမ္ေစခ်င္ေတာ့ ပိုျပီးေနွာင့္ယွက္ရာ ေရာက္တယ္။ ဒီဆႏၵဟာ အေၾကာင္းရင္းပဲ။ စိတ္ကို တည္ျငိမ္ ေစခ်င္တဲ႔ လိုခ်င္မႈဟာ တဏွာျဖင့္ အာသာ ငမ္းငမ္းျဖစ္တာကို မျမင္ၾကဘူး။ ဝန္ထုတ္ကို ပိုေလးေစသလို ျဖစ္ေနတယ္။ စိတ္တည္ျငိမ္မႈကို ပိုလိုခ်င္စိတ္ျဖစ္ေလ အေနွာင့္အယွက္ ပိုျဖစ္ေလနဲ႔ ေနာက္ဆုံး လက္ေျမွာက္ရေတာ့တယ္။ တရားထိုင္ေနစဥ္ ကိုယ့္ကိုယ္နွင့္ ကိုယ္အားျပိဳင္ရင္း အခ်ိန္ရွိသေရႊ႕ တိုက္ပြဲဆင္ေနရေတာ့တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ သည္လိုျဖစ္ရတာလဲ။ စိတ္ကို ဘယ္လို တည္ေဆာက္ခဲ႔တယ္ဆိုတာ ျပန္ လည္ မဆင္ျခင္လို႔ ျဖစ္တယ္။ စိတ္ကို တည္ျငိမ္ေစဖို႔ ဆုံးျဖတ္ထားေတာ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ အစမွာ အာရုံခံစားမႈေတြနဲ႔ အားျပိဳင္တိုက္ခိုက္ရတယ္။ တရားထိုင္လ်ွင္ ထိုင္ခ်င္းပဲ ဘုန္းၾကီးတို႔ကို အေတြးမ်ား ဝင္ေရာက္ေနွာက္ယွက္ျပီ။ ကမၼဌာန္းပစၥည္းကို သတ္မွတ္ျပီးတာနဲ႔ အာရုံျပဳမႈ လွည့္လည္ကုန္ၾကျပီ။ အေတြးမ်ား လာေနွာက္ယွက္တယ္လို႔ ထင္ ေပမယ့္ အမွန္က လိုခ်င္မႈေၾကာင့္ ျပႆနာ ေပၚတာျဖစ္တယ္။ စိတ္ဟာ သဘာဝအတိုင္း ဝင္ထြက္သြားလာ ေနမွန္း ျမင္ထားလ်ွင္ ဒီအေျခအေနကို အလြန္အၾကဴး စိတ္မဝင္စားလ်ွင္ … ယင္း၏နည္းလမ္းမ်ားကို ကေလး တစ္ေယာက္ကို သိသလို နားလည္ လာမယ္။ ကေလးမ်ားဟာ ေျပာခ်င္ရာကို ေျပာ တတ္တယ္။ ကေလးသဘာဝကို သိေတာ့ ဘုန္းၾကီးတို႔က ေျပာခြင့္ေပးထားတယ္။ ဒီအတိုင္း စိတ္လႊတ္ထားေတာ့ ကေလးကို မစြဲလမ္းဘူး။ အနီးမွာ ကေလးသံ တစာစာနဲ႔ ကစားေနလ်ွင္ေတာင္ စိတ္အေနွာက္အယွက္ မျဖစ္ပဲ ဧည့္သည္ကို ဧည့္ခံစကားေျပာနိုင္ၾက တယ္။ စိတ္ဟာ သည္လိုပဲ။ ဘုန္းၾကီးတို႔က လွမ္းတြယ္ျပီး စြဲလမ္းမထားလ်ွင္ အႏၲရာယ္မရွိဘူး။ ဒီေနရာမွာ အေရးၾကီးတာက အက်င့္ကို ဆႏၵမပါဘဲ လုပ္ရမယ္ဆိုတဲ႔ အခ်က္ပဲ။ ဘုန္းၾကီးတို႔ရဲ႕ အျမင္ကို နည္းနည္းကေလး ျပင္လိုက္လ်ွင္ ဒီလႈပ္ရွားလုပ္ကိုင္မႈေတြဟာ စိတ္ရဲ႕သဘာဝပဲလို႔ ျမင္လိုက္လ်ွင္ စိတ္ေထြ ျပားမႈ ေလ်ာ့သြားမယ္။ ဒါကို လက္လႊတ္ျခင္း စြန္႔လႊတ္ျခင္းလို႔ ေခၚတယ္။ Venerable Ajahn Chah Food for the Heart ခင္ေအာင္ (ျမန္မာျပန္) ဆရာေတာ္ အဂ်န္ခ်ား၏ ဓမၼနွလုံးသား

via အလင္းေရာင္ ဓမၼ https://ift.tt/33lhLjg

စိတ္တည္ျငိမ္မႈမရျခင္း အေၾကာင္းရင္း •••••••••••••••••••••••••••••••••••••• ဗုဒၶက တကယ္စိစစ္ေတာ့ အက်င့္ဆိုတာ ခႏၡာကိုယ္ကိစၥ မဟုတ္ဘဲ စိတ္ကိစၥ ျဖစ္ေၾကာင္း ျမင္ေတာ္မူတယ္။ တရားအက်င့္မွာ အရာရာကို စိတ္ဖယ္ခြာ ထားျပီး လုပ္ရမယ္။ ဘယ္လိုဖယ္ခြာမလဲ။ အရာရာကို ရွင္းလင္းစြာ ျမင္ျပီး ဖယ္ခြာတယ္။ ကိုယ္နဲ႔ စိတ္ရဲ႔႕ လကၡဏာမ်ားကို အရွိအတိုင္း သိရွိပါေစ။ ျငိမ္းခ်မ္းမႈရေအာင္ တရားထိုင္တယ္။ ထိုင္ဆဲမွာပဲ မျငိမ္းခ်မ္းတာကို ေတြ႔ရျပီ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ စိတ္ရဲ႕ သဘာဝက လႈပ္ရွားေနျခင္းေၾကာင့္ပဲ။ စိတ္ကို ျငိမ္ေစခ်င္ေပမယ့္ မျငိမ္ဘူး။ ဒီလို ဆႏၵနဲ႔က်င့္ေနတာကို ဘုန္းၾကီးတို႔ မသိျမင္ ၾကဘူး။ တည္ျငိမ္မႈကို လိုခ်င္ေနတယ္။ စိတ္ဟာ ပင္ကိုယ္အေနွာင့္အယွက္မ်ား ရွိေနရာမွာ တည္ျငိမ္ေစခ်င္ေတာ့ ပိုျပီးေနွာင့္ယွက္ရာ ေရာက္တယ္။ ဒီဆႏၵဟာ အေၾကာင္းရင္းပဲ။ စိတ္ကို တည္ျငိမ္ ေစခ်င္တဲ႔ လိုခ်င္မႈဟာ တဏွာျဖင့္ အာသာ ငမ္းငမ္းျဖစ္တာကို မျမင္ၾကဘူး။ ဝန္ထုတ္ကို ပိုေလးေစသလို ျဖစ္ေနတယ္။ စိတ္တည္ျငိမ္မႈကို ပိုလိုခ်င္စိတ္ျဖစ္ေလ အေနွာင့္အယွက္ ပိုျဖစ္ေလနဲ႔ ေနာက္ဆုံး လက္ေျမွာက္ရေတာ့တယ္။ တရားထိုင္ေနစဥ္ ကိုယ့္ကိုယ္နွင့္ ကိုယ္အားျပိဳင္ရင္း အခ်ိန္ရွိသေရႊ႕ တိုက္ပြဲဆင္ေနရေတာ့တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ သည္လိုျဖစ္ရတာလဲ။ စိတ္ကို ဘယ္လို တည္ေဆာက္ခဲ႔တယ္ဆိုတာ ျပန္ လည္ မဆင္ျခင္လို႔ ျဖစ္တယ္။ စိတ္ကို တည္ျငိမ္ေစဖို႔ ဆုံးျဖတ္ထားေတာ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ အစမွာ အာရုံခံစားမႈေတြနဲ႔ အားျပိဳင္တိုက္ခိုက္ရတယ္။ တရားထိုင္လ်ွင္ ထိုင္ခ်င္းပဲ ဘုန္းၾကီးတို႔ကို အေတြးမ်ား ဝင္ေရာက္ေနွာက္ယွက္ျပီ။ ကမၼဌာန္းပစၥည္းကို သတ္မွတ္ျပီးတာနဲ႔ အာရုံျပဳမႈ လွည့္လည္ကုန္ၾကျပီ။ အေတြးမ်ား လာေနွာက္ယွက္တယ္လို႔ ထင္ ေပမယ့္ အမွန္က လိုခ်င္မႈေၾကာင့္ ျပႆနာ ေပၚတာျဖစ္တယ္။ စိတ္ဟာ သဘာဝအတိုင္း ဝင္ထြက္သြားလာ ေနမွန္း ျမင္ထားလ်ွင္ ဒီအေျခအေနကို အလြန္အၾကဴး စိတ္မဝင္စားလ်ွင္ … ယင္း၏နည္းလမ္းမ်ားကို ကေလး တစ္ေယာက္ကို သိသလို နားလည္ လာမယ္။ ကေလးမ်ားဟာ ေျပာခ်င္ရာကို ေျပာ တတ္တယ္။ ကေလးသဘာဝကို သိေတာ့ ဘုန္းၾကီးတို႔က ေျပာခြင့္ေပးထားတယ္။ ဒီအတိုင္း စိတ္လႊတ္ထားေတာ့ ကေလးကို မစြဲလမ္းဘူး။ အနီးမွာ ကေလးသံ တစာစာနဲ႔ ကစားေနလ်ွင္ေတာင္ စိတ္အေနွာက္အယွက္ မျဖစ္ပဲ ဧည့္သည္ကို ဧည့္ခံစကားေျပာနိုင္ၾက တယ္။ စိတ္ဟာ သည္လိုပဲ။ ဘုန္းၾကီးတို႔က လွမ္းတြယ္ျပီး စြဲလမ္းမထားလ်ွင္ အႏၲရာယ္မရွိဘူး။ ဒီေနရာမွာ အေရးၾကီးတာက အက်င့္ကို ဆႏၵမပါဘဲ လုပ္ရမယ္ဆိုတဲ႔ အခ်က္ပဲ။ ဘုန္းၾကီးတို႔ရဲ႕ အျမင္ကို နည္းနည္းကေလး ျပင္လိုက္လ်ွင္ ဒီလႈပ္ရွားလုပ္ကိုင္မႈေတြဟာ စိတ္ရဲ႕သဘာဝပဲလို႔ ျမင္လိုက္လ်ွင္ စိတ္ေထြ ျပားမႈ ေလ်ာ့သြားမယ္။ ဒါကို လက္လႊတ္ျခင္း စြန္႔လႊတ္ျခင္းလို႔ ေခၚတယ္။ Venerable Ajahn Chah Food for the Heart ခင္ေအာင္ (ျမန္မာျပန္) ဆရာေတာ္ အဂ်န္ခ်ား၏ ဓမၼနွလုံးသား

via အလင္းေရာင္ ဓမၼ https://ift.tt/33lhLjg

ေကာင္းလြန္းလို႔ျပန္တင္ေပးပါရေစ ❝ ေသရမည့္အခ်ိန္ကို ႀကိဳသိသူ ❞ ====================== " တပည့္ေတာ္မ ဒီေန႔ ညေန ငါးနာရီတိတိမွာ ဆံုးမွာျဖစ္လို႔ ဆရာေတာ္ရဲ႕တရားစခန္း အလုပ္မပ်က္ေအာင္... အိမ္ကိုျပန္ခြင့္ျပဳပါဘုရား " တဲ့။ ဆရာေတာ္က ေအးေအးသက္သာပဲ ခြင့္ျပဳလိုက္ပါတယ္။ အာနာပါန သမာဓိကေန ဝိပႆနာကို တက္ၾကတဲ့ ေယာဂီတခ်ိဳ႕ဟာ ခုလိုပဲ မိမိေသမယ့္ရက္ကို ႀကိဳသိေနတတ္ပါတယ္။ အာနာပါန သမာဓိစြမ္းအားေၾကာင့္ သိရတာပါ။ ေယာဂီတိုင္းေတာ့ မသိႏိုင္ပါဘူး။ ေသတယ္ ဆိုတာ... တရားမသိတဲ့သူေတြအတြက္ အထူးအဆန္း ျဖစ္ေနေပမယ့္ တရားသိတဲ့သူေတြအတြက္ ကေတာ့ အထူးအဆန္း မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ပရမတ္ ႐ုပ္နာမ္ ေတြရဲ႕ ခဏေသေနမႈ (ခဏိကမရဏ) ကို အျမဲ ၾကည့္ေနတဲ့ ေယာဂီ အတြက္ အမ်ားက သမုတ္ထားတဲ့ တခါတရံေသမႈ (သမုတိမရဏ) ဟာ အထူးအဆန္း မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သဘာဝက်ပါတယ္။ ဒါယိကာမႀကီးဟာ... သမီးအငယ္ဆံုး အိမ္မွာ ေသဖို႔ေနရာ ေရြးလိုက္တယ္။ အထုပ္အပိုးေတြနဲ႔ ျပန္လာတဲ့ အေမကိုေတြ႔ရေတာ့... သမီးငယ္က တရားစခန္း မၿပီးေသးပဲ ဘာေၾကာင့္ ထြက္လာခဲ့တာလဲလို႔ ေမးေတာ့... " အေမ ဒီေန႔ ညေန ငါးနာရီဆံုးမွာ သမီး အေမ့ကို ေနာက္ဆံုးျပဳစုခြင့္ ရေအာင္ သမီးအိမ္ကို ေရြးလိုက္တာ" တဲ့။ အသက္ဖုတ္လႈိက္ဖုတ္လိႈက္ ျဖစ္ေနတဲ့သူမ်ိဳးက ေျပာရမယ့္စကားကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ မာမာက်န္းက်န္းနဲ႔ မိခင္က ေျပာေနတာဆိုေတာ့ သမီးငယ္က မယံုဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔အကိုေတြ အစ္မေတြကိုေတာင္ သြားၿပီး အေၾကာင္းမၾကားဘူး။ မိခင္ရဲ႕စကားကို မယံုေပမယ့္ အေမစိတ္ခ်မ္းသာရင္ၿပီးေရာ ဆိုၿပီး လိုအပ္တာေတြ အကုန္ျပဳစုေပးတယ္။ ေရမိုးခ်ိဳး ေခါင္းပါ ေလ်ွာ္ၿပီးတာနဲ႔ ညေန(၄)နာရီေလာက္မွာ ညစာ,စားတယ္။ စားေသာက္ၿပီးတာနဲ႔ ကုတင္တစ္လံုးကို ျပင္ခိုင္းတယ္။ ကုတင္ေပၚထိုင္ၿပီးတာနဲ႔ ဝိပႆနာတရားကို နာၾကား အားထုတ္သင့္တဲ့အေၾကာင္း သမီးကို ႐ွင္းျပတယ္။ မွတ္သားစရာ အေကာင္းဆံုး စကားတခြန္းကေတာ့... " သမီး ေရ တခ်ိဳ႕က- ေနာင္ပြင့္မယ့္ အရိေမေတၱယ်ဘုရားရွင္ကို ဆီမီးငါးတိုင္၊ ၾကာငါးခိုင္နဲ႔ လက္ဦးဖူးေတြ႔ ပူေဇာ္ရပါလို၏လို႔ ဆုေတာင္းေလ့ရွိၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခုဘဝမွာေတာ့... ဝိပသနာတရား နာၾကာရေကာင္းမွန္း ႐ႈပြားရေကာင္းမွန္း မသိၾကဘူး။ ဝိပႆနာနဲ႔ ပက္သက္လို႔ ႐ုပ္နာမ္အဓိပၸါယ္ကိုေတာင္ က်က်နန မသိခဲ့သူေတြဟာ အရိေမတၱယ်ဘုရားနဲ႔ေတြ႕လည္း တရားရဖို႔ ေနေနသာသာ ဘုရားမွန္းေတာင္ သိမွာမဟုတ္ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ သမီးရယ္... တရားျမင္မွ ဘုရားျမင္တာပါ။ ေဂါတမျမတ္စြာ ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူစက ပဥၥဝဂီငါးဦးကို ဓမၼစၾကာတရားဦး ေဟာရေအာင္ မိဂဒါဝုန္ေတာကို တပါးတည္း ႂကြလာတယ္။ လမ္းမွာ ဥပကအမည္႐ွိတဲ့ တကၠတြန္းတစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႔တယ္။ ကိေလသာကင္းစင္သူေတြရဲ႕ တင့္တယ္သပၸါယ္မႈဟာ ေဘးလူေတြအေနနဲ႔ ၾကည္ညိဳလို႔ မဝႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားကိုျမင္ျမင္ခ်င္း ၾကည္ညိဳ ေလးစားသြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္အမည္ရွိတယ္။ ဘယ္ဆရာထံ နည္းခံၿပီး တရားက်င့္တယ္ဆိုတာကို ေမးျမန္းတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဘုရား႐ွင္က မာရ္ငါးပါးကို ေအာင္ျမင္ေတာ္မူၿပီးျဖစ္လို႔ ငါ့အမည္ကို " ဇိန " လို႔ ေခၚတယ္။ ငါ့မွာ ဆရာမ႐ွိ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္ကို ထိုးထြင္း၍ သိျမင္ေတာ္မူေတာ္လို႔ မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။ ဒီအခါမွာ ဥပက က ေခါင္းေလး တစ္ၿငိမ့္ၿငိမ့္နဲ႔ ဇိန ဆိုဆာ ဟုတ္ေလာက္ပါတယ္လို႔- မွတ္ခ်က္ခ်ရင္း ဘုရား႐ွင္အနားက ခြာသြားတယ္။ ဘာတရားမွ နာမသြားခဲ့ဘူး။ ဥပကတကၠတြန္းဟာ... အရင္ ကသပဘုရား႐ွင္ သာသနာေနာက္ပိုင္း ကာလတုန္းက ဝိပသနာတရားကို နာၾကား႐ႈပြားျခင္းမ႐ွိပဲ ေဂါတမျမတ္စြာဘုရားကို သူတပါးထက္ အရင္ဖူးေတြ႔ရပါလို၏ လို႔ ဆုေတာင္းဖူးခဲ့လိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ အရင္ဘဝတုန္းက တရားကိုျမင္ေအာင္ မႀကိဳးစားေတာ့ ခုဘဝမွာ ဘုရားကို ျမင္ေတြ႔ရေသာ္လည္း တရားရဖို႔ ေနေနသာသာ ဘုရားမွန္းေတာင္ မသိခဲ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သမီးလည္း ဘုရားကို တကယ္ျမင္ခ်င္ရင္ အခုဘဝကတည္းက တရားကို တကယ္ျမင္ေအာင္ ဝိပႆနာကို နာၾကာအားထုတ္ပါ " တဲ့။ ဒီစကားေလးကိုေျပာၿပီး ညေနငါးနာရီထိုးတိတိမွာပဲ ေခါင္းအံုးေပၚအသာအယာလွဲခ်ၿပီး ျပံဳးျပံဳးေလး ႐ုပ္နာမ္ခ်ဳပ္သြားခဲ့ပါတယ္။ ျပံဳးတယ္ဆိုတာကေတာ့... မမဲ့တာကို ေျပာင္းျပန္ ျပန္ၿပီး ေျပာေနၾကတာပါ။ အမွန္ကေတာ့... ၾကည္လင္သန္႔ရွင္းတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ တည္တည္ၾကည္ၾကည္ ႐ုပ္နာမ္ခ်ဳပ္သြားတာပါ။ ေမတၱာရွင္(ေရႊျပည္သာ) မဂ္ဖိုလ္ရမည့္သမာဓိအဆင့္အဆင့္ (မယ္ေတာ္ႀကီးထံဝိပႆနာေပးစာ) စာမ်က္ႏွာ (၁၀၇) မွ ကူးယူပူေဇာ္ပါသည္။ 📌အေမွာင္ေပ်ာက္၍ အလင္းေရာက္ပါေစ။📌

via အလင္းေရာင္ ဓမၼ https://ift.tt/2YAGEZE

ေကာင္းလြန္းလို႔ျပန္တင္ေပးပါရေစ ❝ ေသရမည့္အခ်ိန္ကို ႀကိဳသိသူ ❞ ====================== " တပည့္ေတာ္မ ဒီေန႔ ညေန ငါးနာရီတိတိမွာ ဆံုးမွာျဖစ္လို႔ ဆရာေတာ္ရဲ႕တရားစခန္း အလုပ္မပ်က္ေအာင္... အိမ္ကိုျပန္ခြင့္ျပဳပါဘုရား " တဲ့။ ဆရာေတာ္က ေအးေအးသက္သာပဲ ခြင့္ျပဳလိုက္ပါတယ္။ အာနာပါန သမာဓိကေန ဝိပႆနာကို တက္ၾကတဲ့ ေယာဂီတခ်ိဳ႕ဟာ ခုလိုပဲ မိမိေသမယ့္ရက္ကို ႀကိဳသိေနတတ္ပါတယ္။ အာနာပါန သမာဓိစြမ္းအားေၾကာင့္ သိရတာပါ။ ေယာဂီတိုင္းေတာ့ မသိႏိုင္ပါဘူး။ ေသတယ္ ဆိုတာ... တရားမသိတဲ့သူေတြအတြက္ အထူးအဆန္း ျဖစ္ေနေပမယ့္ တရားသိတဲ့သူေတြအတြက္ ကေတာ့ အထူးအဆန္း မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ပရမတ္ ႐ုပ္နာမ္ ေတြရဲ႕ ခဏေသေနမႈ (ခဏိကမရဏ) ကို အျမဲ ၾကည့္ေနတဲ့ ေယာဂီ အတြက္ အမ်ားက သမုတ္ထားတဲ့ တခါတရံေသမႈ (သမုတိမရဏ) ဟာ အထူးအဆန္း မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သဘာဝက်ပါတယ္။ ဒါယိကာမႀကီးဟာ... သမီးအငယ္ဆံုး အိမ္မွာ ေသဖို႔ေနရာ ေရြးလိုက္တယ္။ အထုပ္အပိုးေတြနဲ႔ ျပန္လာတဲ့ အေမကိုေတြ႔ရေတာ့... သမီးငယ္က တရားစခန္း မၿပီးေသးပဲ ဘာေၾကာင့္ ထြက္လာခဲ့တာလဲလို႔ ေမးေတာ့... " အေမ ဒီေန႔ ညေန ငါးနာရီဆံုးမွာ သမီး အေမ့ကို ေနာက္ဆံုးျပဳစုခြင့္ ရေအာင္ သမီးအိမ္ကို ေရြးလိုက္တာ" တဲ့။ အသက္ဖုတ္လႈိက္ဖုတ္လိႈက္ ျဖစ္ေနတဲ့သူမ်ိဳးက ေျပာရမယ့္စကားကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ မာမာက်န္းက်န္းနဲ႔ မိခင္က ေျပာေနတာဆိုေတာ့ သမီးငယ္က မယံုဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔အကိုေတြ အစ္မေတြကိုေတာင္ သြားၿပီး အေၾကာင္းမၾကားဘူး။ မိခင္ရဲ႕စကားကို မယံုေပမယ့္ အေမစိတ္ခ်မ္းသာရင္ၿပီးေရာ ဆိုၿပီး လိုအပ္တာေတြ အကုန္ျပဳစုေပးတယ္။ ေရမိုးခ်ိဳး ေခါင္းပါ ေလ်ွာ္ၿပီးတာနဲ႔ ညေန(၄)နာရီေလာက္မွာ ညစာ,စားတယ္။ စားေသာက္ၿပီးတာနဲ႔ ကုတင္တစ္လံုးကို ျပင္ခိုင္းတယ္။ ကုတင္ေပၚထိုင္ၿပီးတာနဲ႔ ဝိပႆနာတရားကို နာၾကား အားထုတ္သင့္တဲ့အေၾကာင္း သမီးကို ႐ွင္းျပတယ္။ မွတ္သားစရာ အေကာင္းဆံုး စကားတခြန္းကေတာ့... " သမီး ေရ တခ်ိဳ႕က- ေနာင္ပြင့္မယ့္ အရိေမေတၱယ်ဘုရားရွင္ကို ဆီမီးငါးတိုင္၊ ၾကာငါးခိုင္နဲ႔ လက္ဦးဖူးေတြ႔ ပူေဇာ္ရပါလို၏လို႔ ဆုေတာင္းေလ့ရွိၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခုဘဝမွာေတာ့... ဝိပသနာတရား နာၾကာရေကာင္းမွန္း ႐ႈပြားရေကာင္းမွန္း မသိၾကဘူး။ ဝိပႆနာနဲ႔ ပက္သက္လို႔ ႐ုပ္နာမ္အဓိပၸါယ္ကိုေတာင္ က်က်နန မသိခဲ့သူေတြဟာ အရိေမတၱယ်ဘုရားနဲ႔ေတြ႕လည္း တရားရဖို႔ ေနေနသာသာ ဘုရားမွန္းေတာင္ သိမွာမဟုတ္ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ သမီးရယ္... တရားျမင္မွ ဘုရားျမင္တာပါ။ ေဂါတမျမတ္စြာ ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူစက ပဥၥဝဂီငါးဦးကို ဓမၼစၾကာတရားဦး ေဟာရေအာင္ မိဂဒါဝုန္ေတာကို တပါးတည္း ႂကြလာတယ္။ လမ္းမွာ ဥပကအမည္႐ွိတဲ့ တကၠတြန္းတစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႔တယ္။ ကိေလသာကင္းစင္သူေတြရဲ႕ တင့္တယ္သပၸါယ္မႈဟာ ေဘးလူေတြအေနနဲ႔ ၾကည္ညိဳလို႔ မဝႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားကိုျမင္ျမင္ခ်င္း ၾကည္ညိဳ ေလးစားသြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္အမည္ရွိတယ္။ ဘယ္ဆရာထံ နည္းခံၿပီး တရားက်င့္တယ္ဆိုတာကို ေမးျမန္းတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဘုရား႐ွင္က မာရ္ငါးပါးကို ေအာင္ျမင္ေတာ္မူၿပီးျဖစ္လို႔ ငါ့အမည္ကို " ဇိန " လို႔ ေခၚတယ္။ ငါ့မွာ ဆရာမ႐ွိ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္ကို ထိုးထြင္း၍ သိျမင္ေတာ္မူေတာ္လို႔ မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။ ဒီအခါမွာ ဥပက က ေခါင္းေလး တစ္ၿငိမ့္ၿငိမ့္နဲ႔ ဇိန ဆိုဆာ ဟုတ္ေလာက္ပါတယ္လို႔- မွတ္ခ်က္ခ်ရင္း ဘုရား႐ွင္အနားက ခြာသြားတယ္။ ဘာတရားမွ နာမသြားခဲ့ဘူး။ ဥပကတကၠတြန္းဟာ... အရင္ ကသပဘုရား႐ွင္ သာသနာေနာက္ပိုင္း ကာလတုန္းက ဝိပသနာတရားကို နာၾကား႐ႈပြားျခင္းမ႐ွိပဲ ေဂါတမျမတ္စြာဘုရားကို သူတပါးထက္ အရင္ဖူးေတြ႔ရပါလို၏ လို႔ ဆုေတာင္းဖူးခဲ့လိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ အရင္ဘဝတုန္းက တရားကိုျမင္ေအာင္ မႀကိဳးစားေတာ့ ခုဘဝမွာ ဘုရားကို ျမင္ေတြ႔ရေသာ္လည္း တရားရဖို႔ ေနေနသာသာ ဘုရားမွန္းေတာင္ မသိခဲ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သမီးလည္း ဘုရားကို တကယ္ျမင္ခ်င္ရင္ အခုဘဝကတည္းက တရားကို တကယ္ျမင္ေအာင္ ဝိပႆနာကို နာၾကာအားထုတ္ပါ " တဲ့။ ဒီစကားေလးကိုေျပာၿပီး ညေနငါးနာရီထိုးတိတိမွာပဲ ေခါင္းအံုးေပၚအသာအယာလွဲခ်ၿပီး ျပံဳးျပံဳးေလး ႐ုပ္နာမ္ခ်ဳပ္သြားခဲ့ပါတယ္။ ျပံဳးတယ္ဆိုတာကေတာ့... မမဲ့တာကို ေျပာင္းျပန္ ျပန္ၿပီး ေျပာေနၾကတာပါ။ အမွန္ကေတာ့... ၾကည္လင္သန္႔ရွင္းတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ တည္တည္ၾကည္ၾကည္ ႐ုပ္နာမ္ခ်ဳပ္သြားတာပါ။ ေမတၱာရွင္(ေရႊျပည္သာ) မဂ္ဖိုလ္ရမည့္သမာဓိအဆင့္အဆင့္ (မယ္ေတာ္ႀကီးထံဝိပႆနာေပးစာ) စာမ်က္ႏွာ (၁၀၇) မွ ကူးယူပူေဇာ္ပါသည္။ 📌အေမွာင္ေပ်ာက္၍ အလင္းေရာက္ပါေစ။📌

via အလင္းေရာင္ ဓမၼ https://ift.tt/2YAGEZE

ျမတ္စြာဘုရားက “ရာဟုလာ မင္း ေမတၱာပြားရလိမ့္မယ္တဲ့၊ ေမတၱာေတြပြားေပးပါတဲ့၊ အမ်ားရဲ႕ ေကာင္းက်ဳိးကို လိုလားတဲ့စိတ္ဓာတ္ကို တည္ေဆာက္ပါ။ အဲဒီလို ေမတၱာပြားမယ္ဆိုရင္ မင္းသႏၲာန္မွာျဖစ္တဲ့ အလိုမက်တဲ့ေဒါသဆိုတာ လာမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ၾကည့္ေလ လူေတြက မ်က္စိကျမင္ရင္ ျမင္လာရင္ ကိုယ္မႀကိဳက္တာဆို ေဒါသျဖစ္တယ္၊ အသံၾကားတယ္ မႀကိဳက္တဲ့ အသံဆို ေဒါသျဖစ္တယ္။ အဲဒါမ်ဳိးေတြ မလာရေအာင္ ေမတၱာပြားတဲ့။ ေဒါသကိုဖယ္ရွားႏိုင္ဖို႔အတြက္ ေမတၱာပြားတဲ့၊ ေဟာ ပိုၿပီးေတာ့ ခိုင္မာလာၿပီ။ အဲဒါလိုပဲ လူေတြရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ။ တစ္ခါတစ္ရံက်ေတာ့ သူတစ္ပါးကို ညွဥ္းဆဲခ်င္ၾကတယ္၊ ႏွိပ္စက္ခ်င္ၾကတယ္၊ ရက္စက္ခ်င္တယ္၊ အဲဒီ ရက္စက္ခ်င္တယ္ ဆိုတဲ့ အေတြးေတြ ေပ်ာက္ဖို႔ရာအတြက္ က႐ုဏာပြားပါ၊ အၾကင္နာတရား ကိုယ့္ရဲ႕ႏွလံုးသားထဲမွာ ျဖစ္ပြားေအာင္လုပ္၊ အဲဒါမွ သူတစ္ပါးကို ညွဥ္းဆဲလိုတယ္ ရက္စက္လိုတယ္ ဆိုတဲ့ စိတ္ေတြ ေပ်ာက္သြားႏိုင္တယ္။ ေဟာေနာက္တစ္ခု မုဒိတာပြား၊ သူမ်ားႀကီးပြားတာ ဝမ္းသာႏိုင္ရမယ္ သို႔မဟုတ္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ ေက်နပ္ႏွစ္ၿခိဳက္မႈ ရွိေစရမယ္ေပါ့။ အဲဒါ အကယ္၍ မုဒိတာတရား မပြားဘူး ဆိုလို႔ရွိရင္ သူတစ္ပါးႀကီးပြားလို႔ရွိရင္ စိတ္ထဲမွာ မနာလို မုန္းတီးမႈေတြ ျဖစ္တယ္တဲ့ " အာရတီ” ဆိုတဲ့ သဘာဝတရားေတြျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ အဲဒါေတြမျဖစ္ရေအာင္ မုဒိတာပြားပါတဲ့။ ေနာက္တစ္ခုက်ေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားက ရာဟုလာ ဥေပကၡာလည္း ပြားရမယ္။ ဥေပကၡာဆိုတာ ဘယ္လိုပြားတာတုန္းဆိုတာ “ သေဗၺသတၱာ ကမၼႆ ကာ” လူေတြဟာ ကိုယ့္ကံနဲ႔ကိုယ္၊ မုန္းေနလို႔လည္း အလကားပဲ၊ ခ်စ္ေနလို႔လည္း အလကားပဲ၊ ေဟာ သူ႔ကံနဲ႔သူလာတာ အခ်ိန္တန္ရင္ ျပန္ၾကရမွာခ်ည္းပဲေပါ့။ အဲဒီလို စိတ္ထဲမွာ ႏွလံုးသြင္းထားႏိုင္လို႔ရွိရင္ စိတ္ရဲ႕ ထိခိုက္မႈဆိုတာေတြ မလာေတာ့ဘူး၊ စိတ္ဟာ တည္ၿငိမ္သြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ဥေပကၡာပြားရမယ္။ ေဟာ ေမတၱာ၊ ကရုဏာ၊ မုဒိတာ၊ ဥေပကၡာ ဆိုတာ ပြားၿပီးေတာ့ ေနာက္ ဘာပြားခိုင္းတုန္းဆိုေတာ့ အေရးႀကီးတာ တစ္ခုကဘာလဲ။ လူငယ္လူရြယ္ေတြဆိုတာ လွပတာကိုၾကည့္ခ်င္တယ္ ႏွစ္သက္တယ္ စြဲလမ္းတယ္။ အဲဒီလိုျဖစ္မွာစိုးလို႔ ေအး ကိုယ့္႐ုပ္ခႏၶာေရာ သူမ်ားရဲ႕ ႐ုပ္ခႏၶာေရာ ဘယ္သူ႔႐ုပ္ခႏၶာမွ မလွဘူး မတင့္တယ္ဘူး ရြံရွာစက္ဆုပ္စရာေကာင္းတယ္ ဆိုတဲ့ အေနအထားမ်ဳိးေတြ မင္းသေဘာက်လာေအာင္၊ စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ပြားေအာင္ႀကိဳးစား။ ပြားတယ္ဆိုတာ အဲဒီစိတ္ ထပ္တလဲလဲ ျဖစ္ေနရမယ္၊ ေတြးေပးရမယ္ေနာ္။ ဒီ “ဝိဇယ” သုတ္မွာ ေတြးပံုေတြးနည္းေလး ေျပာထားတာ ရွိတယ္။ ခႏၶာကိုယ္ကၾကည့္ရင္ ကိုးေပါက္ဒြါရ အမာဝက ထြက္တာရွိတယ္၊ မ်က္လံုးထဲက ဘာထြက္တုန္း၊ မ်က္ေခ်း ထြက္တယ္ေနာ္၊ နားထဲက ဘာထြက္ နားဖာေခ်း ထြက္တယ္ေနာ္၊ ႏွာေခါင္းထဲက ဘာထြက္တုန္း ႏွာေခ်း၊ ကဲ- ေကာင္းတာ ဘာတစ္ခုမွ မရွိဘူး သိမ္းထားစရာမ်ား ရွိလား။ ပါးစပ္က တံေတြး ဘယ္အရာမွ ေကာင္းတာမရွိဘူး၊ အဲဒါေတြကို စဥ္းစားၾကည့္ရင္ လူ႔ခႏၶာ ကိုယ္ကထြက္တာ တန္ဖိုးရွိတာဆိုလို႔ တစ္ခုမွ မရွိဘူးေနာ္။ ေျမႀကီးထဲက ထြက္လာတာမွ စိန္တို႔ ေက်ာက္တို႔ သိမ္းရေသးတယ္။ လူ႔ခႏၶာ ကိုယ္ကထြက္တာ တစ္ခုမွ သိမ္းစရာမရွိဘူးတဲ့၊ အဲဒါေၾကာင့္မို႔ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးဟာ မတင့္တယ္ဘူးဆိုတာ အင္မတန္မွ ထင္ရွားတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း လူေတြက ဇြတ္ဖံုးကြယ္ၿပီးေတာ့ တင့္တယ္ေအာင္ လုပ္ေနၾကတယ္၊ လွပေအာင္ လုပ္ေနၾကတယ္တဲ့၊ လွေအာင္လုပ္ၿပီးေတာ့ တြယ္တာေနၾကတယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္မို႔ ျမတ္စြာဘုရားက အသုဘ မတင့္တယ္တဲ့ သေဘာေတြကို ဆင္ျခင္စဥ္းစားပါတဲ့၊ စိတ္ထဲမွာ အၿမဲထားပါ။ အဲဒီလိုထားႏိုင္မွ ရာဂဆိုတာ ဖယ္ရွားႏိုင္မယ္၊ ႏို႔မို႔ဆိုရင္ ရာဂေတြဟာ လာေနမွာပဲ၊ ဪ ႏွစ္သက္စရာ ေကာင္းလိုက္တာ လွလိုက္တာနဲ႔ဆိုၿပီးေတာ့ တြယ္တာမႈေတြ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္တဲ့။ ေဟာ၊ ေနာက္တစ္ခုက ဘာတုန္းဆိုရင္ ရာဟုလာ သခၤါရတရားေတြဟာ ဘယ္သခၤါရတရားမွ မၿမဲဘူးဆိုတာ၊ မင္းအၿမဲ ႏွလံုးသြင္းဖို႔လိုအပ္တယ္။ အဲဒီမၿမဲတာေတြကိုၾကည့္မွ ငါဆိုတဲ့ ဒီလက္မေထာင္မႈေတြဟာ ေပ်ာက္သြားမယ္၊ ေလာကလူေတြက ငါဆိုတာေလးက အၿမဲရွိၾကတယ္ေနာ္၊ လူေတြက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မာနမႀကီးဘူးလို႔ထင္တယ္၊ သူ႔ဂုဏ္ေလးကို ထိခိုက္မယ့္စကားေျပာၾကည့္လိုက္ မာနေလးက ေငါက္ခနဲ ထလာတယ္၊ ဟုတ္ကဲ့လား။ မခံဘူးေဟ့ ဆိုတာမ်ဳိးျဖစ္လာတယ္။ အဲက်ေတာ့မွ ငါက ထေပၚလာတာေနာ္၊ အဲေတာ့ “အသိၼိမာန” ငါလို႔ဆိုတဲ့ ဒီအေတြးဟာ၊ မာန္မာနတရားဟာ အနိစၥသညာနဲ႔ ဖယ္ရွားပစ္ရမယ္လို႔ ဒီလို ျမတ္စြာဘုရားသခင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္က ကမၼ႒ာန္းတရားေတြကို ေဟာထားတယ္၊ ဒါက ရာဟုလာအတြက္ သီးသန္႔ေဟာေပးတာ။ အဂၢမဟာပ႑ိတ အရွင္နႏၵမာလာဘိဝံသ(Ph. D) #Credit ..Thant Gyi Thantgyi Words of Buddha မွ။ မ်ွေဝ လႉဒါန္း ပါ၏

via အလင္းေရာင္ ဓမၼ https://ift.tt/2ZN9zWW

ျမတ္စြာဘုရားက “ရာဟုလာ မင္း ေမတၱာပြားရလိမ့္မယ္တဲ့၊ ေမတၱာေတြပြားေပးပါတဲ့၊ အမ်ားရဲ႕ ေကာင္းက်ဳိးကို လိုလားတဲ့စိတ္ဓာတ္ကို တည္ေဆာက္ပါ။ အဲဒီလို ေမတၱာပြားမယ္ဆိုရင္ မင္းသႏၲာန္မွာျဖစ္တဲ့ အလိုမက်တဲ့ေဒါသဆိုတာ လာမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ၾကည့္ေလ လူေတြက မ်က္စိကျမင္ရင္ ျမင္လာရင္ ကိုယ္မႀကိဳက္တာဆို ေဒါသျဖစ္တယ္၊ အသံၾကားတယ္ မႀကိဳက္တဲ့ အသံဆို ေဒါသျဖစ္တယ္။ အဲဒါမ်ဳိးေတြ မလာရေအာင္ ေမတၱာပြားတဲ့။ ေဒါသကိုဖယ္ရွားႏိုင္ဖို႔အတြက္ ေမတၱာပြားတဲ့၊ ေဟာ ပိုၿပီးေတာ့ ခိုင္မာလာၿပီ။ အဲဒါလိုပဲ လူေတြရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ။ တစ္ခါတစ္ရံက်ေတာ့ သူတစ္ပါးကို ညွဥ္းဆဲခ်င္ၾကတယ္၊ ႏွိပ္စက္ခ်င္ၾကတယ္၊ ရက္စက္ခ်င္တယ္၊ အဲဒီ ရက္စက္ခ်င္တယ္ ဆိုတဲ့ အေတြးေတြ ေပ်ာက္ဖို႔ရာအတြက္ က႐ုဏာပြားပါ၊ အၾကင္နာတရား ကိုယ့္ရဲ႕ႏွလံုးသားထဲမွာ ျဖစ္ပြားေအာင္လုပ္၊ အဲဒါမွ သူတစ္ပါးကို ညွဥ္းဆဲလိုတယ္ ရက္စက္လိုတယ္ ဆိုတဲ့ စိတ္ေတြ ေပ်ာက္သြားႏိုင္တယ္။ ေဟာေနာက္တစ္ခု မုဒိတာပြား၊ သူမ်ားႀကီးပြားတာ ဝမ္းသာႏိုင္ရမယ္ သို႔မဟုတ္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ ေက်နပ္ႏွစ္ၿခိဳက္မႈ ရွိေစရမယ္ေပါ့။ အဲဒါ အကယ္၍ မုဒိတာတရား မပြားဘူး ဆိုလို႔ရွိရင္ သူတစ္ပါးႀကီးပြားလို႔ရွိရင္ စိတ္ထဲမွာ မနာလို မုန္းတီးမႈေတြ ျဖစ္တယ္တဲ့ " အာရတီ” ဆိုတဲ့ သဘာဝတရားေတြျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ အဲဒါေတြမျဖစ္ရေအာင္ မုဒိတာပြားပါတဲ့။ ေနာက္တစ္ခုက်ေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားက ရာဟုလာ ဥေပကၡာလည္း ပြားရမယ္။ ဥေပကၡာဆိုတာ ဘယ္လိုပြားတာတုန္းဆိုတာ “ သေဗၺသတၱာ ကမၼႆ ကာ” လူေတြဟာ ကိုယ့္ကံနဲ႔ကိုယ္၊ မုန္းေနလို႔လည္း အလကားပဲ၊ ခ်စ္ေနလို႔လည္း အလကားပဲ၊ ေဟာ သူ႔ကံနဲ႔သူလာတာ အခ်ိန္တန္ရင္ ျပန္ၾကရမွာခ်ည္းပဲေပါ့။ အဲဒီလို စိတ္ထဲမွာ ႏွလံုးသြင္းထားႏိုင္လို႔ရွိရင္ စိတ္ရဲ႕ ထိခိုက္မႈဆိုတာေတြ မလာေတာ့ဘူး၊ စိတ္ဟာ တည္ၿငိမ္သြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ဥေပကၡာပြားရမယ္။ ေဟာ ေမတၱာ၊ ကရုဏာ၊ မုဒိတာ၊ ဥေပကၡာ ဆိုတာ ပြားၿပီးေတာ့ ေနာက္ ဘာပြားခိုင္းတုန္းဆိုေတာ့ အေရးႀကီးတာ တစ္ခုကဘာလဲ။ လူငယ္လူရြယ္ေတြဆိုတာ လွပတာကိုၾကည့္ခ်င္တယ္ ႏွစ္သက္တယ္ စြဲလမ္းတယ္။ အဲဒီလိုျဖစ္မွာစိုးလို႔ ေအး ကိုယ့္႐ုပ္ခႏၶာေရာ သူမ်ားရဲ႕ ႐ုပ္ခႏၶာေရာ ဘယ္သူ႔႐ုပ္ခႏၶာမွ မလွဘူး မတင့္တယ္ဘူး ရြံရွာစက္ဆုပ္စရာေကာင္းတယ္ ဆိုတဲ့ အေနအထားမ်ဳိးေတြ မင္းသေဘာက်လာေအာင္၊ စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ပြားေအာင္ႀကိဳးစား။ ပြားတယ္ဆိုတာ အဲဒီစိတ္ ထပ္တလဲလဲ ျဖစ္ေနရမယ္၊ ေတြးေပးရမယ္ေနာ္။ ဒီ “ဝိဇယ” သုတ္မွာ ေတြးပံုေတြးနည္းေလး ေျပာထားတာ ရွိတယ္။ ခႏၶာကိုယ္ကၾကည့္ရင္ ကိုးေပါက္ဒြါရ အမာဝက ထြက္တာရွိတယ္၊ မ်က္လံုးထဲက ဘာထြက္တုန္း၊ မ်က္ေခ်း ထြက္တယ္ေနာ္၊ နားထဲက ဘာထြက္ နားဖာေခ်း ထြက္တယ္ေနာ္၊ ႏွာေခါင္းထဲက ဘာထြက္တုန္း ႏွာေခ်း၊ ကဲ- ေကာင္းတာ ဘာတစ္ခုမွ မရွိဘူး သိမ္းထားစရာမ်ား ရွိလား။ ပါးစပ္က တံေတြး ဘယ္အရာမွ ေကာင္းတာမရွိဘူး၊ အဲဒါေတြကို စဥ္းစားၾကည့္ရင္ လူ႔ခႏၶာ ကိုယ္ကထြက္တာ တန္ဖိုးရွိတာဆိုလို႔ တစ္ခုမွ မရွိဘူးေနာ္။ ေျမႀကီးထဲက ထြက္လာတာမွ စိန္တို႔ ေက်ာက္တို႔ သိမ္းရေသးတယ္။ လူ႔ခႏၶာ ကိုယ္ကထြက္တာ တစ္ခုမွ သိမ္းစရာမရွိဘူးတဲ့၊ အဲဒါေၾကာင့္မို႔ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးဟာ မတင့္တယ္ဘူးဆိုတာ အင္မတန္မွ ထင္ရွားတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း လူေတြက ဇြတ္ဖံုးကြယ္ၿပီးေတာ့ တင့္တယ္ေအာင္ လုပ္ေနၾကတယ္၊ လွပေအာင္ လုပ္ေနၾကတယ္တဲ့၊ လွေအာင္လုပ္ၿပီးေတာ့ တြယ္တာေနၾကတယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္မို႔ ျမတ္စြာဘုရားက အသုဘ မတင့္တယ္တဲ့ သေဘာေတြကို ဆင္ျခင္စဥ္းစားပါတဲ့၊ စိတ္ထဲမွာ အၿမဲထားပါ။ အဲဒီလိုထားႏိုင္မွ ရာဂဆိုတာ ဖယ္ရွားႏိုင္မယ္၊ ႏို႔မို႔ဆိုရင္ ရာဂေတြဟာ လာေနမွာပဲ၊ ဪ ႏွစ္သက္စရာ ေကာင္းလိုက္တာ လွလိုက္တာနဲ႔ဆိုၿပီးေတာ့ တြယ္တာမႈေတြ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္တဲ့။ ေဟာ၊ ေနာက္တစ္ခုက ဘာတုန္းဆိုရင္ ရာဟုလာ သခၤါရတရားေတြဟာ ဘယ္သခၤါရတရားမွ မၿမဲဘူးဆိုတာ၊ မင္းအၿမဲ ႏွလံုးသြင္းဖို႔လိုအပ္တယ္။ အဲဒီမၿမဲတာေတြကိုၾကည့္မွ ငါဆိုတဲ့ ဒီလက္မေထာင္မႈေတြဟာ ေပ်ာက္သြားမယ္၊ ေလာကလူေတြက ငါဆိုတာေလးက အၿမဲရွိၾကတယ္ေနာ္၊ လူေတြက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မာနမႀကီးဘူးလို႔ထင္တယ္၊ သူ႔ဂုဏ္ေလးကို ထိခိုက္မယ့္စကားေျပာၾကည့္လိုက္ မာနေလးက ေငါက္ခနဲ ထလာတယ္၊ ဟုတ္ကဲ့လား။ မခံဘူးေဟ့ ဆိုတာမ်ဳိးျဖစ္လာတယ္။ အဲက်ေတာ့မွ ငါက ထေပၚလာတာေနာ္၊ အဲေတာ့ “အသိၼိမာန” ငါလို႔ဆိုတဲ့ ဒီအေတြးဟာ၊ မာန္မာနတရားဟာ အနိစၥသညာနဲ႔ ဖယ္ရွားပစ္ရမယ္လို႔ ဒီလို ျမတ္စြာဘုရားသခင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္က ကမၼ႒ာန္းတရားေတြကို ေဟာထားတယ္၊ ဒါက ရာဟုလာအတြက္ သီးသန္႔ေဟာေပးတာ။ အဂၢမဟာပ႑ိတ အရွင္နႏၵမာလာဘိဝံသ(Ph. D) #Credit ..Thant Gyi Thantgyi Words of Buddha မွ။ မ်ွေဝ လႉဒါန္း ပါ၏

via အလင္းေရာင္ ဓမၼ https://ift.tt/2ZN9zWW

ဖက္မိတာႏွင့္ၾကည္ညိဳဖြယ္ရာအလြန္ေကာင္းတယ္ "ေတာင္ေလးလုံးဆရာေတာ္ႏွင့္ေခါင္းႏွစ္လုံး" 🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏 ေတာင္ေလးလုံးဆရာေတာ္၏ဘြဲ႕အမည္မွာ ဦးေမဓာဝီ ျဖစ္ျပီး ေရႊဘိုနယ္ ဥသ်ွစ္ေက်းရြာ၌(၁၀၉၀)ခုႏွစ္တြင္ ဖြားျမင္ေတာ္မူ၏။ကုန္းေဘာင္ေခတ္ အေလာင္းမင္း တရားၾကီး,နန္းစတက္ေသာ(၁၁၁၄)ခုႏွစ္တြင္ ရဟန္း ေျခာက္ဝါရွိေနျပီျဖစ္၏ဘိုးေတာ္မင္းတရားလက္ထက္တြင္ "မုနိႏၵာဘိလကၤာရ သဒၶမၼ မဟာဓမၼရာဇာဂုရု" ဘြဲတံဆိပ္ေတာ္ ခံယူေတာ္မူ၏။ ေတာင္ေလးလုံးဆရာေတာ္သည္အေလာင္းမင္း တရားၾကီး နန္းတက္ခါစ ရဟန္းေျခာက္ဝါေလာက္ ကပင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ရႈ႕ဖြယ္က်မ္းတို႔ကို စီရင္၏။ ပိဋကတ္သုံးပုံမွ လိုရင္းအႏွစ္သာရမ်ားကို ေရြးႏႈတ္၍ လူတိုင္းနားလည္လြယ္ေသာျမန္မာစကား ဝါက်မ်ားျဖင့္ ေရးသားေတာ္မူခ့ဲ၏။ ေတာင္ေလးလုံးဆရာေတာ္၌ ဦးဓမၼပီယေခၚေသာ ညီေတာ္ရဟန္းတစ္ပါးလည္းရွိ၏။ဦးဓမၼပီယသည္ ေတာရေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းတြင္ေနထိုင္ျပီး ေနာင္ေတာ္ ေရးသားေသာစာမ်ားအား ဖတ္ရႈ႕က်င့္ၾကံအားထုတ္၏။မရွင္းလင္းသည့္အခ်က္အလက္မ်ားအား ေလ်ွာက္ထား ျပီး ၁၁၆၂ ခုႏွစ္တြင္"ဓမၼပိယရႈ႕ဖြယ္"ကိုေရး၏။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ညီေတာ္သည္၆၂ ႏွစ္,ေနာင္ေတာ္ကား ၇၃ ႏွစ္ရွိေနျပီျဖစ္၏။ ေတာင္ေလးလုံးဆရာေတာ္သည္ ရသမ်ွပစၥည္းမ်ားအား ကိုယ္ပိုင္မထား။စြန္႔လွဴျမဲျဖစ္၏။အက်င့္သီလျမင့္ျမတ္ ၏။ရဟန္းတရားအား က်င့္ၾကံအားထုတ္၏။ ဆရာေတာ္ၾကီးသည္ (၁၁၆၈)ခုႏွစ္ သက္ေတာ္ ၇၈ ႏွစ္တြင္ အမရပူရ ေနျပည္ေတာ္၏ ေျမာက္မင္းရြာတိုက္ သုံးထပ္ေက်ာင္း၌ သီတင္းသုံးေနစဥ္,တစ္ေန႔ေသာ အခါ ဒကာမ်ားအား ေခၚ၍ "ငါ...အသက္အရြယ္ၾကီးျပီ,ေသခ်ိန္နီးျပီ ေခါင္းႏွစ္ခု ျပဳလုပ္ျပီး လာလွဴလွည့္ၾက"ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။ ဒကာမ်ားမွာလည္း ျပန္မေလ်ွာက္ရဲၾကဘဲ ေက်ာင္္းမွ ျပန္လာကာ အျမန္ဆုံးႏွင့္အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ စီစဥ္ျပဳလုပ္ၾက၏။ ေခါင္းႏွစ္လုံးျပဳလုပ္ျပီးလ်ွင္ေက်ာင္းသို႔ယူေဆာင္လာၾက ၏။သင့္ေတာ္ရာ၌ ခ်ထားျပီး,ေခါင္းတစ္လုံးကို နမူနာ အျဖစ္ ဆရာေတာ္အနီး ခ်ျပ၏။ဆရာေတာ္ကား ေနရာမွထကာ "နင္တို႔ေခါင္း ငါနဲ႔ေတာ္ရဲ႕လား"ဟု ေျပာေျပာဆိုဆို ေခါင္းထဲဝင္၍ အိပ္စမ္းေတာ္မူ၏။ျပန္၍ ထေတာ္ မမူျပီ။ေလ်ာင္းျပီးသည္ႏွင့္ ဝိညာဥ္ခ်ဳပ္ျငိမ္း ဘဝဇာတ္ သိမ္းေတာ္မူေလ၏။ ဒကာမ်ားလည္းတစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ ကာ မည္သို႔လုပ္ရမည္မသိ။အတန္ၾကာမင္တက္မိေန ၾက၏။ ထိုအခိုက္ ဒကာမ်ားအနီးသို႔အာဂႏၲဳကဘုန္းၾကီးတစ္ပါး ၾကြလာသျဖင့္ အားလုံးလႈပ္ရွားလာကာ ဘုန္းေတာ္ၾကီး အား ဦးခ်ၾက၏။အာဂႏၲဳက ဘုန္းၾကီး၏ မ်က္ႏွာတြင္ ကား တစ္စုံတစ္ရာ ထူးျခားအ့ံၾသသည့္ အမူအရာကို မေတြ႕ရေပ။ေတာင္ေလးလုံးဆရာေတာ္၏ အေလာင္းေတာ္ အနီးသို႔သြား၍ "အင္း...ဒကာၾကီးတို႔ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး ပ်ံလြန္ ေတာ္ မူေလမွကိုး"ဟု သာေျပာဆို၏။ မတ္တပ္ရပ္လ်ွက္ကပင္ မ်က္စိကို စုံမိွတ္ျပီး သခၤါရ တရားကိုႏွလုံးသြင္းဆင္ျခင္၍ ျငိမ္သက္စြာ ေနေတာ္ မူေလသည္။ဒကာမ်ားလည္း အလိုက္သိစြာ တစ္စုံ တစ္ရာ မေလ်ွာက္ေသးဘဲ ျငိမ္၍ လက္အုပ္ခ်ီေနစဥ္မွာ ပင္ အာဂႏၲဳကဘုန္းေတာ္ၾကီးသည္ မ်က္စိဖြင့္၍ ေက်ာင္းတစ္ေနရာသို႔ လွည့္ၾကည့္ရင္း "ေၾသာ္...ဟိုမွာလည္း ေခါင္းတစ္လုံးပါ့လား"ဟုေျပာ ကာ ေခါင္းဆီသို႔ ၾကြေရာက္ၾကည့္ရႈ႕၏။ေခါင္းထဲသို႔ ဝင္၍လဲေလ်ာင္းၾကည့္ေတာ္မူသည္။ထိုဘုန္းၾကီးလည္း ျပန္၍ထလာေတာ္ မမူေခ်။ဝိညာဥ္ခ်ဳပ္ျငိမ္း ဘဝဇတ္ သိမ္းေတာ္မူျပန္၏။ ဒကာမ်ားမွာလည္း အကိ်ဳးအေၾကာင္းပင္ ေလ်ွာက္ခ်ိန္ မရဘဲပို၍ အ့ံအားသင့္ၾကရေလသည္။ေခါင္းႏွစ္လုံး လုပ္ခိုင္းသည္ကို ယခုမွပင္ နားလည္သြားၾကရ၏။ အာဂႏၲဳဘုန္းၾကီးကားေတာင္ေလးလုံးဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး၏ ညီေတာ္ ဦးဓမၼပိယ ပင္ျဖစ္ေပသည္။ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးသည္ ထူးဆန္းစြာ ပ်ံလြန္ေတာ္မူ ေလျပီ။ သီဟိုဠ္ေခတ္၌လည္း ေခါင္းတစ္ခုထဲ ႏွစ္ပါးတြဲ၍ ေကာင္းကင္၌ ပ်ံတက္အပူေဇာ္ခံေသာ ရဟႏၲာမ်ား လည္းရွိသည္ကို ေလ့လာသိရွိရေပသည္။ ဤအေၾကာင္းအရာအား ေလ့လာျခင္းျဖင့္ ၁။ ဆရာေတာ္ၾကီးႏွစ္ပါးသည္ ပရိယတ္ တတ္ေျမာက္ရံု မက ပဋိပတ္အက်င့္ျမတ္ကိုလည္း က်င့္ၾကံ အားထုတ္ေတာ္မူေၾကာင္း ေတြ႕ရ၏။ ၂။ တရားေတာ္ကိုယုံၾကည္လ်ွက္ က်င့္ၾကံအားထုတ္သူ မ်ား ရွိေနသ၍,ရဟႏၲာ ဆိတ္သုဥ္းမည္ မဟုတ္ေပ။ သို႔ပါ၍ ဗုဒၶဘုရားရွင္၏ ဗုဒၶသာသနာသည္ လူ႕ျပည္သာ မက နတ္ျပည္နတ္ရြာထိပင္ ဆိတ္သုဥ္းမည္မဟုတ္ဘဲ, က်င့္ၾကံအားထုတ္သူမ်ားရွိေနသ၍ ထြန္းကားေနဦး မည္ျဖစ္ပါေၾကာင္းႏွင့္သဒၵါ ဝီရိယျဖင့္က်ိဳးစားအားထုတ္ ၾကပါစို႔လို႔တိုက္တြန္းလိုက္ရေပသည္။ စာေရးသားၾကာခ်ိန္---၃း၀၀ နာရီ =========တရား ရတနာ=========

via အလင္းေရာင္ ဓမၼ https://ift.tt/33o5eM3

ဖက္မိတာႏွင့္ၾကည္ညိဳဖြယ္ရာအလြန္ေကာင္းတယ္ "ေတာင္ေလးလုံးဆရာေတာ္ႏွင့္ေခါင္းႏွစ္လုံး" 🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏 ေတာင္ေလးလုံးဆရာေတာ္၏ဘြဲ႕အမည္မွာ ဦးေမဓာဝီ ျဖစ္ျပီး ေရႊဘိုနယ္ ဥသ်ွစ္ေက်းရြာ၌(၁၀၉၀)ခုႏွစ္တြင္ ဖြားျမင္ေတာ္မူ၏။ကုန္းေဘာင္ေခတ္ အေလာင္းမင္း တရားၾကီး,နန္းစတက္ေသာ(၁၁၁၄)ခုႏွစ္တြင္ ရဟန္း ေျခာက္ဝါရွိေနျပီျဖစ္၏ဘိုးေတာ္မင္းတရားလက္ထက္တြင္ "မုနိႏၵာဘိလကၤာရ သဒၶမၼ မဟာဓမၼရာဇာဂုရု" ဘြဲတံဆိပ္ေတာ္ ခံယူေတာ္မူ၏။ ေတာင္ေလးလုံးဆရာေတာ္သည္အေလာင္းမင္း တရားၾကီး နန္းတက္ခါစ ရဟန္းေျခာက္ဝါေလာက္ ကပင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ရႈ႕ဖြယ္က်မ္းတို႔ကို စီရင္၏။ ပိဋကတ္သုံးပုံမွ လိုရင္းအႏွစ္သာရမ်ားကို ေရြးႏႈတ္၍ လူတိုင္းနားလည္လြယ္ေသာျမန္မာစကား ဝါက်မ်ားျဖင့္ ေရးသားေတာ္မူခ့ဲ၏။ ေတာင္ေလးလုံးဆရာေတာ္၌ ဦးဓမၼပီယေခၚေသာ ညီေတာ္ရဟန္းတစ္ပါးလည္းရွိ၏။ဦးဓမၼပီယသည္ ေတာရေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းတြင္ေနထိုင္ျပီး ေနာင္ေတာ္ ေရးသားေသာစာမ်ားအား ဖတ္ရႈ႕က်င့္ၾကံအားထုတ္၏။မရွင္းလင္းသည့္အခ်က္အလက္မ်ားအား ေလ်ွာက္ထား ျပီး ၁၁၆၂ ခုႏွစ္တြင္"ဓမၼပိယရႈ႕ဖြယ္"ကိုေရး၏။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ညီေတာ္သည္၆၂ ႏွစ္,ေနာင္ေတာ္ကား ၇၃ ႏွစ္ရွိေနျပီျဖစ္၏။ ေတာင္ေလးလုံးဆရာေတာ္သည္ ရသမ်ွပစၥည္းမ်ားအား ကိုယ္ပိုင္မထား။စြန္႔လွဴျမဲျဖစ္၏။အက်င့္သီလျမင့္ျမတ္ ၏။ရဟန္းတရားအား က်င့္ၾကံအားထုတ္၏။ ဆရာေတာ္ၾကီးသည္ (၁၁၆၈)ခုႏွစ္ သက္ေတာ္ ၇၈ ႏွစ္တြင္ အမရပူရ ေနျပည္ေတာ္၏ ေျမာက္မင္းရြာတိုက္ သုံးထပ္ေက်ာင္း၌ သီတင္းသုံးေနစဥ္,တစ္ေန႔ေသာ အခါ ဒကာမ်ားအား ေခၚ၍ "ငါ...အသက္အရြယ္ၾကီးျပီ,ေသခ်ိန္နီးျပီ ေခါင္းႏွစ္ခု ျပဳလုပ္ျပီး လာလွဴလွည့္ၾက"ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။ ဒကာမ်ားမွာလည္း ျပန္မေလ်ွာက္ရဲၾကဘဲ ေက်ာင္္းမွ ျပန္လာကာ အျမန္ဆုံးႏွင့္အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ စီစဥ္ျပဳလုပ္ၾက၏။ ေခါင္းႏွစ္လုံးျပဳလုပ္ျပီးလ်ွင္ေက်ာင္းသို႔ယူေဆာင္လာၾက ၏။သင့္ေတာ္ရာ၌ ခ်ထားျပီး,ေခါင္းတစ္လုံးကို နမူနာ အျဖစ္ ဆရာေတာ္အနီး ခ်ျပ၏။ဆရာေတာ္ကား ေနရာမွထကာ "နင္တို႔ေခါင္း ငါနဲ႔ေတာ္ရဲ႕လား"ဟု ေျပာေျပာဆိုဆို ေခါင္းထဲဝင္၍ အိပ္စမ္းေတာ္မူ၏။ျပန္၍ ထေတာ္ မမူျပီ။ေလ်ာင္းျပီးသည္ႏွင့္ ဝိညာဥ္ခ်ဳပ္ျငိမ္း ဘဝဇာတ္ သိမ္းေတာ္မူေလ၏။ ဒကာမ်ားလည္းတစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ ကာ မည္သို႔လုပ္ရမည္မသိ။အတန္ၾကာမင္တက္မိေန ၾက၏။ ထိုအခိုက္ ဒကာမ်ားအနီးသို႔အာဂႏၲဳကဘုန္းၾကီးတစ္ပါး ၾကြလာသျဖင့္ အားလုံးလႈပ္ရွားလာကာ ဘုန္းေတာ္ၾကီး အား ဦးခ်ၾက၏။အာဂႏၲဳက ဘုန္းၾကီး၏ မ်က္ႏွာတြင္ ကား တစ္စုံတစ္ရာ ထူးျခားအ့ံၾသသည့္ အမူအရာကို မေတြ႕ရေပ။ေတာင္ေလးလုံးဆရာေတာ္၏ အေလာင္းေတာ္ အနီးသို႔သြား၍ "အင္း...ဒကာၾကီးတို႔ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး ပ်ံလြန္ ေတာ္ မူေလမွကိုး"ဟု သာေျပာဆို၏။ မတ္တပ္ရပ္လ်ွက္ကပင္ မ်က္စိကို စုံမိွတ္ျပီး သခၤါရ တရားကိုႏွလုံးသြင္းဆင္ျခင္၍ ျငိမ္သက္စြာ ေနေတာ္ မူေလသည္။ဒကာမ်ားလည္း အလိုက္သိစြာ တစ္စုံ တစ္ရာ မေလ်ွာက္ေသးဘဲ ျငိမ္၍ လက္အုပ္ခ်ီေနစဥ္မွာ ပင္ အာဂႏၲဳကဘုန္းေတာ္ၾကီးသည္ မ်က္စိဖြင့္၍ ေက်ာင္းတစ္ေနရာသို႔ လွည့္ၾကည့္ရင္း "ေၾသာ္...ဟိုမွာလည္း ေခါင္းတစ္လုံးပါ့လား"ဟုေျပာ ကာ ေခါင္းဆီသို႔ ၾကြေရာက္ၾကည့္ရႈ႕၏။ေခါင္းထဲသို႔ ဝင္၍လဲေလ်ာင္းၾကည့္ေတာ္မူသည္။ထိုဘုန္းၾကီးလည္း ျပန္၍ထလာေတာ္ မမူေခ်။ဝိညာဥ္ခ်ဳပ္ျငိမ္း ဘဝဇတ္ သိမ္းေတာ္မူျပန္၏။ ဒကာမ်ားမွာလည္း အကိ်ဳးအေၾကာင္းပင္ ေလ်ွာက္ခ်ိန္ မရဘဲပို၍ အ့ံအားသင့္ၾကရေလသည္။ေခါင္းႏွစ္လုံး လုပ္ခိုင္းသည္ကို ယခုမွပင္ နားလည္သြားၾကရ၏။ အာဂႏၲဳဘုန္းၾကီးကားေတာင္ေလးလုံးဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး၏ ညီေတာ္ ဦးဓမၼပိယ ပင္ျဖစ္ေပသည္။ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးသည္ ထူးဆန္းစြာ ပ်ံလြန္ေတာ္မူ ေလျပီ။ သီဟိုဠ္ေခတ္၌လည္း ေခါင္းတစ္ခုထဲ ႏွစ္ပါးတြဲ၍ ေကာင္းကင္၌ ပ်ံတက္အပူေဇာ္ခံေသာ ရဟႏၲာမ်ား လည္းရွိသည္ကို ေလ့လာသိရွိရေပသည္။ ဤအေၾကာင္းအရာအား ေလ့လာျခင္းျဖင့္ ၁။ ဆရာေတာ္ၾကီးႏွစ္ပါးသည္ ပရိယတ္ တတ္ေျမာက္ရံု မက ပဋိပတ္အက်င့္ျမတ္ကိုလည္း က်င့္ၾကံ အားထုတ္ေတာ္မူေၾကာင္း ေတြ႕ရ၏။ ၂။ တရားေတာ္ကိုယုံၾကည္လ်ွက္ က်င့္ၾကံအားထုတ္သူ မ်ား ရွိေနသ၍,ရဟႏၲာ ဆိတ္သုဥ္းမည္ မဟုတ္ေပ။ သို႔ပါ၍ ဗုဒၶဘုရားရွင္၏ ဗုဒၶသာသနာသည္ လူ႕ျပည္သာ မက နတ္ျပည္နတ္ရြာထိပင္ ဆိတ္သုဥ္းမည္မဟုတ္ဘဲ, က်င့္ၾကံအားထုတ္သူမ်ားရွိေနသ၍ ထြန္းကားေနဦး မည္ျဖစ္ပါေၾကာင္းႏွင့္သဒၵါ ဝီရိယျဖင့္က်ိဳးစားအားထုတ္ ၾကပါစို႔လို႔တိုက္တြန္းလိုက္ရေပသည္။ စာေရးသားၾကာခ်ိန္---၃း၀၀ နာရီ =========တရား ရတနာ=========

via အလင္းေရာင္ ဓမၼ https://ift.tt/33o5eM3

ကုသိုလ္အျပည့္နဲ႔ ျပန္ႏိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားထားပါ။ လာတုန္းကလည္း ေကာင္းမွဳကုသိုလ္တရားနဲ႔ ဒီလို လူ႔ဘဝကို ေရာက္လာၾကတာ။ ေနတုန္းလည္း ေကာင္းမွဳကုသိုလ္တရားနဲ႔ ေနႏိုင္ေအာင္ ႔ ႔ ႔ ကန္႔သတ္ခ်ိန္ျပည့္လို႔ ျပန္သြားေတာ့လည္း ေကာင္းမွဳကုသိုလ္တရား အျပည့္အဝနဲ႔ ျပန္သြားႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ၾကဗ်။ လူ႔ဘဝမွာ အေရးႀကီးတာက ေနတတ္ဖို႔ ေျဖတတ္ဖို႔ ေသတတ္ဖို႔ ဒါဟာ အေရးႀကီးတယ္။ ယခုေရာက္ေနဆဲ ပစၥဳပၸန္အခ်ိန္မွာ ဘယ္သူနဲ႔ပဲ ေတြ႔ေတြ႔ ဘယ္အာ႐ုံနဲ႔ပဲ ေတြ႔ေတြ႔ ေတြ႔သမွ်အာ႐ုံနဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္ တရားစြမ္းအားနဲ႔ တည္ၿငိမ္ရင့္က်က္ ေအးခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနတတ္ရမယ္။ မလႊဲသာ မေရွာင္သာ အဆိုးေလာကဓံမ်ားနဲ႔ ရင္ဆိုင္ႀကဳံေတြ႔ရတ့ဲအခါ တရားစြမ္းအားနဲ႔ တည္ၿငိမ္စြာ ေျဖရွင္းတတ္ရမယ္။ ကန္႔သတ္ခ်ိန္ေစ့လို႔ ဘဝတစ္ပါး ကူးေျပာင္းခ်ိန္မွာ အတိတ္ကိုလည္း အမွ်င္မတန္း အနာဂါတ္ကိုလည္း မေၾကာက္မရြံ႕ ရဲရဲဝံ႔ဝံ႔ သတၱိရွိရွိ စြမ္းအားအျပည့္နဲ႔ ဘဝကူးေျပာင္းႏိုင္ေအာင္ စိတ္ကို တရားစြမ္းအားနဲ႔ မႊမ္းထုံထားဖို႔ လိုမယ္။ ဒါဟာ လူ႔ဘဝအတြက္ အေရးႀကီးဆုံးေပါ့။ (တိပိဋက ေယာဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး) ဦးဓမၼသာရ(ေဆးသ့ဲေတာင္)

via အလင္းေရာင္ ဓမၼ https://ift.tt/2GX0gfq

ကုသိုလ္အျပည့္နဲ႔ ျပန္ႏိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားထားပါ။ လာတုန္းကလည္း ေကာင္းမွဳကုသိုလ္တရားနဲ႔ ဒီလို လူ႔ဘဝကို ေရာက္လာၾကတာ။ ေနတုန္းလည္း ေကာင္းမွဳကုသိုလ္တရားနဲ႔ ေနႏိုင္ေအာင္ ႔ ႔ ႔ ကန္႔သတ္ခ်ိန္ျပည့္လို႔ ျပန္သြားေတာ့လည္း ေကာင္းမွဳကုသိုလ္တရား အျပည့္အဝနဲ႔ ျပန္သြားႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ၾကဗ်။ လူ႔ဘဝမွာ အေရးႀကီးတာက ေနတတ္ဖို႔ ေျဖတတ္ဖို႔ ေသတတ္ဖို႔ ဒါဟာ အေရးႀကီးတယ္။ ယခုေရာက္ေနဆဲ ပစၥဳပၸန္အခ်ိန္မွာ ဘယ္သူနဲ႔ပဲ ေတြ႔ေတြ႔ ဘယ္အာ႐ုံနဲ႔ပဲ ေတြ႔ေတြ႔ ေတြ႔သမွ်အာ႐ုံနဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္ တရားစြမ္းအားနဲ႔ တည္ၿငိမ္ရင့္က်က္ ေအးခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနတတ္ရမယ္။ မလႊဲသာ မေရွာင္သာ အဆိုးေလာကဓံမ်ားနဲ႔ ရင္ဆိုင္ႀကဳံေတြ႔ရတ့ဲအခါ တရားစြမ္းအားနဲ႔ တည္ၿငိမ္စြာ ေျဖရွင္းတတ္ရမယ္။ ကန္႔သတ္ခ်ိန္ေစ့လို႔ ဘဝတစ္ပါး ကူးေျပာင္းခ်ိန္မွာ အတိတ္ကိုလည္း အမွ်င္မတန္း အနာဂါတ္ကိုလည္း မေၾကာက္မရြံ႕ ရဲရဲဝံ႔ဝံ႔ သတၱိရွိရွိ စြမ္းအားအျပည့္နဲ႔ ဘဝကူးေျပာင္းႏိုင္ေအာင္ စိတ္ကို တရားစြမ္းအားနဲ႔ မႊမ္းထုံထားဖို႔ လိုမယ္။ ဒါဟာ လူ႔ဘဝအတြက္ အေရးႀကီးဆုံးေပါ့။ (တိပိဋက ေယာဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး) ဦးဓမၼသာရ(ေဆးသ့ဲေတာင္)

via အလင္းေရာင္ ဓမၼ https://ift.tt/2GX0gfq

ေပါင္းျမက္သုတ္သင္ေရး 🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏 • စိတ္ေကာင္း ေစတနာေကာင္းဆိုတာတကူးတက စိုက္ရပိ်ဳးရျပဳစု ပိ်ဳးေထာင္ရတယ္။ • လုံ႔လ ဝီရိယ ေၾကာင့္ၾကစိုက္ေပးနိုင္ပါမွ သီးပင္စားပင္ေတြ ရွင္သန္နိုင္တယ္။ • စိတ္ဆိုးေစတနာဆိုး ဆိုတာေတြက တကူးတက စိုက္ပိ်ဳးစရာမလိုပါဘူး။ • သူ႔အလိုလို ေပါက္လာတ့ဲ ေပါင္းျမက္ေတြလိုပဲ အျပိဳင္းအရိုင္း ေတာထေနတာ။​ေပါင္းျမက္ေတြကို မနိုင္ရင္ စားေကာင္းတ့ဲသီနွံေတြကို ဖုံးလႊမ္း ဖ်က္ဆီးပစ္မွာပဲ။ • လယ္ထဲမွာ ေပါင္းနုတ္ ေပါင္းလိုက္ရသလို တို႔စိတ္ထဲမွာလည္း အယုတ္အည့ံ အဖ်င္းေတြကို သုတ္သင္ ရွင္းလင္းပစ္ရမယ္။ •ဒါမွသာ စိတ္ေကာင္း ေစတနာေကာင္းေတြ ရွင္သန္ခြင့္ရမယ္။ 🙏 မဟာေဗာဓိျမိဳင္ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး 🙏

via အလင္းေရာင္ ဓမၼ https://ift.tt/2KAWGsA

ေပါင္းျမက္သုတ္သင္ေရး 🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏 • စိတ္ေကာင္း ေစတနာေကာင္းဆိုတာတကူးတက စိုက္ရပိ်ဳးရျပဳစု ပိ်ဳးေထာင္ရတယ္။ • လုံ႔လ ဝီရိယ ေၾကာင့္ၾကစိုက္ေပးနိုင္ပါမွ သီးပင္စားပင္ေတြ ရွင္သန္နိုင္တယ္။ • စိတ္ဆိုးေစတနာဆိုး ဆိုတာေတြက တကူးတက စိုက္ပိ်ဳးစရာမလိုပါဘူး။ • သူ႔အလိုလို ေပါက္လာတ့ဲ ေပါင္းျမက္ေတြလိုပဲ အျပိဳင္းအရိုင္း ေတာထေနတာ။​ေပါင္းျမက္ေတြကို မနိုင္ရင္ စားေကာင္းတ့ဲသီနွံေတြကို ဖုံးလႊမ္း ဖ်က္ဆီးပစ္မွာပဲ။ • လယ္ထဲမွာ ေပါင္းနုတ္ ေပါင္းလိုက္ရသလို တို႔စိတ္ထဲမွာလည္း အယုတ္အည့ံ အဖ်င္းေတြကို သုတ္သင္ ရွင္းလင္းပစ္ရမယ္။ •ဒါမွသာ စိတ္ေကာင္း ေစတနာေကာင္းေတြ ရွင္သန္ခြင့္ရမယ္။ 🙏 မဟာေဗာဓိျမိဳင္ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး 🙏

via အလင္းေရာင္ ဓမၼ https://ift.tt/2KAWGsA

တကယ္ဉာဏ္ရွိတဲ႔သူဟာ ေဗဒင္ မေမးဘူး 🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿 " နကၡတ္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနေသာ လူမိုက္ကို အက်ိဳးစီးပြားသည္ စြန္႔ပစ္သြားၿပီ " နကၡတ္ကို ေမွ်ာ္ရင္းနဲ႔ နကၡတ္ မေကာင္းေသး လို႔ နကၡတ္ေကာင္းမယ့္ရက္ကို ေစာင့္ရင္းနဲ႔ ေနတဲ့ လူမိုက္ဟာ သူလုပ္ရမည့္အလုပ္ကို အခ်ိန္မီ မလုပ္လို႔ သူလိုခ်င္တဲ႔အက်ိဳးကို မရ ေတာ႔ဘူး။ အဲဒါကိုပဲ အက်ိဳးစီးပြားက သူ႔ကို စြန္႔ပစ္သြားၿပီလို႔ ေျပာတာ။ " အလိုရွိအပ္ေသာ အက်ိဳးစီးပြားသည္ အလိုရွိသူ၏ နကၡတ္ပင္တည္း " ဆိုတာက ကိုယ္လို ခ်င္ေနတာက ေကာင္းတာျဖစ္ရင္ ကိုယ့္နကၡတ္ ေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာတာ။ ေကာင္းတာလုပ္ ခ်င္ရင္ နကၡတ္ေကာင္းသလားလို႔ ေမးေနဖို႔ မလိုဘူး။ နကၡတ္အၿမဲေကာင္းတယ္။ မေကာင္း တာလုပ္ခ်င္ရင္ ေန႔တိုင္းဟာ နကၡတ္ မေကာင္းတဲ႔ေန႔ေတြပဲ။ ေန႔ေကာင္းရက္ေကာင္း ေရြးေနဖို႔ မလိုဘူးလို႔ ေျပာတာ။ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တဲ႕အလုပ္ ဟာ ေကာင္းတဲ႕အလုပ္လား၊ မေကာင္းတဲ႕ အလုပ္လား ဆိုတာပဲ စဥ္းစားဖို႔ လိုတယ္။ " ေကာင္းကင္၌ လွည့္သြားေနေသာ နကၡတ္ တို႔သည္ အဘယ္ကို ျပဳႏိုင္ပါအံ့နည္း " ဆိုတာ က အဓိပၸာယ္ ရွင္းပါတယ္။ နကၡတ္က ေကာင္း တာလည္း လုပ္မေပးႏိုင္ဘူး၊ မေကာင္းတာ လည္း မလုပ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ဆိုလိုတယ္။ ဒီဂါထာ အရ ေဗဒင္ေမးေနတာဟာ လူမိုက္ေတြ ဉာဏ္ ပညာနည္းတဲ႕သူေတြ လုပ္တဲ႕အလုပ္လို႔ ဆိုလို တယ္။ " နကၡတၱံ ပဋိမာေနႏၲံ အေတၳာ ဗာလံ ဥပစၥဂါ အေတၳာ အတၳႆ..... နကၡတၱံ ကိ ံကရိႆ.... ႏၲိ တာရကာ။ " ဒီပါဠိဂါထာဟာ ေဗဒင္ကို ဘုရားလက္မခံဘူး ဆိုတာကို ျပတဲ႔ ခိုင္မာတဲ႔ အေထာက္အထား ျဖစ္တယ္။ #ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိက #Posted_by_Words_of_Buddha {လြတ္လပ္ေသာစိတ္မွ} မွ။

via အလင္းေရာင္ ဓမၼ https://ift.tt/2GX3tLY

တကယ္ဉာဏ္ရွိတဲ႔သူဟာ ေဗဒင္ မေမးဘူး 🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿 " နကၡတ္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနေသာ လူမိုက္ကို အက်ိဳးစီးပြားသည္ စြန္႔ပစ္သြားၿပီ " နကၡတ္ကို ေမွ်ာ္ရင္းနဲ႔ နကၡတ္ မေကာင္းေသး လို႔ နကၡတ္ေကာင္းမယ့္ရက္ကို ေစာင့္ရင္းနဲ႔ ေနတဲ့ လူမိုက္ဟာ သူလုပ္ရမည့္အလုပ္ကို အခ်ိန္မီ မလုပ္လို႔ သူလိုခ်င္တဲ႔အက်ိဳးကို မရ ေတာ႔ဘူး။ အဲဒါကိုပဲ အက်ိဳးစီးပြားက သူ႔ကို စြန္႔ပစ္သြားၿပီလို႔ ေျပာတာ။ " အလိုရွိအပ္ေသာ အက်ိဳးစီးပြားသည္ အလိုရွိသူ၏ နကၡတ္ပင္တည္း " ဆိုတာက ကိုယ္လို ခ်င္ေနတာက ေကာင္းတာျဖစ္ရင္ ကိုယ့္နကၡတ္ ေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာတာ။ ေကာင္းတာလုပ္ ခ်င္ရင္ နကၡတ္ေကာင္းသလားလို႔ ေမးေနဖို႔ မလိုဘူး။ နကၡတ္အၿမဲေကာင္းတယ္။ မေကာင္း တာလုပ္ခ်င္ရင္ ေန႔တိုင္းဟာ နကၡတ္ မေကာင္းတဲ႔ေန႔ေတြပဲ။ ေန႔ေကာင္းရက္ေကာင္း ေရြးေနဖို႔ မလိုဘူးလို႔ ေျပာတာ။ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တဲ႕အလုပ္ ဟာ ေကာင္းတဲ႕အလုပ္လား၊ မေကာင္းတဲ႕ အလုပ္လား ဆိုတာပဲ စဥ္းစားဖို႔ လိုတယ္။ " ေကာင္းကင္၌ လွည့္သြားေနေသာ နကၡတ္ တို႔သည္ အဘယ္ကို ျပဳႏိုင္ပါအံ့နည္း " ဆိုတာ က အဓိပၸာယ္ ရွင္းပါတယ္။ နကၡတ္က ေကာင္း တာလည္း လုပ္မေပးႏိုင္ဘူး၊ မေကာင္းတာ လည္း မလုပ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ဆိုလိုတယ္။ ဒီဂါထာ အရ ေဗဒင္ေမးေနတာဟာ လူမိုက္ေတြ ဉာဏ္ ပညာနည္းတဲ႕သူေတြ လုပ္တဲ႕အလုပ္လို႔ ဆိုလို တယ္။ " နကၡတၱံ ပဋိမာေနႏၲံ အေတၳာ ဗာလံ ဥပစၥဂါ အေတၳာ အတၳႆ..... နကၡတၱံ ကိ ံကရိႆ.... ႏၲိ တာရကာ။ " ဒီပါဠိဂါထာဟာ ေဗဒင္ကို ဘုရားလက္မခံဘူး ဆိုတာကို ျပတဲ႔ ခိုင္မာတဲ႔ အေထာက္အထား ျဖစ္တယ္။ #ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိက #Posted_by_Words_of_Buddha {လြတ္လပ္ေသာစိတ္မွ} မွ။

via အလင္းေရာင္ ဓမၼ https://ift.tt/2GX3tLY

ကိုယ္ရဲ႕စိတ္ကေလးကို ကိုယ္ႏိုင္ေအာင္ ဆံုးမသြားႏိုင္တဲ႕ ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ သူေတာ္ ေကာင္း ျဖစ္သြားတာပဲ။ 🙏🙏🙏🙏🙏🙏 ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕အဆံုးအမတရားေတာ္ေတြဟာ လူရဲ႕စိတ္ကို ဗဟိုျပဳၿပီး ဆံုးမတာ ျဖစ္တယ္။ ေလာကလူတိုင္းလူတိုင္းဟာ ဘုရားရဲ႕အဆံုးအမနဲ႔အညီ ေစာင့္ၾကည့္ၿပီး ျပဳျပင္ေပးရမွာက စိတ္ပဲျဖစ္တယ္။ ကိုယ့္စိတ္ေလးကို ကိုယ္ျပဳျပင္ေပးေလ ေကာင္းေလပဲ။ ေလာကလူေတြက စိတ္ရဲ႕အလိုလိုက္ေနၾကတာ။ စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ေပၚရာကို လူေတြက လိုက္လုပ္ေနၾကရတာ။ အဲဒါကို ေျပာင္းျပန္ ျပန္သြားေအာင္ လုပ္ရမယ္။ စိတ္အတိုင္း မလိုက္ရဘူး။ အခ်ိဳ႕က စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္ပါ ပါရေစနဲ႕ဆိုၿပီးေတာ႕ စိတ္ကို ေျမႇာက္ပင့္ေပးတတ္တယ္။ စိတ္ဆိုတာ ဘယ္မွာ ေပ်ာ္ေမြ႕တတ္တုန္းဆို " ပါပသၼိ ံ ရမတိ မေနာ " မေကာင္းတဲ႔ အာရံုေတြေပၚ မွာ ေပ်ာ္တယ္။ မေကာင္းတဲ႕အလုပ္၊ မေကာင္းတဲ႕အေတြး ေတြမွာပဲ ေပ်ာ္တာ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ စိတ္ကို ဟန္႔တားဖို႔ တားဆီးဖို႔၊ ထိန္းသိမ္းဖို႔ လိုအပ္တယ္ဆိုတဲ႔ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ အဆံုးအမေတြဟာ အင္မတန္မွ မ်ားတယ္။ " စိတၱံ ဒႏၲံ သုခါဝဟံ။ စိတၱံ ဂုတၱံ သုခါဝဟံ " စိတ္ကေလးကို ထိန္းသိမ္းႏိုင္ၿပီ၊ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ၿပီဆိုရင္ ခ်မ္းသာေတြ ရလာမယ္လို႔ ျမတ္စြာဘုရားက ဒီလို ေဟာတာ။ စိတ္ကို လႊတ္ထားရမယ္လို႔ ဘယ္ေတာ႔မွ မေဟာဘူး။ အဲဒီေတာ႕ အေရးႀကီးဆံုးက ကိုယ့္စိတ္ကေလးကို ေကာင္းတဲ႔ အာရံုေတြနဲ႔ တြဲဖက္ေနေအာင္ ေလ႕က်င့္ရမယ္။ လူရဲ႔သဘာဝကို ေလ႔လာတဲ႕အခါမွာ လူရဲ႕႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာကို ဒီေလာက္ အဓိကထားတာ မဟုတ္ဘူး။ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာကို ေလ႕လာဖို႔ အင္မတန္မွ အေရးႀကီးတယ္ေပါ႔။ အဲဒီစိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ေလ႔လာဖို႔အတြက္ ကိုယ္ရဲ႕စိတ္ကေလးကို ကိုယ္ႏိုင္ေအာင္ ဆံုးမသြားႏိုင္တဲ႕ ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ သူေတာ္ ေကာင္း ျဖစ္သြားတာပဲ။ #ဆရာေတာ္ေဒါက္တာအရွင္နႏၵမာလာဘိဝံသ Credit#Posted_by_Words_of_Buddha [ဆရာေတာ္ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ " သေလႅခသုတ္အႏွစ္ခ်ဳပ္" တရားေတာ္မွ ေကာက္ႏုတ္ထားျခင္း ျဖစ္ပါ၍ အက်ယ္အား အဆိုပါ တရားေတာ္မွ ေလ႔လာဖတ္ရႈႏိုင္ပါသည္။ "

via အလင္းေရာင္ ဓမၼ https://ift.tt/2TgRnlP

ကိုယ္ရဲ႕စိတ္ကေလးကို ကိုယ္ႏိုင္ေအာင္ ဆံုးမသြားႏိုင္တဲ႕ ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ သူေတာ္ ေကာင္း ျဖစ္သြားတာပဲ။ 🙏🙏🙏🙏🙏🙏 ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕အဆံုးအမတရားေတာ္ေတြဟာ လူရဲ႕စိတ္ကို ဗဟိုျပဳၿပီး ဆံုးမတာ ျဖစ္တယ္။ ေလာကလူတိုင္းလူတိုင္းဟာ ဘုရားရဲ႕အဆံုးအမနဲ႔အညီ ေစာင့္ၾကည့္ၿပီး ျပဳျပင္ေပးရမွာက စိတ္ပဲျဖစ္တယ္။ ကိုယ့္စိတ္ေလးကို ကိုယ္ျပဳျပင္ေပးေလ ေကာင္းေလပဲ။ ေလာကလူေတြက စိတ္ရဲ႕အလိုလိုက္ေနၾကတာ။ စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ေပၚရာကို လူေတြက လိုက္လုပ္ေနၾကရတာ။ အဲဒါကို ေျပာင္းျပန္ ျပန္သြားေအာင္ လုပ္ရမယ္။ စိတ္အတိုင္း မလိုက္ရဘူး။ အခ်ိဳ႕က စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္ပါ ပါရေစနဲ႕ဆိုၿပီးေတာ႕ စိတ္ကို ေျမႇာက္ပင့္ေပးတတ္တယ္။ စိတ္ဆိုတာ ဘယ္မွာ ေပ်ာ္ေမြ႕တတ္တုန္းဆို " ပါပသၼိ ံ ရမတိ မေနာ " မေကာင္းတဲ႔ အာရံုေတြေပၚ မွာ ေပ်ာ္တယ္။ မေကာင္းတဲ႕အလုပ္၊ မေကာင္းတဲ႕အေတြး ေတြမွာပဲ ေပ်ာ္တာ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ စိတ္ကို ဟန္႔တားဖို႔ တားဆီးဖို႔၊ ထိန္းသိမ္းဖို႔ လိုအပ္တယ္ဆိုတဲ႔ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ အဆံုးအမေတြဟာ အင္မတန္မွ မ်ားတယ္။ " စိတၱံ ဒႏၲံ သုခါဝဟံ။ စိတၱံ ဂုတၱံ သုခါဝဟံ " စိတ္ကေလးကို ထိန္းသိမ္းႏိုင္ၿပီ၊ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ၿပီဆိုရင္ ခ်မ္းသာေတြ ရလာမယ္လို႔ ျမတ္စြာဘုရားက ဒီလို ေဟာတာ။ စိတ္ကို လႊတ္ထားရမယ္လို႔ ဘယ္ေတာ႔မွ မေဟာဘူး။ အဲဒီေတာ႕ အေရးႀကီးဆံုးက ကိုယ့္စိတ္ကေလးကို ေကာင္းတဲ႔ အာရံုေတြနဲ႔ တြဲဖက္ေနေအာင္ ေလ႕က်င့္ရမယ္။ လူရဲ႔သဘာဝကို ေလ႔လာတဲ႕အခါမွာ လူရဲ႕႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာကို ဒီေလာက္ အဓိကထားတာ မဟုတ္ဘူး။ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာကို ေလ႕လာဖို႔ အင္မတန္မွ အေရးႀကီးတယ္ေပါ႔။ အဲဒီစိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ေလ႔လာဖို႔အတြက္ ကိုယ္ရဲ႕စိတ္ကေလးကို ကိုယ္ႏိုင္ေအာင္ ဆံုးမသြားႏိုင္တဲ႕ ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ သူေတာ္ ေကာင္း ျဖစ္သြားတာပဲ။ #ဆရာေတာ္ေဒါက္တာအရွင္နႏၵမာလာဘိဝံသ Credit#Posted_by_Words_of_Buddha [ဆရာေတာ္ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ " သေလႅခသုတ္အႏွစ္ခ်ဳပ္" တရားေတာ္မွ ေကာက္ႏုတ္ထားျခင္း ျဖစ္ပါ၍ အက်ယ္အား အဆိုပါ တရားေတာ္မွ ေလ႔လာဖတ္ရႈႏိုင္ပါသည္။ "

via အလင္းေရာင္ ဓမၼ https://ift.tt/2TgRnlP

ဘုရားရွင္၏ ဆႏၵကို နားလည္ပါ ■■■■■■■■■■■■■ ♀ခ်စ္သားရဟန္းတို ့ ငါဘုရားရွင္ကိုဖူးေျမွာ္ယံုနဲ ့ ေက်နပ္မေနၾကနဲ ့။ ငါဘုရားရွင္ကိုခ်စ္ရင္ ငါဘုရားရွင္ရဲ့ ေက်းဇူးကိုဆပ္ခ်င္ရင္ ဝိပႆနာကိုသာ ပြားမ်ားအားထုတ္ၾက တဲ့..။ တကယ္ေတာ့ ဒါန သီလ သမထ ဆိုတာေတြဟာ သာသနာပမွာလည္း ရနိ ုင္ပါတယ္ ♀ေဒဝီလရေသ့တို ့ ဥဒကရေသ့တို ့ဟာ ဘုရားမပြင့္ခင္ကတည္းကရွိေနသူေတြပါ သူတိုဟာ ေရွ ့ ေနာက္ ကမၻာေလးဆယ္ကိုေတာင္ ျမင္နိ ုင္ၾကတယ္ တဲ့..။ ဒါဟာ ဘုရားရွင္မပြင့္ေပမဲ့လည္း သာသနာပမွာ ရနိ ုင္တယ္ဆိုတဲ့သက္ေသေတြပါပဲ သတၲဝါေတြကိုသာ ကယ္တင္လိုစိတ္မရွိခဲ့ဘူးဆိုရင္ သုေမဓါ ရေသ့ဘဝ ကတည္းက တပါးတည္းနိဗၺါန္ကို ကူးေျမာက္သြားမွာပါ။ ♀အခုက..သတၲဝါေတြကို ကယ္တင္ခ်င္လို ့ ေလးသေခၤ် ကမၻာတစ္သိန္းေတာင္ပါရမီျဖည့္ခဲ့ရတာ ဘုရားရွင္ရဲ့ ဆႏၵေတာ္ကသတၲဝါေတြကို ဝိပႆနာ အားထုတ္ေစခ်င္တာပါ။ ဘုရားရွင္ရဲ့ဆႏၵေတာ္ကိုနားလည္ျပီး အေကာင္းဆံုးေက်းဇူးဆပ္ဖို ့လိုအပ္ပါတယ္။ မိတ္ေဆြတို ့လည္း အေကာင္းဆံုးေက်းဇူးဆပ္နိ ုင္ၾကပါေစ...။ #Credit ---Than Bula Acc share Credit မူရင္းေရးသားပူေဇာ္သူ

via အလင္းေရာင္ ဓမၼ https://ift.tt/2YU1deO

ဘုရားရွင္၏ ဆႏၵကို နားလည္ပါ ■■■■■■■■■■■■■ ♀ခ်စ္သားရဟန္းတို ့ ငါဘုရားရွင္ကိုဖူးေျမွာ္ယံုနဲ ့ ေက်နပ္မေနၾကနဲ ့။ ငါဘုရားရွင္ကိုခ်စ္ရင္ ငါဘုရားရွင္ရဲ့ ေက်းဇူးကိုဆပ္ခ်င္ရင္ ဝိပႆနာကိုသာ ပြားမ်ားအားထုတ္ၾက တဲ့..။ တကယ္ေတာ့ ဒါန သီလ သမထ ဆိုတာေတြဟာ သာသနာပမွာလည္း ရနိ ုင္ပါတယ္ ♀ေဒဝီလရေသ့တို ့ ဥဒကရေသ့တို ့ဟာ ဘုရားမပြင့္ခင္ကတည္းကရွိေနသူေတြပါ သူတိုဟာ ေရွ ့ ေနာက္ ကမၻာေလးဆယ္ကိုေတာင္ ျမင္နိ ုင္ၾကတယ္ တဲ့..။ ဒါဟာ ဘုရားရွင္မပြင့္ေပမဲ့လည္း သာသနာပမွာ ရနိ ုင္တယ္ဆိုတဲ့သက္ေသေတြပါပဲ သတၲဝါေတြကိုသာ ကယ္တင္လိုစိတ္မရွိခဲ့ဘူးဆိုရင္ သုေမဓါ ရေသ့ဘဝ ကတည္းက တပါးတည္းနိဗၺါန္ကို ကူးေျမာက္သြားမွာပါ။ ♀အခုက..သတၲဝါေတြကို ကယ္တင္ခ်င္လို ့ ေလးသေခၤ် ကမၻာတစ္သိန္းေတာင္ပါရမီျဖည့္ခဲ့ရတာ ဘုရားရွင္ရဲ့ ဆႏၵေတာ္ကသတၲဝါေတြကို ဝိပႆနာ အားထုတ္ေစခ်င္တာပါ။ ဘုရားရွင္ရဲ့ဆႏၵေတာ္ကိုနားလည္ျပီး အေကာင္းဆံုးေက်းဇူးဆပ္ဖို ့လိုအပ္ပါတယ္။ မိတ္ေဆြတို ့လည္း အေကာင္းဆံုးေက်းဇူးဆပ္နိ ုင္ၾကပါေစ...။ #Credit ---Than Bula Acc share Credit မူရင္းေရးသားပူေဇာ္သူ

via အလင္းေရာင္ ဓမၼ https://ift.tt/2YU1deO

#ပိုက္ဆံရွိတာနဲ႔ကုသိုလ္ရွိတာမတူဘူး " 🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏 ပိုက္ဆံရွိလို႔ ငါရွိတယ္၊ ငါသံုးႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ အေတြးေလး ဝင္လာတဲ့အခါမွာ ခ်မ္းသာတယ္။ ေၾသာ္.. ငါပိုင္ဆိုင္တဲ့ ပစၥည္းေတြ လံုၿခံဳမႈရွိရဲ႕လားလို႔ ေတြးလိုက္လို႔ရွိရင္ စိတ္ ဆင္းရဲစရာ ျဖစ္လာတယ္။ တစ္ဖက္ကၾကည့္ရင္ ခ်မ္းသာ ေသာ္လည္း တစ္ဖက္ကၾကည့္ရင္ ခ်မ္းသာတယ္လို႔ ေျပာလို႔ မရဘူး။ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈကေတာ့ အဲဒါမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ ရွိတယ္ဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ဟာ ကိုယ့္မွာ အားကိုးတစ္ခု ရွိေနတယ္။ ငါ့မွာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈရွိတယ္ ဆိုတဲ့ အေတြး၀င္တဲ့ အခါမွာလည္း ခ်မ္းသာတယ္။ ထိုကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတြ ေပ်ာက္ပ်က္သြားမလားလို႔ ေတြးၿပီး ပူပန္စရာလည္း မရွိဘူး။ ေရ၊ မီး၊ မင္း၊ ခိုးသူ၊ မခ်စ္ မႏွစ္သက္အပ္ေသာ အေမြခံ သားဆိုးသမီးဆိုးေတြရဲ႕ အႏၲရာယ္ေၾကာင့္ ကိုယ့္မွာရွိတဲ့ကုသိုလ္ေတြ ေပ်ာက္သြားမလားလို႔ ေတြးၿပီး ပူပန္စရာလည္း မရွိဘူး။ အဲဒီေတာ့ ကုသိုလ္က ခ်မ္းသာသက္သက္ ေပးတာ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ "သုေခါ ပုညႆ ဥစၥေယာ။ ပုညႆ - ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ၏၊ ဥစၥေယာ - မိမိသႏၲာန္မွာ စုေဆာင္းမိျခင္းသည္၊ သုေခါ - ခ်မ္းသာသုခ ရရွိျခင္း၏ အေၾကာင္းဧကန္ အစစ္အမွန္ပဲ" လို႔ ဒီလိုေဟာတယ္။ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈဆိုတာ ဒီေလာက္အားကိုးရတယ္ ... ။ 🙏အဂၢမဟာပ႑ိတအရွင္နႏၵမာလာဘိဝံသ (Ph.D)🙏 ေမတၱာျဖင့္🌟ဓမၼမာမကလမ္​းျပၾကယ္​ 🌟

via အလင္းေရာင္ ဓမၼ https://ift.tt/2ZMIjb6

#ပိုက္ဆံရွိတာနဲ႔ကုသိုလ္ရွိတာမတူဘူး " 🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏 ပိုက္ဆံရွိလို႔ ငါရွိတယ္၊ ငါသံုးႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ အေတြးေလး ဝင္လာတဲ့အခါမွာ ခ်မ္းသာတယ္။ ေၾသာ္.. ငါပိုင္ဆိုင္တဲ့ ပစၥည္းေတြ လံုၿခံဳမႈရွိရဲ႕လားလို႔ ေတြးလိုက္လို႔ရွိရင္ စိတ္ ဆင္းရဲစရာ ျဖစ္လာတယ္။ တစ္ဖက္ကၾကည့္ရင္ ခ်မ္းသာ ေသာ္လည္း တစ္ဖက္ကၾကည့္ရင္ ခ်မ္းသာတယ္လို႔ ေျပာလို႔ မရဘူး။ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈကေတာ့ အဲဒါမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ ရွိတယ္ဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ဟာ ကိုယ့္မွာ အားကိုးတစ္ခု ရွိေနတယ္။ ငါ့မွာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈရွိတယ္ ဆိုတဲ့ အေတြး၀င္တဲ့ အခါမွာလည္း ခ်မ္းသာတယ္။ ထိုကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတြ ေပ်ာက္ပ်က္သြားမလားလို႔ ေတြးၿပီး ပူပန္စရာလည္း မရွိဘူး။ ေရ၊ မီး၊ မင္း၊ ခိုးသူ၊ မခ်စ္ မႏွစ္သက္အပ္ေသာ အေမြခံ သားဆိုးသမီးဆိုးေတြရဲ႕ အႏၲရာယ္ေၾကာင့္ ကိုယ့္မွာရွိတဲ့ကုသိုလ္ေတြ ေပ်ာက္သြားမလားလို႔ ေတြးၿပီး ပူပန္စရာလည္း မရွိဘူး။ အဲဒီေတာ့ ကုသိုလ္က ခ်မ္းသာသက္သက္ ေပးတာ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ "သုေခါ ပုညႆ ဥစၥေယာ။ ပုညႆ - ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ၏၊ ဥစၥေယာ - မိမိသႏၲာန္မွာ စုေဆာင္းမိျခင္းသည္၊ သုေခါ - ခ်မ္းသာသုခ ရရွိျခင္း၏ အေၾကာင္းဧကန္ အစစ္အမွန္ပဲ" လို႔ ဒီလိုေဟာတယ္။ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈဆိုတာ ဒီေလာက္အားကိုးရတယ္ ... ။ 🙏အဂၢမဟာပ႑ိတအရွင္နႏၵမာလာဘိဝံသ (Ph.D)🙏 ေမတၱာျဖင့္🌟ဓမၼမာမကလမ္​းျပၾကယ္​ 🌟

via အလင္းေရာင္ ဓမၼ https://ift.tt/2ZMIjb6

"ခ်မ္းသာစြာ ေသ ႏိုင္ဖို ့ တရား လိုတယ္" 🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏 . "ေသတယ္"ဆိုတာ အခု"အေကာင္းၾကီး"ျမင္ေနလို႔ ့အေကာင္း မတြက္နဲ ့။ အေကာင္းၾကီးနဲ ့တြက္ရင္ေတာ့ မွား လိမ့္မယ္။ "ေသခါနီး ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္"ကို -ယပ္ေတာင္သြားမခတ္နဲ ့၊ ဓားနဲ ့ခြဲသလိုပဲ ။ -စကားသြားမေျပာနဲ ့နား ကို စူး နဲ ့ထိုးသလိုပဲ။ ဒါ ဦးဇင္း မွတ္တမ္း ေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ေသခါနီး အခါက်ေတာ့ "ေသတဲ့ပုဂၢိဳလ္"- "ဘယ္လိုခံစားရသလဲ?"ဆိုရင္- "ေသတယ္"ဆိုတာ- -"သီတေတေဇာ၊ ဥဏွေတေဇာ" အျပန္အလွန္ "မဖလွယ္ေတာ့တာ"ကို ေခၚတာ။ ဘယ္ေရာဂါနဲ ့ဘယ္လိုပဲေသေသ- "ဓာတ္ေလးပါး" ျပိဳကြဲမွ ေသလို ့ရတယ္။ "ဓာတ္ေလးပါး ျပိဳကြဲ"ဖို ့က "အပူအေအး မဖလွယ္ေတာ့တာ"ကို ဆိုလိုတာ။ ခုထြန္းထားတဲ့ "မီး"ဟာ -ပူတလွည့္ , ေအးတလွည့္ ၊ -တစ္ၾကိမ္ပူျပီးရင္ , တစ္ၾကိမ္ေအးတာ၊ ေတာက္ေလွ်ာက္သာ ပူသြားရင္ ေလာင္သြားမွာေပါ့။ -ပူတလွည့္, ေအးတလွည့္ ပတ္ေနတာ။ ခင္ဗ်ားတို ့, က်ဳပ္တို ့ -ရုပ္ေတြလည္း ပူတလွည့္ , ေအးတလွည့္ မရွိဘူးလား။ -ပူတလွည့္ , ေအးတလွည့္ ၊ -တင္းတလွည့္ , ေတာင့္တလွည့္၊ -ထံုတလွည့္ , က်င္တလွည့္၊ -တြန္းတလွည့္ , ကန္တလွည့္ ၊ -ယိုတလွည့္ , ဖြဲ ့တလွည့္၊ အဲလို အျပန္အလွန္ျဖစ္ေနမွ "ဓာတ္ေလးပါး မွ်တတယ္"ေခၚတယ္။ အဲဒီ "ဓာတ္ေလးပါး"မွာ- "ဓာတ္သံုးပါး"ကို ဦးေဆာင္တာက "ေတေဇာဓာတ္"က ဦးေဆာင္ တယ္။ "ေသခါနီးလူ" သြားၾကည့္ရင္ ဘာေတြ ့လဲ၊ "ေသြး"သြားစမ္းၾကည့္ရင္ "ဒီပုဂၢိဳလ္ ေသြးဆုတ္ျပီ "ဆိုရင္ ေသျပီေပါ့။ "ေသြး"ဆိုတာက-"ေတေဇာဓာတ္၊, အပူဓာတ္"လို ့ေခၚတယ္၊ ေသြးမေလွ်ာက္တဲ့ ေနရာ ေအးတာပဲ။ အဲေတာ့ "ေသျပီဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္"ဟာ -ပူျပီးရင္ ေအး၊ -ေအးျပီးရင္ မပူေတာ့ဘဲနဲ ့ "အပူဓာတ္"ျဖစ္တဲ့ "ေသြး"ေတြဟာ "ခႏၶာကိုယ္"ရဲ႕"ေျခဖ်ား ,လက္ဖ်ား ,ေခါင္းဖ်ား"ကေနတျဖည္းျဖည္း နဲ ့"ဗဟိုခ်က္ ႏွလံုး"ကို လာ"စုခဲ" ပါတယ္။ "အပူခဲ"တာ။ တခ်ိဳ ဳ ႕မေသခင္ "အေရျပား" ေတြ ေလာင္မေနဘူးလား?။ မေသေသးဘူး၊ ေလာင္ေနတာ။ အျပင္က"မီး"နဲ ့"ခႏၶာ"က"မီး"နဲ ့အတူတူပဲ။ အခု"ေယာဂီ"တို ့က အပူ,အေအးဖလွယ္မွ်တေနလို ့။ တခ်ိဳ ဳ ႕ "အပူခ်ိန္ (၁၀၄)"ေလာက္ဆို ကေယာင္ကတမ္း "ငန္း"ဖမ္းမလာဘူးလား။ အဲဒါ "အပူ"၊ မေသေသးဘူး။ အဲေလာက္ အဟုန္ရွိတဲ့"အပူ"ေတြဟာ -ေခါင္းဖ်ား ေျခဖ်ား လက္ဖ်ားကေန စုလာျပီးေတာ့ "ႏွလံုးအိမ္"ေရာက္ေရာ။ "ႏွလံုးအိမ္"ကို "အပူ"ေတြ "စုခဲ"ေတာ့ "ႏွလံုး"က ဘာျဖစ္သြားလဲ၊ ကြ်တ္ကြ်တ္ဆူေအာင္ "ေလာင္ျမိဳက္"ေတာ့တာေပါ့။ "ေရေႏြးအိုး"ကို မီးမ်ားမ်ားထိုးသလို ဆူပြက္ မလာဘူးလား။ "ေသခါနီးျပီ"ဆိုတဲ့သူဟာ "ဓာတ္ေလးပါး" ျပိဳကြဲဖို ့ရာ "အပူေတေဇာ"က "ႏွလံုးအိမ္"ကို စုေတာ့ "မီး"ေတြ "ခဲ"လာတယ္။ ကဲ- ခင္ဗ်ားတို ့"စိတ္ကေလး"- "ေရေႏြးအိုး တည္သလိုအထိုးခံရျပီ"ဆိုရင္ ဘယ္ႏွယ့္ေနမလဲ။ ခ်မ္းသာပါ့မလား?။ အဲဒါက "ဥဏွတေဇာ"။ "ႏွလံုးအိမ္"ထဲကို "မီးခဲ"နဲ ့ထိုးသလို ခံရပါျပီ။ ေပါ့ေပါ့ေလွ်ာ့ေလွ်ာ့နဲ ့ေတာ့ မတြက္ၾကနဲ ့။ အေကာင္း ဘက္နဲ ့မတြက္ၾကနဲ႔။ ေသခါနီးေတာ့ "အား"ရွိေသးလား။ "အာဟာရ"ေတြ ျပတ္ျပီ။ ခင္ဗ်ားတို ့"ထမင္း မစား"ဘဲ "ႏွစ္ရက္"ေနၾကည့္စမ္း။ "အာဟာရ"အကုန္ျပတ္ေတာ့ "အားအင္ေတြ အကုန္ ကုန္ခမ္းေနတဲ့ ေရာဂါ"၊ အားအင္ေတြျပတ္ေတာက္ေနေတာ့ ေတာ္လွန္ႏိုင္ေသးလား။ -"ေရ"လည္း မေသာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ -"ထမင္း"လည္း မစားႏိုင္ေတာ့ အားအင္ေတြ ကုန္ခမ္း။ "ရက္စက္တဲ့ ေရာဂါ"ကလည္း ျပင္းထန္တဲ့အခ်ိန္၊ အဲဒီလို တြက္ရမွာ။ ဒီလို အေကာင္းၾကီးေတြ ရွိမယ္မ်ား မတြက္နဲ ့။ အဲေတာ့မွ "အပူႏႈတ္"လိုက္ေတာ့ "အေအးက်န္တယ္"တဲ့။ "ပူတာ"နဲ ့"ေအးတာ"-ဘယ္ဟာက ျပင္းထန္လဲ။ "ပူတာက ျပင္းထန္တယ္"ဆိုရင္ "ေရခဲတုိက္"ထဲ သြားေနၾကည့္ပါလား။ "ေအး တာေရာ ခ်မ္းသာရဲ႕လား"။ "ဒီေဆာင္းတြင္း ေအးလိုက္တာကြာ, အရုိးကြဲမတက္ဘဲ"-လို ့မေျပာဘူးလား။ ေအး မွတ္ထား၊ "ေသခါနီး အရုိးကြဲ"တာပဲ။ "ဥဏွေတေဇာ အပူ"က "ႏွလံုးအိမ္"စုျပီးေတာ့ အျပင္မွာ-"သီတေတေဇာ" "အေအးဓာတ္" မက်န္ဘူးလား။ "အရုိး"ေတြကို "ပလာယာ"နဲ ့ညွပ္နဲ ့"တူ"ေပၚတင္ျပီး တစ္ေခ်ာင္းခ်င္း ခြဲေနသလို။ ဦးဇင္း က ခံစားျပီး ေျပာတာ။ ဒီစိတ္ရဲ႕ ပါ၀ါ "အပူ,အေအး"ကို ဒီစိတ္နဲ ့ေျပာင္းလြဲၾကည့္တာ။ ေျပာင္းလဲၾကည့္တဲ့အခါက်ေတာ့ စိတ္ရဲ႕ပါ၀ါ ဇီးရုိးထိ ကိုယ့္ဘာသာ ခ်ၾကည့္တဲ့အခါက်ေတာ့ ခ်က္ခ်င္း "ရွိန္း"ဆို တစ္ခါတည္း "အပူဓာတ္"ေတြ "ႏွလံုးအိမ္"မွာစုျပီးေတာ့ "အျပင္မွာ ေအး"တာ။ ဘယ္ေလာက္ထိလဲဆိုရင္- ဆက္ျပီးေတာ့ ခ်ရင္ ေသမ်ား ေသေတာ့မယ္။ "အရုိး"ေတြက "ခြပ္ကနဲ, ခြပ္ကနဲ, ကြ်တ္ကနဲ" အဲလို ခံစားေနရတယ္။ ဒါ ကုိယ့္ဘာသာကိုယ္ "စိတ္"နဲ ့ "တရား"နဲ ့လုပ္ၾကည့္တာ။ "သီတေတေဇာ အေအးဓာတ္"ရဲ႕သေဘာက လည္း "အရုိး"ေတြ အက္ကြဲမတတ္ ခံစားရတယ္။ ဒီ"ႏွလံုးအိမ္"မွာလည္း "အပူဓာတ္"က တ၀ုန္း၀ုန္းဆူေအာင္ ခံစားရတယ္။ တစ္ခါ "နား"ထဲကပါ "တ၀ူး၀ူး"နဲ ့ၾကားေနရတယ္။ "ႏွလံုးေသြး"ေတြ ဆူပြက္တာ။ "ဆက္သာ လုပ္ရင္ ေသသြားမလား?" ေအာက္ေမ့ရတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ "သီတေတေဇာ"နဲ "့ဥဏွေတေဇာ" မဖလွယ္ေတာ့မွ က်န္တဲ့ ဓာတ္ေတြက ျပိဳကြဲသြားေတာ့၊ "တြန္းတာနဲ ့ကန္တာ မေလွ်ာ့ဘူး"ဆိုရင္ ဘာျဖစ္သြားမလဲ ၊ ေတာင့္တင္းျပီး ျပတ္ထြက္မသြားဘူးလား။ ေသခါနီးေတာ့- -"တြန္း"တာကလည္း ဆက္"တြန္း"ေတာ့မယ္၊ -"ကန္"တာကလည္း ဆက္"ကန္"ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ေဟာဒီခႏၶာကို္ယ္ၾကီးကို အ၀တ္ေရညွစ္ သလို လိန္ညွစ္ေနသလိုပဲ ၊ -"တြန္း"တဲ့ "၀ါေယာ"ကလည္း ဆက္တြန္းေနသလို "ကန္"တဲ့ "၀ါေယာ"ကလည္း ဆက္ကန္ေနေတာ့မယ္ဆိုရင္ "လိန္ညွစ္"မလာဘူးလား။ ေသတဲ့သူ သြားစမ္းရင္ ေတာင့္ေတာင့္ၾကီး ျဖစ္မေနဘူးလား။ အဲဒါ အညွစ္ခံထားရတာ။ အဲဒီလို လိန္ညွစ္မတက္ ျပတ္ထြက္မတတ္ ခံစားရသလို၊ အဲဒိလိုညွစ္ေတာ့ အထဲထဲမွာရွိတဲ့ "ေရ"ေတြက ထြက္မလာဘူးလား။ ခႏၶာကိုယ္က ထြက္တဲ့ "ေခြ်း"ဟာ ခင္ဗ်ားတို ့ၾကည့္ေတာ့ "ဇီးကင္း"ေလာက္ ရွိတယ္၊ ဟိုမွာေတာ့ မခ်ိမဆန္ ့ခံစားေနရတယ္။ "ေခြ်းတစ္ေပါက္"ထြက္လာတာဟာ "သံေခ်ာင္းတုံးတုံးၾကီး"နဲ႔ ့"အသား"ေတြၾကားထဲက ျဖတ္ထြက္လာသလို ခံစားရတယ္။ "ေခြ်းေပါက္တစ္ေပါက္"-အျပင္ေရာက္လာဖို ့ဟာ အသား ေတြကို အမွ်င္,အမွ်င္ ျဖတ္ထြက္လာရတယ္။ အဲလိုထြက္လာေတာ့မခံႏိုင္ဘူး။ တစ္ဖက္ကလည္း လိန္ညွစ္ေနတယ္၊ တစ္ဖက္ ကလည္း "ႏွလံုး"ကို ေသြးပြက္ပြက္ဆူေအာင္ "ပူ"ေနတယ္။ "အရုိး"ေတြက "ကြဲ"မတတ္လည္း ျဖစ္ေနတယ္၊ အသား ထဲက "ဆူး"နဲ ့ထိုးသလိုလည္း "ေခြ်း"ေတြ ထြက္ေနတယ္။ "ေခြ်း"က - -တစ္ေပါက္တည္းလား၊ -ျပည့္ႏွက္ေနလား၊ "ခႏၶာကိုယ္တစ္ကိုယ္လံုး" "သံေခ်ာင္း"ေတြနဲ ့ ထိုးေနသလိုပဲ။ အဲဒီက "ေခြ်းေပါက္တစ္ေပါက္"က- "စီးလာတယ္"ဆိုတာက "အသား"ကို"တုတ္နဲ ့တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျခစ္ခ်ေနသလို"ခံစားရတယ္။ သေဘာေပါက္ျပီလား။ အဲဒီ"ေသေဘး"နဲ ့ၾကံဳလာရင္ "ခ်မ္းသာ"ဖို ့လိုပါသည္။ -သူေ႒းၾကီး မျဖစ္ရင္ ေနပါေစ ၊ -အေသတတ္ဖို ့လိုပါသည္။ -အာဏာရွိၾကီး နာမည္ေက်ာ္ၾကီး မျဖစ္ရင္ေနပါေစ ၊ -အေသတတ္ဖို ့လိုပါသည္။ "တရားစခန္း"မွာ ဘာလာယူတာလဲ၊ "အေသတတ္မယ့္ ပညာ"လာယူတာ။ "ေသတယ္"ဆိုတာ- ေဟာဒီ"ရုပ္ၾကီး"ျပင္းထန္စြာ ႏွိပ္စက္တာ။ ျပင္းထန္စြာ "ႏွိပ္စက္"တဲ့အခါမွာ ေဆာက္တည္ရာ မရေအာင္ ျဖစ္ေနတဲ့ "စိတ္ကေလး"က "ခ်ဳပ္ျငိမ္း"ၿပီးေတာ့ "ခ်မ္းသာစြာ ေသႏိုင္ဖို ့- "တရား"လိုတယ္။ "ေအာင္လံဆရာေတာ္ၾကီး အရွင္စႏၵိမာ" ━━━━━━━ မွီခိုရာ က်မ္းကိုး- ━━━━━━━ ("ေအာင္လံဆရာေတာ္ၾကီး အရွင္စႏၵိမာ"၏ "နိဒါန္းတရား"-တရားေတာ္မွ ) ေရးသား ၿပီးစီး ။ ။ ၁၃၇၉ ခုနွစ္၊ သီတင္းက်ြတ္ လျပည့္ေက်ာ္(၃)ရက္ ေန႔ (၈-၁၀-၂၀၁၇)ရက္ေန႔၊တနဂၤေႏြေန႔- (ညေန-၆း ၄၂) ခ်မ္းသာၾကပါေစ၊ ေအးၿငိမ္းၾကပါေစ၊ သံသရာ ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ၾကပါေစ။ ဘ၀တု သဗၺမဂၤလံ သင့္ ကလ်ာဏ မိတၱ ကိုညီညီတင္ (ဥာဏ္လင္းၿမိဳ႕)

via အလင္းေရာင္ ဓမၼ https://ift.tt/2KmWVZt

"ခ်မ္းသာစြာ ေသ ႏိုင္ဖို ့ တရား လိုတယ္" 🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏 . "ေသတယ္"ဆိုတာ အခု"အေကာင္းၾကီး"ျမင္ေနလို႔ ့အေကာင္း မတြက္နဲ ့။ အေကာင္းၾကီးနဲ ့တြက္ရင္ေတာ့ မွား လိမ့္မယ္။ "ေသခါနီး ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္"ကို -ယပ္ေတာင္သြားမခတ္နဲ ့၊ ဓားနဲ ့ခြဲသလိုပဲ ။ -စကားသြားမေျပာနဲ ့နား ကို စူး နဲ ့ထိုးသလိုပဲ။ ဒါ ဦးဇင္း မွတ္တမ္း ေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ေသခါနီး အခါက်ေတာ့ "ေသတဲ့ပုဂၢိဳလ္"- "ဘယ္လိုခံစားရသလဲ?"ဆိုရင္- "ေသတယ္"ဆိုတာ- -"သီတေတေဇာ၊ ဥဏွေတေဇာ" အျပန္အလွန္ "မဖလွယ္ေတာ့တာ"ကို ေခၚတာ။ ဘယ္ေရာဂါနဲ ့ဘယ္လိုပဲေသေသ- "ဓာတ္ေလးပါး" ျပိဳကြဲမွ ေသလို ့ရတယ္။ "ဓာတ္ေလးပါး ျပိဳကြဲ"ဖို ့က "အပူအေအး မဖလွယ္ေတာ့တာ"ကို ဆိုလိုတာ။ ခုထြန္းထားတဲ့ "မီး"ဟာ -ပူတလွည့္ , ေအးတလွည့္ ၊ -တစ္ၾကိမ္ပူျပီးရင္ , တစ္ၾကိမ္ေအးတာ၊ ေတာက္ေလွ်ာက္သာ ပူသြားရင္ ေလာင္သြားမွာေပါ့။ -ပူတလွည့္, ေအးတလွည့္ ပတ္ေနတာ။ ခင္ဗ်ားတို ့, က်ဳပ္တို ့ -ရုပ္ေတြလည္း ပူတလွည့္ , ေအးတလွည့္ မရွိဘူးလား။ -ပူတလွည့္ , ေအးတလွည့္ ၊ -တင္းတလွည့္ , ေတာင့္တလွည့္၊ -ထံုတလွည့္ , က်င္တလွည့္၊ -တြန္းတလွည့္ , ကန္တလွည့္ ၊ -ယိုတလွည့္ , ဖြဲ ့တလွည့္၊ အဲလို အျပန္အလွန္ျဖစ္ေနမွ "ဓာတ္ေလးပါး မွ်တတယ္"ေခၚတယ္။ အဲဒီ "ဓာတ္ေလးပါး"မွာ- "ဓာတ္သံုးပါး"ကို ဦးေဆာင္တာက "ေတေဇာဓာတ္"က ဦးေဆာင္ တယ္။ "ေသခါနီးလူ" သြားၾကည့္ရင္ ဘာေတြ ့လဲ၊ "ေသြး"သြားစမ္းၾကည့္ရင္ "ဒီပုဂၢိဳလ္ ေသြးဆုတ္ျပီ "ဆိုရင္ ေသျပီေပါ့။ "ေသြး"ဆိုတာက-"ေတေဇာဓာတ္၊, အပူဓာတ္"လို ့ေခၚတယ္၊ ေသြးမေလွ်ာက္တဲ့ ေနရာ ေအးတာပဲ။ အဲေတာ့ "ေသျပီဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္"ဟာ -ပူျပီးရင္ ေအး၊ -ေအးျပီးရင္ မပူေတာ့ဘဲနဲ ့ "အပူဓာတ္"ျဖစ္တဲ့ "ေသြး"ေတြဟာ "ခႏၶာကိုယ္"ရဲ႕"ေျခဖ်ား ,လက္ဖ်ား ,ေခါင္းဖ်ား"ကေနတျဖည္းျဖည္း နဲ ့"ဗဟိုခ်က္ ႏွလံုး"ကို လာ"စုခဲ" ပါတယ္။ "အပူခဲ"တာ။ တခ်ိဳ ဳ ႕မေသခင္ "အေရျပား" ေတြ ေလာင္မေနဘူးလား?။ မေသေသးဘူး၊ ေလာင္ေနတာ။ အျပင္က"မီး"နဲ ့"ခႏၶာ"က"မီး"နဲ ့အတူတူပဲ။ အခု"ေယာဂီ"တို ့က အပူ,အေအးဖလွယ္မွ်တေနလို ့။ တခ်ိဳ ဳ ႕ "အပူခ်ိန္ (၁၀၄)"ေလာက္ဆို ကေယာင္ကတမ္း "ငန္း"ဖမ္းမလာဘူးလား။ အဲဒါ "အပူ"၊ မေသေသးဘူး။ အဲေလာက္ အဟုန္ရွိတဲ့"အပူ"ေတြဟာ -ေခါင္းဖ်ား ေျခဖ်ား လက္ဖ်ားကေန စုလာျပီးေတာ့ "ႏွလံုးအိမ္"ေရာက္ေရာ။ "ႏွလံုးအိမ္"ကို "အပူ"ေတြ "စုခဲ"ေတာ့ "ႏွလံုး"က ဘာျဖစ္သြားလဲ၊ ကြ်တ္ကြ်တ္ဆူေအာင္ "ေလာင္ျမိဳက္"ေတာ့တာေပါ့။ "ေရေႏြးအိုး"ကို မီးမ်ားမ်ားထိုးသလို ဆူပြက္ မလာဘူးလား။ "ေသခါနီးျပီ"ဆိုတဲ့သူဟာ "ဓာတ္ေလးပါး" ျပိဳကြဲဖို ့ရာ "အပူေတေဇာ"က "ႏွလံုးအိမ္"ကို စုေတာ့ "မီး"ေတြ "ခဲ"လာတယ္။ ကဲ- ခင္ဗ်ားတို ့"စိတ္ကေလး"- "ေရေႏြးအိုး တည္သလိုအထိုးခံရျပီ"ဆိုရင္ ဘယ္ႏွယ့္ေနမလဲ။ ခ်မ္းသာပါ့မလား?။ အဲဒါက "ဥဏွတေဇာ"။ "ႏွလံုးအိမ္"ထဲကို "မီးခဲ"နဲ ့ထိုးသလို ခံရပါျပီ။ ေပါ့ေပါ့ေလွ်ာ့ေလွ်ာ့နဲ ့ေတာ့ မတြက္ၾကနဲ ့။ အေကာင္း ဘက္နဲ ့မတြက္ၾကနဲ႔။ ေသခါနီးေတာ့ "အား"ရွိေသးလား။ "အာဟာရ"ေတြ ျပတ္ျပီ။ ခင္ဗ်ားတို ့"ထမင္း မစား"ဘဲ "ႏွစ္ရက္"ေနၾကည့္စမ္း။ "အာဟာရ"အကုန္ျပတ္ေတာ့ "အားအင္ေတြ အကုန္ ကုန္ခမ္းေနတဲ့ ေရာဂါ"၊ အားအင္ေတြျပတ္ေတာက္ေနေတာ့ ေတာ္လွန္ႏိုင္ေသးလား။ -"ေရ"လည္း မေသာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ -"ထမင္း"လည္း မစားႏိုင္ေတာ့ အားအင္ေတြ ကုန္ခမ္း။ "ရက္စက္တဲ့ ေရာဂါ"ကလည္း ျပင္းထန္တဲ့အခ်ိန္၊ အဲဒီလို တြက္ရမွာ။ ဒီလို အေကာင္းၾကီးေတြ ရွိမယ္မ်ား မတြက္နဲ ့။ အဲေတာ့မွ "အပူႏႈတ္"လိုက္ေတာ့ "အေအးက်န္တယ္"တဲ့။ "ပူတာ"နဲ ့"ေအးတာ"-ဘယ္ဟာက ျပင္းထန္လဲ။ "ပူတာက ျပင္းထန္တယ္"ဆိုရင္ "ေရခဲတုိက္"ထဲ သြားေနၾကည့္ပါလား။ "ေအး တာေရာ ခ်မ္းသာရဲ႕လား"။ "ဒီေဆာင္းတြင္း ေအးလိုက္တာကြာ, အရုိးကြဲမတက္ဘဲ"-လို ့မေျပာဘူးလား။ ေအး မွတ္ထား၊ "ေသခါနီး အရုိးကြဲ"တာပဲ။ "ဥဏွေတေဇာ အပူ"က "ႏွလံုးအိမ္"စုျပီးေတာ့ အျပင္မွာ-"သီတေတေဇာ" "အေအးဓာတ္" မက်န္ဘူးလား။ "အရုိး"ေတြကို "ပလာယာ"နဲ ့ညွပ္နဲ ့"တူ"ေပၚတင္ျပီး တစ္ေခ်ာင္းခ်င္း ခြဲေနသလို။ ဦးဇင္း က ခံစားျပီး ေျပာတာ။ ဒီစိတ္ရဲ႕ ပါ၀ါ "အပူ,အေအး"ကို ဒီစိတ္နဲ ့ေျပာင္းလြဲၾကည့္တာ။ ေျပာင္းလဲၾကည့္တဲ့အခါက်ေတာ့ စိတ္ရဲ႕ပါ၀ါ ဇီးရုိးထိ ကိုယ့္ဘာသာ ခ်ၾကည့္တဲ့အခါက်ေတာ့ ခ်က္ခ်င္း "ရွိန္း"ဆို တစ္ခါတည္း "အပူဓာတ္"ေတြ "ႏွလံုးအိမ္"မွာစုျပီးေတာ့ "အျပင္မွာ ေအး"တာ။ ဘယ္ေလာက္ထိလဲဆိုရင္- ဆက္ျပီးေတာ့ ခ်ရင္ ေသမ်ား ေသေတာ့မယ္။ "အရုိး"ေတြက "ခြပ္ကနဲ, ခြပ္ကနဲ, ကြ်တ္ကနဲ" အဲလို ခံစားေနရတယ္။ ဒါ ကုိယ့္ဘာသာကိုယ္ "စိတ္"နဲ ့ "တရား"နဲ ့လုပ္ၾကည့္တာ။ "သီတေတေဇာ အေအးဓာတ္"ရဲ႕သေဘာက လည္း "အရုိး"ေတြ အက္ကြဲမတတ္ ခံစားရတယ္။ ဒီ"ႏွလံုးအိမ္"မွာလည္း "အပူဓာတ္"က တ၀ုန္း၀ုန္းဆူေအာင္ ခံစားရတယ္။ တစ္ခါ "နား"ထဲကပါ "တ၀ူး၀ူး"နဲ ့ၾကားေနရတယ္။ "ႏွလံုးေသြး"ေတြ ဆူပြက္တာ။ "ဆက္သာ လုပ္ရင္ ေသသြားမလား?" ေအာက္ေမ့ရတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ "သီတေတေဇာ"နဲ "့ဥဏွေတေဇာ" မဖလွယ္ေတာ့မွ က်န္တဲ့ ဓာတ္ေတြက ျပိဳကြဲသြားေတာ့၊ "တြန္းတာနဲ ့ကန္တာ မေလွ်ာ့ဘူး"ဆိုရင္ ဘာျဖစ္သြားမလဲ ၊ ေတာင့္တင္းျပီး ျပတ္ထြက္မသြားဘူးလား။ ေသခါနီးေတာ့- -"တြန္း"တာကလည္း ဆက္"တြန္း"ေတာ့မယ္၊ -"ကန္"တာကလည္း ဆက္"ကန္"ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ေဟာဒီခႏၶာကို္ယ္ၾကီးကို အ၀တ္ေရညွစ္ သလို လိန္ညွစ္ေနသလိုပဲ ၊ -"တြန္း"တဲ့ "၀ါေယာ"ကလည္း ဆက္တြန္းေနသလို "ကန္"တဲ့ "၀ါေယာ"ကလည္း ဆက္ကန္ေနေတာ့မယ္ဆိုရင္ "လိန္ညွစ္"မလာဘူးလား။ ေသတဲ့သူ သြားစမ္းရင္ ေတာင့္ေတာင့္ၾကီး ျဖစ္မေနဘူးလား။ အဲဒါ အညွစ္ခံထားရတာ။ အဲဒီလို လိန္ညွစ္မတက္ ျပတ္ထြက္မတတ္ ခံစားရသလို၊ အဲဒိလိုညွစ္ေတာ့ အထဲထဲမွာရွိတဲ့ "ေရ"ေတြက ထြက္မလာဘူးလား။ ခႏၶာကိုယ္က ထြက္တဲ့ "ေခြ်း"ဟာ ခင္ဗ်ားတို ့ၾကည့္ေတာ့ "ဇီးကင္း"ေလာက္ ရွိတယ္၊ ဟိုမွာေတာ့ မခ်ိမဆန္ ့ခံစားေနရတယ္။ "ေခြ်းတစ္ေပါက္"ထြက္လာတာဟာ "သံေခ်ာင္းတုံးတုံးၾကီး"နဲ႔ ့"အသား"ေတြၾကားထဲက ျဖတ္ထြက္လာသလို ခံစားရတယ္။ "ေခြ်းေပါက္တစ္ေပါက္"-အျပင္ေရာက္လာဖို ့ဟာ အသား ေတြကို အမွ်င္,အမွ်င္ ျဖတ္ထြက္လာရတယ္။ အဲလိုထြက္လာေတာ့မခံႏိုင္ဘူး။ တစ္ဖက္ကလည္း လိန္ညွစ္ေနတယ္၊ တစ္ဖက္ ကလည္း "ႏွလံုး"ကို ေသြးပြက္ပြက္ဆူေအာင္ "ပူ"ေနတယ္။ "အရုိး"ေတြက "ကြဲ"မတတ္လည္း ျဖစ္ေနတယ္၊ အသား ထဲက "ဆူး"နဲ ့ထိုးသလိုလည္း "ေခြ်း"ေတြ ထြက္ေနတယ္။ "ေခြ်း"က - -တစ္ေပါက္တည္းလား၊ -ျပည့္ႏွက္ေနလား၊ "ခႏၶာကိုယ္တစ္ကိုယ္လံုး" "သံေခ်ာင္း"ေတြနဲ ့ ထိုးေနသလိုပဲ။ အဲဒီက "ေခြ်းေပါက္တစ္ေပါက္"က- "စီးလာတယ္"ဆိုတာက "အသား"ကို"တုတ္နဲ ့တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျခစ္ခ်ေနသလို"ခံစားရတယ္။ သေဘာေပါက္ျပီလား။ အဲဒီ"ေသေဘး"နဲ ့ၾကံဳလာရင္ "ခ်မ္းသာ"ဖို ့လိုပါသည္။ -သူေ႒းၾကီး မျဖစ္ရင္ ေနပါေစ ၊ -အေသတတ္ဖို ့လိုပါသည္။ -အာဏာရွိၾကီး နာမည္ေက်ာ္ၾကီး မျဖစ္ရင္ေနပါေစ ၊ -အေသတတ္ဖို ့လိုပါသည္။ "တရားစခန္း"မွာ ဘာလာယူတာလဲ၊ "အေသတတ္မယ့္ ပညာ"လာယူတာ။ "ေသတယ္"ဆိုတာ- ေဟာဒီ"ရုပ္ၾကီး"ျပင္းထန္စြာ ႏွိပ္စက္တာ။ ျပင္းထန္စြာ "ႏွိပ္စက္"တဲ့အခါမွာ ေဆာက္တည္ရာ မရေအာင္ ျဖစ္ေနတဲ့ "စိတ္ကေလး"က "ခ်ဳပ္ျငိမ္း"ၿပီးေတာ့ "ခ်မ္းသာစြာ ေသႏိုင္ဖို ့- "တရား"လိုတယ္။ "ေအာင္လံဆရာေတာ္ၾကီး အရွင္စႏၵိမာ" ━━━━━━━ မွီခိုရာ က်မ္းကိုး- ━━━━━━━ ("ေအာင္လံဆရာေတာ္ၾကီး အရွင္စႏၵိမာ"၏ "နိဒါန္းတရား"-တရားေတာ္မွ ) ေရးသား ၿပီးစီး ။ ။ ၁၃၇၉ ခုနွစ္၊ သီတင္းက်ြတ္ လျပည့္ေက်ာ္(၃)ရက္ ေန႔ (၈-၁၀-၂၀၁၇)ရက္ေန႔၊တနဂၤေႏြေန႔- (ညေန-၆း ၄၂) ခ်မ္းသာၾကပါေစ၊ ေအးၿငိမ္းၾကပါေစ၊ သံသရာ ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ၾကပါေစ။ ဘ၀တု သဗၺမဂၤလံ သင့္ ကလ်ာဏ မိတၱ ကိုညီညီတင္ (ဥာဏ္လင္းၿမိဳ႕)

via အလင္းေရာင္ ဓမၼ https://ift.tt/2KmWVZt

ဆင္းရဲကို အဆုံးသတ္ဖို႕ တရားအားထုတ္ၾကပါစို႔ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ >> ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ျမတ္စြာဘုရားသာသနာနဲ႔ ႀကံဳရတာ ဆင္းရဲက အၿပီးတိုင္ လြတ္ႏိုင္တဲ႔ အခြင့္အေရးေတြ ရွိပါတယ္။ အခုကုသိုလ္ကံ အက်ဳိးေပးလို႔ လူလာျဖစ္တဲဲ႔အတြက္ ကုသိုလ္ျပဳခြင့္ေတြ ရေနပါၿပီ။ ဒီကုသိုလ္ကံကေန လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားရဦးမွာပါ။ ကံကုသိုလ္ကေန ဥာဏ္ကုသိုလ္ျဖစ္ဖို႔ အဲဒီလိုျဖစ္ဖို႔ဆိုတာ ေဝဒနာပစၥယာ တဏွာကေတာ့ ေကာင္းတဲ႔ကံေတြ ျဖစ္ႏိုင္သလို မေကာင္းတဲ႔ကံေတြလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ အခုေဝဒနာေၾကာင့္ ဥာဏ္ျဖစ္ဖို႔ လိုတယ္။ ေဝဒနာကေန ကံကိုမသြားပဲ ဥာဏ္ကိုသြားဖ္ုိ႔ သတိကို ႀကိဳးစားအားထုတ္ရပါမယ္။ >> တရားထိုင္တဲ႔အခါ နာက်င္တဲ႔ ေဝဒနာကို အေမးမ်ားပါတယ္။ ဘုရားရွင္က သကၠပဥၥသုတ္မွာ သိၾကားမင္းကို ေဟာပါတယ္။ ဒုကၡေဝဒနာကို အာရုံျပဳလို႔ ကုသိုလ္ျဖစ္ရင္ နွလုံးသြင္း အကုသိုလ္ျဖစ္ရင္ နွလုံးမသြင္းနဲ႔ေပါ့။ သုခေဝဒနာကို အာရံုျပဳလ္ုိ႔ ကုသိုလ္ျဖစ္ရင္ နွလုံးသြင္း အကုသိုလ္ျဖစ္ရင္ နွလုံးမသြင္းပါနဲ႔လို႔ ေဟာၾကားထားပါတယ္။ အဓိကဆိုျခင္တာေတာ့ ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ဆိုတာ ကိုယ္က သတိရွိမွ သိႏိုင္လို႔ သတိရွိဖို႔သာ လိုရင္းပါပဲ။ >> ဒါေၾကာင့္ နာရင္ေျပာင္းရမွာလားဆိုတာ မိမိရဲ႕ႏွလုံးသြင္းေပၚ မွာ မူတည္ၿပီး သတိ ဝီရိယ သမာဓိ ပညာေတြ ကုသိုလ္တရားေတြ ျဖစ္မယ္ဆိုရင္ နွလုံးသြင္းပါ။ ေဒါသေတြ ေသာကေတြ ဥဒၵစၥေတြ ကုကၠဳစၥ စတဲ႔ အကုသိုလ္တရားေတြ ျဖစ္လာၿပီဆိုရင္ေတာ့ နွလုံးမသြင္းနဲ႔ေတာ့ေပါ့။ ေျပာင္းမွပဲ ျဖစ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ေျပာင္းလိုက္ပါ။ >> တရားအားထုတ္ဆိုတာ ေရွ႕စိတ္မွာျဖစ္ေပၚတဲ႔ ေဝဒနာကို ေနာက္စိတ္က အမွန္အတိုင္း သတိျပဳေနဖို႔ပါပဲ။ အနာခံႏိုင္ေအာင္ က်င့္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သတိပ႒ာန္ျဖစ္ေအာင္ က်င့္ရတာပါ။ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ဆိုတာ အေၾကာင္းကိုစြဲ၍ အက်ဳိးျဖစ္တာပါ။ အေၾကာင္းမရွိပဲနဲ႔ ဘယ္အက်ဳိးမွ ျဖစ္လို႔မရပါဘူး သတိျဖစ္ဖို႔ရာ ေရွ႕စိတ္မွာ ေဝဒနာ ေပၚ ရပါတယ္။ ေရွ႕စိတ္က ေဝဒနာ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ေပမယ့္လည္း ေနာက္စိတ္မွာ သတိျဖစ္ေပၚ ဖို႔ အေၾကာင္းတရားအေနနဲ႔ ေက်းဇူးျပဳသြားပါတယ္ ေနာက္စိတ္မွာ သတိျဖစ္လိုက္တာနဲ႔ တဏွာျဖစ္ခြင့္ မရေတာ့ပါဘူး။ သတိေၾကာင့္ ေဝဒနာရဲ႕ ျဖစ္ေပၚ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္မႈ မၿမဲမႈ ကိုယ့္အလိုအတိုင္း မျဖစ္မႈ ျဖစ္တ္ိုင္းခ်ဳပ္ေပ်ာက္ေနတဲ႔ ဆင္းရဲမႈကို အမွန္အတိုင္း သိျမင္နားလည္ရင္ အဝိဇၨာကို ပယ္ႏိုင္ပါတယ္။ ေရွ႕စိတ္ကို အမွန္အတိုင္းသိေတာ့ အဝိဇၨာ ပယ္ပါတယ္။ ေနာက္စိတ္မွာ သတိရွိေတာ့ တဏွာလည္း ျဖစ္ခြင့္မရလို႔ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ ရပ္ပါတယ္။ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ရပ္ရင္ နိဗၺာန္ေရာက္တာပါပဲ။ တဒဂၤရပ္လည္း တဒဂၤနိဗၺာန္ ရပါတယ္။ >> တစ္ခ်ဳိ႕က တရားဆိုတာ ထ္ိုင္မွပဲရမွာလားလို႔ ေမးတတ္ၾကပါတယ္။ အမွန္က ထိုင္တယ္ ထတယ္ဆိုတာ ပုံသဏၭန္ပဲ ရပါတယ္။ ပုံသဏၭန္ဆိုတာ ပညတ္ပါ။ ရုပ္တရားမွာ ထိုင္တယ္ ထတယ္ မရွိပါဘူး။ ေဖာက္ျပန္တာပဲ ရွိပါတယ္။ ထိုင္တာကေန ထရပ္လည္း ရုပ္တရားေတြရဲ႕ ထင္ရွားတဲ႔ ေဖာက္ျပန္ေျပာင္းလဲမႈကိုပဲ သတိနဲ႔ ႏွလုံးသြင္းရံုပါပဲ။ ထိုင္တာ ထတာေတြနဲ႔ စိတ္ထဲမွာ ရႈပ္ေနေသးရင္ေတာ့ ပရမတ္သေဘာကို ေသခ်ာ မျမင္ႏိုင္ေသးလို႔ပါ။ တရားစတင္ အားထုတ္သူေတြမွာေတာ့ သမာဓိ ျဖစ္ဖို႔ရာအတြက္ အာရံုတစ္ခုေပၚမွာ စိတ္တည္ၿငိမ္ေအာင္ တဆက္တစပ္တည္း ဝီရိယစိုက္ႏိုင္ဖို႔ ထိုင္ၿပီး အားထုတ္သင့္ပါတယ္။ ေဒါက္တာ စိုးလြင္ ေရးသားသည္။ #PhyoeMayOo

via အလင္းေရာင္ ဓမၼ https://ift.tt/2KmNsRJ

ဆင္းရဲကို အဆုံးသတ္ဖို႕ တရားအားထုတ္ၾကပါစို႔ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ >> ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ျမတ္စြာဘုရားသာသနာနဲ႔ ႀကံဳရတာ ဆင္းရဲက အၿပီးတိုင္ လြတ္ႏိုင္တဲ႔ အခြင့္အေရးေတြ ရွိပါတယ္။ အခုကုသိုလ္ကံ အက်ဳိးေပးလို႔ လူလာျဖစ္တဲဲ႔အတြက္ ကုသိုလ္ျပဳခြင့္ေတြ ရေနပါၿပီ။ ဒီကုသိုလ္ကံကေန လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားရဦးမွာပါ။ ကံကုသိုလ္ကေန ဥာဏ္ကုသိုလ္ျဖစ္ဖို႔ အဲဒီလိုျဖစ္ဖို႔ဆိုတာ ေဝဒနာပစၥယာ တဏွာကေတာ့ ေကာင္းတဲ႔ကံေတြ ျဖစ္ႏိုင္သလို မေကာင္းတဲ႔ကံေတြလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ အခုေဝဒနာေၾကာင့္ ဥာဏ္ျဖစ္ဖို႔ လိုတယ္။ ေဝဒနာကေန ကံကိုမသြားပဲ ဥာဏ္ကိုသြားဖ္ုိ႔ သတိကို ႀကိဳးစားအားထုတ္ရပါမယ္။ >> တရားထိုင္တဲ႔အခါ နာက်င္တဲ႔ ေဝဒနာကို အေမးမ်ားပါတယ္။ ဘုရားရွင္က သကၠပဥၥသုတ္မွာ သိၾကားမင္းကို ေဟာပါတယ္။ ဒုကၡေဝဒနာကို အာရုံျပဳလို႔ ကုသိုလ္ျဖစ္ရင္ နွလုံးသြင္း အကုသိုလ္ျဖစ္ရင္ နွလုံးမသြင္းနဲ႔ေပါ့။ သုခေဝဒနာကို အာရံုျပဳလ္ုိ႔ ကုသိုလ္ျဖစ္ရင္ နွလုံးသြင္း အကုသိုလ္ျဖစ္ရင္ နွလုံးမသြင္းပါနဲ႔လို႔ ေဟာၾကားထားပါတယ္။ အဓိကဆိုျခင္တာေတာ့ ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ဆိုတာ ကိုယ္က သတိရွိမွ သိႏိုင္လို႔ သတိရွိဖို႔သာ လိုရင္းပါပဲ။ >> ဒါေၾကာင့္ နာရင္ေျပာင္းရမွာလားဆိုတာ မိမိရဲ႕ႏွလုံးသြင္းေပၚ မွာ မူတည္ၿပီး သတိ ဝီရိယ သမာဓိ ပညာေတြ ကုသိုလ္တရားေတြ ျဖစ္မယ္ဆိုရင္ နွလုံးသြင္းပါ။ ေဒါသေတြ ေသာကေတြ ဥဒၵစၥေတြ ကုကၠဳစၥ စတဲ႔ အကုသိုလ္တရားေတြ ျဖစ္လာၿပီဆိုရင္ေတာ့ နွလုံးမသြင္းနဲ႔ေတာ့ေပါ့။ ေျပာင္းမွပဲ ျဖစ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ေျပာင္းလိုက္ပါ။ >> တရားအားထုတ္ဆိုတာ ေရွ႕စိတ္မွာျဖစ္ေပၚတဲ႔ ေဝဒနာကို ေနာက္စိတ္က အမွန္အတိုင္း သတိျပဳေနဖို႔ပါပဲ။ အနာခံႏိုင္ေအာင္ က်င့္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သတိပ႒ာန္ျဖစ္ေအာင္ က်င့္ရတာပါ။ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ဆိုတာ အေၾကာင္းကိုစြဲ၍ အက်ဳိးျဖစ္တာပါ။ အေၾကာင္းမရွိပဲနဲ႔ ဘယ္အက်ဳိးမွ ျဖစ္လို႔မရပါဘူး သတိျဖစ္ဖို႔ရာ ေရွ႕စိတ္မွာ ေဝဒနာ ေပၚ ရပါတယ္။ ေရွ႕စိတ္က ေဝဒနာ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ေပမယ့္လည္း ေနာက္စိတ္မွာ သတိျဖစ္ေပၚ ဖို႔ အေၾကာင္းတရားအေနနဲ႔ ေက်းဇူးျပဳသြားပါတယ္ ေနာက္စိတ္မွာ သတိျဖစ္လိုက္တာနဲ႔ တဏွာျဖစ္ခြင့္ မရေတာ့ပါဘူး။ သတိေၾကာင့္ ေဝဒနာရဲ႕ ျဖစ္ေပၚ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္မႈ မၿမဲမႈ ကိုယ့္အလိုအတိုင္း မျဖစ္မႈ ျဖစ္တ္ိုင္းခ်ဳပ္ေပ်ာက္ေနတဲ႔ ဆင္းရဲမႈကို အမွန္အတိုင္း သိျမင္နားလည္ရင္ အဝိဇၨာကို ပယ္ႏိုင္ပါတယ္။ ေရွ႕စိတ္ကို အမွန္အတိုင္းသိေတာ့ အဝိဇၨာ ပယ္ပါတယ္။ ေနာက္စိတ္မွာ သတိရွိေတာ့ တဏွာလည္း ျဖစ္ခြင့္မရလို႔ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ ရပ္ပါတယ္။ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ရပ္ရင္ နိဗၺာန္ေရာက္တာပါပဲ။ တဒဂၤရပ္လည္း တဒဂၤနိဗၺာန္ ရပါတယ္။ >> တစ္ခ်ဳိ႕က တရားဆိုတာ ထ္ိုင္မွပဲရမွာလားလို႔ ေမးတတ္ၾကပါတယ္။ အမွန္က ထိုင္တယ္ ထတယ္ဆိုတာ ပုံသဏၭန္ပဲ ရပါတယ္။ ပုံသဏၭန္ဆိုတာ ပညတ္ပါ။ ရုပ္တရားမွာ ထိုင္တယ္ ထတယ္ မရွိပါဘူး။ ေဖာက္ျပန္တာပဲ ရွိပါတယ္။ ထိုင္တာကေန ထရပ္လည္း ရုပ္တရားေတြရဲ႕ ထင္ရွားတဲ႔ ေဖာက္ျပန္ေျပာင္းလဲမႈကိုပဲ သတိနဲ႔ ႏွလုံးသြင္းရံုပါပဲ။ ထိုင္တာ ထတာေတြနဲ႔ စိတ္ထဲမွာ ရႈပ္ေနေသးရင္ေတာ့ ပရမတ္သေဘာကို ေသခ်ာ မျမင္ႏိုင္ေသးလို႔ပါ။ တရားစတင္ အားထုတ္သူေတြမွာေတာ့ သမာဓိ ျဖစ္ဖို႔ရာအတြက္ အာရံုတစ္ခုေပၚမွာ စိတ္တည္ၿငိမ္ေအာင္ တဆက္တစပ္တည္း ဝီရိယစိုက္ႏိုင္ဖို႔ ထိုင္ၿပီး အားထုတ္သင့္ပါတယ္။ ေဒါက္တာ စိုးလြင္ ေရးသားသည္။ #PhyoeMayOo

via အလင္းေရာင္ ဓမၼ https://ift.tt/2KmNsRJ

နိဗၺာန္ရဖို႔ကံပါေပမယ့္ တရားမနာပဲထြက္ခြာသြားလို႔"မဂ္ဖိုလ္ႏွင့္လြဲခ့ဲသူ" 🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏 ဗုဒၶဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္တြင္ ဆင္ထိန္း၏သား "ေပႆ"သည္တစ္ရက္တြင္ ဘုရားရွင္ထံေရာက္ လာ၏။သူသည္ ထူးျခားေသာ အေတြးအေခၚတစ္ခုကို ဤသို႔ေလ်ွာက္ထား၏။ "အရွင္ျမတ္ဘုရား မ်ားေသာအားျဖင့္ လူတို႔သည္ ေကာက္က်စ္၍ ,တိရစၧာန္တို႔သည္ရိုးေျဖာင့္ၾကပါသည္" "မွန္ေပသည္ ေပႆ" ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ေပႆ၏ အသိဥာဏ္ပါရမီသည္ ရင့္က်က္ျခင္းသို႔ ေရာက္ျပီျဖစ္၍ သစၥာေလးပါးႏွင့္ စပ္ေသာတရားကို နာၾကားလ်ွင္ မဂ္ဖိုလ္ရေတာ့မည္ျဖစ္ ၏။ယင္းအခ်က္ကို သိ၍ ဘုရားရွင္က ပုဂၢိဳလ္ေလးမ်ိဳး အေၾကာင္းအား ယခုလိုေမးျမန္းေတာ္မူ၏။ "ဒကာ ေပႆ ပုဂၢိဳလ္ေလးမ်ိဳးရွိသည္"ယင္းတို႔ကား ၁။ မိမိကို ပူပန္ေစတတ္သူ ၂။ သူတစ္ပါးကို ပူပန္ေစတတ္သူ ၃။ မိမိ သူတစ္ပါး ႏွစ္ဦးလုံး ပူပန္ေစတတ္သူ ၄။ မိမိ သူတစ္ပါး ႏွစ္ဦးလုံး မပူပန္ေစတတ္သူ ထိုေလးမ်ိဳးတြင္ သင္သည္ မည္သည့္ပုဂၢိဳလ္ကို ႏွစ္သက္သနည္း" "မိမိ သူတစ္ပါးႏွစ္ဦးလုံးကို မပူပန္ေစတတ္သူ"ကို ႏွစ္သက္ပါသည္ဘုရား" "အဘယ့္ေၾကာင့္ႏွစ္သက္သနည္း" "မိမိကို၄င္း သူတစ္ပါးကို၄င္း မိမိသူတစ္ပါးႏွစ္ဦးလုံးကို ေသာ္၄င္း ပူပန္ေစျခင္းသည္ မေကာင္းပါ။မိမိသူတစ္ပါး မပူပန္ေစျခင္းကသာ ေကာင္းပါသည္။ထို႔ေၾကာင့္ ႏွစ္သက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္" "မွန္ေပသည္ ေပႆ-ယခု ငါသည္သင့္အား ယင္းပုဂၢိဳလ္ေလးမ်ိဳးတို႔၏ အဓိပၸါယ္ အက်ယ္ကို ေဟာအ့ံ။ရိုေသစြာနာယူေလာ့" ထိုအခါ ေပႆက- "ျမတ္စြာဘုရား တပည့္ေတာ္မွာ အလုပ္ကိစၥေလးေတြ ရွိေသးသည့္အတြက္ အိမ္ကိုျပန္ပါဦးမည္။ေနာင္ၾကံဳ ေသာအခါ ျမတ္စြာဘုရားတရားေတာ္ကို ဆက္၍နာယူ ပါမည္"ဟု ေလ်ွာက္ျပီး ျပန္သြားေလသည္။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေက်ာခိုင္းထြက္ခြါသြားေသာ ေပႆကို ညႊန္ျပလ်ွက္ သံဃာေတာ္မ်ားအား ယခုလို မိန္႔ၾကားေတာ္မူ၏။ "ရဟန္းတို႔ ေပႆဒကာသည္ တရားေတာ္ကို ဆုံးခန္း တိုင္ေအာင္ နာယူခ့ဲလ်ွင္ သံသရာ၌ ေထာက္တည္ရာ ရမည္ျဖစ္၏။နာယူသင့္သည့္တရားကို ဆုံးခန္းတိုင္ ေအာင္မနာယူသည့္အတြက္ ေပႆသည္ သံသရာ ဒုကၡမွကြ်တ္လြတ္ခြင့္ မရေတာ့ဘဲ အို နာ ေသ ဆင္းရဲ ကိုအဖန္ဖန္ခံစားရေတာ့မည္။မပ်က္မစီးသာ တည္ရွိ ေနလ်ွင္သူ၏အရိုးမ်ားသည္ေတာင္ၾကီးတစ္ေတာင္ က့ဲသို႔ အပုံၾကီးရွိေနလိမ့္မည္"ဟု ေဟာျပေတာ္မူ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ယခုအခါတြင္ မဂ္ဥာဏ္ဖိုလ္ဥာဏ္ရနိုင္ သည့္ အခ်ိန္အခါေကာင္းရွိေနပါလ်ွက္ မရလ်ွင္ ေပႆ က့ဲသို႔ အဖန္ဖန္ေသျပီး သံသရာတြင္က်င္လည္ရဦးမည္ ျဖစ္၍ က်ိဳးစားအားထုတ္ၾကပါစို႔လို႔ တိုက္တြန္းေရးသား လိုက္ရေပသည္။ =========တရား ရတနာ=========

via အလင္းေရာင္ ဓမၼ https://ift.tt/2YyZbFo

နိဗၺာန္ရဖို႔ကံပါေပမယ့္ တရားမနာပဲထြက္ခြာသြားလို႔"မဂ္ဖိုလ္ႏွင့္လြဲခ့ဲသူ" 🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏 ဗုဒၶဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္တြင္ ဆင္ထိန္း၏သား "ေပႆ"သည္တစ္ရက္တြင္ ဘုရားရွင္ထံေရာက္ လာ၏။သူသည္ ထူးျခားေသာ အေတြးအေခၚတစ္ခုကို ဤသို႔ေလ်ွာက္ထား၏။ "အရွင္ျမတ္ဘုရား မ်ားေသာအားျဖင့္ လူတို႔သည္ ေကာက္က်စ္၍ ,တိရစၧာန္တို႔သည္ရိုးေျဖာင့္ၾကပါသည္" "မွန္ေပသည္ ေပႆ" ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ေပႆ၏ အသိဥာဏ္ပါရမီသည္ ရင့္က်က္ျခင္းသို႔ ေရာက္ျပီျဖစ္၍ သစၥာေလးပါးႏွင့္ စပ္ေသာတရားကို နာၾကားလ်ွင္ မဂ္ဖိုလ္ရေတာ့မည္ျဖစ္ ၏။ယင္းအခ်က္ကို သိ၍ ဘုရားရွင္က ပုဂၢိဳလ္ေလးမ်ိဳး အေၾကာင္းအား ယခုလိုေမးျမန္းေတာ္မူ၏။ "ဒကာ ေပႆ ပုဂၢိဳလ္ေလးမ်ိဳးရွိသည္"ယင္းတို႔ကား ၁။ မိမိကို ပူပန္ေစတတ္သူ ၂။ သူတစ္ပါးကို ပူပန္ေစတတ္သူ ၃။ မိမိ သူတစ္ပါး ႏွစ္ဦးလုံး ပူပန္ေစတတ္သူ ၄။ မိမိ သူတစ္ပါး ႏွစ္ဦးလုံး မပူပန္ေစတတ္သူ ထိုေလးမ်ိဳးတြင္ သင္သည္ မည္သည့္ပုဂၢိဳလ္ကို ႏွစ္သက္သနည္း" "မိမိ သူတစ္ပါးႏွစ္ဦးလုံးကို မပူပန္ေစတတ္သူ"ကို ႏွစ္သက္ပါသည္ဘုရား" "အဘယ့္ေၾကာင့္ႏွစ္သက္သနည္း" "မိမိကို၄င္း သူတစ္ပါးကို၄င္း မိမိသူတစ္ပါးႏွစ္ဦးလုံးကို ေသာ္၄င္း ပူပန္ေစျခင္းသည္ မေကာင္းပါ။မိမိသူတစ္ပါး မပူပန္ေစျခင္းကသာ ေကာင္းပါသည္။ထို႔ေၾကာင့္ ႏွစ္သက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္" "မွန္ေပသည္ ေပႆ-ယခု ငါသည္သင့္အား ယင္းပုဂၢိဳလ္ေလးမ်ိဳးတို႔၏ အဓိပၸါယ္ အက်ယ္ကို ေဟာအ့ံ။ရိုေသစြာနာယူေလာ့" ထိုအခါ ေပႆက- "ျမတ္စြာဘုရား တပည့္ေတာ္မွာ အလုပ္ကိစၥေလးေတြ ရွိေသးသည့္အတြက္ အိမ္ကိုျပန္ပါဦးမည္။ေနာင္ၾကံဳ ေသာအခါ ျမတ္စြာဘုရားတရားေတာ္ကို ဆက္၍နာယူ ပါမည္"ဟု ေလ်ွာက္ျပီး ျပန္သြားေလသည္။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေက်ာခိုင္းထြက္ခြါသြားေသာ ေပႆကို ညႊန္ျပလ်ွက္ သံဃာေတာ္မ်ားအား ယခုလို မိန္႔ၾကားေတာ္မူ၏။ "ရဟန္းတို႔ ေပႆဒကာသည္ တရားေတာ္ကို ဆုံးခန္း တိုင္ေအာင္ နာယူခ့ဲလ်ွင္ သံသရာ၌ ေထာက္တည္ရာ ရမည္ျဖစ္၏။နာယူသင့္သည့္တရားကို ဆုံးခန္းတိုင္ ေအာင္မနာယူသည့္အတြက္ ေပႆသည္ သံသရာ ဒုကၡမွကြ်တ္လြတ္ခြင့္ မရေတာ့ဘဲ အို နာ ေသ ဆင္းရဲ ကိုအဖန္ဖန္ခံစားရေတာ့မည္။မပ်က္မစီးသာ တည္ရွိ ေနလ်ွင္သူ၏အရိုးမ်ားသည္ေတာင္ၾကီးတစ္ေတာင္ က့ဲသို႔ အပုံၾကီးရွိေနလိမ့္မည္"ဟု ေဟာျပေတာ္မူ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ယခုအခါတြင္ မဂ္ဥာဏ္ဖိုလ္ဥာဏ္ရနိုင္ သည့္ အခ်ိန္အခါေကာင္းရွိေနပါလ်ွက္ မရလ်ွင္ ေပႆ က့ဲသို႔ အဖန္ဖန္ေသျပီး သံသရာတြင္က်င္လည္ရဦးမည္ ျဖစ္၍ က်ိဳးစားအားထုတ္ၾကပါစို႔လို႔ တိုက္တြန္းေရးသား လိုက္ရေပသည္။ =========တရား ရတနာ=========

via အလင္းေရာင္ ဓမၼ https://ift.tt/2YyZbFo

☸"ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္ သိေအာင္လုပ္" "ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေကာင္းေအာင္ေန"☸ ➖➖➖➖➖➖➖➖➖ #ကိုယ့္သိကၡာ_ကိုယ္ယုံရင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေၾကာက္စရာမလိုဘူး.. #ကိုယ့္အရည္အခ်င္း ကိုယ္ယုံရင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မနာလိုျဖစ္စရာမလိုဘူး.. #ကိုယ့္လိပ္ျပာ ကိုယ္သန္႔ရင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ရွင္းျပစရာမလိုဘူး.. #ကိုယ့္ေစတနာ ကိုယ္မွန္ေနရင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဟန္လုပ္စရာမလိုဘူး.. #ကိုယ့္အေၾကာင္း ကိုယ္သိေနရင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ၾကြားေျပာေနစရာမလိုဘူး.. #သီလမလုံတဲ့သူက လူတိုင္းကို ေၾကာက္ေနရတတ္တယ္.. #အရည္အခ်င္းမရွိတဲ့သူက ကိုယ့္ထက္သာရင္ မနာလိုျဖစ္တတ္တယ္.. #ကိုယ့္လိပ္ျပာကိုယ္မလုံတဲ့သူက သူမ်ားကို မယုံမၾကည္ျဖစ္တတ္တယ္.. #ကိုယ့္ေစတနာ မမွန္တဲ့သူက ေစတနာနဲ႔ မတန္ဘူးလို႔ ဆိုတတ္ၾကတယ္.. #ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္ ေကာင္းေကာင္းမသိတဲ့သူက သူမ်ားသိေအာင္ ၾကြားတတ္ၾကတယ္.. #အရင္းစစ္ေတာ့ ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္သိဖို႔ပဲ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဆင္ျခင္ႏိုင္ဖို႔ပဲ.. #ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ရင္ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူအေပၚမွ မနာလိုျဖစ္စရာမရွိသလို ေၾကာက္ေနဖို႔လည္း မလိုဘူး.. ဟန္လုပ္ဖို႔ မလိုသလို မာန္တက္ဖို႔လည္း မလိုဘူး.. ၾကြားေနဖို႔ မလိုသလို ဖားေနဖို႔လည္း မလိုဘူး.. ကိုယ္ေကာင္းေအာင္ေနဖို႔ပဲ လိုတယ္...။ မနာပဒါယီ အရွင္္ဝိစိတၱ ေစတနာေမတၱာအရင္းခံျဖင့္ မ်ွေဝပူေဇာ္ပါသည္...။ Thanks: ohmarshin 🙏မဂၤလာပါ တရားခ်စ္ခင္သူေတာ္စင္မ်ားအားလံုး ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ က်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစခင္ဗ်ာ..🙏

via အလင္းေရာင္ ဓမၼ https://ift.tt/2MKt1Qd

☸"ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္ သိေအာင္လုပ္" "ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေကာင္းေအာင္ေန"☸ ➖➖➖➖➖➖➖➖➖ #ကိုယ့္သိကၡာ_ကိုယ္ယုံရင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေၾကာက္စရာမလိုဘူး.. #ကိုယ့္အရည္အခ်င္း ကိုယ္ယုံရင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မနာလိုျဖစ္စရာမလိုဘူး.. #ကိုယ့္လိပ္ျပာ ကိုယ္သန္႔ရင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ရွင္းျပစရာမလိုဘူး.. #ကိုယ့္ေစတနာ ကိုယ္မွန္ေနရင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဟန္လုပ္စရာမလိုဘူး.. #ကိုယ့္အေၾကာင္း ကိုယ္သိေနရင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ၾကြားေျပာေနစရာမလိုဘူး.. #သီလမလုံတဲ့သူက လူတိုင္းကို ေၾကာက္ေနရတတ္တယ္.. #အရည္အခ်င္းမရွိတဲ့သူက ကိုယ့္ထက္သာရင္ မနာလိုျဖစ္တတ္တယ္.. #ကိုယ့္လိပ္ျပာကိုယ္မလုံတဲ့သူက သူမ်ားကို မယုံမၾကည္ျဖစ္တတ္တယ္.. #ကိုယ့္ေစတနာ မမွန္တဲ့သူက ေစတနာနဲ႔ မတန္ဘူးလို႔ ဆိုတတ္ၾကတယ္.. #ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္ ေကာင္းေကာင္းမသိတဲ့သူက သူမ်ားသိေအာင္ ၾကြားတတ္ၾကတယ္.. #အရင္းစစ္ေတာ့ ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္သိဖို႔ပဲ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဆင္ျခင္ႏိုင္ဖို႔ပဲ.. #ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ရင္ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူအေပၚမွ မနာလိုျဖစ္စရာမရွိသလို ေၾကာက္ေနဖို႔လည္း မလိုဘူး.. ဟန္လုပ္ဖို႔ မလိုသလို မာန္တက္ဖို႔လည္း မလိုဘူး.. ၾကြားေနဖို႔ မလိုသလို ဖားေနဖို႔လည္း မလိုဘူး.. ကိုယ္ေကာင္းေအာင္ေနဖို႔ပဲ လိုတယ္...။ မနာပဒါယီ အရွင္္ဝိစိတၱ ေစတနာေမတၱာအရင္းခံျဖင့္ မ်ွေဝပူေဇာ္ပါသည္...။ Thanks: ohmarshin 🙏မဂၤလာပါ တရားခ်စ္ခင္သူေတာ္စင္မ်ားအားလံုး ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ က်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစခင္ဗ်ာ..🙏

via အလင္းေရာင္ ဓမၼ https://ift.tt/2MKt1Qd