အလင်းရောင် ဓမ္မ: ❝ ဘ၀မွာ … သံေ၀ဂရလြယ္ေသာ အခ်ိန္အခါမ်ား ❞ ၁။ ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်တဲ့အခါ သာမန္အခ်ိ္န္မွာေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အရမ္းခင္မင္တဲ့လူေတြပါ။ ေဟးလား၀ါးလား၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး စားၾကေသာက္ၾကနဲ႔ … တစ္ကယ့္ညီရင္းအစ္ကို အတိုင္းပါပဲ။ အဲ… ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်ၿပီေဟ့ဆိုရင္ သံေ၀ဂရစရာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ ပတ္သက္မွာေၾကာက္လို႔ အေ၀းေရွာင္သြားတဲ့လူ၊ မသိမျမင္သလိုေနတဲ့လူ၊ ျပက္ရယ္ျပဳတဲ့လူ၊ ေရနစ္ခ်ိန္မွာ ၀ါးကူထိုးတဲ့လူ၊ အခြင့္သာတုန္းမွာ လက္ႏိုက္တဲ့လူ စသည္စသည္ျဖင့္ ေတြ႔ရတတ္ၿပီး တကယ္ကူညီတဲ့လူ ရိွတယ္ ဆိုရင္ေတာင္မွ… အေရအတြက္အားျဖင့္ သံေ၀ဂရစရာႀကီးပါ။ ၂။ အႀကီးအက်ယ္ဖ်ားနာၿပီးတဲ့အခါ သာမန္အခ်ိ္န္မွာ … ဂုဏ္ေတြ အဆင့္အတန္းေတြ အမည္နာမေတြ မ်က္နာေတြ ပိုင္ဆိုင္မူေတြ ဟိုဟာအေရးႀကီးသလိုလို ဒီဟာပိုအေရးႀကီးသလိုလိုနဲ႔ အႀကီးအက်ယ္ဖ်ားနာၿပီေဟ့ဆိုရင္ က်န္းမာေရးထက္ ဘာမွအေရးမႀကီးပါလားဆိုတာ နားလည္သြားပါတယ္။ က်န္းမာေရးဆိုတာမ်ဳိးက သူ႔ကိုပိုင္ဆိုင္ေနတဲ့အခ်ိန္အခါမွာ ဘာမွမဟုတ္သလို ခံစားရေပမဲ့ တကယ္ဆံုးရံူးသြားတဲ့အခါက်ရင္ ေလာကႀကီးတစ္ခုလံုး … သံေ၀ဂ ရစရာေတြႀကီးႀကီးပါ။ ၃။ ရာထူးျပဳတ္က်သြားတဲ့အခါ ရာထူး ဘုန္းမီးေနလ ထြန္းေတာက္စဥ္အခါက စည္ကားလိုက္တဲ့ အသိမိတ္ေဆြမ်ား၊ ေဆြမ်ဳိးသဂႍဟမ်ား၊ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းမ်ား၊ အိမ္မွာဆိုရင္လည္း … ေဆြမ်ဳိးေတြက စံုလို႔၊ အခါႀကီးရက္ႀကီးမွာ … ကန္ေတာ့လာတဲ့လူေတြဆို ကန္ေတာ့ဘို႔ အလွည့္နဲ႔ တန္းစီရတယ္။ ရုတ္တရက္ ရာထူးျပဳတ္သြားေတာ့ ဒီလူေတြအားလံုး … ကိုယ့္ကိုေတြ႔ဖို႔ေတာင္ တေရွာင္ေရွာင္နဲ႔၊ အားလံုးမ်က္နာစိမ္းေတြလို။ တစ္ခ်ိန္တုန္းက ေပးခဲ့ ကမ္းခဲ့ ကန္ေတာ့ခဲ့ အဘ အဘႀကီးလို႔ ႏူတ္မွ တဖြဖြ ေခၚခဲ့ ထူးခဲ့ တာေတြ အားလံုးဟာ… ရာထူးနဲ႔သာသက္ဆိုင္ၿပီး ငါဆိုတဲ့ လူသားအစစ္အမွန္က်ေတာ့ စဥ္းစားေလ သံေ၀ဂ ရစရာျဖစ္ေလပါပဲ။ ၄။ ပင္စင္စားၿပီးသြားတဲ့အခါမွာလည္း အရင္တုန္းက … တပည့္အရင္းေခါက္ေခါက္ေတြ၊ လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ေတြ၊ ယုတ္ဆြအဆံုး အေပါင္းအသင္းေဟာင္းေတြဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ မသိမသာ စြန္႔႔႔ခြာလို႔ သြားႀကတာေတြ႔ရပါတယ္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ အရင္တုန္းက ပိုင္ဆိုင္တယ္လို႔ ထင္ခဲ့ရတဲ့ … ေလးစားၾကည္ညိုမူေတြ၊ ေနာက္လိုက္ေနာက္သား ေတြ၊ ဂုဏ္ျဒပ္ေတြ အားလံုးဟာ ကိုယ့္ေၾကာင့္အစစ္အမွန္မဟုတ္ပဲ ကိုယ့္လက္ထဲမွာရိွခဲ့တဲ့ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြပါလား ဆိုၿပီး သံေ၀ဂ ယူစရာပါ။ ၅။ ေသဆံုးခါနီးတဲ့အခါ ဒီတစ္ႀကိမ္ေတာ့ … တကယ္ ေသဆံုးတာ့မယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ကိုကို သိလိုက္ရတဲ႔အခ်ိန္မွာ မွားတာမွန္တာ၊ ေကာင္းတာဆိုးတာ ဂုဏ္ရိွဂုဏ္မဲ့တာ၊ ပိုင္ဆုိင္တာ ဆံုးရံူးတာေတြအားလံုး… ကိုယ့္အတြက္ ဘာမွအက်ဳိးမရိွေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ္အရမ္းခ်စ္တဲ့လူေတြကို အနီးအနားမွာ ရိွေစခ်င္တယ္။ ကိုယ္မုန္းခဲ့တဲ့လူေတြကိုလည္း ခြင့္လြတ္ပါလို႔ … ေတာင္းပန္လိုက္ခ်င္ပါတယ္။ ကို္ယ့္ကို … ေစာ္ကားျပစ္မွားခဲ့တဲ့လူေတြကိုလည္း ခြင့္လြတ္ပါတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း စိတ္ထဲမွာ ဘာမွ မထားတဲ့အေၾကာင္း ေျပာသြားခ်င္ပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ … ဘာမွေျပာလို႔မရေတာ့ပါဘူး။ သူမ်ားေဘးကေျပာေနတာေတြ အားလံုးေတာ့ ၾကားေနရေသးတယ္။ ရွင္းရွင္းႀကီး သိေနေသးတယ္။ အမွန္ေတာ့… ေသခါနီးက်ရင္ ေနာင္တရစရာအမ်ားႀကီးပါ။ "တန္ဖိုးထားသင့္တာေတြကို တန္ဖိုးမထားခဲ့ဘူး၊ ႀကိဳးစားသင့္တာေတြကို ေကာင္းေကာင္းမႀကိဳးစားခဲ့ဘူး" ေအာ္… ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း သံေ၀ဂ ရတာကလြဲလို႔ က်န္တာ ဘာမွမရပါ။ ဓမၼလက္ေဆာင္