အလင်းရောင် ဓမ္မ: ( ေမး ) ။ ။ ျပဳၿပီးေသာ အကုသိုလ္မ်ားကို မည္ကဲ့သို႔ ပယ္ရပါမည္နည္း အရွင္ဘုရား။ ( ေျဖ ) ။ ။ ျပဳၿပီးေသာ အကုသိုလ္မ်ားကို ပယ္တယ္ဆိုတာ isolate လုပ္ပစ္တာ။ ေနာက္ထပ္ ထပ္ျပီးေတာ့ repeatation မလာေအာင္လုပ္တာ။ ရွိၿပီးသား အမာရြတ္ကေတာ့ အမာရြတ္ပဲ။ က်န္ေနမွာပဲ။ သူ႔ဘာသာ ကုသိုလ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အကုသိုလ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ျဖစ္လာၿပီးလွ်င္ေတာ့ remain ျဖစ္သြားမွာ။ process မွာ remain ျဖစ္သြားမွာ။ ကိုယ္လုပ္ၿပီးသား တစ္ခုဟာ မလုပ္ဘူးလို႔ ေျပာလို႔မရေတာ့ဘူးေလ။ သို႔ေသာ္ သူ႔ကို အားနည္း သြားေအာင္ လုပ္တာ။ အားနည္းသြားေအာင္ လုပ္ၿပီးေတာ့ အက်ိဳးေပးနိုင္ေအာင္ ကူညီတဲ့ အေၾကာင္းတရားေတြ ရွိတယ္။ ဘာေတြရွိလည္းဆိုရင္ ကိေလသာ။ အဲဒီ ကိေလသာေတြကို ဖယ္ရွားပစ္လိုက္လို႔ရွိရင္ ဒီကံက လုံး၀ အက်ိဳးေပးလို႔ မရေတာ့ဘူး။ ဖယ္ပစ္လိုက္တာ။ အဲေတာ့ အကုသိုလ္ကို ဖယ္တယ္ဆိုတာ ပယ္တယ္ဆိုတာက ပထမ အားနည္းေအာင္လုပ္တယ္။ အဲဒီိလို လုပ္နည္းကို ဘုရားက သခၤဓမ သုတ္မွာ ေဟာထားတာရွိတယ္။ အကုသိုလ္ကို အကုသိုလ္လို႔ ျမင္တာက ပထမအဆင့္။ ျမင္ၿပီးလွ်င္ ဒါမေကာင္းဘူးလို႔ သိရမွာက ဒုတိယ အဆင့္။ တတိယအဆင့္က ေနာက္ မျဖစ္ေအာင္ ေစာင့္စည္းတာ။ အဲဒီအတြက္ အစားထုိးၿပီး ေကာင္းတာေတြခ်ည္း လုပ္တာ စတုတၳအဆင့္။ အဲဒီ အဆင့္ေလးဆင့့္္နဲ႔ ဖယ္ရွားပစ္မယ္ဆိုရင္ မေကာင္းတဲ့ ကံေတြက လြတ္သြားတယ္။ ေနာက္ဆုံး လြတ္ဖို႔ အခြင့္အေရးတစ္ခုကေတာ့ ကံကို အကူအညီ ေပးေနတဲ့ ကိေလသာေတြ လုံး၀ ကုန္သြားၿပီဆိုရင္ အဲဒီကံေတြကေန လုံး၀လြတ္ေျမာက္သြားၿပီ။ အဲဒီလို လုံး၀ လြတ္ေျမာက္သြားၿပီဆိုတာ ဘ၀တစ္ခုကို ေပးတဲ့ကံသည္ ခႏၶာကိုယ္ ရွိေနေသးသမွ်ေတာ့ နွိပ္စက္ဦး မွာပဲလို႔ ဒီလိုမွတ္ထားရမယ္။ ဥပမာျဖင့္ အရွင္ေမာဂၢလန္ ၾကည့္ေလ။ ရဟႏၲာျဖစ္ၿပီးၿပီ။ ကိေလသာ ပယ္ၿပီးၿပီ။ သို႔ေသာ္ အတိတ္ကလိုက္လာတဲ့ ကံရဲ ႔ အျပစ္ဒဏ္ကို ခံရေသးတယ္။ ဒါက အတိတ္က လုပ္ထားတဲ့ကံ။ အခု ပစၥဳပၸန္မွာ လုပ္ထားတဲ့ကံေတြ၊ ေနာက္ထပ္ ဒီကံေတြက အက်ိဳးေပးဖို႔ မရွိေတာ့ဘူး။ ေနာက္ထပ္ ဘ၀တစ္ခုကို သူတို႔ မထုတ္လုပ္နိုင္ေတာ့ဘူး။ အဲဒါကို ေျပာတာ။ ကံကေန ထုတ္လုပ္ျပီးသား ဘ၀ကေတာ့ ဒုကၡ ေပးေနဦးမွာပဲ။ အဲဒါကို တစ္ခ်ိဳ ႔က ေယာင္ၿပီးေတာ့ ကိေလသာေတြ ပယ္ၿပီးျဖစ္ပါလ်က္သားနဲ႔ ကံက အက်ိဳးေပးရမလားဆိုၿပီး မေက်မနပ္ျဖစ္တာရွိေသးတယ္။ မဟုတ္ဘူး။ ကံရဲ ႔ အက်ိဳးဆက္ ေဟာဒီ ခႏၶာကိုယ္ႀကီး ရွိေနသမွ်ေတာ့ သူက ဒုကၡ ေပးလို႔ ရေသးတယ္။ သို႔ေသာ္ ဒီပုဂၢိဳလ္ကို ေနာက္ထပ္ ငရဲ က်ေအာင္တို႔ ဘာတို႔ လုပ္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ ပဋိသေႏၶဆိုတဲ့ အက်ိဳးကေတာ့ ေပးလို႔ မရေတာ့ဘူးလို႔ ဆိုတယ္။ ပ၀တၱိအက်ိဳးကေတာ့ အေႏွာင့္အယွက္ေတြ ေပးတာေတြ အမ်ားႀကီးရွိဦးမွာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ဒုကၡေတြ အားလုံး ၿငိမ္းသြားတဲ့ “အနုပါဒိေသသနိဗၺာန္” သို႔ ေရာက္သြားမွသာလွ်င္ လုံး၀ လြတ္သြားတာ။“သဥပါဒိေသသ နိဗၺာန္”မွာဆို လာေပးေနဦးမွာပဲ။ ေနာက္တစ္ခုက မဂ္ဖိုလ္ နိဗၺၺၺၺၺၺၺၺၺၺၺၺၺၺၺၺၺၺၺၺၺာန္ ရၿပီးေတာ့ အၿမဲတမ္း နိဗၺာန္ႀကီးကို အာရုံျပဳေနတယ္လို႔ ဒီလို မထင္နဲ႔။ ျမတ္စြာဘုရားရဲ ႔ စိတ္ဟာလည္း အရဟတၱဖိုလ္စိတ္ႀကီးနဲ႔ အၿမဲေနတယ္လို႔ မထင္နဲ႔။ ၀ိပႆနာရႈၿပီး အရဟတၱဖိုလ္ ေရာက္မွ အရဟတၱဖိုလ္ျဖစ္တာ။ ဒိျပင္အခ်ိန္မွာဆို သာမာန္စိတ္နဲ႔ပဲ ေနတာ။ ျမတ္စြာဘုရားရဲ ႔ သႏၲာန္မွာျဖစ္တဲ့ စိတ္ေတြသည္ တစ္ခ်ိဳ႔က နားေယာင္တာရွိေသးတယ္။ စာေပထဲမွာေတာင္ ဟသိတုပၸါဒ္စိတ္က အဟိတ္စိတ္ျဖစ္တယ္ေပါ့၊ ျမတ္စြာဘုရားၿပဳံးတာ ဟသိတုပၸါဒ္ ညာဏ္မရွိတဲ့ စိတ္နဲ႔ေတာ့ မၿပဳံးေလာက္ဘူးလို႔ ဆိုၿပီးေတာ့ သုံးသပ္ၾကတာရွိေသးတယ္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ ေမ့သြားတာက ဘာတုံးဆိုရင္ ပဥၥဒြါရာ၀ဇၨန္းစိတ္လည္း ညာဏ္မရွိဘူးေလ။ ဘုရားသႏၲာန္မွာ ျဖစ္တာပဲ။ စကၡဳ၀ိဥာဏ္စိတ္၊ ေသာတာ၀ိဥာဏ္၊ ဃာန၀ိဥာဏ္၊ ဇိ၀ွာ၀ိဥာဏ္၊ ကာယ၀ိဥာဏ္ ေတြလည္း ဘယ္ဥာဏ္ရွိလို႔တုန္း။သမၸဋိစၧိဳင္းတို႔၊ သႏၲီရဏတို႔၊ ၀ုေ႒ာတို႔လည္း ဥာဏ္မရွိဘူးေလ။ အဲဒါေတြေတာ့ ေမ့သြားတယ္။ ဟသိတုပၸါဒ္ ေလာကတင္ေျပာတာ။ သို႔ေသာ္ ျမတ္စြာဘုရားဟာ ဒီ ၿပံဳးတယ္ဆိုတဲ့ေနရာမွာ seriously ၿပဳံးတာရွိတယ္။သာမန္ အေပၚကိစၥေလး ၿပံဳးတာရွိတယ္။ သာမန္ အပၚကိစၥဆိုရင္ ဟသိတုပၸါဒ္နဲ႔ ၿပဳံးတယ္၊ ကာမအာရုံနဲ႔ ပါတ္သက္တဲ့ ကိစၥ ဆိုရင္ ဟသိတုပၸါဒ္နဲ႔ ၿပဳံးတယ္ေပါ့။ အေလးအနက္ကိစၥဆိုရင္ “မဟာႀကိယာ ဥာဏသမၸယုတ္နဲ႔” ၿပံဳးတယ္။ တစ္ခ်ိဳ ႔က ဘာကို ေထာက္ထားၿပီး ေျပာတုန္းဆိုရင္ “သဗၺံ ကာယကမၼံ ဥာဏပုဗၺဂၤမံ ဥာဏနုပရိ၀တၱံ၊ သဗၺံ ၀စီကမၼံ ဥာဏပုဗၺဂၤမံ ဥာဏနုပရိ၀တံၱ၊ သဗၺံ မေနာကမၼံ ဥာဏပုဗၺဂၤမံ ဥာဏနုပရိ၀တၱံ” ျမတ္စြာဘုရား ႀကံေတြးသမွ်၊ ေျပာဆိုသမွ်၊ ျပဳမူသမွ်ေတြဟာ အားလုံး ဥာဏ္ေရွ ႔သြားရွိတယ္ဆိုတဲ့ စကားကို ယူၿပီး ၿပံဳးတာလည္း ဥာဏ္ေရွ ႔သြားရွိတယ္တဲ့။ ဟုတ္တယ္ ဥာဏ္ေရွ ႔သြားရွိတယ္။ သို႔ေသာ္ ၿပဳံးတဲ့အခိုက္ကေလးမွာေတာ့ ဒီစိတ္ျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ဆိုင္ရာစိတ္ကေလးသည္ ဥာဏ္ရွိခ်င္မွရွိမယ္။ ဥာဏ္မရွိတဲ့စိတ္ေတြ ျမတ္စြာဘုရားသႏၲာန္မွာ “initialization” အေနနဲ႔ ရွိေနတာပဲေလ။ အဲဒီေတာ့ ဥာဏ္မရွိတဲ့စိတ္ ဘုရားသႏၲာန္မွာ မျဖစ္ရဘူးဆိုရင္ ဘုရား ျမင္ဖို႔ေတာင္ မရွိေတာ့ဘူးေနာ္။ ၀ီထိစဥ္မွာ အဲဒီလိုျဖစ္တယ္။ (ပါေမာကၡခ်ဳပ္ဆရာေတာ္ႀကီး ေဒါက္တာနႏၵမာလာဘိ၀ံသ၏ ဓမၼဗ်ဴဟာ သင္တန္းသားမ်ား၏ ေမးခြန္းမ်ားကို ေျဖဆိုျခင္း စာအုပ္မွ ထုတ္နႈတ္ ပူေဇာ္ပါသည္)