အလင်းရောင် ဓမ္မ: ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဆုံးမျခင္း ••••••••••••••••••••••••••• လူအထင္ႀကီး ခံရရံုေလာက္နဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဟန္ေဆာင္မႈေတြနဲ႔ သိပ္ျပီး ဟိတ္ဟန္ေတြ ထုတ္မေနနဲ႕။ ကိုယ္ ဘာလဲ၊ ဘယ္လဲဆိုတာ သူမ်ား မသိေပမယ့္ ကိုယ္သိေနတာပဲ မဟုတ္လား။ ဟုတ္တယ္။ ကိုယ္အပါအဝင္ လူအေတာ္မ်ားမ်ားက လူေရွ႕သူေရွ႕ဆိုရင္ ေကာင္းတာေလးေတြကို ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ လုပ္တတ္ၾက သေလာက္ လူကြယ္ရာဆိုရင္ မဟုတ္တာ လုပ္တတ္ၾကတာပဲ မ်ားတယ္။ ဘယ္သူမွ မရွိရင္ ေကာင္းတာလုပ္ဖို႔ထက္ မေကာင္းတာ လုပ္ဖို႔ပဲ ႀကံစည္ေတြးေတာ လုပ္ေဆာင္ေလ့ ရွိတတ္ၾကတယ္။ ဘယ္သူမွ မရွိ၊ ဘယ္သူမွ မသိေပမယ့္ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ကိုယ္ရွိေနတယ္။ ကိုယ့္အလုပ္ေတာ့ ကိုယ္သိေနတယ္။ ကိုယ္ ဘာလုပ္တယ္ဆိုတာ သူမ်ား မသိေပမယ့္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ သိေနတာပဲေလ။ ကိုယ္ဟန္ေဆာင္တာလည္း ကိုယ္သိတယ္။ ကိုယ္ႀကံေဆာင္တာလည္း ကိုယ္သိတယ္။ ကိုယ္မာန္ေထာင္တာလည္း ကိုယ္သိတယ္။ ကိုယ္ လုပ္တာ ကိုယ္မသိဘူးဆိုတာ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတာပဲ ျဖစ္မွာပါ။ စိတ္မူမမွန္လို႔ပဲ ျဖစ္မွာပါ။ အဓိကကေတာ့ ဟန္လုပ္ဖို႔ထက္ ေစတနာမွန္ဖို႔ပဲ။ လူတကာသိေရးထက္ ေစတနာရွိေရးပါပဲ။ တိတ္ဆိတ္ကြယ္ရာ ဘယ္ေလာက္ပဲရွိရွိ ကို္ယ့္စိတ္ကြယ္ရာကေတာ့ မရွိဘူး။ ဘယ္သူမွ မသိေပမယ့္ ကိုယ္သိတယ္။ ဘယ္သူမွ မျမင္ေပမယ့္ ကိုယ္ျမင္တယ္။ ရိုးသားမႈ မရွိတဲ႔ ဟန္ေဆာင္မႈဟာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေကာင္းေကာင္း၊ ဘယ္သူပဲ ခ်ီးက်ဴးခ်ီးက်ဴး ကိုယ့္လုပ္ရပ္ ကိုယ္သိရင္ လိပ္ျပာသန္႔စြာ လက္ခံနိူင္ပါ့မလားေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ လူေရွ႕သူေရွ႕ ဟန္ေဆာင္ျပီး ေကာင္းတာေတြ လုပ္ျပဖို႔ထက္ လူကြယ္ရာမွာ မေကာင္းတာေတြ မလုပ္မိဖို႔ ပိုအေရးႀကီးတယ္။ သူမ်ားအထင္ႀကီးေအာင္ လုပ္ျပဖို႔ထက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အထင္ႀကီးနိူင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္။ အမ်ားသိဖို႔ထက္ အမွားမရွိဖို႔ ႀကိဳးစားရမယ္။ ဆရာေတာ္ မနာပဒါယီ အရွင္ဝိစိတၱ