အလင်းရောင် ဓမ္မ: သိမ္းပိုက္တဲ့စိတ္ တြယ္တာျမတ္ႏိုးတ့ဲစိတ္ ႏွေမ်ာ၀န္တိုတဲ့စိတ္ေတြကေန … စြန္လြႊတ္တဲ့စိတ္ အမ်ားအက်ဳိး ေဆာင္ရြက္ လိုတဲ့စိတ္ ေ၀ႏိုင္ မွ်ႏုိင္တဲ့စိတ္ ေမတၱာ ဂရုဏာေတြျဖစ္ေအာင္ ျပင္ရမယ္။ ေရကေတာ့ ျမင့္ရာက နိမ့္ရာ စီးမွာပဲ။ ဒီစိတ္ကို မျပင္ရင္ေတာ့ ငါ့ဟာ ငါ့ဟာ။ ငါ့ဟာ ၿပီးေတာ့ ငါ့သားသမီးဟာ ငါ့ေျမးျမစ္ဟာ ငါ့အသိုင္းအ၀ိုင္းဟာ ငါကကို မထြက္ႏိုင္ဘူး။ အဲ့လိုျဖစ္သြားရင္ နိမ့္ရာ စီးသြားတာ ေသခ်ာတယ္။ အဲ့တာ ဘ၀ၿပီးလို ့နိဂံုးခ်ဳပ္လို ့ ကိုယ့္ သက္တမ္းကေလးကို ျပန္လဲၾကည့္လိုက္ေရာ… ေၾသာ္ ငါတစ္သက္လံုး ငါ့ဟာနဲ ့ေနခဲ့ပါလားဆိုၿပီးေတာ့ ဘာမွျမတ္ႏိုးစရာ ေက်နပ္စရာ မရွိပဲနဲ ့ ေတာ္ေတာ္ၾကီးကို ေနာင္တတရားနဲ႔ ပူေလာင္ရမယ္လို ့ထင္တာပဲ။ မေစာင့္စည္းပဲ ဗရမ္းဗတာ ေနရတဲ့ စိတ္ဟာ အဆင့္မရွိဘူး။ မျမင့္ျမတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္နဲ ့ႏႈတ္ကို ေစာင့္စည္း ၿပီးေတာ့ ခ်ဳပ္တည္းၿပီးေတာ့ ေနရတာဟာ သိပ္ကို ေကာင္းတယ္ဆိုၿပီး နားလည္ၿပီးေတာ့ သီလျဖစ္ရတာ မလုပ္သင့္ဘူးလား။ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ေပါ့ေပါ့ဆဆေလး ေနတာမ်ား ဥာဏ္ပညာေတာ္ေတာ္ တုန္းတာပဲ။ သိႏုိင္ခြင့္ရွိပါလ်က္နဲ ့သိႏုိင္တဲ့ အသိဥာဏ္ တံခါးေပါက္ ပိတ္ထားတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ေမ့ေလ်ာ့ေနတယ္။ ရိုးရိုးေလး ဥပမာေျပာမယ္ဆုိရင္ လူတစ္ေယာက္ ေမ့ေမ်ာေနတယ္ဆုိရင္ ဘာသိလဲ။ ဘာမွမသိဘူး။ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ေနရတာဟာ ယုတ္ညံ့တယ္။ မေမ့မေလ်ာ့ ေနရတာဟာ ျမင့္ၿမတ္တယ္လို႔ နားလည္ၿပီးေတာ့ ေမ့ေလ်ာ့ျခင္းကေန မေမ့ေလ်ာ့ျခင္း ျဖစ္ေအာင္ ျပင္ရမယ္။။ သစၥာေရႊစည္ဆရာေတာ္ Khin Htet Htet Zaw acc မွ