အလင်းရောင် ဓမ္မ: ဂေါတမမြတ်ဗုဒ္ဓ ၏ ဗုဒ္ဓဝင် 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷 ဖက်ရှုနိုင်ရန်ပြန်တင်ပေးပါတယ် ဂေါတမ ဘုရားအလောင်းတော်သည် ဤ ဘဒ္ဒ ကမ္ဘာ မှ ပြန်၍ ရေတွက်သည် ရှိသော် လေးအင်္သချေ နှင့် ကမ္ဘာတစ်သိန်းထက်၌ သုမေဓာ ရသေ့ ဖြစ်ခဲ့လေသည်။ သုမေဓာရှင်ရသေ့သည် ဒီပင်္ကာရာမြတ်စွာဘုရား ခြေတော်ရင်း၌ မိမိတစ်ကိုယ်တည်း နိဗ္ဗာန်ချမ်းသာကို ရယူနိုင်သော်လည်း ဩဃလေးဖြာ သံသရာ၌ နစ်မွန်းမျောပါးကုန်သော ဝေနေယျသတ္တဝါအပေါင်းတို့ကို သနားကြင်နာတော်မှုလှသဖြင့် ယူတော်မမူခဲ့ပေ။ သုမေဓာ ရှင်ရသေ့ ဘဝမှ ဝေဿန္တရာမင်း ဘဝတိုင်အောင် မရေမတွက်နိုင်သော ဘဝများစွာတို့၌ - ရွှေ၊ ငွေ၊ ဆင်၊ မြင်း အစရှိသည်တို့ကို လှူခြင်း၊ ခြေ၊ လက်၊ နား၊ နှခေါင်း အစရှိသည်တို့ကိုလှူခြင်း၊ မိမိ အသက်ကို လှူခြင်း၊ ….အစရှိသော ပါရမီ သုံးဆယ် တို့ကို ဖြည့်ကျင့်တော်မူခဲ့လေသည်။ ထို့ပြင် အလွန်စွန့်နိုင်ခဲ့စွာသော - ပဒေသရာဇ်၊ ဧကရာဇ်‌၊ စကြာမင်းတို့၏ စည်းစိမ်ရတနာကို စွန့်ခြင်း သားသမီးကို စွန့်ခြင်း မယားကို စွန့်ခြင်း ခြေ၊ လက်၊ နား၊ နှာခေါင်း အစရှိသည့် အင်္ဂါကြီးငယ်တို့ကို စွန့်ခြင်း မိမိအသက်ကို စွန့်ခြင်းဟုဆိုအပ်သော စွန့်ခြင်းကြီးငါးပါး ကို ဖြည့်စွန့်တော်မူခဲ့လေသည်။ ဤသို့ ဘဝများစွာ သံသရာကာလပတ်လုံး ပါရမီတော်တို့ကို ဖြည့်ကျင့်တော်မူခဲ့ပြီးနောက် ဘုရားအလောင်းတော်သည် တုတိသာနတ်ပြည်၌ သေတကေတုမည်သော နတ်သားဖြစ်ခဲ့လေသည်၊ နတ်သားဖြစ်စဉ် စကြဝဠာတိုက်တစ်သောင်းမှ နတ်ဗြဟ္မာအပေါင်းတို့က "ဘုရာဖြစ်ချိန်တန်ပါပြီ၊ လူ့ပြည်သို့ဆင်း၍ ဘုရားဖြစ်တော်မူပါ" ဟု ဘုရားအလောင်းတော်ကိုတောင်းပန်ကြလေသည်။ သို့ဖြစ်၍ ဘုရားအလောင်းတော် သေတကေတု နတ်သားသည် - ကာလ - ဘုရားဖြစ်ရာ အချိန်ကာလ၊ ဒီပ - ဘုရားဖြစ်ရာ ကျွန်းအရပ်၊ ဒေသ - ဘုရားဖြစ်ရာ အရပ်ဒေသ၊ ကုလ - ဘုရားဖြစ်ရာ အမျိုးအနွယ်၊ မာတု အာယု ပရိစ္ဆေဒ - ဘုရားအလောင်းတော်၏ မယ်တော်ဖြစ်မည့်သူ၏ သက်တမ်းအပိုင်းအခြား ဟူသော ကြည့်ခြင်းကြီးငါးပါး တို့ကို ကြည့်ရှုတော်မူလေသည်။ ယင်းသို့ ကြည့်ရှုတော်မူပြီး နတ်အဖြစ်မှ စုတေကာ မဟာသက္ကရာဇ် ၆၇ ခု၊ ဝါဆိုလပြည့် ကြာသပတေးနေ့၌ ကပိလဝတ်ပြည့်ရှင် ဘုရင် သုဒ္ဓေါဒနမင်းကြီး၏ တောင်ညာဒေဝီမိဘုရားကြီး မယ်တော်မာယာ(သိရီမဟာမာယာဒေဝီ) ဝမ်း၌ ပဋိသန္ဓေ တည်နေလေသည်။ ဘုရားအလောင်းတော်သည် ဘီစီ ၆၂၃ မဟာသက္ကရာဇ် ၆၈ ခု၊ ကဆုန်လပြည့် သောကြောနေ့ဝယ် ဒေဝဒဟပြည်နှင့် ကပိလဝတ်ပြည်၏ အကြားရှိ လုမ္ဗိနီသာမော အင်ကြင်းတော၌ မယ်တော်မာယာဝမ်းမှ မီးရှုးသန့်စင် ဖွားမြင်တော်မူလေသည်။ ဘုရားလောင်းပဋိသန္ဓေနေ၍ ဆယ်လပြည့်ရာ ကဆုန်လပြည့်နေ့တွင် မယ်တော်မာယာသည် ဆွေတော်မျိုးတော်များရှိရာ ဒေဝဒဟပြည်သို့ သွားလိုပါကြောင်း သုဒ္ဓေါဒနမင်းကြီးအား အခွင့်တောင်းလေသည်။ မင်းကြီးသည် ကပိလဝတ်ပြည်မှ ဒေဝဒဟပြည်သို့ သွားရာလမ်းတစ်လျှောက်လုံးတွင် တန်ဆာဆင် စေ၍ မင်းခမ်းမင်းနားဖြင့် ထွက်တော်မူစေလေသည်။ ခရီးအကြား၌ လုမ္ဗိနီအင်ကြင်းဥယျာဉ်တော်ကို ခေတ္တ ဝင်တော်မူလေသည်။ ထိုအချိန်တွင် ဥယျာဉ်တစ်ခုလုံး၌ အင်ကြင်းပန်းတွေ ပွင့်နေသဖြင့် အလွန်သာယာပေသည်။ မယ်တော်မာယာသည် အင်ကြင်းကိုင်းကို လက်တော်ဖြင့် လှမ်းကိုင်လိုက်တုန်းမှာ ဝမ်းတော် လှုပ်လာ သောကြောင့် အဝတ်အကာအရံကို ကာရံစေ၍ မတ်မတ်ရပ်လျက်သာပင် ဘုရားအလောင်းတော်ကို ဖွားမြင်လေသည်။ ဤအချိန်သည် မဟာသက္ကရာဇ် ၆၈ ခု (ဘီစီ ၆၂၃) ကဆုန်လ ပြည့် သောကြာနေ့ ဖြစ်သည်။ ဖွားမြင်ပြီးသောအခါ သုဒ္ဓါဝါသဗြဟ္မာ့ဘုံမှ ရဟန္တာဗြဟ္မာမင်းက ဇာတဘက်ဖြင့် ခံယူ၍ မယ်တော် ၏ ရှေ့၌ပြကာ “အရှင်မိဖုရား၊ ဝမ်းမြောက်တော်မူပါ။ သားရတနာကို ဖွားမြင်ပါပြီ” ဟုဆို၏။ ထို့နောက် စတုမဟာရာဇ်နတ်မင်းကြီးများက သစ်နက်သားမွေးထည်ဖြင့် လှမ်းယူ၍ လူတို့လက်ကို လှမ်းလိုက်လေ သည်။ ထို့နောက် လူတို့လက်မှ ဆင်းလျက် မြေ၌တည့်မတ်စွာရပ်တော်မူ၍ အရပ်ဆယ်မျက်နှာသို့ ရှုစားတော်မူလေရာ အားလုံးသောနတ်ဗြဟ္မာတို့က အရိုအသေပေးကြသဖြင့် မြောက်အရပ်သို့ ခုနစ်ဖဝါးကြွပြီးလျှင် အဂ္ဂေါဟမသ္မိ လောကဿ (တစ်လောကလုံး၌ ငါသာလျှင် အမြတ်ဆုံးဘုရား ဖြစ်သည်) ဟု ကြေညာဟစ်ကြွေးခဲ့၏။ ဘုရားလောင်း ဖွားမြင်သောအချိန်မှာပင် ယသော်ဓရာမင်းသမီး၊ ညီတော် အာနန္ဒာ၊ ကာဠုဒါယီ အမတ်၊ ဆန္ဒအမတ်လောင်း တို့ကိုလည်း အသီးသီးဖွားမြင်သည်။ ကဏ္ဍဍကမြင်းကိုလည်း မွေးသည်။ ရွှေအိုးကြီး လေးလုံးလည်း ပေါ်လေသည်။ ဗောဓိပင်လည်း ပေါက်သည်။ ဤသည်မှာ ဘုရားအလောင်း၏ ဖွားဖက်တော် ခုနစ်ဦး ဖြစ်သည်။ အမည်ပေးတော်မူပုံဘုရားလောင်း ဖွားမြင်သည်ကြားသဖြင့် ကပိလဝတ်ပြည်နှင့် ဒေဝဒဟပြည်မှ ဆွေတော်မျိုးတော် များ စေုဝးရောက်လာကြသည်။ မာယာဒေဝီနှင့် ဘုရားလောင်းကို ကပိလဝတ်ပြည်သို့ ခေါ်ဆောင်သွားကြ သည်။ သုဒ္ဓေါဒနမင်းကြီး ကိုးကွယ်သော ကာလဒေဝီလ ရသေ့ကြီးသည် နန်းတော်သို့ ကြွရောက်လာသည်။ မင်းကြီးက သားတော်ကို ရသေ့ကြီးအား ပြ၍ “သားတော် ဆရာမြတ်ကို ရှိခိုးလော့” ဟုဆို၏။ ဘုရားလောင်းက ရှိမခိုး။ ရသေ့ကြီး၏ ဦးခေါင်းထက်၌ ခြေစုံရပ်လျက် တည်သည်။ အံ့ဖွယ်သရဲ ထူးကဲလှသဖြင့် ရသေ့ကြီးက ဘုရားလောင်းကို ရှိခိုးသည်။ မင်းကြီးကလည်း သားတော်ကို ပထမဆုံးအကြိမ် ရှိခိုးသည်။ ရသေ့ကြီးသည် ဘုရားလောင်းကို စူးစိုက်ကြည့်ကာ ရယ်လည်း ရယ်သည်။ ငိုလည်း ငိုသည်။ မင်းကြီးက မေးသောအခါ ရသေ့ကြီးက “မင်းမြတ်၊ သင့်သားတော်သည် ဘုရားဖြစ်လိမ့်မည်။ ထို့ကြောင့် ငါဝမ်းသာ၍ ရယ်သည်။ သို့ရာတွင် သားတော် ဘုရားဖြစ်ချိန်၌ ငါသေလွန်ပြီး ဖြစ်နေမည်။ ထို့ကြောင့် ဝမ်းနည်း၍ ငိုသည် ဟု ဆို၏။ ဘုရားလောင်းဖွားမြင်ပြီး ငါးရက်မြောက်သောနေ့တွင် မင်းကြီးက ပုဏ္ဏားတော်များကို ဖိတ်သည်။ သားတော်၏ လက္ခဏာတော်တို့ကို ကြည့်ရှုဖတ်သားစေသည်။ ပုဏ္ဏားတော် ခုနစ်ယောက်တို့က “သားတော်သည် စကြဝတေးမင်း သော်လည်းကောင်း၊ ဘုရားသော်လည်းကောင်း ဖြစ်လိမ့်မည်” ဟူ၍ နှစ်ခွ ဆိုကြသည်။ အငယ်ဆုံးဖြစ်သော ကောဏ္ဍည ပုဏ္ဏားကမူ “အရှင့်သားတော် သည် တောထွက်၍ ဘုရားစင်စစ် ဧကန်ဖြစ်လိမ့်မည်” ဟူ၍ တစ်ခွန်းတည်းသာ ဆိုလေသည်။ မင်းကြီးက “ငါ့သားတော်သည် အဘယ်အရာကို မြင်၍ တောထွက်မည်နည်း” ဟုမေးသည်။ “သူအို၊ သူနာ၊ သူသေ၊ ရဟန်း ဟူသော နိမိတ် ကြီးလေးပါးကို မြင်၍ တောထွက်ပါမည်” ဟူ၍ ကောဏ္ဍည ပုဏ္ဏားက ဖြေသည်။ ထို့နောက် ဘုရားလောင်း ကို ‘သိဒ္ဓတ္ထ’ (Siddhartha) ဟုအမည်ပေးသည်။ အဓိပ္ပါယ်မှာ အကျိုးအားလုံးကို ပြီးစီးစေသောသူ ဟူ၍ ဖြစ်သည်။ ဂေါတမအနွယ်ဖြစ်သောကြောင့် ‘သိဒ္ဓတ္ထဂေါတမ’ ဟုလည်း ခေါ်ကြသည်။ ဘုရားအလောင်း တစ်ဆယ့်ခြောက်နှစ် အရွယ်ရောက်သောအခါ ခမည်းတော် သုဒ္ဓေါဒနမင်းကြီး သည် ဆွေတော်မျိုးတော်မင်းများထံသို့ သမီးရတနာ ပို့ဆက်လာရန် ရာဇသံ ပေးသည်။ သမီးရှင် မင်းများက ဘုရားလောင်းမင်းသားကို “အဆင်းသာလှ၍ ပညာမတတ်” ဟု ကဲ့ရဲ့ကာ သမီးရတနာ မပို့ဘဲနေကြ လေသည်။ ထိုအကြောင်းကို သုဒ္ဓေါဒနမင်းကြီးက သားတော်အားပြောပြလေရာ ဘုရားလောင်းက အခက်ဆုံး လေးအတတ်ကို ပြရန် ဝန်ခံလိုက်လေသည်။ ထို့နောက် တိုင်းပြည်ရှိ ထင်ရှားသော လေးဆရာတို့ကို နန်းတော်မြေပြင်၌ စုရုံးစေကာ လေးဆရာလေးယောက်ကို လေးမျက်နှာကထား၍ ဘုရားလောင်းကိုယ်တိုင် အလယ်ကနေပြီးလျှင် “အသင် တို့က ငါ့ကို တစ်ပြိုင်နက်ပစ်ကြလော့” ဟု ဆိုလေသည်။ လေးဆရာလေးယောက် ပစ်လိုက်သော မြားတို့ မိမိအားမထိအောင် မြှားတစ်ဆင်းတည်းဖြင့် ကာကွယ်နိုင်လေသည်။ ဤသို့ လေးအတတ်ပြပြီးမှ ဆက်သလာသော သမီးကညာတို့တွင် သုဒ္ဓေါဒနမင်းကြီး၏ ညီမတော် အမိတ္တာနှင့် ဒေဝဒဟပြည့်ရှင် သုပ္ပဗုဒ္ဓမင်း၏ သမီးတော် ယသော်ဓရာ အမည်ရှိသော မင်းသမီးနှင့် လက်ဆက်ကာ နန်းသိမ်းပွဲ ခံယူလေသည်။ ခမည်းတော် သုဒ္ဓေါဒနမင်းကြီးသည် သားတော်အတွက် ဆောင်းဥတုတွင် စံမြန်းရန် ‘ရမ္မ’ မည်သော ဘုံ ၉ ဆင့် နန်းဆောင်၊ နွေရာသီတွင် စံမြန်းရန် ‘သုရမ္မ’ မည်သော ဘုံ ၅ ဆင့် နန်းဆောင်၊ မိုးဥတုတွင် စံမြန်းရန် ‘သုဘ’ မည်သော ဘုံ ၇ ဆင့် နန်းဆောင် ဟူသော နန်းဆောင်ကြီးသုံးဆောင်ကို ဥတုအလိုက် ခံစားရန် ဆောက်လုပ်ပေးလေသည်။ ဤသို့ဖြင့် ဘုရားလောင်းသည် မင်းစည်းစိမ်ကို သက်တော် ၂၉ နှစ်အထိ ၁၄နှစ်မျှ စံစားတော်မူလေသည်။ ဘုရားလောင်းသည် မင်းစည်းစိမ်ကို ၁၄နှစ်မျှ ခံစားပြီးနောက် သက်တော် ၂၉ နှစ် အရွယ်သို့ ရောက်သောအခါ များစွာသော အခြွေအရံတို့ဖြင့် ဥယျာဉ်တော်သို့ ထွက်တော်မူလေရာ ဗြဟ္မာမင်းတို့က သူအို၊ သူနာ၊ သူသေ၊ ရဟန်း ဟူသော နမိတ်ကြီးလေးပါးကို အစဉ်တိုင်းဖန်းဆင်းလျက် ဘုရားလောင်းနှင့် ရထားထိန်းမြင်ရုံမျှ ပြကြလေသည်။ ထိုအခါ သူအို၊ သူနာ၊ သူသေ တို့ကို တစ်ကြိမ်မျှ မမြင်ဖူးသော ဘုရားလောင်းသည် မိမိနှင့်တကွ ဆွေတော်မျိုးတော် အားလုံးပင် အိုကြရ နာကြရ သေကြရဦးမည်ဟူ၍ သေံဝဂဖြစ်တော်မူတုန်း သပ္ပါယ်သော ရဟန်းတော်ကို ဖူးမြင်ရသောအခါ ဘဝအဆက်ဆက်က နှစ်သက်ခဲ့သော အသွင်ဖြစ်ရကား အားရရွှင်လန်းလျက် ရဟန်းပြုဖို့ရန် အဓိဋ္ဌဌာန်ပြုတော်မူလေသည်။ ထို့နောက် ညနေချမ်း၌ ဥယျာဉ်တော်မှ ပြန်တော်မူလေသည်။ ထိုပြန်ခါနီး၌ သားတော်ဖွားမြင်ကြောင်းကို သံတော်ဦးတင်လာသဖြင့် “ရာဟုဇာတော - အနှောင်အဖွဲ့ဖြစ်ပါပကော” ဟု ညည်းတွားတော်မူလေသည်။ ထိုစကားကို အကြောင်းပြု၍ သားတော် လေးကို ရာဟုလာ ဟု အမည်ပေးတော်မူလေသည်။ ဘုရားလောင်းသည် နန်းတော်သို့ ရောက်တော်မူပြီးနောက် ကချေသည် မောင်းမတို့ ကပြတီးမှုတ်လျက် ဖျော်ဖြေကြသည်ကို ရှေးကလို စိတ်ဝင်စားတော်မမူဘဲ သလွန်တော်၌ လျောင်းစက် တော်မူလေသည်။ ထိုအခါ ကချေသည်မောင်းမတို့လည်း သီဆိုတီးမှုတ်မှုများကို ရပ်တန့်၍ အိပ်ကြလေသည်။ ထိုသို့ မောင်းမများ ဒူးပေါ်ပေါင်ပေါ် စသည်ဖြင့် အိပ်ပျော်နေကြပုံကို ဘုရားလောင်း စက်တော်ခေါ်ရာမှ အထတွင် မြင်တော်မူ၍ ရှေးကထက် သံဝဂရပြီးလျှင် “ယနေ့ညတွင်ပင် တောထွက်တော့အံ့” ဟု ကြံတော်မူကာ ငယ်ကျွန်တော်ရင်း ဆန္နအမတ်ကို နှိုးလျက် ကဏ္ဍဍကမြင်းကို ဆက်ဖို့ရန် အမိန့်ပေးလေသည်။ ထိုအခါ နန်းတော်၏ အတွင်းအပြင်၌ နတ်ဗြဟ္မာများတို့ ရောက်နေကြ၏။ နန်းတော်အတွင်းရှိ လူအများနှင့်တကွ တစ်မြို့လုံး မနိုးကြရအောင် နတ်များက စီမံထား၏။ ကဏ္ဍက မြင်းဆက်ဖို့ရန် ဆန္ဒ အမတ်သည် အတော်ဝန်လေး၏။ တောထွက်မည်ကို အမှန်ပင် မလိုလား။ ဘုရားလောင်းမင်းသား စကြဝတေးမင်း ဖြစ်သည်ကိုသာ လိုလား၏။ သို့သော် အမိန့်တော်ကို မလွန်ဆန်ဝံ့ရုံသာမက မည်သူမျှလည်း မနိုးကြသဖြင့် ကဏ္ဍဍကစီးတော်မြင်းကို ပြင်ဆင်ရရှာလေသည်။ ဘုရားလောင်းသည် တောသို့ ထွက်ခွာတော်မူခါနီးဝယ် သားတော်ကို ရှုစားတော်မူလိုသောကြောင့် ယသော်ဓရာမိဖုရား၏ အဆောင်တော်သို့ ကြွတော်မူလေသည်။ ထိုအခါ အဆောင်တော်အတွင်းဝယ် နံ့သာတိုင်များကို ထွန်းညှိထား၏။ ယသော်ဓရာမိဖုရား သည် မြလေးပန်းတို့ဖြင့် ရောပြွမ်းနေသော သလွန်ပေါ်၌ သားတော်လေး၏ ဦးခေါင်းပေါ်မှာ ရွှေလက်တော်တင်လျက် စက်တော်ခေါ်နေ၏။ ဘုရားလောင်းသည် အဆောင်တော်၏ တံခါးခုံအတွင်းသို့ ချင်းနင်းဝင်ရောက်လာသောအခါ လွန်စွာ ကျက်သရေရှိလှသော တိုက်ခန်းအတွင်းဝယ် တင့်တယ်သော သလွန်တော်ထက်၌ မြလေးပန်းတို့၏ အလယ်တွင် သားတော်လေးနှင့် ကြင်ယာတော်မိဖုရားတို့ စက်တော်ခေါ်နေပုံကို ရှုစားတော်မူရသောအခါ ရင်သွေးတော်လေးအား အားရပါးရ ပွေ့ယူတော်မူလိုသော်လည်း မိဖုရားနိုးလျှင် ထွက်နိုင်ဖို့ လမ်းမမြင်သောကြောင့် “ဘုရားဖြစ်မှ သားတော်ကို ရှုတော့အံ့” ဟု ဆုံးဖြတ်တော်မူကာ အဆောင်တော်မှ ထွက်ခွါတော်မူပြီးလျှင် ကဏ္ဍဍကမြင်းတော်ပေါ်သို့ တက်လေသည်။ ဤအချိန်သည်ကား မဟာသက္ကရာဇ် ၉၇ ခု ဝါဆိုလပြည့်နေ့ တနင်္လာ ဖြစ်သည်။ ဘုရားအလောင်းတော်သည် သူနာ၊ သူသေ၊ ရဟန်း ဟူသော နိမိတ်ကြီးလေးပါးကို မြင်တော်မူသဖြင့် ၂၉ နှစ်အရွယ် (ဘီစီ ၅၉၄) ရောက်သောအခါ တောထွက်၍ ရဟန်းပြုလေသည်။ ဘုရားလောင်းသည် နတ်ဗြဟ္မာများ ခြံရံလျက် ဖွားဖက်တော် ဆန္နအမတ်အား မြင်းမြီးကို ကိုင်ဆွဲစေပြီးလျှင် ကဏ္ဍဍကမြင်းကို စီးလျက် မြို့တော်မှ ထွက်လေသည်။ မြို့တံခါးအနီးသို့ ရောက်သော အခါ မြို့စောင့်နတ်များက လူတစ်ထောင်ဖွင့်မှ ပွင့်နိုင်သော တံခါးကို တန်ခိုးဖြင့် ဖွင့်ပေးကြသည်။ ထိုအချိန် တွင် မာရ်နတ်ရောက်လာ၍ “အသင်မင်းသား ….. တောထွက်ဖို့ မလိုပါ။ မကြာခင် ခုနစ်ရက်မြောက်၌ စကြာရတနာ ဆိုက်ရောက်ပါလိမ့်မည်” ဟုပြော၍ တားလေသည်။ သို့သော် ဘုရားလောင်းကမူ ဂရုမထားဘဲ သွားမြဲအတိုင်းသွားလေသည်။ ထိုသို့ တောထွက်တော်မူလာရာ အနော်မာမြစ်ကမ်းသို့ ဆိုက်ရောက်တော်မူလျှင် မြင်းတော်ကို အချက်ပေး၍ ရှစ်ဥသဘ (၆၃.၉၈ မီတာ) ဝေးသော တစ်ဖက်ကမ်းသို့ ခုန်ပျံစေ၏။ တစ်ဖက်ကမ်းသို့ ရောက်သော် သဲသောင်ပြင်တွင် ထိုင်တော်မူ၍ သန်လျက်ဖြင့် ဆံတော်ကို ကိုယ်တိုင်ပယ်လေသည်။ ထိုသို့ ပယ်၍ “ဘုရားဖြစ်မည်မှန်လျှင် ဆံတော်သည် ကောင်းကင်မှာ တည်ပါစေသား” ဟု အဓိဋ္ဌဌာန်၍ မြှောက် လိုက်ရာ ဆံတော်သည် ကောင်းကင်၌ တည်လေသည်။ ကောင်းကင်၌ တည်နေသော ဆံတော်ကို သိကြား မင်းက ခံယူ၍ တာဝတိံသာနတ်ပြည်တွင် “စူဋ္ဌာမဏိစေတီ” တည်ထားလေသည်။ ထို့နောက် ယဋိကာရ ဗြဟ္မာ ဆက်ကပ်လာသော သင်္ကန်းဖြင့် ရဟန်းပြုတော်မူ၍ ဝတ်လဲတော်ပုဆိုးကိုလည်း ယဋိကာရဗြဟ္မာမင်း ယူ၍ ဗြဟ္မာ့ပြည်ဝယ် “ဒုဿ စေတီ” တည်ထားကိုးကွယ်လေသည်။ ဘုရားအလောင်းတော်သည် အလွန်ပြုနိုင်ခဲလှစွာသော ဒုက္ကရ စရိယာ အကျင့်ကို ရဟန်းအဖြစ်နှင့် ၆ နှစ်ပတ်လုံးကျင့်တော်မူခဲ့သည်‌။ ဘုရားလောင်းသည် ရဟန်းပြုပြီးနောက် ဒေသစာရီ လှည့်လည်တော်မူစဉ် အာဋ္ဌဌာရ ရသေ့နှင့် ဥဒကရသေ့တို့ထံ ဝင်၍ တရားထူးကို စုံစမ်းတော်မူရာ လောကီဈာန်လောက်ကိုသာ ထိုရသေ့တို့အထံမှ ရရှိ သဖြင့် တင်းတိမ်အားရတော်မမူသေးသောကြောင့် ဥရေုဝဠတောသို့ ကြွ၍ ဒုက္ကရစရိယာအကျင့်ကို ကျင့် တော်မူသည်။ ကျင့်တော်မူပုံ အစီအစဉ်မှာ - ရှေးဦးစွာ ‘သေနာ’မည်သော နိဂုံးသို့ ဆွမ်းခံဝင်ကာ ဆွမ်းဘုဉ်းပေး တော်မူပြီးလျှင် မေတ္တာဘာဝနာကို ပွားများလျက် ထိုနေ့ကာလကို လွန်စေတော်မူသည်။ ထို့နောက် ဆွမ်းအာဟာရကို သုံးဆောင်တော်မမူတော့ဘဲ အလိုအလျောက် ကြွကျေလာသော သစ်သီးကိုသာ ကောက်ယူ၍ ဘုဉ်းပေးတော်မူ၏။ ထို့နောက် ထိုထိုဤ သစ်ပင်အောက် လှည့်လည်ကောက်ယူ၍ စားရ ခြင်းကိုပင် အလုပ်ပျက်သည်ဟု အယူရှိသဖြင့် ကိုယ်တော်မြတ်နေရာ သစ်ပင်အောက်၌သာ ကြွေကျသော သစ်သီးများဖြင့်ပင် မျှတတော်မူလေသည်။ ထို့နောက် အစာအာဟာရ စားသောက်နေခြင်းကိုပင် အလုပ်ပျက်သည်ဟု ထင်တော်မူ၍ လုံးဝ အစာမစားဖို့ရန် ကြံတော်မူသည်။ သို့သော် နတ်များက အစာမစားလျှင် နတ်သြဇာသွင်းပေးမည်ဟု လျှောက်လေသည်။ ထိုသို့ နတ်သြဇာ အသွင်းအခံလိုသောကြောင့် တစ်လက်ခုပ်လောက် ပဲရည်၊ ဆီးသီး လေးကိုမျှ ဘုဉ်းပေးတော်မူလေသည်။ ထိုသို့ ကြီးစွာသော ဝီရိယဖြင့် အစာအနည်းငယ်သာ စားကာ အားထုတ်မှုကြောင့် ဘုရားလောင်း၏ ရွှေအဆင်းကဲ့သို့ ဝါဝင်းသော ခန္ဓာကိုယ်သည် ညိုမဲခြောက်ကပ်၍ နေလေသည်။ သွေးသားဟူ၍ မရှိတော့ ဘဲ အရိုးနှင့် အရေသာ ကျန်လေတော့၏။ ဤသို့ ဘုရားဖြစ်ရန် ခက်ခဲပင်ပန်းစွာကျင့်တော်မူလေသည်။ ဘုရားလောင်းသည် ဒုက္ကရစရိယာ အကျင့်ကို ခြောက်နှစ်တိုင်တိုင်ကျင့်သော်လည်း တရားထူး မရသောကြောင့် ထိုအကျင့်ကို စွန့်လိုက်လေသည်။ ထို့နောက် သေနာနိဂုံး၌ ဆွမ်းခံ၍ အာဟာရကို ပြန်လည် မှီဝဲလေသည်။ ထို့ကြောင့် မကြာမီပင် အားအင်တိုးပွား၍ ယခင်အသားအရေများ ပြန်လည်ဖြစ် ပေါ်လာလေသည်။ ထို့နောက် ဘုရားအလောင်းတော်သည် သုဇာတာ မည်သော သူ‌ဌေးသမီး လှူဒါန်းအပ်သော နို့ဃနာဆွမ်း ကို အဇပါလညောင်ပင်ရင်း၌ အလှူခံဘုဉ်းပေးပြီး မဟာဗောဓိပင်သို့ကြွသွားတော်မူလေသည်‌။ ဘုရားအလောင်းတော်သည် သုဒ္ဓိယ ငစင် လှူဒါန်းအပ်သော မြက်ရှစ်ဆုပ် ကို ကြဲဖြန့် လိုက်သောအခါ ထိုခဏဝယ် မြက်ရှစ်ဆုပ်သည် မဟာဗောဓိပင်ရင်း၌ အပရာဇိတပလ္လင် ဖြစ်လာလေသည်။ (ထိုမြက်တို့သည် မြက်ရိပ်အသွင်သဏ္ဌန်ဖြင့် မတည်ကြကုန်။) ဤကဲ့သို့ နွေကာလဝယ် စိမ်းစိုသော မြက်ခင်းပေါ်တွင် “ဘုရား မဖြစ်သမျှ ဤထက်ဝယ်ဖွဲ့ခွေထား သော တင်ပျဉ်ကို မဖျက်တော့အံ့” ဟု ဓိဋ္ဌဌာန်၍ထိုင်နေတော်မူသောအခါ နတ်သိကြားများ ရောက်လာလေ သည်။ သိကြားမင်းသည် ဝိဇယုတ္တရ အမည်ရှိ ခရုသင်းကို မှုတ်လျက် အောင်သံပေးနေလေ၏။ ပဉ္စသီခနတ်သား သည် ဗေဠုဝစောင်းကို တီးနေလေသည်။ သုယာမနတ်မင်းနှင့် သန္တုသိတနတ်မင်းတို့ကမူ သားမြီးယပ် နှင့် ပတ္တမြားရပ်များကို တငြိမ့်ငြိမ့် ခတ်နေ၏။ သဟမ္ပတိဗြဟ္မာမင်းမှာ ထီးဖြူတော်ကို ဆောင်းမိုးနေ၏။ ကာဠနဂါးမင်း ၏ ကိုယ်ရံတော် နဂါးပျိုမလေးများက ဘုန်းတော်ဘွဲ့များကို သာယာစွာ ရွတ်ဆိုနေကြ၏။ အခြားသော နတ်ဗြဟ္မာအပေါင်းတို့သည် ပန်းနံ့သာအမျိုးမျိုးဖြင့် ပူဇော်ကြလေသည်။ ဤသို့သော အခြင်းအရာကို မာရ်နတ်မင်းမြင်သော် ချက်ချင်းပင် နတ်ပြည်တက်၍ မိမိစစ်သည် တပ်သားများကို စုစည်းလျက် မိမိကိုယ်တိုင်က လက်နက်အမျိုးမျိုးဆွဲကိုင်သော လက်ရုံးတစ်ထောင် ဖန်ဆင်းပြီးလျှင် ဂီရိမေခလာ မည်သော ဆင်ပြောင်ကြီးကို စီးကာ ဗောဓိပင်သို့ ချီတက်လာလေသည်။ သို့သော် ဗောဓိပင် အနားသို့ မကပ်ဝံ့ဘဲ အဝေးကနေသာ အမျိုးမျိုးသော လက်နက်များဖြင့် ပစ်ခတ်ကြ လေသည်။ မာရ်နတ်၏ စစ်သည်များ တက်လာကာစကပင် နတ်ဗြဟ္မာတို့သည် ဝေးရာအရပ်မှ ရှောင်လွှဲ၍ အောင်ပွဲကို ကြည့်ရှုကြလေသည်။ ဘုရားလောင်းသည် တစ်ပါးတည်းကျန်ရစ်သော်လည်း အနည်းငယ်မျှ စိုးရွံ့တော်မမူဘဲ မာရ်နတ် ကို မေတ္တာဖြင့် ကြည့်တော်မူလျက် နှစ်သက်ဖွယ်စကားများကို တုံ့ပြန်ပြောဆို တော်မူပြီးလျှင် ဤ ပုလ္လင်နေရာရဖို့ အတွက် မရေမတွက်နိုင်သော ကာလတုန်းက စွန့်လွှတ်ခဲ့ရသည်ကို ထားလိုက်ပါဦးတော့။ နောက်ဆုံးဖြစ်သော ဝေဿ န္တရာမင်း ဘဝ၀ယ် ကြင်ရာတော် မဒ္ဒီမိဖုရား ကို လှူတုန်းက ဤမဟာပထဝီမြေကြီးသည် ပဲ့တင်ဟီးလျက် ရိုက်တီးဆော်ခတ် အသိအမှတ်ပြုခဲ့ဖူးလေပြီ” ဟု မိန့်တော်မူလျက် လက်တော်ဖြင့် မြေကိုသုံးသပ်တော်မူလိုက်သောအခါ မြေကြီးသည် ပြင်းထန်စွာ လှုပ်ခတ်လေသည်။ မဟာပထဝီမြေကြီး ၏ တုန်လှုပ်သံမှာ ပြင်းစွာ ဆူညံသည့်အပြင် ကောင်းကင်တစ်ပြင်လုံးလည်း တဂျုံးဂျုံးထစ်ချုန်းလျက် မိုးကြိုးများ ကျရောက်လေ၏။ ထိုသို့ တစ်ပြိုင်နက် အကြီးအကျယ် ကြောက်မက် ဖွယ်များ ဖြစ်ပေါ်လာသောအခါ မာရ်နတ်သည် ကြောက်လန့်၍ ထွက်ပြေးလေသည်။ နောက်လိုက်နောက် ပါ စစ်သည်များအားလုံးလည်း အစုအရုံးပျက်ပြား၍ နတ်ပြည်သို့ တက်ပြေးကြလေသည်။ ဤသို့ဖြင့် ဘုရားလောင်းသည် မာရ်နတ်ကို နေမဝင်မီ အောင်တော်မူလေသည်။ ဘုရားအလောင်းတော်သည် ထိုပလ္လင်ထက်‌၌ ထက်ဝယ်ဖွယ်ခွေနေတော်မူစဉ် နေမဝင်မီ ဒေဝပုတ္တမာရ် (မာရ်နတ်ရန်) ကို အောင်မြင်တော်မူ၍ ညဉ့်ဦးယံ၌ ရှေးက နေခဲ့(ဖြစ်ခဲ့)ဖူးသော ခန္ဓာအစဉ်ကို အောက်မေ့တတ် သိတတ်သော "ပုဗ္ဗေ နိဝါသာနုဿ တိဉာဏ်" ကိုရတော်မူလေသည်။ သန်းခေါင်ယံ၌နတ်တို့၏မျက်စိနှင့်တူသော တစ်လောကလုံး၌ ရှိသော သတ္တဝါ စသည်တို့ကို မြင်တတ်သော "ဒိဗ္ဗစက္ခု ဉာဏ်"ကိုရတော်မူလေသည်။ မိုးသောက်ယံ၌ အာသဝေါတရားလေးပါးတို့၏ ကုန်ခြင်းကို ပြုတတ်သော ကိလေသာဟူသမျှကို အကြွင်းမရှိ ပယ်သတ်နိုင်သော "အာသဝက္ခယဉာဏ်"ကိုရတော်မူ၍ သက်တော် ၃၅ နှစ်အရွယ် (ဘီစီ ၅၈၈) မဟာသက္ကရာဇ် ၁၀၃-ခု၊ ကဆုန်လပြည့် ဗုဒ္ဓဟူးနေ့ မိုးသောက်ယံအချိန်ဝယ် လောကသုံးပါးတွင် အတူမရှိ၊ အတုမရှိသော သဗ္ဗညုတဘုရား အဖြစ်သို့ ရောက်တော်မူလေသည်။ ဘုရာလောင်းသည် ဘုရားဖြစ်တော်မူပြီးနောက် တရားဦးဟောထိုက်သူကို ဆင်ခြင်တော်မူသော အခါ ထိုရသေ့ငါးဦးကို မြင်တော်မူ၍ ဗောဓိပင်မှ တစ်ဆယ့်ရှစ်ယူဇနာ (၂၂၈.၉၆ မိုင်) ဝေးကွာသော ဣသိပတန မိဂဒါဝုန်တော (ဘုရား ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့ ဆင်းသက်ရာ၊ သားသမင်တို့အား ဘေးမဲ့ပေးရာတော) သို့ ခြေကျင်ကြွတော်မူသည်။ ရှေးရှေးသော ဘုရားရှင်တို့သည် ဓမ္မစကြာ တရားကို ဟောကြားရန် ကောင်းကင်ခရီးဖြင့် ကြွတော်မူသော်လည်း ဂေါတမဘုရားရှင်ကမူ မဂ်ဖိုလ်မျိုးစေ့ရှိသော ဥပကနှင့် တွေ့လို၍ ၂၂ မိုင် ခရီးကို ခြေဖြင့်သာ ကြွတော်မူလေသည်။ ထို့နောက် မဟာသက္ကရာဇ် ၁၀၃ ခု ဝါဆိုလပြည့်နေ့ စနေနေ့၏ ညနေချမ်း၊ အနောက်ဘက်၌ နေဝင်၍ အရှေ့ဘက်၌ အာသဠီနက္ခတ်နှင့် ယှဉ်လျက် လပြည့်ဝန်းပေါ်ထွက်လာသော အချိန်တွင် ပဉ္စဝဂ္ဂီရသေ့ငါးပါးအား ဓမ္မစကြာ တရားဦးကို ဟောကြားတော်မူလေသည်။ တရားအဆုံး၌ တစ်ဆယ့်ရှစ်ကုဋေသော နတ်ဗြဟ္မာတို့ နှင့်အတူ အရှင်ကောဏ္ဍဍည သောတာပန် တည်လေသည်။ ထို့နောက် ဝါဆိုလပြည့်ကျော် ၁ ရက်နေ့တွင် အရှင်ဝပ္ပ၊ ၂ ရက်နေ့တွင် အရှင်ဘဒ္ဒိယ၊ ၃ ရက်နေ့တွင် အရှင်မဟာနာမ်၊ ၄ ရက်နေ့တွင် အရှင်အဿဇိတို့ အသီးသီး သောတာပန်တည်ကြလေသည်။ ထို့နောက် ဝါဆိုလပြည့်ကျော် ၅ ရက်နေ့တွင် အနတ္တလက္ခဏာ သုတ်တော်ကို ဟောတော်မူသောအခါ ပဉ္စဝဂ္ဂီငါးပါးလုံး ရဟန္တာ ဖြစ်သွားကြလေသည်။ ပဉ္စဝဂ္ဂီ တို့အား ရဟန်းပြုပေးပြီးသောအခါ ဗုဒ္ဓ၊ ဓမ္မ၊ သံဃဟူ၍ ရတနာသုံးပါး အစုံအလင် ပေါ်ထွန်း လာပြီး မကြာမီမှာပင် ဗာရာဏသီမှ ယသသူဋ္ဌေဌးသားအမှူးပြုသော သူငယ်ချင်း ၅၅ ဦးတို့သည် ဘုရားရှင် ၏ တရားတော်ကို နာကြားရကာ ဧဟိဘိက္ခူ ရဟန္တာများ ဖြစ်လာခဲ့ကြသည်။ ဤအရှင်မြတ် အပါး၆၀သည် ဗုဒ္ဓသာသနာတွင် အဦးဆုံးသော သံဃအဖွဲ့အစည်းပင် ဖြစ်သည်။ ဘုရားရှင်နှင့်တကွ ထိုသံဃာတော်များသည် ရှေးဦးစွာ မိဂဒါဝုန်တော၌ သီတင်းသုံး နေထိုင်ခဲ့ကြ သည်။ မိုးလေကင်းလွတ် ဝါကျွတ်သောအခါ ဘုရားရှင်သည် ဝေနေယျတို့အား ဆုံးမသွန်သင်ရန် သံဃာ တော်အားလုံးကို ဒေသအသီးသီးသို့ သာသနာပြု စေလွှတ်တော်မူသည်။ စေလွှတ်ရာ၌ ရဟန်းတစ်ပါးလျှင် ခရီးတစ်ကြောင်းကျစီဖြင့် ခရီးထွက်ကြရန် ညွှန်ကြားတော်မူသည်။ ဘုရားရှင်ကိုယ်တော်တိုင်လည်း ဥရုဝေဠ တော သို့ ကြွတော်မူကာ သာသနာပြုလေသည်။ ဤအချိန်မှစ၍ ဘုရားရှင်သည် ၄၅ ဝါပတ်လုံး သာသနာပြု တော်မူခဲ့သည်။ သုံးလူ့သခင်သဗ္ဗညု ဘုရားရှင်သည် ၄၅ ဝါကာလပတ်လုံး ဝေနေယျသတ္တဝါတို့အား ဓမ္မစကြာ စသည့်တ‌ရားတို့ကို ဟောပြတော်မူကာ လူ၊ နတ်၊ ဗြဟ္မာ သတ္တဝါတို့၏ အကျိုးစီးပွား ကို ဆောင်ရွက်တော်မူခဲ့လေသည်။ ရဟန်းတော်များကို မိမိဟောကြားခဲ့သော တရားများသည် မိမ ိမရှိသည့်နောက် ရဟန်း တော်တို့အတွက် ဆရာဖြစ်တော်မူသည် ဟု မိန့်တော်မူသည်။ ထို့နောက် တရားတော်အပေါ် သံသယတစ်စုံ တစ်ရာရှိလျှင် ယခုပင်မေးရန် လျှောက်ထားတော်မူသည်။ သို့သော် မည်သူမှ မမေးဘဲ ဆိတ်ဆိတ်နေတော် မူကြသည်။ ထိုအခါ ဘုရားရှင်က ယခုစုဝေးနေသော ရဟန်းတော်တို့အနက် အနိမ့်ဆုံးမှာ သောတာပန်များ သာဖြစ်ကြောင်း မိန့်ကြားတော်မူသည်။ ထို့နောက် ဟန္ဒ ဒါနိ ဘိက္ခေဝ အာမန္တယာမိ ဝေါ၊ ဝယဓမ္မာ သင်္ခါရာ အပ္ပမာဒေန သမ္ပာဒေထ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌ အကျဉ်းအားဖြင့် သင်တို့ကို ငါဘုရားမှာကြားတော်မူမည်။ ကံ စိတ် ဥတု အာဟာရ တည်းဟူသော အကြောင်းလေးပါး သင်္ခါရတရားတို့သည် ပျက်တတ်သော သဘောရှိကုန်၏။ သင်တို့သည် မမေ့လျော့သောသတိဖြင့် ပြည့်စုံကြစေကုန်လော့ ဤသို့ နောက်ဆုံးတရားတော်ကို ဟောတော်မူပြီးနောက် စတုတ္ထဈာန်ဝင်စားကာ ပဋိသန္ဓေနေ တော်မူစဉ်က စိတ်နှင့်တူသော စုတိစိတ်ဖြင့် ပရိနိဗ္ဗာန်စံတော်မူသည်။ ထိုအခါ မဟာပထဝီမြေကြီးသည် ပြင်းထန်စွာ မြည်ဟီး၍ အကြီးအကျယ်တုန်လှုပ်လေပါတော့သည်။ ၄၅-ဝါ ကာလပတ်လုံး သတ္တဝါတို့၏ အကျိုးစီးပွါးကို မနားမနေဆောင်ရွက်တော်မူခဲ့သော သဗ္ဗညုမြတ်စွာဘုရားရှင်သည် သက်တော် ၈၀ အရွယ်ရောက်သောအခါ (ဘီစီ ၅၄၃) မဟာသက္ကရာဇ် ၁၄၈-ခု ကဆုန်လပြည့်နေ့ ကုသိနာရုံပြည် မလ္လာမင်းတို့၏ ဥယျာဉ်၌ ပရိနိဗ္ဗာန် စံဝင်တော်မူလေသည်။ #မဟာကရုဏာရှင်ရဲ့သားတော် ဓမ္မမိတ်ဆွေများ အသိဉာဏ် ဗဟုသုတနှင့် ကုသိုလ်တရားများ စဉ်ဆက်မပြတ် ပွားများနိုင်ကြပြီး မင်္ဂလာရှိသောနေ့တနေ့ဖြစ်ပါစေ။ Cardit to့့့့့အားလုံးပဲ မင်္ဂလာပါ ⊙.☉ပြန်လည်မျှဝေသူ ❤◦.¸¸. ◦✿ခရီး သည်❀◕ ‿ ◕❀ ဂေါတမမွတျဗုဒ်ဓ ၏ ဗုဒ်ဓဝငျ 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷 ဖကျရှုနိုငျရနျပွနျတငျပေးပါတယျ ဂေါတမ ဘုရားအလောငျးတောျသညျ ဤ ဘဒ်ဒ ကမ်ဘာ မှ ပွနျ၍ ရတှေကျသညျ ရှိသောျ လေးအငျ်သခြေ နှငျ့ ကမ်ဘာတဈသိနျးထကျ၌ သုမဓော ရသေ့ ဖွဈခဲ့လသေညျ။ သုမဓောရှငျရသေ့သညျ ဒီပငျ်ကာရာမွတျစှာဘုရား ခွတေောျရငျး၌ မိမိတဈကိုယျတညျး နိဗ်ဗာနျခမြျးသာကို ရယူနိုငျသောျလညျး ဩဃလေးဖွာ သံသရာ၌ နဈမှနျးမြောပါးကုနျသော ဝနေယေသြတ်တဝါအပေါငျးတို့ကို သနားကွငျနာတောျမှုလှသဖွငျ့ ယူတောျမမူခဲ့ပေ။ သုမဓော ရှငျရသေ့ ဘဝမှ ဝေူန်တရာမငျး ဘဝတိုငျအောငျ မရမေတှကျနိုငျသော ဘဝမြားစှာတို့၌ - ရှှေ၊ ငှေ၊ ဆငျ၊ မွငျး အစရှိသညျတို့ကို လှူခွငျး၊ ခွေ၊ လကျ၊ နား၊ နှခေါငျး အစရှိသညျတို့ကိုလှူခွငျး၊ မိမိ အသကျကို လှူခွငျး၊ ….အစရှိသော ပါရမီ သုံးဆယျ တို့ကို ဖွညျ့ကငြျ့တောျမူခဲ့လသေညျ။ ထို့ပွငျ အလှနျစှနျ့နိုငျခဲ့စှာသော - ပဒသေရာဇျ၊ ဧကရာဇျ‌၊ စကွာမငျးတို့၏ စညျးစိမျရတနာကို စှနျ့ခွငျး သားသမီးကို စှနျ့ခွငျး မယားကို စှနျ့ခွငျး ခွေ၊ လကျ၊ နား၊ နှာခေါငျး အစရှိသညျ့ အငျ်ဂါကွီးငယျတို့ကို စှနျ့ခွငျး မိမိအသကျကို စှနျ့ခွငျးဟုဆိုအပျသော စှနျ့ခွငျးကွီးငါးပါး ကို ဖွညျ့စှနျ့တောျမူခဲ့လသေညျ။ ဤသို့ ဘဝမြားစှာ သံသရာကာလပတျလုံး ပါရမီတောျတို့ကို ဖွညျ့ကငြျ့တောျမူခဲ့ပွီးနောကျ ဘုရားအလောငျးတောျသညျ တုတိသာနတျပွညျ၌ သတေကတေုမညျသော နတျသားဖွဈခဲ့လသေညျ၊ နတျသားဖွဈစဉျ စကွဝဠာတိုကျတဈသောငျးမှ နတျဗွဟ်မာအပေါငျးတို့က "ဘုရာဖွဈခြိနျတနျပါပွီ၊ လူ့ပွညျသို့ဆငျး၍ ဘုရားဖွဈတောျမူပါ" ဟု ဘုရားအလောငျးတောျကိုတောငျးပနျကွလသေညျ။ သို့ဖွဈ၍ ဘုရားအလောငျးတောျ သတေကတေု နတျသားသညျ - ကာလ - ဘုရားဖွဈရာ အခြိနျကာလ၊ ဒီပ - ဘုရားဖွဈရာ ကြှနျးအရပျ၊ ဒသေ - ဘုရားဖွဈရာ အရပျဒသေ၊ ကုလ - ဘုရားဖွဈရာ အမြိုးအနှယျ၊ မာတု အာယု ပရိစ်ဆဒေ - ဘုရားအလောငျးတောျ၏ မယျတောျဖွဈမညျ့သူ၏ သကျတမျးအပိုငျးအခွား ဟူသော ကွညျ့ခွငျးကွီးငါးပါး တို့ကို ကွညျ့ရှုတောျမူလသေညျ။ ယငျးသို့ ကွညျ့ရှုတောျမူပွီး နတျအဖွဈမှ စုတကော မဟာသက်ကရာဇျ ၆၇ ခု၊ ဝါဆိုလပွညျ့ ကွာသပတေးနေ့၌ ကပိလဝတျပွညျ့ရှငျ ဘုရငျ သုဒ်ဓေါဒနမငျးကွီး၏ တောငျညာဒဝေီမိဘုရားကွီး မယျတောျမာယာ(သိရီမဟာမာယာဒဝေီ) ဝမျး၌ ပဋိသန်ဓေ တညျနလေသေညျ။ ဘုရားအလောငျးတောျသညျ ဘီစီ ၆၂၃ မဟာသက်ကရာဇျ ၆၈ ခု၊ ကဆုနျလပွညျ့ သောကွောနေ့ဝယျ ဒဝေဒဟပွညျနှငျ့ ကပိလဝတျပွညျ၏ အကွားရှိ လုမ်ဗိနီသာမော အငျကွငျးတော၌ မယျတောျမာယာဝမျးမှ မီးရှုးသနျ့စငျ ဖှားမွငျတောျမူလသေညျ။ ဘုရားလောငျးပဋိသန်ဓနေေ၍ ဆယျလပွညျ့ရာ ကဆုနျလပွညျ့နေ့တှငျ မယျတောျမာယာသညျ ဆှတေောျမြိုးတောျမြားရှိရာ ဒဝေဒဟပွညျသို့ သှားလိုပါကွောငျး သုဒ်ဓေါဒနမငျးကွီးအား အခှငျ့တောငျးလသေညျ။ မငျးကွီးသညျ ကပိလဝတျပွညျမှ ဒဝေဒဟပွညျသို့ သှားရာလမျးတဈလြှောကျလုံးတှငျ တနျဆာဆငျ စေ၍ မငျးခမျးမငျးနားဖွငျ့ ထှကျတောျမူစလေသေညျ။ ခရီးအကွား၌ လုမ်ဗိနီအငျကွငျးဥယြာဉျတောျကို ခတေ်တ ဝငျတောျမူလသေညျ။ ထိုအခြိနျတှငျ ဥယြာဉျတဈခုလုံး၌ အငျကွငျးပနျးတှေ ပှငျ့နသေဖွငျ့ အလှနျသာယာပသေညျ။ မယျတောျမာယာသညျ အငျကွငျးကိုငျးကို လကျတောျဖွငျ့ လှမျးကိုငျလိုကျတုနျးမှာ ဝမျးတောျ လှုပျလာ သောကွောငျ့ အဝတျအကာအရံကို ကာရံစေ၍ မတျမတျရပျလကြျသာပငျ ဘုရားအလောငျးတောျကို ဖှားမွငျလသေညျ။ ဤအခြိနျသညျ မဟာသက်ကရာဇျ ၆၈ ခု (ဘီစီ ၆၂၃) ကဆုနျလ ပွညျ့ သောကွာနေ့ ဖွဈသညျ။ ဖှားမွငျပွီးသောအခါ သုဒ်ဓါဝါသဗွဟ်မာ့ဘုံမှ ရဟန်တာဗွဟ်မာမငျးက ဇာတဘကျဖွငျ့ ခံယူ၍ မယျတောျ ၏ ရှေ့၌ပွကာ “အရှငျမိဖုရား၊ ဝမျးမွောကျတောျမူပါ။ သားရတနာကို ဖှားမွငျပါပွီ” ဟုဆို၏။ ထို့နောကျ စတုမဟာရာဇျနတျမငျးကွီးမြားက သဈနကျသားမှေးထညျဖွငျ့ လှမျးယူ၍ လူတို့လကျကို လှမျးလိုကျလေ သညျ။ ထို့နောကျ လူတို့လကျမှ ဆငျးလကြျ မွေ၌တညျ့မတျစှာရပျတောျမူ၍ အရပျဆယျမကြျနှာသို့ ရှုစားတောျမူလရော အားလုံးသောနတျဗွဟ်မာတို့က အရိုအသပေေးကွသဖွငျ့ မွောကျအရပျသို့ ခုနဈဖဝါးကွှပွီးလြှငျ အဂ်ဂေါဟမသ်မိ လောကူ (တဈလောကလုံး၌ ငါသာလြှငျ အမွတျဆုံးဘုရား ဖွဈသညျ) ဟု ကွညောဟဈကွှေးခဲ့၏။ ဘုရားလောငျး ဖှားမွငျသောအခြိနျမှာပငျ ယသောျဓရာမငျးသမီး၊ ညီတောျ အာနန်ဒာ၊ ကာဠုဒါယီ အမတျ၊ ဆန်ဒအမတျလောငျး တို့ကိုလညျး အသီးသီးဖှားမွငျသညျ။ ကဏ်ဍဍကမွငျးကိုလညျး မှေးသညျ။ ရှှအေိုးကွီး လေးလုံးလညျး ပေါျလသေညျ။ ဗောဓိပငျလညျး ပေါကျသညျ။ ဤသညျမှာ ဘုရားအလောငျး၏ ဖှားဖကျတောျ ခုနဈဦး ဖွဈသညျ။ အမညျပေးတောျမူပုံဘုရားလောငျး ဖှားမွငျသညျကွားသဖွငျ့ ကပိလဝတျပွညျနှငျ့ ဒဝေဒဟပွညျမှ ဆှတေောျမြိုးတောျ မြား စေုဝးရောကျလာကွသညျ။ မာယာဒဝေီနှငျ့ ဘုရားလောငျးကို ကပိလဝတျပွညျသို့ ခေါျဆောငျသှားကွ သညျ။ သုဒ်ဓေါဒနမငျးကွီး ကိုးကှယျသော ကာလဒဝေီလ ရသေ့ကွီးသညျ နနျးတောျသို့ ကွှရောကျလာသညျ။ မငျးကွီးက သားတောျကို ရသေ့ကွီးအား ပွ၍ “သားတောျ ဆရာမွတျကို ရှိခိုးလော့” ဟုဆို၏။ ဘုရားလောငျးက ရှိမခိုး။ ရသေ့ကွီး၏ ဦးခေါငျးထကျ၌ ခွစေုံရပျလကြျ တညျသညျ။ အံ့ဖှယျသရဲ ထူးကဲလှသဖွငျ့ ရသေ့ကွီးက ဘုရားလောငျးကို ရှိခိုးသညျ။ မငျးကွီးကလညျး သားတောျကို ပထမဆုံးအကွိမျ ရှိခိုးသညျ။ ရသေ့ကွီးသညျ ဘုရားလောငျးကို စူးစိုကျကွညျ့ကာ ရယျလညျး ရယျသညျ။ ငိုလညျး ငိုသညျ။ မငျးကွီးက မေးသောအခါ ရသေ့ကွီးက “မငျးမွတျ၊ သငျ့သားတောျသညျ ဘုရားဖွဈလိမျ့မညျ။ ထို့ကွောငျ့ ငါဝမျးသာ၍ ရယျသညျ။ သို့ရာတှငျ သားတောျ ဘုရားဖွဈခြိနျ၌ ငါသလှေနျပွီး ဖွဈနမေညျ။ ထို့ကွောငျ့ ဝမျးနညျး၍ ငိုသညျ ဟု ဆို၏။ ဘုရားလောငျးဖှားမွငျပွီး ငါးရကျမွောကျသောနေ့တှငျ မငျးကွီးက ပုဏ်ဏားတောျမြားကို ဖိတျသညျ။ သားတောျ၏ လက်ခဏာတောျတို့ကို ကွညျ့ရှုဖတျသားစသေညျ။ ပုဏ်ဏားတောျ ခုနဈယောကျတို့က “သားတောျသညျ စကွဝတေးမငျး သောျလညျးကောငျး၊ ဘုရားသောျလညျးကောငျး ဖွဈလိမျ့မညျ” ဟူ၍ နှဈခှ ဆိုကွသညျ။ အငယျဆုံးဖွဈသော ကောဏ်ဍည ပုဏ်ဏားကမူ “အရှငျ့သားတောျ သညျ တောထှကျ၍ ဘုရားစငျစဈ ဧကနျဖွဈလိမျ့မညျ” ဟူ၍ တဈခှနျးတညျးသာ ဆိုလသေညျ။ မငျးကွီးက “ငါ့သားတောျသညျ အဘယျအရာကို မွငျ၍ တောထှကျမညျနညျး” ဟုမေးသညျ။ “သူအို၊ သူနာ၊ သူသေ၊ ရဟနျး ဟူသော နိမိတျ ကွီးလေးပါးကို မွငျ၍ တောထှကျပါမညျ” ဟူ၍ ကောဏ်ဍည ပုဏ်ဏားက ဖွသေညျ။ ထို့နောကျ ဘုရားလောငျး ကို ‘သိဒ်ဓတ်ထ’ (Siddhartha) ဟုအမညျပေးသညျ။ အဓိပ်ပါယျမှာ အကြိုးအားလုံးကို ပွီးစီးစသေောသူ ဟူ၍ ဖွဈသညျ။ ဂေါတမအနှယျဖွဈသောကွောငျ့ ‘သိဒ်ဓတ်ထဂေါတမ’ ဟုလညျး ခေါျကွသညျ။ ဘုရားအလောငျး တဈဆယျ့ခွောကျနှဈ အရှယျရောကျသောအခါ ခမညျးတောျ သုဒ်ဓေါဒနမငျးကွီး သညျ ဆှတေောျမြိုးတောျမငျးမြားထံသို့ သမီးရတနာ ပို့ဆကျလာရနျ ရာဇသံ ပေးသညျ။ သမီးရှငျ မငျးမြားက ဘုရားလောငျးမငျးသားကို “အဆငျးသာလှ၍ ပညာမတတျ” ဟု ကဲ့ရဲ့ကာ သမီးရတနာ မပို့ဘဲနကွေ လသေညျ။ ထိုအကွောငျးကို သုဒ်ဓေါဒနမငျးကွီးက သားတောျအားပွောပွလရော ဘုရားလောငျးက အခကျဆုံး လေးအတတျကို ပွရနျ ဝနျခံလိုကျလသေညျ။ ထို့နောကျ တိုငျးပွညျရှိ ထငျရှားသော လေးဆရာတို့ကို နနျးတောျမွပွေငျ၌ စုရုံးစကော လေးဆရာလေးယောကျကို လေးမကြျနှာကထား၍ ဘုရားလောငျးကိုယျတိုငျ အလယျကနပွေီးလြှငျ “အသငျ တို့က ငါ့ကို တဈပွိုငျနကျပဈကွလော့” ဟု ဆိုလသေညျ။ လေးဆရာလေးယောကျ ပဈလိုကျသော မွားတို့ မိမိအားမထိအောငျ မွှားတဈဆငျးတညျးဖွငျ့ ကာကှယျနိုငျလသေညျ။ ဤသို့ လေးအတတျပွပွီးမှ ဆကျသလာသော သမီးကညာတို့တှငျ သုဒ်ဓေါဒနမငျးကွီး၏ ညီမတောျ အမိတ်တာနှငျ့ ဒဝေဒဟပွညျ့ရှငျ သုပ်ပဗုဒ်ဓမငျး၏ သမီးတောျ ယသောျဓရာ အမညျရှိသော မငျးသမီးနှငျ့ လကျဆကျကာ နနျးသိမျးပှဲ ခံယူလသေညျ။ ခမညျးတောျ သုဒ်ဓေါဒနမငျးကွီးသညျ သားတောျအတှကျ ဆောငျးဥတုတှငျ စံမွနျးရနျ ‘ရမ်မ’ မညျသော ဘုံ ၉ ဆငျ့ နနျးဆောငျ၊ နှရောသီတှငျ စံမွနျးရနျ ‘သုရမ်မ’ မညျသော ဘုံ ၅ ဆငျ့ နနျးဆောငျ၊ မိုးဥတုတှငျ စံမွနျးရနျ ‘သုဘ’ မညျသော ဘုံ ၇ ဆငျ့ နနျးဆောငျ ဟူသော နနျးဆောငျကွီးသုံးဆောငျကို ဥတုအလိုကျ ခံစားရနျ ဆောကျလုပျပေးလသေညျ။ ဤသို့ဖွငျ့ ဘုရားလောငျးသညျ မငျးစညျးစိမျကို သကျတောျ ၂၉ နှဈအထိ ၁၄နှဈမြှ စံစားတောျမူလသေညျ။ ဘုရားလောငျးသညျ မငျးစညျးစိမျကို ၁၄နှဈမြှ ခံစားပွီးနောကျ သကျတောျ ၂၉ နှဈ အရှယျသို့ ရောကျသောအခါ မြားစှာသော အခွှအေရံတို့ဖွငျ့ ဥယြာဉျတောျသို့ ထှကျတောျမူလရော ဗွဟ်မာမငျးတို့က သူအို၊ သူနာ၊ သူသေ၊ ရဟနျး ဟူသော နမိတျကွီးလေးပါးကို အစဉျတိုငျးဖနျးဆငျးလကြျ ဘုရားလောငျးနှငျ့ ရထားထိနျးမွငျရုံမြှ ပွကွလသေညျ။ ထိုအခါ သူအို၊ သူနာ၊ သူသေ တို့ကို တဈကွိမျမြှ မမွငျဖူးသော ဘုရားလောငျးသညျ မိမိနှငျ့တကှ ဆှတေောျမြိုးတောျ အားလုံးပငျ အိုကွရ နာကွရ သကွေရဦးမညျဟူ၍ သေံဝဂဖွဈတောျမူတုနျး သပ်ပါယျသော ရဟနျးတောျကို ဖူးမွငျရသောအခါ ဘဝအဆကျဆကျက နှဈသကျခဲ့သော အသှငျဖွဈရကား အားရရှှငျလနျးလကြျ ရဟနျးပွုဖို့ရနျ အဓိဋ်ဌဌာနျပွုတောျမူလသေညျ။ ထို့နောကျ ညနခေမြျး၌ ဥယြာဉျတောျမှ ပွနျတောျမူလသေညျ။ ထိုပွနျခါနီး၌ သားတောျဖှားမွငျကွောငျးကို သံတောျဦးတငျလာသဖွငျ့ “ရာဟုဇာတော - အနှောငျအဖှဲ့ဖွဈပါပကော” ဟု ညညျးတှားတောျမူလသေညျ။ ထိုစကားကို အကွောငျးပွု၍ သားတောျ လေးကို ရာဟုလာ ဟု အမညျပေးတောျမူလသေညျ။ ဘုရားလောငျးသညျ နနျးတောျသို့ ရောကျတောျမူပွီးနောကျ ကခြသေညျ မောငျးမတို့ ကပွတီးမှုတျလကြျ ဖြောျဖွကွေသညျကို ရှေးကလို စိတျဝငျစားတောျမမူဘဲ သလှနျတောျ၌ လြောငျးစကျ တောျမူလသေညျ။ ထိုအခါ ကခြသေညျမောငျးမတို့လညျး သီဆိုတီးမှုတျမှုမြားကို ရပျတနျ့၍ အိပျကွလသေညျ။ ထိုသို့ မောငျးမမြား ဒူးပေါျပေါငျပေါျ စသညျဖွငျ့ အိပျပြောျနကွေပုံကို ဘုရားလောငျး စကျတောျခေါျရာမှ အထတှငျ မွငျတောျမူ၍ ရှေးကထကျ သံဝဂရပွီးလြှငျ “ယနေ့ညတှငျပငျ တောထှကျတော့အံ့” ဟု ကွံတောျမူကာ ငယျကြှနျတောျရငျး ဆန်နအမတျကို နှိုးလကြျ ကဏ်ဍဍကမွငျးကို ဆကျဖို့ရနျ အမိနျ့ပေးလသေညျ။ ထိုအခါ နနျးတောျ၏ အတှငျးအပွငျ၌ နတျဗွဟ်မာမြားတို့ ရောကျနကွေ၏။ နနျးတောျအတှငျးရှိ လူအမြားနှငျ့တကှ တဈမွို့လုံး မနိုးကွရအောငျ နတျမြားက စီမံထား၏။ ကဏ်ဍက မွငျးဆကျဖို့ရနျ ဆန်ဒ အမတျသညျ အတောျဝနျလေး၏။ တောထှကျမညျကို အမှနျပငျ မလိုလား။ ဘုရားလောငျးမငျးသား စကွဝတေးမငျး ဖွဈသညျကိုသာ လိုလား၏။ သို့သောျ အမိနျ့တောျကို မလှနျဆနျဝံ့ရုံသာမက မညျသူမြှလညျး မနိုးကွသဖွငျ့ ကဏ်ဍဍကစီးတောျမွငျးကို ပွငျဆငျရရှာလသေညျ။ ဘုရားလောငျးသညျ တောသို့ ထှကျခှာတောျမူခါနီးဝယျ သားတောျကို ရှုစားတောျမူလိုသောကွောငျ့ ယသောျဓရာမိဖုရား၏ အဆောငျတောျသို့ ကွှတောျမူလသေညျ။ ထိုအခါ အဆောငျတောျအတှငျးဝယျ နံ့သာတိုငျမြားကို ထှနျးညှိထား၏။ ယသောျဓရာမိဖုရား သညျ မွလေးပနျးတို့ဖွငျ့ ရောပွှမျးနသေော သလှနျပေါျ၌ သားတောျလေး၏ ဦးခေါငျးပေါျမှာ ရှှလေကျတောျတငျလကြျ စကျတောျခေါျနေ၏။ ဘုရားလောငျးသညျ အဆောငျတောျ၏ တံခါးခုံအတှငျးသို့ ခငြျးနငျးဝငျရောကျလာသောအခါ လှနျစှာ ကကြျသရရှေိလှသော တိုကျခနျးအတှငျးဝယျ တငျ့တယျသော သလှနျတောျထကျ၌ မွလေးပနျးတို့၏ အလယျတှငျ သားတောျလေးနှငျ့ ကွငျယာတောျမိဖုရားတို့ စကျတောျခေါျနပေုံကို ရှုစားတောျမူရသောအခါ ရငျသှေးတောျလေးအား အားရပါးရ ပှေ့ယူတောျမူလိုသောျလညျး မိဖုရားနိုးလြှငျ ထှကျနိုငျဖို့ လမျးမမွငျသောကွောငျ့ “ဘုရားဖွဈမှ သားတောျကို ရှုတော့အံ့” ဟု ဆုံးဖွတျတောျမူကာ အဆောငျတောျမှ ထှကျခှါတောျမူပွီးလြှငျ ကဏ်ဍဍကမွငျးတောျပေါျသို့ တကျလသေညျ။ ဤအခြိနျသညျကား မဟာသက်ကရာဇျ ၉၇ ခု ဝါဆိုလပွညျ့နေ့ တနငျ်လာ ဖွဈသညျ။ ဘုရားအလောငျးတောျသညျ သူနာ၊ သူသေ၊ ရဟနျး ဟူသော နိမိတျကွီးလေးပါးကို မွငျတောျမူသဖွငျ့ ၂၉ နှဈအရှယျ (ဘီစီ ၅၉၄) ရောကျသောအခါ တောထှကျ၍ ရဟနျးပွုလသေညျ။ ဘုရားလောငျးသညျ နတျဗွဟ်မာမြား ခွံရံလကြျ ဖှားဖကျတောျ ဆန်နအမတျအား မွငျးမွီးကို ကိုငျဆှဲစပွေီးလြှငျ ကဏ်ဍဍကမွငျးကို စီးလကြျ မွို့တောျမှ ထှကျလသေညျ။ မွို့တံခါးအနီးသို့ ရောကျသော အခါ မွို့စောငျ့နတျမြားက လူတဈထောငျဖှငျ့မှ ပှငျ့နိုငျသော တံခါးကို တနျခိုးဖွငျ့ ဖှငျ့ပေးကွသညျ။ ထိုအခြိနျ တှငျ မာရျနတျရောကျလာ၍ “အသငျမငျးသား ….. တောထှကျဖို့ မလိုပါ။ မကွာခငျ ခုနဈရကျမွောကျ၌ စကွာရတနာ ဆိုကျရောကျပါလိမျ့မညျ” ဟုပွော၍ တားလသေညျ။ သို့သောျ ဘုရားလောငျးကမူ ဂရုမထားဘဲ သှားမွဲအတိုငျးသှားလသေညျ။ ထိုသို့ တောထှကျတောျမူလာရာ အနောျမာမွဈကမျးသို့ ဆိုကျရောကျတောျမူလြှငျ မွငျးတောျကို အခကြျပေး၍ ရှဈဥသဘ (၆၃.၉၈ မီတာ) ဝေးသော တဈဖကျကမျးသို့ ခုနျပြံစေ၏။ တဈဖကျကမျးသို့ ရောကျသောျ သဲသောငျပွငျတှငျ ထိုငျတောျမူ၍ သနျလကြျဖွငျ့ ဆံတောျကို ကိုယျတိုငျပယျလသေညျ။ ထိုသို့ ပယျ၍ “ဘုရားဖွဈမညျမှနျလြှငျ ဆံတောျသညျ ကောငျးကငျမှာ တညျပါစသေား” ဟု အဓိဋ်ဌဌာနျ၍ မွှောကျ လိုကျရာ ဆံတောျသညျ ကောငျးကငျ၌ တညျလသေညျ။ ကောငျးကငျ၌ တညျနသေော ဆံတောျကို သိကွား မငျးက ခံယူ၍ တာဝတိံသာနတျပွညျတှငျ “စူဋ်ဌာမဏိစတေီ” တညျထားလသေညျ။ ထို့နောကျ ယဋိကာရ ဗွဟ်မာ ဆကျကပျလာသော သငျ်ကနျးဖွငျ့ ရဟနျးပွုတောျမူ၍ ဝတျလဲတောျပုဆိုးကိုလညျး ယဋိကာရဗွဟ်မာမငျး ယူ၍ ဗွဟ်မာ့ပွညျဝယျ “ဒုူ စတေီ” တညျထားကိုးကှယျလသေညျ။ ဘုရားအလောငျးတောျသညျ အလှနျပွုနိုငျခဲလှစှာသော ဒုက်ကရ စရိယာ အကငြျ့ကို ရဟနျးအဖွဈနှငျ့ ၆ နှဈပတျလုံးကငြျ့တောျမူခဲ့သညျ‌။ ဘုရားလောငျးသညျ ရဟနျးပွုပွီးနောကျ ဒသေစာရီ လှညျ့လညျတောျမူစဉျ အာဋ်ဌဌာရ ရသေ့နှငျ့ ဥဒကရသေ့တို့ထံ ဝငျ၍ တရားထူးကို စုံစမျးတောျမူရာ လောကီဈာနျလောကျကိုသာ ထိုရသေ့တို့အထံမှ ရရှိ သဖွငျ့ တငျးတိမျအားရတောျမမူသေးသောကွောငျ့ ဥရေုဝဠတောသို့ ကွှ၍ ဒုက်ကရစရိယာအကငြျ့ကို ကငြျ့ တောျမူသညျ။ ကငြျ့တောျမူပုံ အစီအစဉျမှာ - ရှေးဦးစှာ ‘သနော’မညျသော နိဂုံးသို့ ဆှမျးခံဝငျကာ ဆှမျးဘုဉျးပေး တောျမူပွီးလြှငျ မတေ်တာဘာဝနာကို ပှားမြားလကြျ ထိုနေ့ကာလကို လှနျစတေောျမူသညျ။ ထို့နောကျ ဆှမျးအာဟာရကို သုံးဆောငျတောျမမူတော့ဘဲ အလိုအလြောကျ ကွှကြလောသော သဈသီးကိုသာ ကောကျယူ၍ ဘုဉျးပေးတောျမူ၏။ ထို့နောကျ ထိုထိုဤ သဈပငျအောကျ လှညျ့လညျကောကျယူ၍ စားရ ခွငျးကိုပငျ အလုပျပကြျသညျဟု အယူရှိသဖွငျ့ ကိုယျတောျမွတျနရော သဈပငျအောကျ၌သာ ကွှကေသြော သဈသီးမြားဖွငျ့ပငျ မြှတတောျမူလသေညျ။ ထို့နောကျ အစာအာဟာရ စားသောကျနခွေငျးကိုပငျ အလုပျပကြျသညျဟု ထငျတောျမူ၍ လုံးဝ အစာမစားဖို့ရနျ ကွံတောျမူသညျ။ သို့သောျ နတျမြားက အစာမစားလြှငျ နတျသွဇာသှငျးပေးမညျဟု လြှောကျလသေညျ။ ထိုသို့ နတျသွဇာ အသှငျးအခံလိုသောကွောငျ့ တဈလကျခုပျလောကျ ပဲရညျ၊ ဆီးသီး လေးကိုမြှ ဘုဉျးပေးတောျမူလသေညျ။ ထိုသို့ ကွီးစှာသော ဝီရိယဖွငျ့ အစာအနညျးငယျသာ စားကာ အားထုတျမှုကွောငျ့ ဘုရားလောငျး၏ ရှှအေဆငျးကဲ့သို့ ဝါဝငျးသော ခန်ဓာကိုယျသညျ ညိုမဲခွောကျကပျ၍ နလေသေညျ။ သှေးသားဟူ၍ မရှိတော့ ဘဲ အရိုးနှငျ့ အရသော ကနြျလတေော့၏။ ဤသို့ ဘုရားဖွဈရနျ ခကျခဲပငျပနျးစှာကငြျ့တောျမူလသေညျ။ ဘုရားလောငျးသညျ ဒုက်ကရစရိယာ အကငြျ့ကို ခွောကျနှဈတိုငျတိုငျကငြျ့သောျလညျး တရားထူး မရသောကွောငျ့ ထိုအကငြျ့ကို စှနျ့လိုကျလသေညျ။ ထို့နောကျ သနောနိဂုံး၌ ဆှမျးခံ၍ အာဟာရကို ပွနျလညျ မှီဝဲလသေညျ။ ထို့ကွောငျ့ မကွာမီပငျ အားအငျတိုးပှား၍ ယခငျအသားအရမြေား ပွနျလညျဖွဈ ပေါျလာလသေညျ။ ထို့နောကျ ဘုရားအလောငျးတောျသညျ သုဇာတာ မညျသော သူ‌ဌေးသမီး လှူဒါနျးအပျသော နို့ဃနာဆှမျး ကို အဇပါလညောငျပငျရငျး၌ အလှူခံဘုဉျးပေးပွီး မဟာဗောဓိပငျသို့ကွှသှားတောျမူလသေညျ‌။ ဘုရားအလောငျးတောျသညျ သုဒ်ဓိယ ငစငျ လှူဒါနျးအပျသော မွကျရှဈဆုပျ ကို ကွဲဖွနျ့ လိုကျသောအခါ ထိုခဏဝယျ မွကျရှဈဆုပျသညျ မဟာဗောဓိပငျရငျး၌ အပရာဇိတပလ်လငျ ဖွဈလာလသေညျ။ (ထိုမွကျတို့သညျ မွကျရိပျအသှငျသဏ်ဌနျဖွငျ့ မတညျကွကုနျ။) ဤကဲ့သို့ နှကောလဝယျ စိမျးစိုသော မွကျခငျးပေါျတှငျ “ဘုရား မဖွဈသမြှ ဤထကျဝယျဖှဲ့ခှထေား သော တငျပဉြျကို မဖကြျတော့အံ့” ဟု ဓိဋ်ဌဌာနျ၍ထိုငျနတေောျမူသောအခါ နတျသိကွားမြား ရောကျလာလေ သညျ။ သိကွားမငျးသညျ ဝိဇယုတ်တရ အမညျရှိ ခရုသငျးကို မှုတျလကြျ အောငျသံပေးနလေေ၏။ ပဉ်စသီခနတျသား သညျ ဗဠေုဝစောငျးကို တီးနလေသေညျ။ သုယာမနတျမငျးနှငျ့ သန်တုသိတနတျမငျးတို့ကမူ သားမွီးယပျ နှငျ့ ပတ်တမွားရပျမြားကို တငွိမျ့ငွိမျ့ ခတျနေ၏။ သဟမ်ပတိဗွဟ်မာမငျးမှာ ထီးဖွူတောျကို ဆောငျးမိုးနေ၏။ ကာဠနဂါးမငျး ၏ ကိုယျရံတောျ နဂါးပြိုမလေးမြားက ဘုနျးတောျဘှဲ့မြားကို သာယာစှာ ရှတျဆိုနကွေ၏။ အခွားသော နတျဗွဟ်မာအပေါငျးတို့သညျ ပနျးနံ့သာအမြိုးမြိုးဖွငျ့ ပူဇောျကွလသေညျ။ ဤသို့သော အခွငျးအရာကို မာရျနတျမငျးမွငျသောျ ခကြျခငြျးပငျ နတျပွညျတကျ၍ မိမိစဈသညျ တပျသားမြားကို စုစညျးလကြျ မိမိကိုယျတိုငျက လကျနကျအမြိုးမြိုးဆှဲကိုငျသော လကျရုံးတဈထောငျ ဖနျဆငျးပွီးလြှငျ ဂီရိမခေလာ မညျသော ဆငျပွောငျကွီးကို စီးကာ ဗောဓိပငျသို့ ခြီတကျလာလသေညျ။ သို့သောျ ဗောဓိပငျ အနားသို့ မကပျဝံ့ဘဲ အဝေးကနသော အမြိုးမြိုးသော လကျနကျမြားဖွငျ့ ပဈခတျကွ လသေညျ။ မာရျနတျ၏ စဈသညျမြား တကျလာကာစကပငျ နတျဗွဟ်မာတို့သညျ ဝေးရာအရပျမှ ရှောငျလှှဲ၍ အောငျပှဲကို ကွညျ့ရှုကွလသေညျ။ ဘုရားလောငျးသညျ တဈပါးတညျးကနြျရဈသောျလညျး အနညျးငယျမြှ စိုးရှံ့တောျမမူဘဲ မာရျနတျ ကို မတေ်တာဖွငျ့ ကွညျ့တောျမူလကြျ နှဈသကျဖှယျစကားမြားကို တုံ့ပွနျပွောဆို တောျမူပွီးလြှငျ ဤ ပုလ်လငျနရောရဖို့ အတှကျ မရမေတှကျနိုငျသော ကာလတုနျးက စှနျ့လှှတျခဲ့ရသညျကို ထားလိုကျပါဦးတော့။ နောကျဆုံးဖွဈသော ဝေူ န်တရာမငျး ဘဝ၀ယျ ကွငျရာတောျ မဒ်ဒီမိဖုရား ကို လှူတုနျးက ဤမဟာပထဝီမွကွေီးသညျ ပဲ့တငျဟီးလကြျ ရိုကျတီးဆောျခတျ အသိအမှတျပွုခဲ့ဖူးလပွေီ” ဟု မိနျ့တောျမူလကြျ လကျတောျဖွငျ့ မွကေိုသုံးသပျတောျမူလိုကျသောအခါ မွကွေီးသညျ ပွငျးထနျစှာ လှုပျခတျလသေညျ။ မဟာပထဝီမွကွေီး ၏ တုနျလှုပျသံမှာ ပွငျးစှာ ဆူညံသညျ့အပွငျ ကောငျးကငျတဈပွငျလုံးလညျး တဂြုံးဂြုံးထဈခြုနျးလကြျ မိုးကွိုးမြား ကရြောကျလေ၏။ ထိုသို့ တဈပွိုငျနကျ အကွီးအကယြျ ကွောကျမကျ ဖှယျမြား ဖွဈပေါျလာသောအခါ မာရျနတျသညျ ကွောကျလနျ့၍ ထှကျပွေးလသေညျ။ နောကျလိုကျနောကျ ပါ စဈသညျမြားအားလုံးလညျး အစုအရုံးပကြျပွား၍ နတျပွညျသို့ တကျပွေးကွလသေညျ။ ဤသို့ဖွငျ့ ဘုရားလောငျးသညျ မာရျနတျကို နမေဝငျမီ အောငျတောျမူလသေညျ။ ဘုရားအလောငျးတောျသညျ ထိုပလ်လငျထကျ‌၌ ထကျဝယျဖှယျခှနေတေောျမူစဉျ နမေဝငျမီ ဒဝေပုတ်တမာရျ (မာရျနတျရနျ) ကို အောငျမွငျတောျမူ၍ ညဉျ့ဦးယံ၌ ရှေးက နခေဲ့(ဖွဈခဲ့)ဖူးသော ခန်ဓာအစဉျကို အောကျမေ့တတျ သိတတျသော "ပုဗ်ဗေ နိဝါသာနုူ တိဉာဏျ" ကိုရတောျမူလသေညျ။ သနျးခေါငျယံ၌နတျတို့၏မကြျစိနှငျ့တူသော တဈလောကလုံး၌ ရှိသော သတ်တဝါ စသညျတို့ကို မွငျတတျသော "ဒိဗ်ဗစက်ခု ဉာဏျ"ကိုရတောျမူလသေညျ။ မိုးသောကျယံ၌ အာသဝေါတရားလေးပါးတို့၏ ကုနျခွငျးကို ပွုတတျသော ကိလသောဟူသမြှကို အကွှငျးမရှိ ပယျသတျနိုငျသော "အာသဝက်ခယဉာဏျ"ကိုရတောျမူ၍ သကျတောျ ၃၅ နှဈအရှယျ (ဘီစီ ၅၈၈) မဟာသက်ကရာဇျ ၁၀၃-ခု၊ ကဆုနျလပွညျ့ ဗုဒ်ဓဟူးနေ့ မိုးသောကျယံအခြိနျဝယျ လောကသုံးပါးတှငျ အတူမရှိ၊ အတုမရှိသော သဗ်ဗညုတဘုရား အဖွဈသို့ ရောကျတောျမူလသေညျ။ ဘုရာလောငျးသညျ ဘုရားဖွဈတောျမူပွီးနောကျ တရားဦးဟောထိုကျသူကို ဆငျခွငျတောျမူသော အခါ ထိုရသေ့ငါးဦးကို မွငျတောျမူ၍ ဗောဓိပငျမှ တဈဆယျ့ရှဈယူဇနာ (၂၂၈.၉၆ မိုငျ) ဝေးကှာသော ဣသိပတန မိဂဒါဝုနျတော (ဘုရား ပစ်စကေဗုဒ်ဓါတို့ ဆငျးသကျရာ၊ သားသမငျတို့အား ဘေးမဲ့ပေးရာတော) သို့ ခွကေငြျကွှတောျမူသညျ။ ရှေးရှေးသော ဘုရားရှငျတို့သညျ ဓမ်မစကွာ တရားကို ဟောကွားရနျ ကောငျးကငျခရီးဖွငျ့ ကွှတောျမူသောျလညျး ဂေါတမဘုရားရှငျကမူ မဂျဖိုလျမြိုးစေ့ရှိသော ဥပကနှငျ့ တှေ့လို၍ ၂၂ မိုငျ ခရီးကို ခွဖွေငျ့သာ ကွှတောျမူလသေညျ။ ထို့နောကျ မဟာသက်ကရာဇျ ၁၀၃ ခု ဝါဆိုလပွညျ့နေ့ စနနေေ့၏ ညနခေမြျး၊ အနောကျဘကျ၌ နဝေငျ၍ အရှေ့ဘကျ၌ အာသဠီနက်ခတျနှငျ့ ယှဉျလကြျ လပွညျ့ဝနျးပေါျထှကျလာသော အခြိနျတှငျ ပဉ်စဝဂ်ဂီရသေ့ငါးပါးအား ဓမ်မစကွာ တရားဦးကို ဟောကွားတောျမူလသေညျ။ တရားအဆုံး၌ တဈဆယျ့ရှဈကုဋသေော နတျဗွဟ်မာတို့ နှငျ့အတူ အရှငျကောဏ်ဍဍည သောတာပနျ တညျလသေညျ။ ထို့နောကျ ဝါဆိုလပွညျ့ကြောျ ၁ ရကျနေ့တှငျ အရှငျဝပ်ပ၊ ၂ ရကျနေ့တှငျ အရှငျဘဒ်ဒိယ၊ ၃ ရကျနေ့တှငျ အရှငျမဟာနာမျ၊ ၄ ရကျနေ့တှငျ အရှငျအူဇိတို့ အသီးသီး သောတာပနျတညျကွလသေညျ။ ထို့နောကျ ဝါဆိုလပွညျ့ကြောျ ၅ ရကျနေ့တှငျ အနတ်တလက်ခဏာ သုတျတောျကို ဟောတောျမူသောအခါ ပဉ်စဝဂ်ဂီငါးပါးလုံး ရဟန်တာ ဖွဈသှားကွလသေညျ။ ပဉ်စဝဂ်ဂီ တို့အား ရဟနျးပွုပေးပွီးသောအခါ ဗုဒ်ဓ၊ ဓမ်မ၊ သံဃဟူ၍ ရတနာသုံးပါး အစုံအလငျ ပေါျထှနျး လာပွီး မကွာမီမှာပငျ ဗာရာဏသီမှ ယသသူဋ်ဌဌေးသားအမှူးပွုသော သူငယျခငြျး ၅၅ ဦးတို့သညျ ဘုရားရှငျ ၏ တရားတောျကို နာကွားရကာ ဧဟိဘိက်ခူ ရဟန်တာမြား ဖွဈလာခဲ့ကွသညျ။ ဤအရှငျမွတျ အပါး၆၀သညျ ဗုဒ်ဓသာသနာတှငျ အဦးဆုံးသော သံဃအဖှဲ့အစညျးပငျ ဖွဈသညျ။ ဘုရားရှငျနှငျ့တကှ ထိုသံဃာတောျမြားသညျ ရှေးဦးစှာ မိဂဒါဝုနျတော၌ သီတငျးသုံး နထေိုငျခဲ့ကွ သညျ။ မိုးလကေငျးလှတျ ဝါကြှတျသောအခါ ဘုရားရှငျသညျ ဝနေယေတြို့အား ဆုံးမသှနျသငျရနျ သံဃာ တောျအားလုံးကို ဒသေအသီးသီးသို့ သာသနာပွု စလှေှတျတောျမူသညျ။ စလှေှတျရာ၌ ရဟနျးတဈပါးလြှငျ ခရီးတဈကွောငျးကစြီဖွငျ့ ခရီးထှကျကွရနျ ညှှနျကွားတောျမူသညျ။ ဘုရားရှငျကိုယျတောျတိုငျလညျး ဥရုဝဠေ တော သို့ ကွှတောျမူကာ သာသနာပွုလသေညျ။ ဤအခြိနျမှစ၍ ဘုရားရှငျသညျ ၄၅ ဝါပတျလုံး သာသနာပွု တောျမူခဲ့သညျ။ သုံးလူ့သခငျသဗ်ဗညု ဘုရားရှငျသညျ ၄၅ ဝါကာလပတျလုံး ဝနေယေသြတ်တဝါတို့အား ဓမ်မစကွာ စသညျ့တ‌ရားတို့ကို ဟောပွတောျမူကာ လူ၊ နတျ၊ ဗွဟ်မာ သတ်တဝါတို့၏ အကြိုးစီးပှား ကို ဆောငျရှကျတောျမူခဲ့လသေညျ။ ရဟနျးတောျမြားကို မိမိဟောကွားခဲ့သော တရားမြားသညျ မိမ ိမရှိသညျ့နောကျ ရဟနျး တောျတို့အတှကျ ဆရာဖွဈတောျမူသညျ ဟု မိနျ့တောျမူသညျ။ ထို့နောကျ တရားတောျအပေါျ သံသယတဈစုံ တဈရာရှိလြှငျ ယခုပငျမေးရနျ လြှောကျထားတောျမူသညျ။ သို့သောျ မညျသူမှ မမေးဘဲ ဆိတျဆိတျနတေောျ မူကွသညျ။ ထိုအခါ ဘုရားရှငျက ယခုစုဝေးနသေော ရဟနျးတောျတို့အနကျ အနိမျ့ဆုံးမှာ သောတာပနျမြား သာဖွဈကွောငျး မိနျ့ကွားတောျမူသညျ။ ထို့နောကျ ဟန်ဒ ဒါနိ ဘိက်ခဝေ အာမန်တယာမိ ဝေါ၊ ဝယဓမ်မာ သငျ်ခါရာ အပ်ပမာဒနေ သမ်ပာဒထေ ရဟနျးတို့ ယခုအခါ၌ အကဉြျးအားဖွငျ့ သငျတို့ကို ငါဘုရားမှာကွားတောျမူမညျ။ ကံ စိတျ ဥတု အာဟာရ တညျးဟူသော အကွောငျးလေးပါး သငျ်ခါရတရားတို့သညျ ပကြျတတျသော သဘောရှိကုနျ၏။ သငျတို့သညျ မမေ့လြော့သောသတိဖွငျ့ ပွညျ့စုံကွစကေုနျလော့ ဤသို့ နောကျဆုံးတရားတောျကို ဟောတောျမူပွီးနောကျ စတုတ်ထဈာနျဝငျစားကာ ပဋိသန်ဓနေေ တောျမူစဉျက စိတျနှငျ့တူသော စုတိစိတျဖွငျ့ ပရိနိဗ်ဗာနျစံတောျမူသညျ။ ထိုအခါ မဟာပထဝီမွကွေီးသညျ ပွငျးထနျစှာ မွညျဟီး၍ အကွီးအကယြျတုနျလှုပျလပေါတော့သညျ။ ၄၅-ဝါ ကာလပတျလုံး သတ်တဝါတို့၏ အကြိုးစီးပှါးကို မနားမနဆေောငျရှကျတောျမူခဲ့သော သဗ်ဗညုမွတျစှာဘုရားရှငျသညျ သကျတောျ ၈၀ အရှယျရောကျသောအခါ (ဘီစီ ၅၄၃) မဟာသက်ကရာဇျ ၁၄၈-ခု ကဆုနျလပွညျ့နေ့ ကုသိနာရုံပွညျ မလ်လာမငျးတို့၏ ဥယြာဉျ၌ ပရိနိဗ်ဗာနျ စံဝငျတောျမူလသေညျ။ #မဟာကရုဏာရှငျရဲ့သားတောျ ဓမ်မမိတျဆှမြေား အသိဉာဏျ ဗဟုသုတနှငျ့ ကုသိုလျတရားမြား စဉျဆကျမပွတျ ပှားမြားနိုငျကွပွီး မငျ်ဂလာရှိသောနေ့တနေ့ဖွဈပါစေ။ Cardit to့့့့့အားလုံးပဲ မငျ်ဂလာပါ ⊙.☉ပွနျလညျမြှဝသေူ ❤◦.¸¸. ◦✿ခရီး သညျ❀◕ ‿ ◕❀