အလင်းရောင် ဓမ္မ: တရားထူး တရားျမတ္ဆိုတာ မလုပ္ရင္မရဘူး 🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏 ဒီကေန႔ေခတ္လူေတြဟာ အသိဥာဏ္ရွိရက္သားနဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔ ေသာတာပန္,သကဒါဂါမ္,အနာဂါမ္, ရဟႏၲာ မျဖစ္ၾကသလဲ?ဆို မလုပ္ၾကလို႔ မျဖစ္တာ။ အမွန္ကေတာ့ မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္ကို မရမေန မရအရ က်င့္ၾကံၾကိဳးကုတ္ အားထုတ္မယ္လို႔ မဟာသီဝမေထရ္ၾကီးတို႔လို အားလံုးကို စြန္႔လႊတ္ျပီးေတာ့ အႏွစ္(၃၀) တရားအားထုတ္မယ္ဆိုရင္ ဒီထဲက ေသာတာပန္, သကဒါဂါမ္, အနာဂါမ္ျဖစ္မယ့္ ပုဂၢိဳလ္ေတြ အမ်ားၾကီးပဲေပါ့။ ဘုန္းၾကီးတို႔တေတြ ဘာလို႔မျဖစ္တုန္းဆိုလို႔ရွိရင္ မလုပ္လို႔မျဖစ္တာ။ အဲဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ သူ႔ဘာသာသူေတာ့ ျဖစ္မလာဘူး။ မလုပ္လို႔ရွိရင္ မျဖစ္႐ံုမဟုတ္ဘူး၊ အေျခအေနေကာင္းေလးေတြပါ ပ်က္စီးယိုယြင္း သြားတတ္ေသးတယ္တဲ့။ သတိထားဖို႔ပဲ။ လူတိုင္း လူတိုင္းဟာ ပါရမီနဲ႔ အသိဥာဏ္ေလးေတြဟာ အေျခခံအားျဖင့္ ရွိေနၾကတယ္။ အဲ့ဒီရွိတဲ့အေျခခံေလးကို အသံုးမခ်ပဲနဲ႔ စိတ္ဆႏၵမပါလို႔ တျခားဘက္မွာ အသံုးခ်ေနမယ္ ဆိုလို႔ရွိရင္ ဒီပါရမီေတြဟာ ကုန္ဆံုးသြားမွာပဲ။ ဒီအသိဥာဏ္ေလးေတြဟာ တျခားေနရာ ေရာက္သြားျပီးေတာ့ တရားထူး တရားျမတ္အတြက္ အက်ိဳးျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဘူး။ ၾကည့္ေလ- ဗာရာဏသီ သူေ႒းသားပဲၾကည့္- ကုေဋ(၈၀)ႂကြယ္ဝတဲ့ ဗာရာဏသီသူေ႒းသားဟာ တကယ့္ Great intelligence အသိဥာဏ္ထက္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ပဲ။ အသိဥာဏ္ထက္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ျဖစ္လ်က္သားနဲ႔ ေနာက္ဆံုးမွာ သူ႔ဘဝရဲ႕ နိဂံုးခ်ဳပ္ အဆံုးသတ္သြားတာ မေကာင္းဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔ မေကာင္းသလဲဆိုလို႔ရွိရင္ သူ႔မိဘေတြရဲ႕ အတြက္ လြဲသြားတာပါတယ္။ ေအး- ကုေဋ ၈၀ ဆိုေတာ့ ငါတို႔သားေလး တစ္သက္စားလို႔ မကုန္ဘူး။ ဘာလို႔ ပင္ပန္းဆင္ရဲတာေတြ ခံမလဲ။ သူ႔ဘာသူထိုင္စားပါေစ၊ သူေပ်ာ္သလိုသာေနပါေစလို႔ သားကေလး ဆင္းရဲမွာ ေၾကာက္လို႔ အဆို , အက ေလာက္ပဲ သင္ေပးတယ္၊ အတီးအမႈတ္ေလာက္ပဲ သင္ေပးတယ္။ ဘာပညာမွ သင္မေပးဘူး။ စီးပြားရွာနည္းေကာေနာ္။ လုပ္ငန္းကိုင္တာနဲ႔ ပက္သက္ျပီး ဘာမွသင္မေပးဘူး။ ဘာမွ မသိဘူး။ သင္မေပးလို႔ သူသိတာ ဘာတုန္းဆိုရင္ ေစာင္းတီးတတ္တယ္၊ သီခ်င္းဆိုတတ္တယ္၊ ဒါပဲ။ သူနဲ႔အိမ္ေထာင္ျပဳတဲ့ ကေလးမေလးကလည္း ေစာင္းတီးတတ္တယ္၊ သီခ်င္းဆိုတတ္တယ္၊ ဒါပဲ။ ဘယ္သူမွ စီးပြားေရးပညာ နားမလည္ၾကဘူး။ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ အရက္သမားေတြရဲ႕ ေသြးေဆာင္မႈေၾကာင့္ အရက္ကေလး ေသာက္မိ သြားတဲ့အခါ ရွိသမၽွပစၥည္းေတြ သံုးလိုက္ျဖဳန္းလိုက္တာ ဇနီးေမာင္ႏွံ(၂)ေယာက္ဟာ ေနာက္ဆံုး လမ္းေဘးမွာ ခြက္လက္ဆြဲျပီးေတာ့ ထမင္းက်န္၊ ဟင္းက်န္ေလးေတြ ေတာင္းစားရတဲ့အဆင့္ ေရာက္သြားတယ္။ အဲဒါမလုပ္လို႔ မျဖစ္တာ ျဖစ္တယ္။ မလုပ္ရင္လည္း မျဖစ္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာတယ္။ အဲဒီဘဝေရာက္ေနတဲ့အခါ ျမတ္စြာဘုရားက ေျပာတယ္ အရွင္အာနႏၵာကို- အာနႏၵာ ေတြ႔လား၊ ဟိုမွာ အဖိုးၾကီးနဲ႔အဖြားၾကီး၊ အဲဒါ သာမန္မဟုတ္ဘူး ဒီျမိဳ႕မွာ ဒိတ္ဒိတ္က်ဲ သူေ႒းနဲ႔သူေ႒းကေတာ္ပဲ၊ သူဟာ ပထမအ႐ြယ္မွာ စီးပြားဥစၥာ ရွာေဖြၾကိဳးစား လိုက္မယ္ဆိုရင္ ပထမတန္းသူေ႒းၾကီးျဖစ္မယ္။ (ပထမအ႐ြယ္ဆိုေတာ့ ၃၃-ႏွစ္၊ ဒုတိယအ႐ြယ္ ဆိုတာ ၃၄-ႏွစ္ကေနျပီးေတာ့ အသက္ ၆၆-ႏွစ္၊ ဒီလိုအ႐ြယ္ကို ပိုင္းတာေနာ္) အဲဒီ ဒုတိယအ႐ြယ္မွာ ၾကိဳးစားလိုက္မယ္ဆိုရင္ ပထမတန္းသူေ႒း မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဒုတိယတန္းသူေ႒းပဲ ျဖစ္ေတာ့မယ္- အ႐ြယ္က်သြားသလို လူ႔ရဲ႕အသိဥာဏ္ေတြကလည္း ဆုတ္ယုတ္သြားတယ္။ တခ်ိဳ႕က အသက္ၾကီးလာမွ ထက္လာတယ္လို႔ ေအာက္ေမ့တာ၊ မဟုတ္ဘူး။ အသက္ၾကီးလာရင္ ဆုတ္ယုတ္တာေနာ္။ တတိယအရြယ္ ၾကိဳးစားမယ္ဆိုရင္ တတိယတန္းသူေ႒းျဖစ္မယ္။ ဒါ စီးပြားေရးဘက္က ျမတ္စြာဘုရားေျပာတာ။ အကယ္၍ သူပထမအ႐ြယ္မွာ ေတာထြက္ျပီးေတာ့ တရားဓမၼ က်င့္ၾကံၾကိဳးကုတ္ အားထုတ္လိုက္မယ္ဆိုရင္ ရဟႏၲာျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဒီျဖစ္ႏိုင္ေခ် ရွိတာေလးေတြဟာ မလုပ္သည့္ အတြက္ေၾကာင့္ သူ ရဟႏၲာမျဖစ္ဘူးဆိုတာကို ေျပာတာေနာ္။ ဒုတိယအ႐ြယ္မွာဆိုလို႔ရွိရင္ အနာဂါမ္တို႔ သကဒါဂါမ္တို႔ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ တတိယအရြယ္မွာ ဆိုလို႔ရွိရင္ ေသာတာပန္ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ အခုေတာ့အရြယ္သံုးပါး လြန္ျပီးေတာ့ အိုမင္းမစြမ္း ျဖစ္သြားျပီ - တဲ့။ ေမၽွာ္လင့္ခ်က္ ကုန္သြားျပီ။ Hopeless ေပါ့။ လူေတြက အျမဲတမ္း ဟုတ္ဘူး၊ ဟုတ္ဘူးနဲ႔ေနာ္။ မဟုတ္ဘူးဆို ဘယ္ေတာ့မွ ဟုတ္လာမွာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ တကယ္ကေတာ့ အဲဒါ Hopeless ျဖစ္သြားတာ။ Hopeless မျဖစ္ဘူးလို႔ မေအာက္ေမ့ေလနဲ႔။ တရားထူး တရားျမတ္ဆိုတာ မလုပ္ရင္မရဘူး၊ ဟို မက်င့္ဘူးဆိုလို႔ရွိရင္ ဘယ္သူမွ မရႏိုင္ဘူးေနာ္။ ပါခ်ဴပ္ဆရာေတာ္ အလင္းေရာင္ဓမၼ