အလင်းရောင် ဓမ္မ: “အရွင္ကု႑ဓာနမေထရ္၏ ဝဋ္ေႂကြး” ••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••• အရွင္ကု႑ဓာနမေထရ္သည္ သာဝတၳိျပည္ဝယ္ ပုဏၰားမ်ိဳး၌ ေမြးဖြားခဲ့သည္။ မိဘတို႔က “ဓာနလုလင္”ဟု အမည္ေပးခဲ့သည္။ ဓာနလုလင္သည္ အရြယ္ေရာက္လတ္ေသာ္ ေဗဒင္သံုးပံုကို သင္ၾကားတတ္ေျမာက္ခဲ့သည္။ အရြယ္ေရာက္ေသာအခါ ဘုရားရွင္၏ ေဒသနာကို ၾကားရ၍ သဒၶါတရား အထူးျဖစ္ကာ ရဟန္းျပဳခဲ့သည္။ ဓာနမေထရ္ ရဟန္းျပဳေသာေန႔မွစ၍ တန္ဆာဆင္ယင္အပ္ၿပီးေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္ (မိန္းမအစစ္မဟုတ္၊ ဝဋ္ေႂကြး႐ုပ္)သည္ မေထရ္ ရြာတြင္းသို႔ဝင္လွ်င္ အတူတကြဝင္၍ လိုက္ပါေလ့ရွိသည္။ မေထရ္ထြက္လွ်င္ အတူလိုက္ပါ၍ ထြက္ေလ့ရွိသည္။ မေထရ္ရပ္လွ်င္ ရပ္သည္။ မေထရ္သြားလွ်င္ သြားသည္။ ဤသို႔စသည္ျဖင့္ အၿမဲတမ္း မေထရ္ေနာက္သို႔ တေကာက္ေကာက္ လိုက္ပါေနသည္ဟု ထင္ရသည္။ ဓာနမေထရ္က ထိုမိန္းမ႐ုပ္ကို မျမင္ရ။ တစ္ျခားသူတို႔ကသာ ျမင္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိဓာနမေထရ္အား ၿမိဳ႕တြင္း၊ ရြာတြင္း၌ ယာဂုဆြမ္း လွဴဒါန္းေသာ မင္း၊ မိန္းမ စသည္တို႔က- “အရွင္ဘုရား...ဤယာဂုတစ္ဇြန္းသည္ အရွင္ဘုရားအတြက္ျဖစ္ပါသည္။ ဤယာဂုတစ္ဇြန္းကား တပည့္ေတာ္မတို႔၏ သူငယ္ခ်င္းမ အရွင္ဘုရား ေနာက္ကပါေသာ မိန္းမအတြက္ ျဖစ္ပါသည္ဘုရား” ဟုျပက္ရယ္ေျပာင္ေလွာင္စကား ေျပာၾကားၾကသည္။ မေထရ္က ထိုစကားၾကားရ၍ အမ်ိဳးသမီးကို ၾကည့္သည္ရွိေသာ္ အမ်ိဳးသမီးကို မေတြ႕ရ။ သို႔အတြက္ မေထရ္အား စိတ္ဆင္းရဲမွဳသည္ မ်ားစြာ ျဖစ္ရေလသည္။ ေက်ာင္းတိုက္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ၌လည္း သာမေဏငယ္၊ ရဟန္းငယ္မ်ားက ဝိုင္းအံု၍- “အရွင္ဓာနသည္ မိန္းမၾကဴးသူျဖစ္သည္” ဟု ျပက္ရယ္ျပဳၾကသည္ကို ခံရျပန္သည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ေနာင္ကာလဝယ္ “ဓာနမေထရ္”၏ အမည္သည္ “ကု႑ဓာနမေထရ္”ဟု အမည္တြင္ေလသည္။ ကု႑ဓာနမေထရ္သည္ သာမေဏငယ္မ်ား၊ ရဟန္းငယ္မ်ားက အခြင့္ရတိုင္း ေျပာင္ေလွာင္ ေျပာဆိုသည္တို႔ကို သည္းမခံႏိုင္ေတာ့၍- “သင္တို႔သာ မိန္းမၾကဴးသူမ်ားျဖစ္ၾက၏။ သင္တို႔၏ဥပဇၩာယ္မ်ားသာ မိန္းမၾကဴးသူမ်ား ျဖစ္ၾက၏။ သင္တို႔၏ဆရာမ်ားသာ မိန္းမၾကဴးသူမ်ား ျဖစ္ၾက၏” ဟု ျပန္လွန္ေျပာဆိုေလသည္။ ထိုအခါ အျခားရဟန္းတို႔က ဘုရားရွင္ထံသို႔ သြားေရာက္ၿပီး- “ျမတ္စြာဘုရား...ကု႑ဓာနမေထရ္သည္ ရဟန္းငယ္၊ သာမေဏတို႔ႏွင့္အတူ ဤသို႔သေဘာရွိေသာ ရုန္႔ရင္းၾကမ္းတမ္းေသာစကားကို ေျပာဆိုပါသည္ဘုရား။”ဟု ေလွ်ာက္ထားၾကသည္။ ဘုရားရွင္သည္ ကု႑ဓာနမေထရ္ကို ေခၚေတာ္မူ၍ မွန္-မမွန္ စစ္ေဆးေမးျမန္းၿပီး- “ခ်စ္သား-သင္သည္ ေရွးကျပဳခဲ့ေသာ မေကာင္းမွဳ အကုသိုလ္ကံကို ယေန႔တိုင္ေအာင္ပင္ ေၾကေအာင္ ၿငိမ္းေအးေအာင္ မဆပ္ႏိုင္ေသးပါ။ သင္သည္ ေနာက္တစ္ဖန္ ဤသို႔ ၾကမ္းတမ္းေသာစကားကို မေျပာၾကားလင့္။ သည္းခံပါေလာ့။” ဟု ဆံုးမစကား မိန္႔ၾကားေလသည္။ ထိုသတင္းစကားသည္ ေကာသလမင္းႀကီးနားသို႔ ေရာက္သြားေလသည္။ ေကာသလမင္းႀကီးသည္ မင္းခ်င္းေယာက္်ားတို႔ကို စံုစမ္းေစသည္။ ကု႑ဓာနမေထရ္ေနာက္၌ မိန္းမပါသည္ကို ေတြ႕ရ၍ ေတြ႕ရေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားၾကသည္။ မင္းႀကီးသည္ မိမိကိုယ္တိုင္ အျခံအရံပရိသတ္ အနည္းငယ္ႏွင့္တကြ ကု႑ဓာနမေထရ္ရွိရာသို႔ သြားေရာက္ၿပီး တစ္ေနရာကေစာင့္၍ အကဲခတ္ၾကည့္ရွဳေနေလသည္။ ထိုအခ်ိန္၌ ကု႑ဓာနမေထရ္သည္ သကၤန္းခ်ဳပ္မွဳ ျပဳလုပ္လ်က္ ထိုင္ေနဆဲျဖစ္သည္။ ထိုဝဋ္ေႂကြးမိန္းမ႐ုပ္သည္ မေထရ္၏အနီး၌ ရပ္ေနသကဲ့သို႔ ထင္ျမင္ရသည္။ “ဤအေၾကာင္းထူးကား ဧကန္ပင္ရွိေနပါ၏” ေကာသလမင္းႀကီးသည္ ဤသို႔ၾကံစည္မိကာ ထိုမိန္းမရပ္ေနေသာေနရာသို႔ သြားေလသည္။ မင္းႀကီးလာလတ္ေသာ္ ထိုဝိပါကဝဋ္ေႂကြးမိန္းမရုပ္သည္ မေထရ္သီတင္းသံုးရာ ေက်ာင္းခန္းမအတြင္းသို႔ ဝင္သြားသကဲ့သို႔ ျမင္ရေလသည္။ မင္းႀကီးသည္ ထိုမိန္းမဝင္ရာအေပါက္မွ လိုက္ဝင္၍ ၾကည့္သည္။ ေနရာအႏွံ ရွာေဖြၾကည့္သည္။ မေတြ႕ျမင္ရေတာ့ေပ။ “ဤမိန္းမကား မိန္းမအစစ္မဟုတ္။ မေထရ္၏အကုသိုလ္ကံဝဋ္ေႂကြးျဖစ္မည္။” ဟု ဆင္ျခင္မိသည္။ မင္းႀကီးသည္ မေထရ္နားမွျဖတ္၍ မေထရ္၏ အခန္းသို႔ဝင္ခဲ့ေသာ္လည္း မေထရ္ကို ရွိမခိုးခဲ့ပါေခ်။ အျပန္က်မွ သင့္ေလ်ာ္ရာ၌ထိုင္ၿပီး ရွိခိုးသည္။ “အရွင္ဘုရား...အသို႔နည္း။ ဆြမ္းပစၥည္းျဖင့္ မၿငိဳမျငင္ ရွိပါ၏ေလာ” ဟု ေလ်ာက္ထားသည္။ “ျမတ္ေသာမင္းႀကီး သင့္႐ံုရွိပါ၏” “အရွင္ဘုရား...အရွင္ဘုရား၏ စကားကို တပည့္ေတာ္ သိရွိပါ၏။ အရွင္ဘုရား ဤသို႔သေဘာရွိေသာ ညစ္ညဴးေၾကာင္း (မာတုဂါမ႐ုပ္)ႏွင့္ အတူတကြ သြားလာေနရေသာ အရွင္ဘုရားတို႔အား အဘယ္သူတို႔သည္ ၾကည္ညိဳပါမည္နည္း။ ယခုအခ်ိန္မွစ၍ အရွင္ဘုရားသည္ အျခားေနရာသို႔ သြားရန္မလိုေတာ့ဘဲ ပစၥည္းေလးပါးျဖင့္ အရွင္ဘုရားကို ျပဳစုလုပ္ေကြၽးပါမည္။ အရွင္ဘုရား အသင့္အားျဖင့္ တရားႏွလံုးသြင္း၍ မေမ့မေလ်ာ့ အားထုတ္ပါေလာ့။” ဟု ေလွ်ာက္ထားၿပီး ေကာသလမင္းႀကီးသည္ ေန႔စဥ္ ကု႑ဓာနမေထရ္ကို ဆြမ္းစေသာပစၥည္း ေလးပါးျဖင့္ ေန႔စဥ္ လွဴဒါန္းေလသည္။ ကု႑ဓာနမေထရ္သည္ ေကာသလမင္းႀကီးထံမွ အေထာက္အပံ့ရ၍ သပၸာယျဖစ္ေသာေဘာဇဥ္ျဖင့္ တည္ၾကည္ေသာစိတ္ရွိကာ ဝိပႆနာတရား ပြားမ်ားအားထုတ္၍ အရဟတၱဖိုလ္သို႔ ဆိုက္ေရာက္ေလသည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ထိုဝဋ္ေႂကြးမိန္းမ႐ုပ္သည္လည္း ကြယ္ေပ်ာက္ေလသည္။ ကု႑ဓာနမေထရ္သည္ ဘုရားရွင္၏ တပည့္သာဝကမ်ားထဲတြင္ စာေရးတံမဲကို ရယူေသာရဟန္းတို႔၌ အသာဆံုး၊အျမတ္ဆံုးျဖစ္ေသာ ဧကဒဂ္ဘြဲ႕ကို ရရွိခဲ့ပါသည္။ ▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬ “အတိတ္မေကာင္းမွဳကံ” ▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬ ကု႑ဓာနမေထရ္ေလာင္းသည္ ကႆပဘုရားရွင္ လက္ထက္၌ “ဘုမၼစိုးနတ္” ျဖစ္ေလသည္။ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ ေျခာက္လတစ္ႀကိမ္ ပါတိေမာက္ဥပုသ္ျပဳၾကရသည္။ ေျခာက္လေစ့၍ ကႆပဘုရားရွင္၏ ၾသဝါဒပါတိေမာက္ျပဳေသာအခါ ရပ္ေဝး၌ သီတင္းသံုးေနထိုင္ၾကကာ အလြန္ရင္းႏွီးေသာ သူငယ္ခ်င္း ရဟန္းႏွစ္ပါးတို႔သည္ ဥပုသ္ျပဳရန္အတြက္ ကႆပဘုရားရွင္ရွိရာသို႔ ႂကြလာခဲ့ၾကသည္။ ဘုမၼစိုးနတ္သည္ မေထရ္ႏွစ္ပါး၏ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို စူးစမ္းလိုေသာ အၾကံစိတ္ျဖစ္ေပၚလာကာ ထိုမေထရ္တို႔အား “စိတ္ဝမ္းကြဲေအာင္” ျပဳလုပ္ႏိုင္မည့္ အခြင့္အေရးကို ေမွ်ာ္ေထာက္ေတြးလ်က္ မေထရ္တို႔၏ မနီးမေဝးမွ လိုက္ပါလာခဲ့သည္။ တစ္ေနရာအေရာက္တြင္ မေထရ္တစ္ပါးသည္ မေထရ္တစ္ပါးထံ၌ သပိတ္သကၤန္းအပ္ၿပီးလွ်င္ ကိုယ္လက္သုတ္သင္ရန္အတြက္ ေရမိုးခ်မ္းသာေသာ အရပ္သို႔ သြားေရာက္ကာ ကိုယ္လက္သုတ္သင္မွဳ ျပဳၿပီးလွ်င္ ေျခတို႔ကိုေဆးၿပီးေနာက္ ျခံဳပုတ္တစ္ခုအနီးမွ ထြက္လာေလသည္။ ဘုမၼစိုးနတ္သည္ ကိုယ္လက္သုတ္သင္ေသာ မေထရ္၏ေနာက္နားမွကပ္၍ အလြန္အဆင္းလွပေသာ မိန္းမအသြင္ ဖန္ဆင္းလ်က္ ဆံပင္မ်ားကိုခါ၍-ခါ၍ ဆင္ျပင္ထံုးဖြဲ႕သကဲ့သို႔ လည္းေကာင္း၊ ထဘီကိုျပင္၍ ျပင္၍ ဝတ္သကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ ျပဳလုပ္ကာ မေထရ္ေနာက္မွ ထပ္ၾကပ္မကြာ လိုက္ပါ၍ ျခံဳပုတ္မွ ထြက္လာေလသည္။ အေဖၚျဖစ္ေသာမေထရ္သည္ သင့္ေလ်ာ္ရာအရပ္၌ ရပ္ေစာင့္ေနရင္းက ထိုအျခင္းအရာ အရပ္ရပ္ကို ျမင္ေတြ႕မိၿပီး စိတ္မခ်မ္းမသာျဖစ္ကာ- “ယခုအခါ ငါ့အတြက္ ဤရဟန္းႏွင့္အတူတကြ ကာလၾကာျမင့္စြာ စြဲျမဲတည္ရွိခဲ့ေသာ ေမတၱာတရားက ပ်က္ရေလၿပီ။ငါသည္ အကယ္၍ ဤရဟန္း ဤကဲ့သို႔ ယုတ္မာမွန္းသိခဲ့လွ်င္ ဤမွ်ကာလၾကာေအာင္ အတူတကြ အကြၽမ္းတဝင္ ခ်စ္ခင္မွဳကို ျပဳလိမ့္မည္မဟုတ္။” ဟု ၾကံစည္စဥ္းစားမိၿပီးလွ်င္ ထိုမေထရ္ အနီးသို႔ ေရာက္လွ်င္ ေရာက္ခ်င္း- “ငါ့ရွင္...သင္၏သပိတ္သကၤန္းကို ယူပါေလာ့။ ငါသည္ သင္ကဲ့သို႔ ယုတ္မာလွေသာ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ လမ္းေၾကာင္းအတူတကြ မသြားလိုေတာ့ပါ။” ဟု ေျပာၾကားၿပီး သပိတ္သကၤန္းတို႔ကို ေပးေလသည္။ ထိုစကားကို ႐ုတ္တရက္ၾကားလိုက္ရေသာ မေထရ္သည္ အလြန္အံ့အားသင့္ၿပီး စိတ္မွာလည္း လွံႏွင့္ ထိုးဆြခံရသကဲ့သို႔ ခံစားရေလသည္။ “ငါ့ရွင္...သင္ အဘယ္စကားကို ေျပာဆိုပါသနည္း။ ငါသည္ ဤမွ်ကာလၾကာေအာင္ ဒုကၠဋ္အာပါတ္ကိုမွ်လည္း မသင့္ခဲ့ဖူးပါ။ သင္သည္ဟူ၍လည္း မသိရွိခဲ့ဖူးပါ။ သို႔ျဖစ္ပါလ်က္ သင္သည္ ငါ့ကို အဘယ္အရာကိုျမင္၍ ယုတ္မာေသာသူဟူ၍ ေျပာဆိုရပါသလဲ။” ဟု ေမးျမန္းေလသည္။ “ငါ့ရွင္...အျခားတစ္ပါးျမင္ရမူ အေၾကာင္းမဟုတ္။ သင္သည္ ဤသို႔သေဘာရွိေသာ တန္ဆာဆင္ထားေသာ မာတုကာမႏွင့္အတူတကြ တစ္ေနရာတည္း၌ ျဖစ္ၿပီးမွ ျခံဳမွ ထြက္လာသည္ မဟုတ္ပါေလာ။” ဟု ျပစ္တင္ေျပာဆိုသည္။ “ငါ့ရွင္...ဤျဖစ္ရပ္မ်ိဳး ငါ့တြင္ လံုးဝ မရွိပါ။ ငါသည္ သင္ေျပာေသာ မာတုကာမကို လံုးဝ မေတြ႕မျမင္ရပါ။” စြပ္စြဲခံရေသာမေထရ္က သံုးႀကိမ္တိုင္တိုင္ ရုိးသားစြာ ျငင္းဆို ေျပာဆိုေသာ္လည္း စြပ္စြဲေသာရဟန္းက ကိုယ္တိုင္ျမင္ထားသူျဖစ္၍ လံုးဝမယံုၾကည္ဘဲ၊ မိမိျပန္အပ္ေသာ အေၾကာင္းကိုသာ အခိုင္အလံု ေျပာၿပီး လမ္းခြဲသြားေလသည္။ ထို႔ေနာက္ သံဃာမ်ား ဥပုသ္သိမ္အျပင္သို႔ ဝင္ေသာအခါ၌လည္း စြပ္စြဲေသာမေထရ္သည္ စြပ္စြဲခံရေသာ မေထရ္ကို ဥပုသ္သိမ္အျပင္၌ ေတြ႕ျမင္၍- “ဤဥပုသ္သိမ္အျပင္၌ ဤသို႔သေဘာရွိေသာ ရဟန္းယုတ္တစ္ပါး ပါရွိေနသည္။ ငါသည္ ထိုရဟန္းယုတ္ႏွင့္ အတူတကြ ဘယ္နည္းႏွင့္မွ် ဥပုသ္မျပဳႏိုင္။” ဟု ႏွဳတ္ႁမြက္ေျပာဆိုကာ ဥပုသ္သိမ္မွထြက္၍ အျပင္၌ ရပ္ေနေလသည္။ ဘုမၼစိုးနတ္လည္း “ေၾသာ္-ငါသည္ ဝန္ေလးေသာ အမွဳကို ျပဳအပ္မိေလၿပီ” ဟု ေနာင္တပူပန္၍ ဥပါသကာ အသြင္ျဖင့္ စြပ္စြဲသူရဟန္းထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္သြားေရာက္ၿပီးလွ်င္ အျဖစ္မွန္ကို ဖြင့္ဟဝန္ခံ ေလွ်ာက္ထားေလသည္။ သုမၼစိုးနတ္သည္ ထိုမေကာင္းမွဳဒဏ္ေၾကာင့္ ကႆပဘုရား ႏွင့္ ေဂါတမဘုရားရွင္ ၾကားကာလဝယ္ မေရမတြက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အပါယ္ငရဲ က်ခံရသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ လူျဖစ္လာေသာ္လည္း အစြပ္အစြဲခံရေတာ့သည္။ ဝဋ္ေႂကြးသည္ ဤမွ် ေၾကာက္စရာေကာင္းလွေပသည္။ ။ -【မဟာသဒၶမၼေဇာတိကဓဇ တကၠသိုလ္ သွ်င္သီရိ (ဓမၼစရိယ၊ ဘီ-ေအ)】 Credit► https://ift.tt/1tab2NY